ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 6 Epilouge - บทเพลง ( จบเล่ม 1 )

 

วันนั้นฉันได้เห็นสถานการณ์ครอบครัวของยูกิมิยะแล้ว

ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ฉันนอนไม่หลับ จึงออกไปที่ระเบียงดูพระจันทร์เต็มดวง

ตอนนี้…

เป็นเวลาตีสอง ซึ่งเป็นวันจันทร์แล้ว ฉันรู้ว่าตัวเองควรจะนอนเพราะพรุ่งนี้ฉันมีเรียน แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้รู้สึกง่วงเลย

ถ้าฉันเผลอหลับในคาบ ฉันคงโดนตำหนิแน่ หากโดดเรียนจะตามบทเรียนให้ทันได้ยาก

「 ฮะ… ใครามันจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องล่ะ ｣

ตอนนี้…

ฉันไม่ควรห่างเหินกับยุกิมิยะ ดูเหมือนคุณโคเรย์คิโยะจะยอมรับอนุญาติความสัมพันธ์แล้ว…

( ไม่สิ แต่เดิมยอมรับเหรอ… ความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ต้องได้รับยอมรับสักนิดด้วยซ้ำ )

เราไม่ใช่เพื่อนที่สนิทกันจริง ๆ

ก็แค่เพื่อนร่วมสภานักเรียนเหมือน ๆ กัน ต้องบอกเพื่อนบ้านสิ ถึงจะถูกต้องที่สุด

และ…

เกี่ยวกับแม่เลี้ยงของยูกิมิยะ เหมือนว่าปัญหาหลักจะยังไม่ได้แก้ไข

( แม่เลี้ยงของเธอ… มิโนริ หรือชื่ออะไรนะ ? เหตุที่ทำห้ยูกิมิยะเกลียดบ้านของเธอ… )

「 เห้อ… ｣

「 ถ้าเป็นไปได้ ก็อย่าให้ได้เจอกันเลยเถอะ ｣

「 ตอนที่อยู่กับยูกิมิยะ ฉันไม่ค่อยอย่ายุ่งวุ่นวายกับเรื่องยุ่งยากด้วยสิ ｣

「 ฮ่า ๆ …เหมือนว่าฉันคงต้องเจอปัญหาชวนซับซ้อนซะแล้วสิ ｣

「 พูดจาเสียมารยาทจังนะคะ ｣

「 ไม่หรอก ที่ฉันพูด— เอ๊ะ !? ｣

เสียงนั้นมัน…

ฉันมองข้ามกำแพงกั้น และ…

เรื่องจริงที่ว่ายูกิมิยะกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

「 สวัสดีค่ะ ｣

「 เอ่อ… อ่า มีอะไรเหรอ ? นอนไม่หลับหรือไง ｣

「 ใช่ค่ะ ตามที่เห็นเลย… นี่ค่ะ ! กาแฟ ｣

「 ขอบใจ ｣

เธอเตรียมตัวพร้อมมาก หรือว่าเธอจะรู้ว่าฉันมาตรงนี้ เลยเตรียมกาแฟโดยบังเอิญ ?

แต่…

ถ้าฉันดื่มตอนนี้ ฉันจะนอนไม่หลับหนักกว่าเดิมเหรอ ? รับมาแล้วจะไม่ดื่มก็ไม่ได้ด้วยสิ… ก็ขอสักหน่อยล่ะกัน

เราสองคนดื่มกาแฟกันที่ระเบียง

「 อร่อยแฮะ ｣

「 ขอบคุณนะคะ ｣

การพูดคุยชวนให้รู้สึกอึดอัด แตาที่ตรงนี้ไม้ได้ทำให้รู้สึกแบบนั้น

นี่คือ… ระยะห่างระหว่างพวกเราที่ควรจะเป็น และเป็นตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุด

เมื่อถอนหายใจ….

ก็เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ ยูกิมิยะก็เริ่มต้นบทสนทนา

「 ยังก็ตาม เรื่องการบ้านก่อนหน้านี้ เข้าใจมั๊ยคะ ? ｣

「 งานประชาสัมพันธ์น่ะเหรอ ? ｣

「 ความแตกต่างระหว่าง [ความไว้ใจ] กับ [ความเชื่อใจ] ต่างหากคะ ｣

「 เรื่องนั้นยังให้ทำอยู่เหรอ ｣

「 …ไม่รู้ว่ามันต่างกันมั๊ย ? ｣

「 แตกต่างเอามาก ๆ ความไว้ใจถูกสร้สงขึ้นจากการประเมินในอดีต แต่ฉันไม่รู้จักยัตสึฮาชิคุงในอดีตค่ะ การพบคุณและรู้จักกันเพียงแค่สองอาทิตย์ไม่ได้ช่วยให้ฉันเชื่อใจคุณได้หรือไม่หรอกค่ะ ｣

「 อืม… ที่พูดมาก็ถูก ความสัมพันธ์ที่พวกเราสร้างมามีเพำียงสองสัปดาห์เท่านั้น ｣

「 แต่ความเชื่อใจ [ เชื่อใจในตัวคุณและคอยพึ่งพิง ] ไม่ใช่ตัวคุณในอดีต เป็นตัวของคุณในตอนนี้ “ยัตซึฮาชิ ฮาซึกิ” หรือก็คือตัวคุณในตอนนี้ ｣

「 ดังนั้น… ｣

「 ฉันจึงขอเชื่อในตัวคุณต่อไปค่ะ ｣

เธอมองข้างกำแพงกั้นมา

เธอยิ้มแล้วพูดออกมาแบบนั้น… ให้ตายสิ มันจะขี้โกงเกินไปแล้ว

( ถ้าขืนเธอทำแบบนี้ล่ะก็… ฉันอาจจะตกหลุมรักเธอก็ได้ )

( ดังนั้น… )

( ช่วยหยุดสักทีเถอะ )

ฉันมองออกไป…

ตอบสั้น ๆ ว่า

「 โอเค ｣

「 คุณเขินใช่มั๊ยคะ ? ｣

「 ไม่ ｣

「 การที่คุณตอบปัดทันทีแบบนี้เป็นข้อพิสูจญ์นะว่าคุณกำลังเขินนะ ｣

「 เป็นผู้ชายที่ดูออกง่ายจริง ๆ ~ ｣

「 หยุดเลยนะ ทำใหเด็ม. ปลาย เป็นศัตรูกันได้มั๊ย ! คนที่ลำบากมันฉันนะ ｣

「 ยอมรับแล้วเหรอค่ะ ! ｣

「 …เกลียดเธอชะมัด ｣

「 อ่ะ ! …ฉันชอบด้านนั้นของคุณนะคะ ｣

「 อย่าพูดอย่างนั้นจะได้มั๊ย ? เดี๋ยวฉันก็เผลอใจคิดจริงหรอก ? ｣

ฉันจิบกาแฟร้อนที่ยังร้อนอยู่ ระดับอุณหภูมิเหมาะมากสำหรับตอนนี้

ยูกิมิยะก็ไม่พูดต่อ และดื่มกาแฟต่อไปอย่างเงียบ ๆ

จากนั้น…

ก็มีเสียงจากอีกด้านหนึ่ง

「 ฉันจำอะไรบางอย่างได้ค่ะ ｣

「 อะไรเหรอ ? ｣

「 …บทเพลง ｣

「 … ? ｣

จากนั้น…

ก็ได้ยินเสียงเพลงที่มีจังหวะช้า ๆ

เพลงต่างประเทศที่ร้องด้วยเสียงอันไพเราะภายใต้แสงจันทร์

บทเพลงที่ยูกิมิยะร้องแม้จะไม่คุ้นเคยหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของฉัน

ความคิดความอ่านฉันล่องลอยออกไป เมื่อฉันได้ยินเสียงร้องราวกับเสียงของเทพธิดา

ลืมเลือนเรื่องก่อนหน้าไปทั้งหมด…

ความสนใจทั้งหมดมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การมองด้านข้างของยูกิมิยะ และฟังเสียงร้องของเธอ

ตีสองหรืออะไรก็ตาม…ก็ไม่สำคัญ

ฉันแค่อยากขอเพียงอย่างเดียว ขอช่วงเวลานี้ดำเนินเรื่อย ๆ อยากฟังต่อไป

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันคิด…

หลังจาก…

ร้องเพลงจบ ยูกิมิยะก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วขยี้ตา

บางที…

เธอคงเกือบจะร้องไห้

「 …เมื่อก่อนคุณแม่เคยร้องให้ฟัง… เป็นเพลงกล่อมเด็กนะค่ะ ｣

「 เหรอ… ｣

「 ขอบคุณนะคะ ｣

「 ฉันเหรอ ? ｣

「 ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเกลียดที่บ้านมากจนลืมเลือนทุกอย่าง… ｣

「 แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว… ตราบใดที่ฉันยังมีสายสัมพันธ์กับคุณแม่ —ฉันก็จะไม่เป็นไร ｣

( …ขอบคุณพระเจ้า )

ฉันพูดได้เพียงเท่านี้…

—จากก้นบึ้งของหัวใจลึก ๆ ฉันมีความสุข

ลืมเลือนอดีต ยังไม่ต้องคำนึงอนาคต มาร่วมกันรักษาช่วงเวลาปัจจุบันกันเถอะ

ภายใต้แสงจันทร์ พวกเรายังคงพูดคุยกันอย่างสบาย ๆ กับเรื่องต่าง ๆ มากมาย….

.

.

 

( จบเล่ม 1 )

──────✣✻✣──────

สวัสดีครับ โมมิจิจากเพจ [ Nagisa – ナギサ ]  นะครับ

สำหรับ [𝗟𝗡] “ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ” ก็จบเล่ม 1 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ใครที่มีความเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรก็สามารถคอมเม้นไว้ได้นะครับ คิดเห็นอย่างไรหรืออย่างให้ปรับแก้ไขอะไร แล้วใครที่ยังไม่ติดตามเพจ Nagisa – ナギサ ก็อย่าลืมไปติดตามเพจกันด้วยนะครับ

 

ส่วนเล่ม 2 คิดอยู่ว่าจะทำต่อดีมั๊ย !?

เอาเป็นว่าขอบคุณที่ตามอ่านจนจบนะครับ