ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 5.5 Chapter 5.5 - เพื่อนบ้านที่ฉันจดจำ

 

「 ขอโทษที่ทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ ｣

「 ยัตซึฮาชิคุง… ｣

ทั้งสองคนที่หมดเรี่ยวแรงก้มหัวลง

ฉันยื่นผ้าเช็ดให้ทั้งคนที่ร้องไห้คนตาบวม

ฉันส่ายหัวให้…

「 ไม่เป๋นอะไรหรอกครับ แค่พวกคุณกินอื่มก็พอใจแล้ว ｣

「 งั้นเหรอ ขอบใจนะ ｣

พ่อของยูกิมิยะทำกำลังเช็ดปากอยู๋ มองนาฬิกาแล้วลุกขึ้นยืน

「 ฉันอยู่นานเกินพอ ได้เวลาต้องไปแล้ว ｣

「 เอ๊ะ ? ｣

ยูกิมิยะสับสนมองมาทางฉันกับพ่อของเธอสลับกัน

ฉันเองก็มองสลับไปมา ระหว่างยูกิมิยะกับพ่อของเธอ…

พ่อของเธอ…

…หนีไปซะแล้ว

พ่อของยูกิมมิยะรีบเดินไปทางประตูโดยสวยรองเท้าทันที

ถ้าปล่อยเขาไปอย่างนี้…

ฉันอาจเก็บความสงสัยจนทำให้นอนไม่หลับแน่ ๆ

「 เอ่อ …คุณยูกิมิยะ ｣

「 …ยัตซึฮาชิคุง จะเรียกฉันโคเรย์คิโยะ หรือจะเรียกคุณพ่อก็ได้นะ ｣

「 เอ่อ… คุณโคเรย์คิโยะ｣

「 …มีอะไรเหรอ ? ｣

( ทำไมเขาทำสีหน้าดูผิดหวังล่ะ ? )

( แล้วให้คุณพ่อนี่มันหมายความว่ายังไง ? )

…ถ้าสำรวจมากเกินไป อาจทำให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายก็ได้

พวกเราก็แค่ต้องเพิกเฉยบ้าง

「 คุณมาตรวจสอบความเป็นอยู่ของคุณเฮียวกะ คิดว่าเธอโอเคหรือเปล่าครับ ｣

「 …เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้มิโนริฟังเอง ｣

หลังพูดเสร็จ…

คุณโคเรย์คิโยะก็ออกจากห้องไป

ทิ้งพวกเราเอาไว้…

ฉันมองหน้าของยูกิมิยะด้วยสีหน้าที่กำลังสับสน

「 …หมายความว่า ? ｣

「 หนีไปแล้วสินะ… ｣

「 มั้ง… คะ ｣

นิโนริที่ว่านี่มัน….

มิโนริคงเป็นแม่เลี้ยงของยูกิมิยะ

ที่จริง…

เขาไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่าจะไปอธิบาย… นั้นคงเป็นการเอาใจใส่ประเภทหนึ่งล่ะนะ

โล่งอกไปนะ ยูกิมิยะที่เธอสามารถอยู่คนเดียวต่อไปได้

「 ค่ะ ค่ะ …หมายความว่า… ฮ่า ๆ ~ ｣

ไม่จะว่าด้วยว่ารู้สึกโล่งอก หรืออะไรก็ตาม ยูกิมิยะนั่งลงอย่างสบายใจจรงหน้าทางเดิน

พอเข้าใจความเครียดของเธอ

ขนาดฉันที่ไม่ได้เกี่ยวข้องแท้ ๆ ยังรู้สึกตึงเครียดไปด้วยเลย

「 ยิ่งกว่านั้น… ฉันใจถึงตาตุ่มเลย เธอดันไม่ยอมชิมอาหารก่อนเนี้ย ｣

「 ช่วยไม่ได้นี่คะ…. ต้องทำให้เสร็จ แล้วฉันก็รีบมาก ๆ ด้วย ｣

「 อ่า… ถึงจะทำออกมาได้ผิดพลาด แต่ผลลัพธ์กลับออกมาน่าพอใจ ถึงจะบังเอิญแต่กลับกลายเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าของคุณโคเรย์คิโยะล่ะนะ ｣

แต่…

เธอใส่มิรันกับน้ำตาลแค่ไหน ถึงหวานเป็นนำ้เชื่อมแบบนั้น

ส่งสัยว่า…

คงต้องตามติดสักหน่อย

「 ยืนไหวมััย ? ｣

「 …คิดว่าไม่ไหวค่ะ ช่วยหน่อยได้มั๊ย ? ｣

「 เอ๊ะ ? ｣

「 อะไรคะ ? ｣

「 ปะ …เปล่า ｣

หมายถึงให้ยืมมือใช่มั๊ย ?

ไม่ ๆ ๆ ฉันพอเข้าใจ เพราะเธอยังคงสงบใจไม่ได้สินะ

ตลอดชีวิตของฉัน ไม่เคยสัมผัสผิวกายของเด็กผู้หญิงเลย นับประสาอะไรกับมือกันล่ะ ฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ

แต่…

ฉันก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เหมือนกัน

( อ๊าาา )

( ไม่มีทางเลือกสินะ )

ฉันยื่นมืออกไปอย่างลังเล

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้จับมือเด็กผู้หญิงแบบนี้…

ในทางเทคนิคแล้วไม่ถือเป็นการจับจริง ๆ ก็เถอะ แต่คงอารมณ์ประมาณนั้น

「 ขอบคุณ… ค่ะ ｣

เมื่อยูกิมิยะพยายามจับมือ เธอก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อยอย่างช้า ๆ

( เธอทำอะไรน่ะ… )

( ไม่ใช่คนที่บอกให้ช่วยคือเธอไม่ใช่เหรอ ? )

「 ยูกิมิยะ ? ｣

「 มะ… ไม่มีอะไรค่ะ ｣

ยูกิมิยะจับมือของฉันเบา ๆ และค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

( มันเนียนนุ่มมาก… ! )

( มือของเธอเล็กกว่าที่คิดไว้ รู้สึกเหมือนหากสัมผัสแรงไปมันจะหักเอาได้เลย )

ฉันพายูกิมิยะไปที่ห้องนั่งเล่น ให้เธอค่อย ๆ นั่งลง

「 เธอโอเคเปล่า เอาน้ำมั๊ย ? ｣

「 …ค่ะ ขอชาที่อยู่ในตู้เย็นค่ะ ｣

「 ชาเหรอ ｣

( มือ— ไม่ ๆ นี่ฉันคิดอะไรเนี้ย ฉันไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย )

ฉันส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดแย่ๆ ออกไปจากหัว ขวดเครื่องดื่มออกมาจากตู้เย็น

「 อ่ะ ! ฉันขออันหนึ่งนะ ｣

「 ค่ะ ! เชิญเลย ｣

ฉันนั่งอยู่ข้างหน้ายูกิมิยะ และถอนหายใจขณะกำลังดื่มชาอยู่

ถึงอย่าง…

นั้นฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่ายูกิมิยะจะร้องไห้… มันค่อนข้างน่าแปลกใจ แต่รู้สึกเหมือนเพิ่งได้เห็นด้านใหม่ ๆ ของเธอ

บางที…

ยูกิมิยะอาจจะคิดแบบเดียวกัน เธอดูกระสับกระส่าย และเลี่ยงที่จะมองมาที่ฉัน

ที่จริงแล้ว…

ฉันก็รู้สึกอึดอัดเพราะได้สัมผัสยูกิมิยะ …แต่การนิ่งเงียบแบบนี้จะทำให้บรรยากาศอึดอัดมากยิ่งขึ้น

「 เอ่อ… ｣

「 ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย จากเรื่องของยูกิมิยะ ฉันคิดว่าคุณโคเรย์คิโยะน่าจะเข้าหาได้ยาก ｣

「 ฉันก็ด้วย …เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพ่อร้องไห้แบบนั้น「｣

「 คุณโคเรย์คิโยะ ดุไม่เหมือนคนที่ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเลยด้วยสิ ｣

ที่จริง…

ก็พูดไม่ได้เหมือนกัน

ก่อนที่เธอจะเอามาเสิร์ฟ…

เขาค่อนข้างพูดเยอะเลย แต่เพื่อตัวเขาไม่บอกอะไรน่าจะดีกว่า

ถึงอย่างนั้น…

ไม่คิดว่าเขาจะมีอดีตแบบนั้น เขายอมรับที่ว่าภรรยาของเขาเสียชีวิต และลงเอยด้วยการจมหัวในกองงาน ท้ายที่สุดแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับยูกิมิยะก็เลวร้าย

เป็นเรื่องเฮงซวย…

แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของเขาเหมือนกัน

ถ้าอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน… ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเลือกไหนถึงจะถูก

ทำไมเขาถึงเล่าอดีตของเขาให้เราฟัง ไม่เข้าใจเลย ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ขณะที่กำลังคิด…

ยูกิมิยะก็ถอนหายใจออกมา

「 ยะ…ยัตซึฮาชิคุง อย่าบอกใครนะคะ ว่าฉันร้องไห้แบบนี้ ｣

「 หืม ? ｣

「 ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น ｣

「 อ่า… เข้าใจแล้วน่า ยูกิมิยะที่โรงเรียนออกจะเข้มงวดขนาดนั้น เท่มากกว่าที่จะน่ารัก ภาพลักษณ์แบบนั้นล่ะ…

ถ้าคนอื่นรู้เข้า ภาพลักษณ์คงพังครืดลงมา ｣

「 ฉันคิดว่าไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนที่รู้อาจรู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นก็ได้ อาจได้เพื่อนเพิ่มขึ้นด้วย ｣

「 ฉันไม่ต้องการเพื่อนหรอกค่ะ แค่คนที่ไว้ใจได้ 1-2 คนก็พอแล้ว ｣

( เชื่อใจ… )

( คุณโคเรย์คิโยะก็พูดแบบเดียวกัน …เขาบอกว่ายูกิมิยะเชื่อใจฉัน )

( …จริงเหรอ ? )

ยูกิมิยะมองมาที่ฉันแล้วยิ้มเล็กน้อย

「 นี่ ยูกิมิยะ เธอเชื่อใจฉันเหรอ ? ｣

「 ไม่สักนิด ถ้าฉันเชื่อ ฉันคงจะไม่เตือนคุณแบบนี้หรอกค่ะ ｣

( คุณโคเรย์คิโยะเดาผิดแล้วล่ะ )

( เดี๋ยวนะ ไม่เชื่อใจเหรอ ? หลังจากทุกอย่างผ่านไปเนี้ยนะ พวกเราไปมาห้องของกันและกันออกจะบ้อย ถ้าไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจบ้าง คงไม่มีเรื่องแบบนี้ระหว่างชายหญิงหรอก )

เอาเถอะ…

คงจะดีกว่าล่ะนะ คงจะลำบากใจถ้าเธอเชื่อใจฉันมากเกินไป ยิ่งกว่านั้นฉันอาจเสียสติได้ หากมีอะไรแปลก ๆ มากระตุ้น

อย่างน้อย ๆ

ฉันก็หวังให้เธอเชื่อใจฉันสักนิด

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ยูกิมิยะก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

「 ฉันไม่เชื่อใจ แต่ฉันเชื่อตัวคุณนะ ｣

「 แตกต่างกันตรงไหนกัน ｣

「 ใครจะรู้ล่ะ คิดเอาเองสิคะ ｣

「 ไม่มีทาง ไอ้คำถามชวนหัวล้านนั้น… เฮ้ อย่ามาขำนะ ｣

หลังการพูดคุยนั้น…

ความเขินอายระหว่างพวกเราหายไป และยูกิมิยะก็มองมาที่ฉันตรง ๆ

「 ยิ่งกว่านั้น ฉันมีเรื่องจะขอยัตซึฮาชิคุงที่ฉันไว้วางใจด้วย ｣

「 หืม… อะไรล่ะนั้น ? มีอะไรจะพูดกับยัตซึฮาชิคุงที่เธอวางใจเหรอครับ ｣

「 คำพูดของคุณ มันชวนหงุดหงิดจริง ๆ｣

「 เฮ้ ! ｣

「 ล้อเล่นหรอกค่ะ ｣

( เรื่องล้อเล่นของเธอ… มันเข้าใจยากจริง ๆ )

「 อะไรล่ะ ? ｣

「 …ขอร้องละค่ะ ฉันอยากให้คุณสอนวิธีทำนิคุจากะอีกครั้ง ｣

「 เอ๊ะ… นิคุจากะ ? เธอเกือยจะทำได้แล้วนะ เธอแค่ต้องชิมก่อนก็พอ… ｣

อย่างไรก็ตาม ยูกิมิยะส่ายหัว

「 ไม่… เหมือนจะไม่ได้เห็นเป็นฉัน ｣

ดูเหมือนเธอกำลังคิดถึงบางสิ่งในอดีต…

「 นี่เป็นอาหาร… ที่เชื่อมโยงฉันกับแม่ เป็นความทรงจำที่แสนสำคัญ… ฉันอยากจะจดจำเอาไว้ ไม่ใช่แค่ทำตามสูตร ｣

「 เข้าใจล่ะ… ถ้าฉันช่วยได้ก็จะพยายามช่วยให้ได้มากที่สุด แค่เธอจำรสชาติของนิกุจากะที่แม่ของเธอทำได้มั๊ย ถ้าทำแบบปกติ นี่จะเป็นนิคุจากะที่มีรสชาติปกติที่ฉันสอนเธอ ｣

「 จำได้สิ ถ้าปรับรสชาติไปเรื่อย ๆ สักวัน ｣

ไม่รู้ว่าจะยาวนานเท่าไหร่…

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ฉันกินเมนูนี้ทุกวัน และไม่รู้ว่าจะกินต่อไปอีกนานแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม…

การจ้องมองที่จริงจังของยูกิมิยะ… ฉันไม่ปล่อยผ่านเฉย ๆ ได้หรอก

「 เอาล่ะ… ฉันจะช่วยจนกว่าเธอจะพบล่ะกัน ｣

「 ฮุฮุ …ขอบคุณนะคะ ยัตสึฮาชิคุง ｣

ฉันแปลกใจมาก… ทำไมยูกิมิยะถึงยิ้มแบบนั้นได้

รอยยิ้มที่เธอแสดงออกมาจนถึงตอนนี้ไม่สามารถเทียบกับรอยยิ้มในตอนนี้ได้เลย

เหมือนกับช่วงเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้…

รอยยิ้มของเธอช่างสง่างาม ราวกับเทพธิดาอย่างแท้จริง มันให้ความรู้สึกราวกับภาพมายา ร่างกายของฉันรู้สึกลุ่มร้อน จิตใจ และโสทประสาทของฉันกำลังถูกดึงดูด

อดไม่ได้ที่จะหลงใหลในเสน่ห์ของรอยยิ้มนั้นของเธอ รอยยิ้มที่งดงามมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา…

เมื่อมองไปทางอื่น…

ฉันปล่อยให้ความขมของชาเบี่ยงเบนความสนใจไปจากความรู้สึกในตอนนี้