คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1937

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1937

แฟนนี่และคนอื่น ๆ ต่างก็ไม่รอคำสั่งแล้ว และรีบเดินเข้าไปมัดลิลี่ ซู่หรงและดีไวน์ ฟาร์มเมอร์

“เมแกน ผู้หญิงชั่วช้าแบบคุณไม่จบสวยแน่” ลิลี่ตั้งสติได้และร้องตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

เมแกนกล้าดีอย่างไรมาใช้ใบหน้าของเธอบังคับให้ดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ยอมแพ้ เธอนั้นช่างเลวทรามต่ำช้านัก

เมแกนยินดีเมื่อเห็นว่าลิลี่โมโห เธอยิ้มและบอกว่า “ไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมาบอกว่าฉันจะจบสวยหรือไม่สวย แต่ฉันจะบอกให้นะว่าไม่มีเรื่องดี ๆ มาหาเธอกับแดร์ริลแน่นอน”

รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายเมื่อเธอพูดเช่นนั้น

แดร์ริลทำลายทั้งชีวิตของเธอ แล้วเธอจะปล่อยให้เขากับลิลี่มีความสุขอยู่ด้วยกันได้อย่างไร?

เมแกนไม่ใส่ใจจะพูดอะไรต่อ เธอโบกมือและแฟนนี่ก็นำคนของสำนักง้อไบ๊ให้พาลิลี่และอีกสองคนไปที่คุกทันที

ขณะเดียวกันที่ห้องบรรทมของจักรพรรดิในเวสต์ริงตัน

แสงเทียนสว่างกระจ่างทั้งห้องบรรทมขณะที่แดร์ริลใส่เสื้อคลุมชุดนอนสีทองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนที่นอนหนานุ่ม เขาดูผ่อนคลายมาก

สตรี 108 คนคุกเข่าเป็นแถวเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าเขา ทุกคนต่างก็งดงามล่มเมือง แต่ละคนมีความงดงามเฉพาะและแดร์ริลก็รู้สึกตื่นตา

สตรีพวกนี้ก็คือสนมทั้ง 108 นางของโดน็อก

ตอนนั้นสนมทั้ง 108 นางต่างก็คุกเข่าอยู่เงียบ ๆ ตัวสั่นเทาอย่างกระวนกระวาย พวกเธอก้มหน้าต่ำเพราะว่าไม่กล้ามองแดร์ริล

“ฝ่าบาท”

ตอนนั้นเองขันทีซึ่งอยู่ด้านข้างก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาและพูดกับแดร์ริลอย่างนอบน้อมว่า “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พระองค์ควรพักผ่อน ให้กระหม่อมบอกให้พวกนางเปลื้องผ้าและเตรียมขึ้นเตียงเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

‘เวร’

แดร์ริลอึ้งไปก่อนที่เขาจะขัดขันทีและบอกว่า “ช้าก่อน เราไม่ต้องการให้พวกนางมาขึ้นเตียง เราแค่อยากจะถามอะไรพวกนางหน่อย”

จากนั้นแดร์ริลก็บอกกับขันที “ออกไปก่อนให้เราอยู่ตามลำพัง”

แม้ว่าสีหน้าแดร์ริลจะนิ่งสงบตอนที่เขาพูด แต่ว่าความรู้สึกเขาปั่นป่วนมาก

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” ขันทีไม่กล้าพูดพล่าม เขารีบออกจากห้องบรรทมไป

“เฮ้อ”

ตอนนั้นบรรดาสนมที่คุกเข่าอยู่ต่างก็อึ้งงันและแปลกใจ

จักรพรรดิองค์ใหม่ไม่ได้เรียกพวกเธอมาเพื่อให้ปรนนิบัติหรอกเหรอ? ในโลกนี้ไม่มีชายใดที่ไม่ชอบหญิงงาม ก่อนหน้านี้คืนแรกที่โดน็อกได้เป็นจักรพรรดิ เขาก็สั่งให้สนมพวกนี้ขึ้นเตียง แต่แดร์ริลที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอไม่แม้แต่จะทำอะไรที่ไม่สมควรกับพวกเธอ

เขานั้นเป็นสุภาพบุรุษ สุภาพบุรุษที่แท้จริง

ก่อนนี้พวกสนมต่างก็ประหม่า แต่ก็แอบถอนใจอย่างโล่งอกไม่ได้ และพวกเธอก็รู้สึกชอบแดร์ริลมากขึ้น

“ทุกคนไม่ต้องตระหนกไป”

ตอนนั้นแดร์ริลก็ยิ้ม และบอกว่า “ฉันเรียกพวกเธอทุกคนมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อจะทำอะไรกับพวกเธอ แต่ฉันแค่อยากถามสักหนึ่งคำถาม ตราบใดที่พวกเธอตอบอย่างตรงไปตรงมา ฉันก็จะปล่อยพวกเธอไปแล้วไม่รบกวนอีก”