คุณสามีพันล้าน - บทที่ 518 ฉันคิดถึงคุณมาก!

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 518 ฉันคิดถึงคุณมาก!

“ไม่ เธอจะต้องมีความสุขกว่าเทวิกา เทวิกาจะต้องเผชิญหน้ากับเรื่องราวมากมาย แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอไม่ต้องเผชิญกับการกระทบกระทั่ง ไม่ต้องเผชิญกับการถูกคิดร้าย เธอแค่ต้องแต่งงานกับคุณเบศวร์ แล้วใช้ชีวิตคุณนายน้อยไปก็พอแล้ว ชีวิตเรียบง่าย ถึงจะมีความสุข”

ความรักและการแต่งงานที่กัญณิศาต้องการ ก็เป็นแบบเรียบ ๆ ง่าย ๆเหมือนกัน

กนกอรครุ่นคิดเล็กน้อย อารมณ์ผ่อนคลายลงมาก ยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า “พอฟังเธอพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองดูจะผ่อนคลายกว่าวิกาเยอะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าวิกาอยู่ที่บ้านตระกูลสาระทาจะเป็นยังไงบ้าง ถามหล่อน หล่อนก็เล่าแต่เรื่องดีไม่เล่าเรื่องร้าย”

“เพิ่งจะกลับไปแค่สองวัน ก็เกิดเรื่องขึ้นมามากมาย ถ้าเปลี่ยนเป็นฉันไปอยู่ที่ครอบครัวใหญ่แบบนั้น รับรองว่าจะต้องหนีออกมาแบบหนีเอาชีวิตรอดแน่”

กนกอรรู้สึกสงสารเพื่อนรัก

“ไม่ต้องเป็นห่วงวิกาหรอก เธอมีคุณพัฒน์อยู่เป็นเพื่อน พวกเราไม่เชื่อใจวิกา แต่ก็ควรเชื่อใจคุณพัฒน์นะ และอีกอย่าง สองพ่อลูกตระกูลสาระทาก็คงจะไม่ปล่อยให้คนอื่นมารังแกวิกาหรอก วิกาของพวกเรา จริง ๆ ก็มีด้านที่เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ”

“ไม่แน่ พอวิกากลับมาแล้ว อาจจะกลับกลายเป็นคนได้ประโยชน์ก็ได้ เธอเกิดมาในครอบครัวอย่างตระกูลสาระทา ถึงจะไม่ได้เติบโตขึ้นมาในตระกูลสาระทา แต่เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเธอเป็นเลือดของตระกูลสาระทา มีความสามารถเจ้าเล่ห์มาตั้งแต่เกิดแล้ว”

กนกอร : “……”

“ณิศา ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอเข้าใจตระกูลสาระทามากกว่าฉันซะอีก”

เธอกับเทวิกาเป็นเพื่อนรักกัน กัญณิศาเพิ่งจะเพิ่มเข้ามาในตอนหลัง ระยะเวลาที่รู้จักเทวิกาก็ไม่ถือว่านานมาก แต่กลับรู้สึกว่าณิศาเข้าใจตระกูลสาระทาและวิกามากกว่าเยอะ

กัญณิศามีท่าทีเหมือนเดิม แล้วพูดขึ้นมาว่า “ก็พี่เขยในอนาคตฉันคือพี่ชเนนทร์นี่”

กนกอรยิ้ม “ใช่ซิ ฉันลืมเรื่องพี่ชเนนทร์ไปเลย”

“ณิศา ฉันอยากออกไปสักพัก”

กัญณิศาเข้าใจดี ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “เธอไปเถอะ ฉันไม่ได้เพิ่งมาครั้งแรกสักหน่อย ที่สำคัญในร้านเธอยังมีคนอื่นอยู่นี่”

กนกอรยื่นมือไปจับหน้าณิศาทีหนึ่ง แล้วยิ้มแฉ่งขึ้น “ผิวสัมผัสใบหน้าเธอนี่ดีจริง ๆ งั้นเธอค่อย ๆ ดื่มกาแฟกับกินขนมที่นี่ไปนะ เดี๋ยวฉันไปRA กรุ๊ปสักเที่ยว”

พูดแล้ว เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

กัญณิศายกมือขึ้นมาถูกตรงที่ถูกกนกอรเอาเปรียบเล็กน้อย แล้วยิ้มขึ้นมาไม่หยุด

กนกอรห่อขนมสดใหม่ที่เพิ่งออกจากเตาให้นฤเบศวร์ไปด้วยสองกล่อง ยังมีกาแฟร้อน ๆ แก้วหนึ่ง แล้วเรียกบอดี้การ์ดสองคนมา ให้พวกเขาขับรถไปส่งเธอ

ณิศาจ้องมองคนที่ออกจากร้านกาแฟไปเพราะความรักอีกคน แล้วดื่มกาแฟไปด้วย และพึมพำขึ้นมาเองด้วยว่า “ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่ว่าความอิสระเป็นสิ่งที่สบายใจมากกว่า”

ที่RA กรุ๊ป

ในห้องประชุมเล็กบนชั้นสูงสุดของอาคาร นฤเบศวร์กับผู้บริหารสำคัญหลายคนกำลังหารือเรื่องอะไรกันอยู่ อยู่ ๆ ธันวาก็เดินมาที่ข้างกายเขา แล้วโค้งตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูเขาไปหลายประโยค

จากนั้นพวกผู้บริหารทั้งหลายก็มองเห็นท่านประธานที่ใบหน้าเคร่งเครียดมาตลอด บนใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกไม้เบ่งบานขึ้นมาทันที

ไม่ต้องถามเลย ก็เดาออกได้แล้วว่าจะต้องเป็นว่าที่ภรรยาท่านประธานมาแน่นอน

“คริษฐ์ นายหารือกับพวกเขาต่อไปนะ พี่สะใภ้แกมาแล้ว”

นฤเบศวร์ไม่ได้แอบซ่อนอะไร แต่กลับพูดถึงกนกอรขึ้นมาอย่างโอ้อวด

คริษฐ์รีบตอบรับขึ้นมาคำหนึ่ง

จากนั้นก็จ้องมองพี่ชายเขาทิ้งพวกเขาไปอย่างสบายใจเฉิบ แล้วลงจากชั้นบนไปรับพี่สะใภ้ของเขา

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะชอบขัดแย้งกันอยู่ตลอด แต่คริษฐ์ก็ต้องรู้สึกอิจฉาบอสลูกน้องเล็กน้อย ซึ่งก็คือชีวิตโชคดีกว่าเขาหน่อยเท่านั้น

พี่สะใภ้คือหลานสะใภ้ที่คุณปู่ชอบ แล้วตอนนี้พี่ใหญ่ก็มีความรักลึกซึ้งต่อพี่สะใภ้ มีตัวช่วยอย่างพี่สะใภ้นี้ ตำแหน่งประธานกรรมการของพี่ใหญ่ก็นั่งนิ่งแล้ว ส่วนเขา ก็ได้แต่ดำรงตำแหน่งรองประธานไปเท่านั้น

แน่นอนในใจคริษฐ์จะต้องมีความไม่พอใจอยู่แน่ เพียงแต่สันดานของเขาก็ทำให้เขาไม่สามารถทำเรื่องชั่วร้ายออกมาได้ ความสามารถของเขาไม่ได้พ่ายแพ้ให้กับนฤเบศวร์ สิ่งที่พ่ายแพ้ให้นฤเบศวร์คือดวง และจุดสตาร์ท

ย่าของนฤเบศวร์คือเมียหลวงของคุณปู่ ส่วนย่าของเขาคือเมียน้อยของคุณปู่ พอคุณปู่อายุมากยิ่งขึ้น ก็ยิ่งคำนึงหาเมียหลวง จึงลำเอียงไปทางพี่ใหญ่โดยอัตโนมัติ

ไม่ว่าในใจคริษฐ์จะคิดยังไง นฤเบศวร์ก็ไม่สนใจ

เขาขึ้นลิฟต์ไป ไม่นานก็มาถึงชั้นหนึ่ง

กนกอรไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วเท่าเขา เพิ่งจะเดินเข้ามาในอาคารสำนักงานเอง

“อร”

พอเธอเดินเข้ามาในอาคาร ก็ได้ยินร้องเรียกที่คุ้นหู จึงมองตามเสียงไป ก็เห็นนฤเบศวร์ใบหน้ายิ้มแย้ม เดินก้าวยาว ๆ มาทางเธอ

ใส่ชุดสูทอยู่เต็มยศ นฤเบศวร์ที่ใส่เนกไทไว้ ดูมีชีวิตชีวา เดินอย่างสง่าผ่าเผย ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้ดูไปแล้วราวกับเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวที่เดินออกมาจากในนิทาน

กนกอรจ้องมองไปตาไม่กะพริบ กลัวว่าถ้ากะพริบตาไป เขาก็จะเปลี่ยนกลับไปเป็นเบศวร์ที่อันธพาลคนนั้น

“อร”

ฝ่าเท้าของนฤเบศวร์เหมือนมีลมติดอยู่ ไม่นานเดินมาถึงตรงหน้ากนกอร

“ทำไมคุณถึงมาหาผมในเวลาแบบนี้ล่ะ?”

นฤเบศวร์ถามไปด้วย และยื่นมือไปรับขนมสองกล่องรวมทั้งกาแฟหนึ่งแก้วไปจากมือเธอ กนกอรจะได้ไม่ต้องหิ้วจนเมื่อยมือ

“อยู่ ๆ ฉันก็คิดถึงคุณมาก ก็เลยมาหา จะรบกวนคุณทำงานหรือเปล่าคะ?”

กนกอรพูดขึ้นมาอย่างซื่อสัตย์ และไม่กลัวว่าพนักงานต้อนรับได้ยินแล้วจะหัวเราะเยาะเธอ

อยู่ ๆ เธอก็คิดถึงเขามากจริง ๆ และอยากเจอเขาทันที ดังนั้น เธอก็เลยมาหา

พอมาถึงแล้ว ก็เป็นห่วงว่าตัวเองวู่วามไปชั่วขณะจะรบกวนเขาทำงานหรือเปล่า

เมื่อก่อน เขาเคยบอกว่าเวลาของเขานั้นมีค่ามาก ทุกวินาทีมีเงินไหลเข้ามาเท่าไหร่

รอยยิ้มของนฤเบศวร์ยิ่งลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งถือกาแฟไว้ แล้วเอามืออีกข้างออกมาโอบกอดกนกอรเข้ามาในอก ปากก็พูดขึ้นว่า “ผมชอบให้ที่คุณคิดถึงผมขึ้นมากะทันหัน คุณจะมาเมื่อไหร่ ผมก็มีเวลาให้ทั้งนั้น ถึงงานจะยุ่งแค่ไหน แต่คุณก็สำคัญกว่า”

“อร ไม่ว่าคุณจะคิดถึงผมเวลาไหน ก็มาได้ตลอด หรือโทรบอกผมสักคำ ผมจะรีบไปหาทันที ไม่ต้องให้คุณต้องวิ่งมาเที่ยวหนึ่งหรอก”

พนักงานต้อนรับสองคนฟังประธานใหญ่ของพวกเขาพูดคำหวานไป บนใบหน้าก็รอยยิ้มขึ้นมา ท่าทีกลับรู้สึกอิจฉาไม่หยุด

คุณกนกอรนี่มีความสุขจริง ๆ เลย

ท่านประธานดูเหมาะสมกับคุณกนกอรมาก ดีกว่าคุณเปรมาคนก่อนนั้นเยอะมาก

คุณเปรมาท่าทางหยิ่งยโส แล้วก็ไม่รู้จักเป็นห่วงประธานของพวกเขา ที่ประธานยอดทิ้งคุณเปรมาไป แล้วมาเลือกคุณกนกอร พูดตามตรงนะ คนมากมายในRA กรุ๊ป แทบจะสนับสนุนประธานใหญ่กับคุณกนกอรกันทั้งนั้น

“พวกเราขึ้นไปข้างบนเถอะ”

นฤเบศวร์โอบกอดกนกอรเดินเข้าไปข้างใน

เขาบอกว่ามารบกวนเวลาทำงานของเขา กนกอรก็ยิ่งกล้าเดินเข้าไปกับเขาอย่างสบายใจ

ไม่นาน ก็มาถึงห้องทำงานประธานของเขา

“อร ที่อยู่ ๆ คุณก็คิดถึงผม มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหรือเปล่า?”

นฤเบศวร์โอบกอดเธอมานั่งลงที่โซฟา เขาเอาขนมกับกาแฟวางลงบนโต๊ะรับแขก อมยิ้มแล้วถามคนรักขึ้นมา

“ฉันแค่คิดถึงคุณเฉย ๆ ไม่ได้เหรอคะ? จะต้องเกิดเรื่องขึ้นมาจริง ๆ ถึงจะคิดถึงคุณได้เหรอ?”

นฤเบศวร์หัวเราะเหอะ ๆ ขึ้นมา รวบตัวเธอมาแล้วก็จุ๊บลงบนหน้าเธอสองที ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณจะคิดถึงผม แต่ไม่มีทางวิ่งมาหาผมถึงบริษัทไปเรื่อย จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแน่ ๆ คุณถึงจะมาหาผมในเวลานี้ได้”

“คิดถึงเทวิกาขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะ?”

นำพูดประโยคนี้ของนฤเบศวร์ ถามออกมาอย่างแฝงไว้ด้วยความหึงหวง

เทวิกากลับไปเมืองซูเพร่า เขาเป็นคนที่ดีใจที่สุด

เพราะจะได้ไม่มีใครมาแย่งความสนใจของกนกอรไปอีกแล้ว และเขาก็จะได้มีโอกาสเบียดเทวิกาทิ้งไป แล้วยึดครองพื้นที่อันดับหนึ่งในใจกนกอรได้