คุณสามีพันล้าน - บทที่ 032 เล่นกับไฟ ก็โดนไฟคลอกเอง

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่032 เล่นกับไฟ ก็โดนไฟคลอกเอง
“วิกา……”
“อย่ามาเรียกฉันว่าวิกา นายไม่มีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อฉัน ไอ้เลว！”
เทวิกาทำท่าทางจะฟาดไม้กวาดไปอีกครั้ง
ทำให้ตาณกลัวจะรีบเก็บบัตรธนาคาร และขึ้นรถด้วยความรวดเร็ว
พอขึ้นรถไปแล้ว ตาณก็รู้สึกปลอดภัยขึ้น เลยลดก็จบลงแล้วพูดกับเทวิกาว่า “วิกา สามีจอมปลอมของเธอนั้นเป็นคนจน เมื่อกี้ฉันเห็นแล้วนะ เขาขี่จักรยานแบบนั้น ยังแย่กว่าฉันเมื่อก่อนอีก นอกจากหน้าตาที่ดูดีหน่อย ก็ไม่มีอะไรที่เขาสามารถเทียบฉันได้แล้ว”
“วิกา ตราบใดที่เธอยอม ฉันสามารถช่วยเธอใช้หนี้ได้ทุกเมื่อ ซื้อคอนโดห้องใหญ่ให้เธออยู่ได้ ซื้อรถให้เธอขับได้ แล้วทุกเดือนก็สามารถ——”
ไม้กวาดด้ามหนึ่งพุ่งเข้ามาในกระจกรถ และฟาดเข้าที่ปากเขาอย่างรุนแรง
ตาณถูกตีอยู่หลายครั้ง ก็ลงจากรถมา หลบเลี่ยงการตีจากเทวิกา แต่พอเธอหยิบด้ามไม้กวาดขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็กลับขึ้นไปบนรถใหม่ ไม่กล้าพูดอะไรอีก และขับรถหนีออกไปเหมือนหนีตาย
ยิ่งนับวันเทวิกายิ่งเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
เผ็ดแซ่บแบบนี้ เขาชอบมาก！
“ถุย！”
เทวิกากร่นด่าไปยังทิศทางที่ตาณหนีไป
เธอถือไม้กวาดและกลับเข้ามาในร้านอย่างกล้าหาญ
ลูกค้าในร้านต่างพากันมองมาที่เธอ บางคนก็ยกนิ้วให้เธอ รู้สึกว่าเธอเป็นหญิงแกร่ง
เทวิกา： “……”
เธอก็ไม่อยากจะกล้าหาญอะไรขนาดนี้หรอก แต่ว่าตาณรังแกคนอื่นมากเกินไปต่างหาก
ตอนนั้นเขาทิ้งเธอเพื่ออนาคต ไปแต่งงานกับหลานสาวเจ้านาย ตอนนี้พอเริ่มมีเงินทุเรศๆ แล้วก็อยากจะกลับมาเลี้ยงดูเทวิกา
เขาเห็นเธอเป็นอะไรกัน?
อยากให้มาก็มา อยากให้ไปก็ไปงั้นเหรอ?
“ฟาดจนหนีไปแล้ว”
กนกอรเทน้ำมาแก้วหนึ่งและยื่นให้ให้เทวิกา
“อืม ไอ้เลวนั่น ถ้าเกิดว่าครั้งหน้ากล้ามาที่นี่อีก ฉันก็จะฟาดหน้ากลับไปอีก”
“โดนเธอตีไปขนาดนั้นช่วงนี้คงไม่กล้ามาแล้วแหละ แล้วเมื่อกี้สามีตามสัญญาของเธอมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”
เทวิกานั่งลงหน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์ “พี่พัฒน์เอาชุดราตรีมาให้ฉัน 2-3 ชุด ตอนเย็นเขามีงานต้องเข้าสังคม ก็เลยให้ฉันไปช่วยหน่อย ไปเป็นคู่ควงเขาในการเข้าสังคมนั้น”
กนกอรรู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆ แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแปลกที่ตรงไหน
“กนกอร ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเหมือนได้สมบัติเลย พี่พัฒน์เป็นคนที่มีคุณภาพอย่างแท้จริง ตำแหน่งของเขาใน บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปน่ะ ต่อให้ฝันฉันยังไม่ได้เป็นผู้ช่วยของท่านประธานเลย อยู่ใต้แค่คนคนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ฉันให้ค่าเช่าเขาเพียง25,000ทุกเดือน และเขาก็เต็มใจที่จะช่วยฉัน ดังนั้นก็ถือว่าฉันได้เปรียบเป็นอย่างมาก”
กนกอรมองดูเพื่อนรักที่สีหน้าเหมือนคนได้กำไรมหาศาล ก็อดไม่ได้ที่จะสาดน้ำเย็นใส่เธอ “พวกเธอได้จดทะเบียนสมรสกันแล้ว มันไม่ได้เรียกว่าเช่า มันเรียกว่าถูกต้องตามกฎหมาย เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
เทวิกา： “……”
“วิกา เล่นกับไฟก็ต้องโดนไฟคลอกนะ”
กนกอรพูดประโยคนี้จบแล้วก็เดินออกไป
เทวิกาอ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
เล่นกับไฟก็ต้องโดนไฟคลอก！
แต่ว่าเธอไม่ได้เล่นกับไฟซะหน่อย เธอกับพี่พัฒน์ตกลงกันดีแล้ว ว่าเธอจะเช่าเขามาเป็นสามีกำมะลอ เพื่อหลอกแม่ของเธอ ไม่ให้ต้องมาเอาแต่เร่งให้เธอแต่งงานจนเธอไม่กล้ากลับบ้านกลับช่อง
พวกเขายังเซ็นสัญญากันอีกต่างหาก
อืม ไม่โดนไฟคลอกหรอกน่ะ
เทวิกาปลอบใจตัวเอง
เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ดวงอาทิตย์ลาลับสู่ท้องทะเล และท้องฟ้าสีดำก็กระจายออกมา เป็นตัวแทนของค่ำคืนที่กำลังมาถึง
สถานบันเทิงยามค่ำคืนของเมืองแอคเซสซ์จะมีสีสันเป็นพิเศษ
เทวิกาเปลี่ยนชุดราตรีเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ใส่ส้นสูงที่ปกติตัวเองไม่ค่อยได้ใส่เท่าไหร่นัก แต่งหน้าจางๆ แล้วก็ถือกระเป๋าตังค์ที่งดงามและละเอียดอ่อน กระเป๋าตังค์ใบนั้นแพงมาก เป็นใบที่พี่ชายซื้อให้เธอ เธอไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่เลย
คืนนี้ต้องไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ทางธุรกิจกับพี่พัฒน์ เธอก็เลยหยิบของที่เก็บไว้ในกล่องออกมาใช้
ตอนที่พี่พัฒน์ปลอมตัวเป็นสามีของเธอ ก็พยายามอย่างเต็มที่และขยันขันแข็ง เธอก็ต้องขยันขันแข็งเหมือนกัน และต้องแสดงบทบาทคู่ควงของเขาให้ออกมาดี
ปกติเทวิกาก็หน้าตาดีมากอยู่แล้ว พอแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ ก็ยืนรออยู่ริมถนน ภาพที่สวยงามนี้ทำให้คนที่ผ่านไปผ่านมาอดไม่ได้ที่จะหันมามองอยู่หลายครั้ง บางคนถึงกับชนไฟถนนข้างทางเพราะว่าหันมามองเธอด้วย
แต่ว่าเจ้าตัวกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ยศพัฒน์มองเห็นเทวิกาจากระยะไกลๆ
เขาเร่งความเร็วและจอดรถลงตรงหน้าเทวิกาอย่างว่องไว
ดวงตาสีเข้มของเขามองเธออย่างลึกซึ้ง เธอในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก สวยงามผิดปกติ ออร่าของเธอไม่แพ้พวกคุณหนูคุณนายเลย
วินาทีนั้น ยศพัฒน์อยากจะเปลี่ยนความตั้งใจ ไม่พาเธอไปงานเลี้ยงแล้ว
เทวิกานั้นรวดเร็วกว่า เธอขึ้นมานั่งบนรถจักรยานเขาอย่างสง่างาม
คนผ่านไปผ่านมา：……
สาวงามที่สวมใส่ชุดราตรี จะนั่งรถจักรยานออกไปงั้นเหรอ?
ภาพเหตุการณ์นี้มัน……
เจ๋งสุดๆ ไปเลย！
“พวกเรานั่งแท็กซี่ไปกันดีไหม？”
“นั่งรถอะไรก็เหมือนกันนั่นแหละ พี่พัฒน์ ฉันไม่ถือสาที่คนอื่นจะมองฉันด้วยสายตาแปลกประหลาดหรอกนะ”
เทวิกายิ้มและพูดว่า “ถ้าเกิดว่าเวลาไม่เร่งรีบเท่าไหร่ พวกเราก็ค่อยๆ ปั่นจักรยานไปกันก็ได้ จะได้เพลิดเพลินกับวิวริมถนน แล้วก็รับลมยามเย็นอีก ถือว่าเป็นการรับลมของจริงเลย”
ยศพัฒน์ก็ยิ้มเหมือนกัน “ได้สิ งั้นพวกเราไปรับลมยามเย็นกัน แล้วจะได้ดูวิวทิวทัศน์ไปด้วย”
การปั่นจักรยานค่อนข้างช้า
เธอจะได้โอบเอวเขานานขึ้นหน่อย
นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มทำโดยตั้งใจเพื่อเพิ่มโอกาสความใกล้ชิดระหว่างทั้งคู่
“วิกา กอดฉันให้นานๆ นะ”
เทวิกากอดเอวเขาเหมือนคืนวันนั้น
ชายหนุ่มที่มีความสุขขี่จักรยานพาภรรยาใหม่ที่สวยงามราวกับภาพวาดมุ่งหน้าไปที่โรงแรมเมเปิล
บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปมีโรงแรมในเครืออยู่มากมาย และถือว่าเป็นโรงแรม 5 ดาวในเมืองแอคเซสซ์ โรงแรมที่มีชื่อเสียงมากที่สุดก็คือโรงแรมเมเปิลและโรงแรมเมเปิล
หลายคนชอบจัดงานที่โรงแรมเมเปิล เพื่อแสดงความร่ำรวยของตัวเอง
งานเลี้ยงทางธุรกิจในคืนนี้ แขกที่ถูกเชิญมามีแต่พวกที่มีหน้ามีตาในเมืองแอคเซสซ์ทั้งนั้น และแน่นอน นฤเบศวร์เป็นข้อยกเว้น
ไม่ใช่ว่าเจ้าของงานไม่อยากจะเชิญนฤเบศวร์หรอกนะ แต่เพราะว่ายศพัฒน์จะมาที่นี่ด้วย ศัตรูทั้งสองคนไม่สามารถปรากฏตัวพร้อมกันได้ ไม่อย่างนั้นพวกเทพก็จะต่อสู้กัน ส่วนพวกตัวเล็กตัวน้อยอย่างพวกเขาก็ต้องทนทุกข์
พวกประธานต่างๆ ในเมืองแอคเซสซ์ต่างรู้กฎข้อนี้จริงๆ ถ้าจะเชิญยศพัฒน์มาก็ต้องไม่เชิญนฤเบศวร์ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้บริหารวัยเยาว์ทั้งสองคนมาเจอกัน
แน่นอน ถ้าเกิดว่ามีคนมาโดยไม่ได้รับเชิญ เจ้าภาพก็คงทำตัวลำบากเหมือนกัน
นฤเบศวร์มาถึงโรงแรมเมเปิลก่อนยศพัฒน์
เขาคือศัตรูคู่อาฆาตของยศพัฒน์ เดิมทีเขาไม่มีทางปรากฏตัวขึ้นที่โรงแรมในเครือของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเด็ดขาด แต่ว่าเพื่อเป้าหมายบางอย่าง นฤเบศวร์ก็มาที่นี่โดยที่ไม่ได้รับเชิญ
ทุกครั้งที่นฤเบศวร์ออกมาข้างนอกต้องมีบอดี้การ์ดตามมาอย่างน้อย 7 หรือ 8 คน เขามักจะถูกรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดและเดินเตร่ไปทั่วเมือง ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าจักรพรรดิกำลังเดินมา
รถโรลส์รอยซ์จอดที่หน้าประตูโรงแรมเมเปิล
เจ้าภาพของวันนี้คือคุณรเณศ ตอนที่เห็นรถของนฤเบศวร์นั้น เขาก็อึ้งไปเลย นึกว่าตัวเองมองผิดไป ถึงกับต้องขยี้ตาแล้วก็จ้องไปที่รถคันนั้นและป้ายทะเบียนอีกครั้ง
คุณรเณศ：ฉิบหายแล้ว！
นฤเบศวร์จริงๆ ด้วย！
เขา เขาเขาเขา มาที่นี่ได้ยังไงกัน？
หลังจากที่นฤเบศวร์ลงจากรถ ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองเข้าไปในโรงแรมเมเปิล สายตานั้นยากที่จะเข้าใจ
“คุณเบศวร์”
หลังจากคุณรเณศอุทานในใจอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังคงรักษาสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์และเดินเข้าไป ยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า “เป็นเกียรติมากเลยนะครับที่คุณเบศวร์มาที่นี่ รีบเข้าไปข้างในเถอะครับ”
นฤเบศวร์ยิ้มจางๆ และพูดว่า： “ไม่รีบ ผมรอคนอยู่”
รอศัตรูคู่อาฆาตของเขานั้นเอง！