“เกรซครับ ผมขอพาลูกไปหาแม่ผมได้ไหมครับ ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของผมอยากเจอน้องพายมาก”

“นี่คุณท่านทั้งสองรู้เรื่องนี้แล้วหรอคะ”

“ครับ ท่านอยากเจอหลานมาก”

“คือ คือ เกรซขอร้องนะคะ อย่าแย่งลูกไปจากเกรซเลย เกรซคงไม่มีปัญญาไปต่อสู้อะไรหากคุณอยากได้สิทธิ์เลี้ยงดูแก”

“โถว่ คุณคิดมากไปแล้วละครับ ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย เกรซก็รู้นี่ครับ”

“ตะ แต่ว่าคุณท่านเขาจะยอมหรอคะ”

“ยอมไม่ยอมทั้งอย่างมันอยู่ที่การตัดสินใจของผมเองครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่เกี่ยว ท่านก็คงแค่อยากจะรับขวัญหลานเท่านั้นเอง ที่ผ่านมาท่านก็เป็นกำลังใจสำคัญให้ผมตามหาเกรซให้เจอนะครับ”

“กะ ก็ได้ค่ะ เมื่อไรละคะ”

“พรุ่งนี้ครับ”

“พรุ่งนี้ไม่เร็วไปหน่อยหรอคะ ลูกไม่เคยห่างจากอกเกรซเลย เกรซเป็นห่วงแกมากค่ะ”

“ก็ไม่ต้องห่างสิครับ”

“คุณหมายความว่ายังไงคะ”

“ก็หมายความว่าทั้งเกรซทั้งลูกต้องไปหาคุณแม่ผมทั้งคู่เลยไงครับ”

“ทำไมเกรซต้องไปละคะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเกรซสักหน่อย”

“อย่าดื้อไปเลยครับ”

“นี่คุณว่าเกรซดื้อหรอคะ” หญิงสาวเริ่มนะหงุดหงิดนิดๆ

“ปะ ป่าวครับ ใครจะกล้าว่าเกรซละครับ เพียงแต่ลูกสะใภ้จะไม่ไปหาแม่สามีบ้างเลยหรอครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านก็เป็นห่วงคุณไม่แพ้ผมเลยนะ”

“ไม่เคยค่ะ น้องพายเคยไปแต่ห้างแล้วก็สวนสัตว์ค่ะ”

“งั้นกรุงเทพรอบนี้พ่อจะพาไปเที่ยวหลายๆที่เลยดีไหมคะ ไปทานข้าวบนเรือด้วยดีไหมคะ”

“ดีที่สุดเลยค่าา”

“เอ่อ แต่เกรซคงไปนานไม่ได้นะคะ เป็นห่วงเรื่องงานที่สวน เพราะมีออเดอร์เข้ามาใหม่เยอะเลย”

“ไปไม่นานครับแค่สามวันเอง”

“ก็ได้ค่ะ”

“เย้ๆ น้องพายจะได้ไปเที่ยวกับคู๊นพ่อคู๊นแม่แล้ว ถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ พ่อมีกล้องพร้อมถ่ายรูปหนูตลอดเลยค่ะ”

“เยี่ยมที่ฉุดเยยค่าาาา”

“ฮ่าๆ ลูกพ่อน่าเอ็นดูเสียจริง”

“คุณพิธานคะ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยค่ะ”

“ครับ น้องพายเล่นรอพ่อกับแม่ก่อนนะลูก พ่อกับแม่ขอคุยธุระก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

“มีอะไรหรือป่าวครับ”

“เกรซจะถามเรื่องเงินเดือนค่ะ คุณทำไมยังส่งให้อยู่ละคะ เกรซขอลาออกมานานแล้วนะคะ”

“ที่ยังให้เพราะผมไม่เคยคิดว่าเกรซห่างไปไหนไงครับ ในทุกๆวันของผมผมต้องการเกรซนะครับ ตั้งแต่เกรซไม่อยู่ชีวิตของผมก็เหมือนสับสนวุ่นวายไปหมด หมดเสียงหัวเราะในที่ทำงาน หมดกำลังใจและก็หมดพลังครับ”

“ก่อนหน้าที่เราจะรู้จักกันคุณก็ใช้ชีวิตของคุณคนเดียวได้นี่คะ”

“มันไม่เหมือนกันนี่ครับ ผมซึบซับการมีเกรซร่วมอยู่ในชีวิตมาหลายปีแล้ว จู่ๆคุณก็จากผมไป คุณรู้ไหมว่าคุณจากมาพร้อมหัวใจของผมเลยนะ ผมรู่ตัวแล้วว่าคุณไม่ใช่เลขา เลขาผมสามารถหาใครคนใหม่มาแทนก็ได้ แต่สำหรับคุณ ผมหาใครมาแทนไม่ได้แล้วจริงๆ”

“…”

“เกรซจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ผมบังคับคุณไม่ได้ แต่ผมอยากให้เกรซรู้เอาไว้อย่างหนึ่งว่า คุณคือลมหายใจของผมนะครับ คือความหวัง คือความฝันว่าสักวันผมจะมีครอบครัวที่อบอุ่นกับคุณ เหมือนอย่างครอบครัวของพี่ชายของผมทั้งสองคน ยิ่งพอมารู้ว่ามีลูกอีก ผมก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีก ในสายตาของเกรซผมคงเป็นคนที่แย่มากเลยใช่ไหม แม้แต่หน้าที่ของพ่อผมก็ทำไมได้” ชายหนุ่มระบายความในใจออกไปพร้อมกับดวงตาที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จะว่าไปเขาก็เสียใจมากจริงๆนั่นแหละ ที่เธอไม่คิดจะบอกความเป็นจริงหรือร้องขอความช่วยเหลือจากเขาเลยสักนิด เมื่อหญิงสาวเห็นอาการของชายหนุ่มก็ตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็ไม่เคยร้องไห้ออกมาให้เธอได้เห็น แม้ว่าจะเจออุปสรรคที่ยิ่งใหญ่เพียงใด ทั้งถูกโกง ทั้งถูกทรยศหักหลัง แต่สุดท้ายเขาก็แก้ไขสถานการณ์ต่างๆจนคลี่คลายได้ แต่สำหรับเรื่องนี้แล้วมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนคงต้องใจรักษากันล้วนๆ เธอจะทำอย่างไรดีนะ เขากำลังจะร้องไห้ออกมาแล้ว