เธอได้ยินเสียงที่เขาขว้างโทรศัพท์ทิ้ง จู่ๆซ่งอีนั่วมือของเธอก็อ่อนแรงลงทำให้โทรศัพท์เธอตกลงพื้น เธอดูเหมือนคนที่ทั้งตัวไม่เหลืออะไรแล้ว เต็มไปด้วยความเศร้าและความว่างเปล่า หลังจากผ่านไปสักพัก เธอที่ดูอ่อนล้าก็ได้กลับเข้าไปห้องพักผู้ป่วย

เดินไปถึงที่เตียงผู้ป่วย ชายที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัวขึ้น สายตาที่เปรียบเหมือนนกฟีนิกซ์จ้องมองไปที่เธอ ซ่งอีนั่วเธอพยายามหัวเราะแล้วถามซ .พี่เขย รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? จะให้ไปเรียกหมอหรือเปล่า?”

เธอกำลังจะหันหลัง เขาจับข้อมือของเธอไว้ ถึงแม้ว่าเขากำลังป่วยอยู่ แต่มือของเขายังมีที่จะจับมือของเธอให้อยู่หมัด เธอมองไปที่เขา เธอที่กำลังหัวเราะแต่มันดูแย่มากกว่าเธอร้องไห้สักอีก “ฉันเหนื่อยมาก คุณปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักได้ไหม?”

เสิ่นฉวนชีมองไปที่เธอสักพัก จากนั้นค่อยๆปล่อยมือของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้ม “อยู่ที่นี้ อย่าละสายตาฉัน ฉันจะไม่รบกวนเธอเลย”

ซ่งอีนั่วเธอเหนื่อยแทบจะไม่มีแรงเดิน เธอนั่งหันหลัง แล้วคิดถึงเรื่องที่ถังโย่วหนานพูด เธอทั้งน้ำมูก น้ำตาไหล รู้สึกหมดหวัง

เสิ่นฉวนชีเห็นว่าน้ำตาเธอไหลลงพื้นมากขึ้นเรื่อยๆ การที่เธอร้องไห้โดยไม่มีเสียงมันเจ็บปวดมากกว่าการที่เธอร้องไห้ออกมาดังๆสักอีก คงจะเจ็บปวดถึงขีดสุด เธอถึงร้องไห้โดยไม่มีเสียง เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอก็จะยิ่งรักผู้ชายคนนั้นมากขึ้น

เป็นครั้งแรกที่เสิ่นฉวนชีรู้สึกอิจฉาผู้ชายคนั้น

เขาค่อยๆลุก จากนั้นก็ไปนั่งข้างเธอ แล้วค่อยๆใช้มือโอบกอดเธอ ซ่งอีนั่วเธอรู้สึกแปลกใจ เธอพยายามจะสู้ แต่เขากับห้ามเธอ “ร้องออกมา ฉันให้เธอซบฉันได้”

จากนั้นซ่งอีนั่วก็ร้องไห้ออกมา

ห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสุดๆ จากนั้นก็ได้ยินเสียงสะอื้น เหมือนกับสัตว์ที่มีอาการบาดเจ็บ แล้วร้องไห้ออกมา เสิ่นฉวนชีหลับตาลง เขาไม่สามารถเก็บความรู้สึกที่อยู่ข้างในได้ นั่วนั่ว ฉันมาสายไปแล้วใช่ไหม?

พอซ่งอีนั่วร้องไห้เสร็จ เธอก็กอดเขาไว้แล้วก็หลับไป เสิ่นฉวนชีดึงกิ๊บออกจากหัวของเธอ จากกนั้นก็อุ้มเธอ แล้วค่อยๆวางเธอลงบนลงเตียง เธอขยับไปมาที่หมอน แต่เธอก็ไม่ได้ตื่น

เสิ่นฉวนชีนั่งอยู่ข้างเตียง มองไปที่ตาที่ร้องไห้จนบวม จนมันทำให้เขาความรู้สึกถึง

วันรุ่งขึ้น ซ่งอีนั่วลืมตาขึ้นมา มองไปบนเพดานสีขาวพราวและมีกลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ที่ปลายจมูก เธอก็ค่อยลืมตาจากนั้นเธอก็คิดออก เธอก็รีบลุกขึ้นมาทันที

เสิ่นฉวนชีกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟา พอเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เขาก็พับหนังสือพิมพ์แล้ววางไว้บนโต๊ะกาแฟ จากนั้นก็ลุกแล้วเดินไปที่เตียง เขาเอามือลูบไปที่หัวของเธอ พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า: “ไปล้างหน้า เดี๋ยวเราจะกลับไปที่ถงเฉิง”

ซ่งอีนั่วเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาเป็นคนป่วย แต่เธอมาอยู่บนเตียงของเขา แล้วเมื่อคืนเขานอนที่ไหน? เธอมองที่โซฟาที่เรียบร้อย จากนั้นรีบเข้าไปในห้องห้องน้ำ เธอส่องดูตัวเองในกระจก ตาก็แดงบวม ดูแล้วซีดเซียวมาก

เธอเปิดก๊อกน้ำ จากนั่นเธอก็เอามือรองน้ำแล้วก็ล้างหน้า

หลังจากล้างหน้าเสร็จแล้วออกมา เสิ่นฉวนชีเพิ่งกลับมาจากข้างนอก เขาวางอาหารเช้าไว้ที่โต๊ะกาแฟ “อาหารเช้าของเมืองซีขึ้นชื่อมาก ลองมาทานดู”

ซ่งอีนั่วค่อยๆเดินไป เธอรู้สึกเสียใจและขอโทษ: “พี่เขย คุณเป็นคนป่วย แต่สุดท้ายกลับต้องมาดูแลฉัน ขอโทษจริงๆ”

“ผู้ชายก็ต้องดูแลผู้หญิงอยู่แล้วไม่ถูกหรอ?”

ซ่งอีนั่วไม่รู้จะอะไร เธอนั่งลงที่โซฟา เสิ่นฉวนชีหยิบตะเกียบให้เธอ เธอก็ค่อยๆกิน เสิ่นฉวนชีมองไปที่เธอ ดูเหมือนว่าเธอไม่ค่อยอยากที่จะกิน รู้ว่าเธอยังไม่รู้สึกดีขึ้น แต่เขาก็ไม่ให้อยากที่จะบังคับให้เธอกินมากขึ้น