คุณสามีแห่งชาติของฉัน - ตอนที่ 30 คุณลืมสคริปต์ของคุณเอาไว้

ตอนที่ 30 คุณลืมสคริปต์ของคุณเอาไว้

 

แววตาอันเฉียบคมฉายผ่านดวงตาของลู่จินเหนียนก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน เขามองไปที่สคริปต์ที่เขาวางไว้ที่ด้านข้าง ก่อนที่จะหยิบมันเขาหยุดกะทันหัน และหันไปเดินออกไปก่อนโดยไม่ได้หยิบ

 

เมื่อเห็นว่าลู่จินเหนียนจากไปแล้วโปรดิวเซอร์ซุนก็ไม่กล้าอยู่ต่อไปอีกต่อไป เขารีบวิ่งตามไปลู่จินเหนียนไป

 

ในที่สุดการทานอาหารก็สิ้นสุดลง เฉียวอันห่าวถอนหายใจอย่า รู้สึกราวกับว่าเธอได้รับการปลดปล่อยในที่สุด เธอยังคงนั่งอยู่ในที่นังของเธอพยายามอย่างหนักเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

ก่อนที่เธอจะก้าวไปมากกว่าสองก้าว เธอก็ได้ยินเสียงที่สุภาพของพนักงานเสิร์ฟจากด้านหลังเธอ

“ขอโทษนะ คุณรอสักครู่ได้ไหมคะ”

 

เฉียวอันห่าวหันกลับมา และเห็นบริกรเดินมาพร้อมกับสคริปต์ในมือของเขา

 

“นี่ใช่ของคุณหรือป่าวคะ”

 

เฉียวอันห่าวไม่ได้นาบทลงมารับประทานอาหารค่ำ ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว

 

“มันต้องมาจากหนึ่งในสมาชิกของกองถ่าย คุณช่วยส่งต่อให้พวกเขาได้ไหมคะ”

 

เฉียวอันห่าวเอื้อมมือไปรับบท

 

“ขอบคุณนะคะ” บริกรขอบคุณเธอก่อนจะจากไป

 

มีนักแสดงเพียงสี่คนเท่านั้นที่มาร่วมงานในช่วงอาหารค่ำ ได้แก่เธอ, ลู่จินเหนียน, ซ่งเซียงซี่ และเฉิงหยาง เนื่องจากสคริปต์ไม่ใช่ ของเธอจึงเป็นของหนึ่งในสามคนอื่น ๆ

 

เฉียวอันห่าวพลิกเปิดสคริปต์พยายามค้นหาสิ่งบ่งชี้ ของเจ้าของ ในหน้าแรกของสคริปต์มีคําสามคําที่คุ้นเคยและชัดเจน “สู่จินเหนียน”

 

แท้จริงแล้วมันเป็นบทของลู่จินเหนียน

 

หัวใจของเฉียวอันห่าวเต้นรัวอย่างรวดเร็วดังก้องไปทั่วร่า

งกายของเธอ

 

เมื่อเธอไปถึงห้องของเธอ เธอก็นั่งลงที่โต๊ะจ้องไปที่สคริปต์ ขณะที่เธอชั่งใจว่าจะส่งมันกลับไปให้ลูจินเหนียนเมื่อไหร่ดี

เธออยากจะส่งมันกลับไปให้เขาในเช้าวันพรุ่งนี้แต่เขามี ฉากทั้งวันในวันรุ่งขึ้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องการจําบทของเขาล่ะ?

 

เธอสามารถส่งบทให้พนักงานโรงแรมหรือจ้าวเมิงเพื่อให้พวก เขาส่งต่อให้ลูจินเหนียนได้อย่างง่ายดาย แต่เธอไม่เต็มใจที่จะทํา เช่นนั้น

 

เฉียวอันห่าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์เพื่อโทรหาลู่จินเหนียน

 

โทรศัพท์ดังอยู่นานจนเขารับ โดยไม่เปิดโอกาสให้ เฉียวอันห่าว ได้พูดเขาพูดว่า

“มีอะไร”

 

ทําไมเขาถึงบอกหมายเลขห้องของเขากับเธอ? เพื่อให้เธอนําบทไปให้เขางั้นหรอ?

 

เฉียวอันห่าวครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะสรุปได้ว่านั่นต้องเป็นความตั้งใจของเขา เธอหาข้อแก้ตัวกับจ้าวเมิงและถือบทไว้ในมือ

 

ลู่จินเหนียนเงียบไปประมาณห้าวินาที ก่อนที่จะบอกหมายเลข ห้อง 1001 ให้กับเฉียวอันห่าวหลังจากนั้นสายก็ตัดไป

 

เฉียวอันห่าว ฟังเสียงบีบของโทรศัพท์อยู่นานก่อนที่จะตระหนักว่า “1001” คือหมายเลขห้องของลู่จินเหนียน

 

ทําไมเขาถึงบอกหมายเลขห้องของเขากับเธอ? เพื่อให้เธอนําบทไปให้เขางั้นหรอ?

 

เฉียวอันห่าวครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะสรุปได้ว่านั่นต้องเป็นความตั้งใจของเขา เธอหาข้อแก้ตัวกับจ้าวเมิงและถือบทไว้ในมือ

 

ห้อง 1001 เป็นห้องชุดที่อยู่ชั้นบนสุด

 

ขณะที่เฉียวอันห่าวยืนอยู่ในลิฟต์ความกังวลของเธอก็เพิ่มขึ้น ตามจํานวนชั้นที่เพิ่มขึ้น

 

ในที่สุดเมื่อเธอมาถึงชั้นบนสุดเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนออกจากลิฟต์พร้อมกับสคริปต์

 

เธอเดินตามลูกศรบนผนังไปยังห้อง 1001

 

ผ่านไปครึ่งทางเธอเดินผ่านบริเวณห้องรับรองสําหรับทีมงานที่ มีอันดับสูงกว่าหลายคน ประตูห้องรับรองไม่ได้ปิด และข้างในเธอ ได้ยินเสียงคุยกันอย่างเงียบ ๆ ระหว่างพนักงานเสิร์ฟในเครื่อง แบบสองคน

 

“ก่อนหน้านี้ฉันไปที่ห้อง 1003 เพื่อส่งกาแฟและเกือบเสียชีวิตด้วยความหวาดผวามิสเตอร์ลู่อารมณ์ไม่ดีมากเขาเป็นคนใส่ใจในทุกรายละเอียดของหนัง”

 

“คนที่เขาดุเป็นโปรดิวเซอร์ของเรื่องนี้เหรอ”

 

“ใช่เขาเป็นโปรดิวเซอร์ เมื่อโปรดิวเซอร์ซุนเสนอน้้ำร้อนให้เขาลู่จินเหนียนก็โบกมือทิ้ง มือของโปรดิวเซอร์ซุนเลยโดนลวก หมอประจํารีสอร์ทเพิ่งรักษามือของเขา และฉันได้ยินมาว่ามันค่อนข้างร้ายแรง”

“จะไม่ร้ายแรงได้ไงน้ำร้อนเลยนะ! ไม่ว่าห้อง 1001 จะขออะไรฉันก็ไม่ไปนายจะไปแทนฉันแล้วกันนะเพราะนายกล้า”

 

เฉียวอันห่าวเริ่มกังวลและไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อ เธอฟังบทสนทนาของพวกเขา

 

เธอเดินไปที่ห้อง 1001 ด้วยความระมัดระวังขณะที่ เธอมองไปที่ประตูที่ปิดสนิทเธอหายใจเข้าลึก ๆ หลาย ๆ ครั้งจาก นั้นเอื้อมมือไปกดออด

 

หลังจากกดแล้วเธอก็เห็นป้าย “ห้ามรบกวน” แขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู จากนั้นเธอก็เคาะประตูอย่างแรง

 

ประตูไม่ได้ล็อคและเพียงแค่เคาะเบา ๆ มันก็เปิดออก

 

เฉียวอันห่าวชะโงกหัวของเธอเข้าไปในห้อง ห้องนั่งเล่นว่างเปล่า เธอจึงยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้ง เพียงแค่นั้นลู่จินเหนียนก็เปิดประตูห้องน้ำในชุดลําลองออกมา

 

ใบหน้าของเขาแน่นสีหน้ามืดมน อาจเนื่องมาจากการคุยกับโปรดิวเซอร์ซุน ร่างกายของเขากําลังเปล่งแรงกดดันที่หนาวจัด

 

เฉียวอันห่าวยืนอยู่ที่ประตูไม่กล้าเข้าไป เธอถือสคริปต์เข้าหา

เขา

 

“นี่คือสคริปต์ของคุณ”

 

ลู่จินเหนียนกวาดสายตามองไปยังเฉียวอันห่าวโดยไม่ได้ สนใจสคริปต์

 

เฉียวอันห่าวหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง เธอไม่ได้ส่งบทให้ลู่จินเหนียน แต่วางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นแทน

 

“ฉันจะวางสคริปต์ของคุณไว้ที่นี่นะ”

 

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองลู่จินเหนียนอีกครั้ง เขารักษาระยะห่างยืนพิงประตูห้องนอนดูเหมือนขี้เกียจเกินไปที่จะพูดอะไรสักคํา