คุณคนเดียวเท่านั้น - ตอนที่ 37 ปล่อยกันไปเถอะ

ณ เมืองซี ห้องพักผู้ป่วยโรงพยาบาลกลาง ซ่งอีนั่วเดินไปส่งคุณหมอเสร็จ เธอก็กลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย เธอมองไปที่เสิ่นฉวนชีที่กำลังนอนอยู่อย่างเงียบๆ เธอยังรู้สึกกลัว เขามีอาการแปลกๆตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้โกรธเขา เธอก็น่าจะรู้นานแล้ว ไม่ปล่อยให้เขาต้องไปเป็นลมที่สนามบิน

เธอมองไปที่สายน้ำเกลือที่หยดลงอย่างช้าๆ และบ่นพืมพำๆว่า: “นี่คุณว่าคุณกำลังทำอะไร หากว่าคุณจะเป็นลมที่สนามบิน คุณจะให้ฉันทำยังไง?”

เสิ่นฉวนชีที่กำลังนอนหมดสติอยู่ไม่สามารถตอบเธอได้ เธอนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วมองไปทั่วห้อง สุดท้ายก็กลับมามองชายที่มีใบหน้าที่คมเหลี่ยมที่กำลังนอนอยู่ ดวงตาแหลมคมที่มองเธออย่างตั้งใจเขามักจะทำให้เธอรู้สึกเขินอายเมื่อไม่มีเสื้อผ้า

ขณะที่เขาหลับ ใบหน้าที่เย็นชาของเขาก็อ่อนลงและดูเหมือนเด็กที่ไม่มีอะไร

จู่ๆโทรศัพท์สั่น ทำให้ซ่งอีนั่วตื่น เธอน่าจะเอาแต่มองเขานานไป จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นเบอร์โทรที่โทรเข้ามา เธอตกใจแล้วจากนั้นเธอก็รีบเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

พอเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เธอกดรับสาย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

“ถ้าไม่มีอะไรฉันจะโทรหาภรรยาของฉันบ้างไม่ได้หรอ?” ถังโย่วหนานพูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย เมื่อวานฮันเหม่ยซินได้ส่งใบหย่าไปให้ฉัน เขาโกรธจนอยากจะฆ่าคน โทรหาเธอก็ปิดเครื่อง ไปที่บริษัทของเธอพนักงานก็บอกว่าเธอออกไปทำธุระข้างนอก เขาโทรหาแล้วสองวัน กว่าจะโทรติด ก่อนที่เธอจะตกใจไปกว่านี้ ฟังจากเสียงของเธอที่เหมือนกำลังจะตาย ตอนนี้คงจะโกรธมาก

ซ่งอีนั่วเงียบไปสักพัก แล้วพูดว่า: “ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันจะวางแล้วนะ”

“ซ่งอีนั่ว!” น้ำเสียงที่โกรธเคืองของถังโย่วหนาน “นี่บ้านเธอก็ไม่กลับมาสองวัน ไปไหนมาบ้าง นี่เธอไม่รู้หรือยังไงเธอเป็นเป็นคนที่มีสามีแล้วนะ ?”

ซ่งอีนั่วมองไปที่รูปภาพที่ติดอยู่ที่ผนัง ในใจที่รู้สึกแย่ พวกเขาเป็นแบบนี้แหละ ตอนอยู่ด้วยกันกันไม่เคยที่จะพูดดีๆด้วย คุยโทรศัพท์ก็ยังจะไม่พูดดีๆอีก

เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด ถังโย่วหนานก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนลง “อีนั่ว ใบหย่าที่เธอให้ฮันเหม่ยซินส่งมามันหมายความว่าอะไรกันแน่?”

ถังโย่วหนานคิดว่าเรื่องหย่าที่เธอพูด เพื่อเอาไว้แค่ขู่เขา แต่เมื่อเขาเห็นฮันเหม่ยซินส่งใบหย่าที่ลงรายมือชื่อของเธอมา ตอนนั้นมันทำให้เขาอยู่ไม่สุข เธอเคยพูดว่า เธอจะอยู่ข้างฉันไปตลอดชีวิตและพร้อมที่จะให้อภัยเขา แต่นี่เธอยังไม่ได้อภัยเขา เธอจะคืนคำพูดได้อย่างไร?

“ในใบหย่าก็เขียนไว้ชัดเจนแล้วนะ โย่วหนาน เราอยู่ด้วยกันมา5ปี มันนานพอแล้ว ปล่อยกันไปเถอะนะ”

“เธอบอกให้ฉันปล่อย? ฉันปล่อยเธอ แล้วใครปล่อยฉัน ซ่งอีนั่ว 5ปีที่ผ่านมา เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดเธอแค่ไหน? เธอรู้บ้างไหม?ฉันเกลียดที่เธอทำร้ายตัวเอง แต่ฉันก็ทนไม่ได้ที่จะไม่อยู่กับเธอ ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ และฉันเกลียดที่เธอทำแบบนี้กับฉันมาตลอด5ปี แม้ฉันจะเกลียดเธอก็ตาม แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอ แต่กลับมาตอนนี้เธอบอกว่าให้ปล่อยเธอ?”

น้ำเสียงที่ขุ่นเคืองของถังโย่วหนานเหมือนกับมีดที่แหลมคมที่แทงเข้าไปในใจเธอ เธอเซถอยหลังไปสองก้าว จนกระทั่งหลังของเธอสัมผัสกับกำแพงเย็น เธอจึงหยุด

เธอมองไปด้วยความว่างเปล่า แล้วพูดเบาๆว่า: “ขอโทษสำหรับ 5 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่สามารถโกหกได้อีกต่อไปแล้ว ขอโทษ ที่ปล่อยให้คุณเกลียดมาหลายปีและทำตัวน่าขยะแขยงมาหลายปี งั้นเราหย่ากันเถอะ”

ถังโย่วหนาคว้ามือถือของเขา ตาของเขาลุกเป็นไฟ ถ้าหากซ่งอีนั่วยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาคงจะบีบคอเธอให้ตาย เขาพูดด้วยน้ำที่เสียงที่โกรธ ว่า: “อย่าคิดเลย!”