คุณสามีพันล้าน - บทที่ 417 โมโหจนทำอะไรไม่ได้
สังเกตดีๆพลอยไพลินเป็นหญิงสาวที่สวยมาก ได้ยินพี่ชายของตนเองบอกว่าผู้หญิงคนนี้แก่กว่าเธอสองปี
หญิงสาวอายุยี่สิบหกปีแต่งกับชายแก่อายุห้าสิบปี ไม่รู้จริงๆว่าพลอยไพลินวางแผนอะไรเข้าหาพ่อเธอ?
แต่ว่า ท่าทางของพลอยไพลินไม่ค่อยดีเลย ต่อให้เธอแต่งหน้ามาอย่างดีแล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความหน้าซีดของเธอ
คงจะเป็นเพราะถูกอาสามทรมานมาล่ะมั้ง
เทวิกายิ้มเยาะในใจ：สมน้ำหน้า!
ไม่เคยเห็นตระกูลร่ำรวยแบบนี้ รีบแต่งกับชายแก่ ชายแก่ไม่ได้แตะต้องเธอ แต่เธอดันวางยาน่ะสิ
“เทวิกา ฉันมาหาญาณิน แม่ของเธอ”
เทวิกาไม่เกรงใจ พลอยไพลินก็ไม่รักษาภาพพจน์แล้วเช่นกัน
ใช้คำพูดของเทวิกาล่ะก็ พวกเขาสองคนไม่ใช่เพื่อนเก่า เป็นสัมพันธ์แบบศัตรู ไม่จำเป็นต้องแสดงอะไรต่อหน้า ตรงเข้าเรื่องเลยยิ่งดี
“แม่ฉันไม่อยู่ เธอมีอะไรก็พูดกับฉันได้ ฉันจะบอกแม่ให้ทราบอีกที”
เทวิกาพอจะเดาเหตุผลที่พลอยไพลินมาที่นี่ได้
“ญาณินอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? เธอไม่อยากเจอฉัน หรือว่าไม่กล้าเจอฉัน?”
“ฉันไม่อยากเจอเธอแล้วมันยังไง? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ใหญ่โตมาจากไหนกัน เธออยากเจอแม่ฉัน แล้วแม่ฉันจำเป็นต้องเจอเธองั้นเหรอ?”
พลอยไพลิน：“.…..”
“เทวิกา ฉันมีเรื่องจะพูดกับแม่เธอ ทางที่ดีเธอเรียกเขาออกมาดีกว่านะ เรื่องเกี่ยวกับเขาแล้วก็ไซม่อน”
“เรื่องของพ่อแม่ฉันให้พวกเขาจัดการกันเอง ฉันที่เป็นลูกสาวยังไม่อยากก้าวก่าย เธอเป็นคนนอกมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่าย?”
เทวิกาไม่ยอมอ่อนข้อให้
“คุณพลอยไพลิน ฉันบอกแล้ว มีเรื่องอะไรก็พูดกับฉันนี่”
“เทวิกา ฉันเป็นแฟนของพ่อเธอนะ! ทำท่าทางกับฉันให้มันดีๆหน่อย!”
พลอยไพลินวางอำนาจจนชินแล้ว พอถูกเทวิกาตอกหน้าอย่างนี้ ธาตุแท้ก็เผยออกมาทันที
พอเธอพูดจบ เทวิกาก็ยิ้มออกมา
“แฟนของพ่อฉัน? พ่อฉันกับแม่ฉันยังไม่ทันได้หย่ากันเลยนะ ในสายตาฉันเธอก็แค่เมียน้อย เมียน้อยที่หน้าไม่อาย เมียน้อยที่ตั้งใจปีนขึ้นเตียงพ่อฉัน ตัวเธอเองเอาหนังหน้ากับการเคารพตัวเองทิ้งไปแล้ว ยังมาต้องการให้คนอื่นเคารพเธออีกงั้นเหรอ?”
“เธอเคยเห็นเวลาที่เมียน้อยมาที่บ้าน ลูกของสามีจะทำตัวสนิทสนมกับเมียน้อยไหมล่ะ? ฉันไม่ปล่อยหมาไปกัดก็เพราะฉันถูกสอนมาดี ไม่อยากจะถือสากับคนชั้นต่ำอย่างเธอ”
“พ่อเธอไม่ได้รักแม่เธอตั้งนานแล้ว ที่ไม่หย่าก็เพราะเห็นแก่สถานะสามีภรรยาเมื่อก่อน กลัวว่าหย่าแล้ว แม่บ้าๆของเธอจะไม่มีที่ไป ไม่มีคนดูแล เธอคิดว่าพ่อเธอรักแม่เธองั้นสิ? จะบอกให้นะ คนที่พ่อเธอรักคือฉัน ทางที่ดีเธอไปกล่อมแม่เธอให้จัดการหย่ากับพ่อเธอดีกว่านะ พยายามเข้าหน่อย ถ้าฉันอารมณ์ดี อาจจะโน้มน้าวให้พ่อเธอแบ่งทรัพย์สินให้แม่เธอก็ได้นะ ถ้าไม่หย่าก็คงไม่ได้หรอก”
เทวิกาโมโหอย่างมาก
เป็นเช่นนี้จริงๆ คนที่เป็นเมียน้อยต่างก็หน้าหนายิ่งกว่ากำแพง
แต่เทวิกายังคงนิ่งขรึม เธอไม่ได้เผยท่าทางออกไปว่าโมโห แบบนั้นคงเป็นไปตามที่พลอยไพลินวางไว้
รอให้พลอยไพลินพูดจบ แล้วเธอก็ค่อยพูดๆออกมา：“ใช่สิ พ่อฉันรักเธอมาก รักจนเธอต้องวางแผนที่จะขึ้นเตียงเขาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ไปนอนอยู่กับอาสามของฉัน เธอไม่ไปหาอาสามฉันให้เขารับผิดชอบเธอล่ะ วิ่งมารบกวนฉันถึงนี่แต่เช้ายังจะมีหน้ายืนอยู่ที่นี่อีกเนอะ”
“.…..”
สีหน้าของพลอยไพลินเปลี่ยนไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงหาคำมาแก้ต่างให้ตัวเองด้วย ：“เพราะพ่อเธอให้เกียรติฉัน ไม่อยากจะทำลายความบริสุทธิ์ของฉันก่อนวันแต่งงาน อยากจะเก็บของสวยๆงามๆไว้หลังแต่งงานต่างหาก”
“เธอหลอกตัวเอง นั่นก็เป็นเรื่องของเธอ พ่อฉันอายุปูนนี้แล้ว เธอไม่เคยคิดหรือไงว่าพ่อฉันไม่ไหวแล้วน่ะ?”
พลอยไพลิน：……
ไซม่อน：……
นังเด็กนี่!
มีลูกพูดให้พ่อแท้ๆของตัวเองเสียๆหายๆที่ไหนกัน!
เขาห้าสิบปีแล้ว แต่เขาบำรุงตัวเองดีมาก ร่างกายก็แข็งแรง แข็งแรงกว่าชายหนุ่มวัยรุ่นเสียอีก!
ห้องโถงใหญ่เงียบสงัด
ยศพัฒน์ที่แอบฟังอยู่บนบันไดเกือบจะหัวเราะออกมา
ประยสย์พูดเบาๆด้านหลังเขา：“ไม่แน่ว่าพ่อฉันไม่ไหวแล้วจริงๆนะ”
ยศพัฒน์หันหน้าไปทันที ถามเสียงเบา：“พี่ พี่ตื่นแล้ว?”
“พึ่งตื่นน่ะ ตอนแรกกะจะลงไปด้านล่าง เห็นว่านายมาหลบอยู่ตรงนี้ ฉันอยากรู้ก็เลยมาดูสักหน่อย”
ยศพัฒน์หัวเราะ：“วิกาบอกว่าปล่อยให้เธอรับมือกับพลอยไพลิน ผมก็เลยมาหลบที่นี่ พี่ พ่อพวกเราน่าจะไม่มีปัญหานะ คืนนั้นพี่ยังโทรหาผมอยู่เลย ให้วิกาโน้มน้าวแม่”
ประยสย์：“.…..ก็จริง”
พ่อเขาปกติมาก
หลายปีมานี้ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหน เป็นพ่อหม้าย ร่างกายไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเยอะ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
ไซม่อน：……
ญาณิน：……เธอที่มักจะถูกไซม่อนรังแกในฝัน สรุปแล้วมันเรื่องจริงหรือฝันไป?
ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็ไม่ได้ลงไปด้านล่าง แอบฟังเสียงเงียบสงัดของห้องโถงใหญ่อยู่บนบันได
ผ่านไปสักพักพลอยไพลินถึงจะพูด：“เทวิกา นั่นพ่อเธอนะ พ่อแท้ๆ เธอว่าพ่อเธอเสียๆหายๆแบบนี้ พ่อเธอรู้บ้างไหม?”
“งั้นเธอบอกมาสิ ถ้าพ่อฉันปกติดี ผ่านมาตั้งหลายปีทำไมไม่มีอะไรกับเธอ? ที่เธอวางแผนจับพ่อฉัน มีครั้งไหนบ้างที่สำเร็จ?”
พลอยไพลินอ้าปาก แต่กลับหมดคำจะเถียง
หรือว่าไซม่อนใช้การไม่ได้แล้วจริงๆ?
เพราะงั้นทุกครั้งที่เธอวางจะจับไซม่อนเลยล้มเหลว?
ครั้งนี้ชดใช้ตัวเอง จนถูกชลทำลายแล้ว
“พลอยไพลิน เธอยังมีคำพูดอะไรที่จะฝากฉันไปบอกแม่ฉัน?”
“หย่า ให้เขากลับไปหย่ากับไซม่อน! ฉันไม่สนว่าไซม่อนจะไหวหรือไม่ไหว ฉันรักเขา รักเขาที่เป็นเขา ฉันอยากแต่งงานกับเขา อยากอยู่กับเขาตลอดชีวิต”
“ผิดแล้ว พวกเธอทั้งคู่ใช้ชีวิตกันไม่ได้หรอก พ่อฉันห้าสิบแล้ว ต่อให้เขาอายุยืนยาวร้อยปี ก็เหลือเพียงแค่ห้าสิบปี ได้แค่ครึ่งชีวิต”
พลอยไพลินหน้าเขียว：“เทวิกา เธอไม่ต้องเตือนฉันบ่อยๆหรอก ว่าพ่อเธอเป็นชายแก่อายุห้าสิบ”
“ว้าว นี่คุณพลอยไพลินยังรู้อายุของพ่อฉันด้วยเหรอเนี่ย เธอดูสิเธออายุห่างกับฉันแค่สองปี คิดอยากจะเป็นแม่เลี้ยงฉัน รสนิยมหนักซะจริง”
“เรื่องของพ่อแม่ฉัน ฉันไม่ยุ่ง แล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องยุ่ง หย่าหรือไม่หย่าก็เป็นเรื่องของพวกเขา พลอยไพลินเธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้พ่อแม่ฉันหย่า? เธอหาคู่ชีวิตผิดคนแล้วล่ะ เธอควรจะไปหาอาสะใภ้สามฉัน ให้อาสะใภ้สามฉันยื่นตำแหน่งให้เธอ เพราะยังไง คนที่นอนกับเธอทั้งคืนคืออาสามฉัน”
“เธออย่ามาสวมเขาให้พ่อฉันเลย พ่อฉันก็มีฉันกับพี่ฉันสองคนแล้ว ไม่อยากเลี้ยงลูกให้อาสามฉันหรอก”
พลอยไพลินโมโหแทบบ้า
ในขณะเดียวกันก็ตกใจจนลืมเรื่องของตัวเองไป
หลังจากเกิดเรื่อง เธอไม่ได้ใช้ยาคุมฉุกเฉิน ถ้าหากเธอท้องลูกของชล……
“ฉันสามารถชดเชยให้แม่เธอได้เล็กน้อย ให้แม่เธอเสนอราคามา”
“ให้แม่ฉันขายสามีเหรอ? เธอให้ราคาไหวเหรอ? ฉันจะคำนวณให้เธอแล้วกันนะ พ่อฉันเป็นเศรษฐีแสนล้าน ไม่พูดถึงตระกูลสาระทาแล้วกัน แค่ทรัพย์สมบัติส่วนตัวของพ่อฉันก็มากกว่าแสนล้านแล้ว พ่อฉันพึ่งจะห้าสิบ คนสมัยนี้อายุเกือบแปดสิบถึงจะเกษียณกัน พูดง่ายๆก็คือพ่อฉันสามารถทำงานได้อีกสามสิบปี ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ทรัพย์สมบัติเพิ่มขึ้นมากกว่าล้านล้านก็เป็นได้”
“ไม่รู้ว่าคุณพลอยไพลินจะให้ราคาล้านล้านนี่ไหวไหม? ถ้าไหวล่ะก็ รีบกลับบ้านไปเตรียมเงินเถอะ ฉันจะให้แม่ฉันยื่นหมูยื่นแมวกับเธอ ไม่มีทางกลับคำอย่างแน่นอน!”
พลอยไพลิน：……