ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 8 ขอร้องให้พี่ช่วย

น้องชายของเขาส่ายหน้า

“ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ฉันไม่สนพี่ต้องไปช่วยฉันได้โปรดทำเพื่อฉันสักครั้ง”

หลิวไห่ถอนหายใจ คิดย้อนไปถึงเมื่อครั้งที่พวกเขาอายุเจ็ดขวบและอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแล้วถูกจับแยกกันไปเพราะครอบครัวอุปถัมภ์แล้วต้องดึงตัวของน้องชายขึ้นมานั่งข้าง ๆ

“นายมีคู่หมั้นแล้วและยังอยู่บ้านเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้นอีกจะให้ฉันสวมรอยเป็นนายได้ยังไงกัน”

“ทำไมจะไม่ได้ฉันกับเสี่ยวเจี่ยเป็นเหมือนเพื่อนกัน พี่ก็แค่แสดงละครเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อหน้าเธอ เวลาปกติฉันก็ปิดบังตัวเองเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งอยู่แล้วมีแต่เวลาที่อยู่กับเสี่ยวเจี่ยเท่านั้นที่จะกลายเป็นตัวของตัวเอง อีกอย่างพี่ไม่ต้องดูแลเธอเลยเสี่ยวเจี่ยแข็งแรงและต่อสู้เก่งมาก เธอเก่งทุกอย่างเลยนะพี่ยังคุ้มกันพี่ได้อีกด้วย”

“รู้สึกเสี่ยวเจี่ยคู่หมั้นของนายคนนั้นจะดีเกินไปแล้ว ทั้งเข้าอกเข้าใจทั้งเป็นบอดี้การ์ด ผู้หญิงพวกนั้นล้วนหิวเงินนายอย่าซื่อให้ม้นมาก”  หลิวไห่ถอนหายใจแล้วถามต่อ “แล้วนายอยู่ทางนี้จะไหวเหรอ”

หลิวไห่ไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่ห่วงว่าน้องชายของเขาจะรับมือไม่ไหวถึงเขาจะมีเลขาคู่ใจที่เก่งกาจคอยปกป้องก็ตามที

“ไหวสิ มีอะไรไม่ไหวกันฉันทำได้อยู่แล้วบริษัทนี่ของพี่ถ้าต้องตัดสินใจอะไรฉันก็แค่โทรไปปรึกษากับพี่ไม่มีใครกล้ามายุ่ง แต่บริษัทของฉันถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องพังลงมาแน่นอน คนพวกนั้นพยายามจะเอาของสกปรกมาฟองเงินที่นี่ฉันไม่ต้องการแบบนั้น พี่เป็นญาติคนเดียวของฉันนะเราเกิดมาแทบจะพร้อมกันพี่จะไม่ดูดำดูดีฉันเลยเหรอ”

“เพราะฉะนั้นเลยวิ่งมาหาฉันถึงฮ่องกงล่ะสิ”

“จะพูดแบบนั้นก็ถูก”

“พี่พวกนั้นมันร่วมหัวกับคนสกุลกู้คิดจะยึดบริษัทของฉัน ถ้าพี่ไม่ช่วยฉันลำบากแน่”

“สกุลกู้อีกแล้วเหรอ”

“ใช่ คนเลวพวกนั้นฉันอยากจะตบ ตบ พวกมันให้ตายนัก”

หลิวไห่มองหน้าน้องชายอย่างจนใจ ความจริงน้องชายคนเดียวด้วยฐานะในตอนนี้เขาสามารถเลี้ยงดูให้น้องสบายได้ตลอดชีวิต แต่เพราะน้องชายดื้อรั้นที่จะรักษาบริษัทของแม่บุญธรรมเอาไว้จึงทำให้เขาลำบากใจ

ในที่สุดหลิ่วไห่ก็พยักหน้า เขาพยายามออกห่างจากสกุลกู้แต่ในเมื่อพวกนั้นยื่นมือเข้ามายุ่งกับน้องของเขาก่อน หลิวไห่ก็ไม่คิดจะละเว้นอีกต่อไป

หลิวไห่ครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย ไม่สนใจน้องชายอีกสุดท้ายคนอ่อนแอคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งข้างเขา รินเหล้าดื่มเงียบ ๆ ในขณะที่หลิวไห่คิดย้อนเวลากลับไปเมื่อพวกเขาอายุเจ็ดขวบ

บ้านเด็กกำพร้า

“ต้าเกอผมไม่อยากไปผมจะอยู่กับต้าเกอ”

“ไม่ต้องกลัวนะ คุณน้าทั้งสองต่อไปจะเป็นพ่อและแม่ของน้องรองแล้ว เราสองคนจะได้มีพ่อแม่เหมือนคนอื่นยังไงล่ะพวกท่านใจดีขนาดนั้นต้องดีกับน้องรองมากแน่ ๆ”

น้องรองของเขาในตอนนั้นร้องไห้ในขณะที่หลิ่วไห่กอดเขาเอาไว้พร้อมกับปลอบใจ ในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าถูกคนเอามาทิ้งไว้หน้าศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่แรกเกิด พวกเขาอยู่ในตะกร้าใบหนึ่งถูกห่อตัวด้วยผ้าสีขาวและมีสร้อยสลักวันเกิดของพวกเขาเอาไว้ในสร้อยเส้นนั้น

เจ้าหน้าที่ของศูนย์ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กจึงรีบออกมาดู ในตอนนั้นหิมะกำลังตกลงมาอย่างหนักเจ้าหน้าที่จึงรีบพาพวกเขาเข้าไปในศูนย์ และรับเลี้ยงดูพวกเขามาตั้งแต่ตอนนั้น เด็กทั้งสองจึงไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่ของพวกเขาเป็นใคร

หลักฐานเดียวที่มีคือสร้อยเงินสลักวันเกิดและสัญลักษณ์บางอย่างอยู่ในนั้น นั่นคือสมบัติติดกายที่พวกเขามีไว้คนละชิ้น พวกเขาถูกจับแยกกันไปอยู่กับต่างครอบครัวด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ได้ติดต่อกันอีกตั้งแต่นั้น ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นน้องรองของเขาคือเด็กชายตัวอ้วนที่มีน้ำตานองหน้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงแสนสวยคนหนึ่ง

เขาสัมผัสได้ว่าน้องรองของเขาต้องมีความสุขกับครอบครัวใหม่แน่นอน และก็เป็นจริงตามนั้น น้องรองถูกเลี้ยงมาเหมือนเจ้าชายครอบครัวสกุลเฉินเคยมีลูกชายคนหนึ่งและได้เสียไปแล้วด้วยโรคหัวใจโตแต่กำเนิด พวกเขาทำยังไงก็ไม่มีลูกอีกจนวันหนึ่งมาทำบุญที่บ้านเด็กกำพร้าได้เห็นหน้าน้องรองจึงถูกชะตาและตัดสินใจรับเลี้ยงเขาทันที

น้องรองในตอนนั้นมีรูปร่างอ้วนกว่าเขามากหน้าตาคล้ายกับลูกชายที่เสียไปของสกุลเฉินจึงได้รับความรักเป็นอย่างมาก น้องรองได้ใช้แซ่เฉินตามครอบครัวอุปถัมภ์และมีชื่อใหม่ว่า เฟยอวี๋ ซึ่งเป็นชื่อเดิมของลูกชายสกุลเฉิน