คุณสามีพันล้าน - บทที่ 519 นฤเบศวร์ที่คาดคิดถึงอนาคต
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 519 นฤเบศวร์ที่คาดคิดถึงอนาคต
กนกอรพิงอยู่ในอ้อมอกเขา “คิดถึงวิกาอยู่เหมือนกัน ฉันกับเธอรู้จักกันมาตั้งหลายปี เรียนมหาลัยมาด้วยกัน เปิดร้านด้วยกัน พอตอนนี้เธอกลับไปเมืองซูเพร่าแล้ว แค่ไม่เจอกันสองวันเอง ฉันก็รู้สึกเหมือนผ่านไปนานมากแล้ว”
“คุณอยากเห็นหิมะไหม?”
“อยากค่ะ”
กนกอรไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ นฤเบศวร์ก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา เธอตอบเขาไปตามสัญชาตญาณ “ปกติดูทีวี เห็นหิมะปลิวว่อน ถึงแม้ว่าจะหนาวมาก แต่ฉันกลับรู้สึกว่าสวยงามมาก ฉันเคยพูดกับวิกาไว้ว่า รอให้เราสองคนมีเงิน ก็จะไปเที่ยงตอนเหนือช่วงฤดูหนาว ไปดูหิมะ”
“หิมะขาวโพลนกับดอกเหมยสีแดง จะต้องสวยมาก ๆ แน่”
นฤเบศวร์พูดขึ้นมาอย่างหึงหวง “ว่าแล้วไงว่าคุณต้องคิดถึงเทวิกา ยังดีนะที่เธอเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายละก็ ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ ผมก็คงกล้ำกลืนอาหารได้ยากลำบากแน่”
“ฤดูหนาวของเมืองซูเพร่าจะมีหิมะตกหนัก รอให้ทางพวกเขาหิมะตกรอบแรกแล้ว เดี๋ยวผมจะพาคุณไปเที่ยวที่เมืองซูเพร่า ไปดูหิมะ ไปชมดอกเหมยสีแดง แล้วก็ไปเยี่ยมเทวิกาเพื่อนเก่าของคุณด้วย”
“จริงเหรอคะ?”
“ผมเคยโกหกคุณเมื่อไหร่กัน”
“คุณโกหกฉันบ่อยจะตายไป”
นฤเบศวร์ : “……”
“กลัวคุณจะหิว ก็เลยเอาขนมมาให้สักหน่อย เพิ่งออกจากเตามาใหม่ ๆ เลยนะ รีบกินเร็ว เดี๋ยวเย็นไปก็ไม่อร่อยแล้ว กาแฟก็ยังร้อน ๆ อยู่เหมือนกัน”
กนกอรหยิบขนมออกมากล่องหนึ่ง แล้วเปิดฝากล่องขนมออก แล้วยื่นไปตรงหน้านฤเบศวร์
พอเห็นนฤเบศวร์ไม่ขยับเขยื้อน เธอก็เลยหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วป้อนใส่ปากเขา เขาถึงจะกิน
“กันตภณมาค่ะ”
นฤเบศวร์ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “เขามาทำไม? ยังไม่ยอมตายใจจากคุณอีกเหรอ?”
“คุณรู้ว่าเขาเป็นเกย์แล้ว ยังจะคิดว่าเขาศัตรูอีก คุณไม่รู้สึกเหนื่อยเหรอ ที่จริง ฉันควรเป็นฝ่ายกังวลมากกว่า ถ้าเกิดเขาเกิดชอบคุณขึ้นมา แล้วมาเกาะเกี่ยวและหนีไปกับคุณ ฉันจะทำยังไง?”
นฤเบศวร์หัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา “วางใจเถอะ ผมชอบแต่ผู้หญิง ไม่รู้สึกสนใจผู้ชาย ถ้าผมรู้สึกสนใจผู้ชายจริง ๆ ผมไปเกาะเกี่ยวยศพัฒน์ไม่ดีกว่าเหรอ ยศพัฒน์มีเสน่ห์กว่ากันตภณตั้งเยอะ”
ยศพัฒน์ : ……ขอบคุณบุญคุณที่คุณไม่รู้สึกรักมาตลอดหลายปีนี้
“เขาไปจากเมืองแอคเซสซ์แล้วค่ะ”
นฤเบศวร์ยกกาแฟแก้วนั้นขึ้นมา แล้วดื่มไปสองคำ ก็ถามขึ้นมาว่า “กาแฟแก้วนี้คุณไม่ได้เป็นคนต้ม?”
“เด็กที่ร้านเป็นคนต้มค่ะ แบบนี้คุณยังแยกออกด้วยเหรอคะ ประสาทสัมผัสคุณนี่ดีมากจริง ๆ!”
นฤเบศวร์วางแก้วลง
ยังไงเขาก็ชอบกาแฟที่กนกอรต้มให้เขา
“เจ้าวัวนั่นไปจากเมืองแอคเซสซ์แล้วเหรอ? นิรุตต์ไม่เอาเขาแล้วเหรอ? ผมฟังคำพูดของคุณ ได้ช่วยเจ้าวัวนั่นไปทีหนึ่ง นิรุตต์นี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ หลอกใช้เขาเสร็จก็ทอดทิ้งเขาไปเลย”
ถึงจะเป็นเกย์ แต่ไม่ซื่อสัตย์กับความรัก ยังไงนฤเบศวร์ก็รู้สึกดูถูกนิรุตต์
“เขาไม่ได้ไม่เอากันตภณค่ะ แต่ว่าผู้อาวุโสของทั้งสองครอบครัวต่างก็มาร้องห่มร้องไห้ให้กับกันตภณ พอกันตภณทนไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจปล่อยมือ แล้วไปจากนิรุตต์ หวังว่าเขากับนิรุตต์จะสามารถมีชีวิตใหม่ได้นะคะ”
นฤเบศวร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “แบบนั้นก็เป็นเรื่องปกติมาก พูดตามตรงนะ ถ้าผมมีลูกชายแล้วลูกไปชอบผู้ชายไม่ชอบผู้หญิง ผมจะไม่ร้อนใจเลย จะไม่โกรธ แต่จะคิดหาทุกวิถีทางมาทำให้ลูกชายที่เป็นเกย์เปลี่ยนกลับมาเป็นคนปกติให้ได้”
“อร อนาคตถ้าเรามีลูกสาวกันสักคนก็ให้เติบโตไปกับลูกของตระกูลอริยชัยกุล ถ้ามีลูกชาย แล้วตระกูลอริยชัยกุลมีลูกสาว ก็จะส่งไปบ้านตระกูลอริยชัยกุลเหมือนกัน จับคู่กันไปตั้งแต่เด็ก รับรองว่าไม่มีทางเดินทางผิดแน่”
กนกอร : “……นี่คุณสู้ตระกูลอริยชัยกุลไม่ได้ ก็กะว่าจะหลอมรวมเลยใช่ไหม”
“ผมไม่ได้มีความคิดอย่างอื่น แค่รู้สึกว่าสไตล์การอบรมของตระกูลอริยชัยกุลดีเฉย ๆ อนาคตถ้าลูกของเราเติบโตไปพร้อมกับลูกของระกูลอริยชัยกุล จะต้องไม่มีทางเดินทางผิดแน่”
กนกอรยิ้ม : “ถ้าวิกาจะใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองซูเพร่าตลอด แล้วลูกของเราจะมีโอกาสเติบโตไปพร้อมกับลูกของตระกูลอริยชัยกุลได้ยังไง?”
“เมืองแอคเซสซ์เป็นรากฐานของยศพัฒน์ แล้วก็เป็นที่ที่เทวิกาเติบโตมา พวกเขาสองคนจะต้องกลับมาแน่ รอให้เทวิกาได้สืบทอดมรดกของพ่อเธออย่างราบรื่นแล้ว ผมกล้าพูดได้เลย พวกเขาสองผัวเมียจะต้องกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองแอคเซสซ์อย่างรวดเร็วแน่นอน”
นฤเบศวร์ยังพอมีความมั่นใจกับเรื่องนี้อยู่
“แล้วอีกอย่าง คุณกับยัยผู้หญิงห้าวมิลินท์นั่นก็สนิทกันมากไม่ใช่เหรอ? ให้ลูกของเราโตไปพร้อมกับลูกของมิลินท์ก็ไม่เลว แต่ว่า อย่าไปเลียนแบบทักษะการแต่งหน้าแบบนั้นของมิลินท์ก็พอ”
กนกอรถูกคำพูดของนฤเบศวร์ทำให้หัวเราะไม่หยุด เธอว่าเขาขึ้นมา “พวกเรายังไม่แต่งงานกันเลยนะคะ ก็คิดถึงเรื่องลูกกันแล้ว”
“เตรียมไว้ก่อนไง สิ้นปีพวกเราสามารถจัดงานแต่งได้เลย สิ้นปีหน้าก็สามารถเลื่อนขั้นเป็นพ่อแม่ได้แล้ว” นฤเบศวร์พูดขึ้นอย่างมีความมั่นใจ
เขามีความมั่นใจมาก เรื่องที่มีลูกนี้ จะต้องแซงหน้ายศพัฒน์ให้ได้
ทุกคืนเขาจะตั้งใจทำโอทีสักหน่อย รับรองว่าจะทำให้กนกอรตั้งท้องได้หลังไปฮันนีมูนกลับมาเลย
ฮา ฮา ฮา!
เขาอยากได้ลูกสาว!
ลูกสาวที่สวยงามเหมือนกนกอร ผิวขาวนุ่มนวล แล้วเขาก็จะซื้อชุดกระโปรงเจ้าหญิงกลับมามากมาย หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน จะให้ลูกสาวใส่ชุดเจ้าหญิงเหมือนกันหมดทุกวันเลย
ความคิดแบบนี้ของนฤเบศวร์ทำให้คุณชายบางคนต้องปวดหัวตาย
“คุณอย่ามาพูดว่าลินท์เป็นสาวห้าวนะคะ ลินท์มีความเป็นผู้หญิงเต็มเปี่ยมมากนะคะ ไม่เหมือนสาวห้าวเลยสักนิด ถ้าพูดเรื่องนิสัยของเธอ นิสัยฉันก็ไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่ งั้นฉันก็เป็นสาวห้าวเหมือนกันซิคะ?”
กนกอรยังอยากปกป้องเพื่อนของเธออีก
นฤเบศวร์เป็นคนใจแคบ ชอบหึงหวงไปเรื่อย ทนเห็นเธอดีกับคนอื่นไม่ได้ ถึงจะเป็นผู้หญิง เขาก็จะหึงหวงไปทั่ว
“ได้ ได้ ได้ ผมไม่พูดก็ได้”
นฤเบศวร์รวบตัวกนกอรไปกอดอีกครั้ง แล้วประทับจูบลงบนใบหน้าเธอแบบนับไปถ้วน
กนกอรปล่อยให้เขาหอมไปหลายครั้ง พอเห็นเขาหอมไม่ยอมหยุด จึงต้องผลักเขาออกไป “เลิกเล่นได้แล้วค่ะ”
“หรือเปลี่ยนให้คุณมาหอมผมดี?”
นฤเบศวร์ใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณเสียใจเพราะเจ้าวัวนั่นเหรอ ก็เลยคิดถึงผมขึ้นมากะทันหันใช่ไหม”
“ฉันรู้สึกว่าฉันมีความสุขมาก เพราะว่ามีคุณอยู่”
นฤเบศวร์กอดรัดเธอเข้ามาอยู่ในอก และชอบคำพูดประโยคนี้ของเธอมาก
ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าเขาได้รับความสุขที่มาช้าไป
เพราะว่า มีเธออยู่!
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง……”
เสียงโทรศัพท์ของนฤเบศวร์ดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศ
เขาคลายแรงออกเล็กน้อย แต่ก็ยังกอดกนกอรไว้ไม่ยอมปล่อย
พอล้วงโทรศัพท์ออกมาดูสายเรียกเข้าที่แสดง ก็พูดกับกนกอรขึ้นว่า “แม่ผมโทรมา”
กนกอรจะออกห่างไปโดยสัญชาตญาณ แต่เขาไม่ยอม แล้วก็รวบตัวเธอกลับมา ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณกับแม่ผมสามารถอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้แล้ว ไม่ต้องหลบหลีกแล้ว”
นฤเบศวร์กดรับสายเรียกเข้าจากแม่
“เบศวร์ คุณณัฏฐาอาจจะไปหาแกนะ”
รอยยิ้มของนฤเบศวร์หายวับไปทันที
แม้แต่น้ำเสียงก็ยังเย็นชาลง “หล่อนจะมาหาผมทำไมครับ? แม่ ไหนแม่ตัดขาดการติดต่อกับหล่อนแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
คุณณัฏฐาคนนี้เหนียวอย่างกับเป็นขนมตังเม แล้วก็หน้าด้านมากด้วย
“ใช่ ฉันตัดขาดการติดต่อกับหล่อนไปแล้ว แต่ขาก็ยังอยู่ติดบนร่างกายหล่อนนี่ หล่อนจะมา แม่จะไปตีขาหล่อนให้หักแล้วไม่ให้หล่อนมาได้เหรอ? หล่อนไปเยี่ยมเปรมามา แล้วเปรมาบอกว่าอยากเจอแก หล่อนน่าจะไปขอร้องให้แกไปเยี่ยมเปรมาบ้างละมั้ง”
เพราะเปรมาเป็นคนไปมอบตัวเอง แล้วก็ขอขมาผู้เสียหายแล้ว จึงถูกตัดสินแค่ปีเดียว
พอถูกตัดสินแล้ว คุณณัฏฐาก็ยิ่งสามารถเข้าไปเยี่ยมได้
คุณณัฏฐาที่สงสารลูกสาว ทุกวันพอถึงเวลาให้เยี่ยม ก็จะไปเยี่ยมลูกสาวแต่เช้า
ส่วนนฤเบศวร์ ไม่เคยไปเลยสักครั้ง
จะพูดว่าเขาไร้เยื่อใยก็ได้ ในเมื่อเขายอมปล่อยเปรมาไปแล้ว ก็จะปล่อยไปอย่างเด็ดขาดเลย
ขอแค่เขาไปเยี่ยมเปรมาสักครั้ง ก็จะทำให้สองแม่ลูกเปรมาเกิดความเข้าใจผิด คิดว่าเปรมายังมีโอกาสอีก
ในขณะที่มองไม่เห็น ก็จะทำร้ายกนกอรไปด้วย