ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 35 ปล่อยฉันเถอะ ฉันกลัวแล้ว

หลิวไห่โบกมือผ่านหน้าของเธอหลายครั้ง แต่หลี่เจี่ยซินก็ไม่ตื่น เขาจึงถอนหายใจออกมา

“ละเมอเหรอ”

เขาคุยกับตัวเอง รู้สึกเจ็บที่ข้อมือทั้งยังชาเล็กน้อย ตอนนี้หลิวไห่ไม่กล้าแตะตัวเธอแล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนตั้งใจจะไม่สัมผัสเธออีก แต่หลี่เจี่ยซินกลับหันหน้ามาทั้งเกยขาและกอดเขาเอาไว้

ปรากฎว่าคืนนี้ทั้งคืนหลิวไห่ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย

เช้าวันต่อมา

หลี่เจี่ยซินตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น เธอบิดขี้เกียจแล้วอ้าปากหาวรู้สึกว่าตัวเองนอนสบายมาก ๆ จนกระทั่งมือไปโดนที่หน้าขาของคนคนหนึ่ง เธอหันมามองต้องสะดุ้งจนลุกพรวดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นเฉินเฟยอวี๋ที่นั่งพิงหัวเตียงด้วยท่าทางซึมกะทือ

หลี่เจี่ยซินขยี้ตาเมื่อเห็นเขาชัดเจนเธอจึงรีบเด้งเข้าไปหาเขาด้วยความตกใจ

“ที่รักเป็นอะไร ทำไมตาเป็นแพนด้าแบบนั้น นี่หน้าตายังซีดขนาดนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายเหรอ”

หลี่เจี่ยซินยกมือจับหน้าผากของเขาและหน้าผากของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาตัวไม่ร้อนก็รู้สึกสบายใจเล็กน้อย แต่ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้นล่ะ

“ไม่มีอะไรหรอก คิดหลายเรื่องน่ะเลยนอนไม่ค่อยหลับ”

เขายิ้มอย่างอ่อนแรง นั่นเป็นเพราะเมื่อคืนเขาต้องการหลี่เจี่ยซินเป็นอย่างมาก จนนอนไม่หลับ

พอสัมผัสถูกเธอแค่เล็กน้อยก็ถูกหลี่เจี่ยซินจับหักแขนหักขาโดยไม่รู้ตัว ความต้องการของเขาหดหายและคงเหลือเพียงความเจ็บปวดแทน เขาจึงได้แต่ลุกขึ้นมานั่งอยู่แบบนี้แทบทั้งคืน ปล่อยให้เธอนอนกลิ้งตัวอยู่บนเตียงใหญ่ของเขาอย่างมีความสุข

หลี่เจี่ยซินไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ เขาบอกอะไรเธอก็เชื่อ

“บอกแล้วยังไงล่ะว่าอย่าคิดมาก ฉันปกป้องที่รักเอง เราเป็นคู่หมั้นกันนะถึงจะแค่ในนามก็เถอะ”

หลี่เจี่ยซินสงสารเฉินเฟยอวี๋มาก สาวน้อยหวาดกลัวจนนอนไม่หลับจริง ๆ เธอจึงตัดสินใจแล้ว

“เอาล่ะ ตั้งแต่คืนนี้ไปฉันจะมานอนเป็นเพื่อนเอง ไม่ต้องกลัวนะ”

หลิวไห่เบิกตาโพลง เขาตกใจมากแล้วบอกว่า

“อย่าเลยลำบากเธอเปล่า ๆ ฉันไม่ได้กลัวแล้วนะ ไม่ได้กลัวจริง ๆ”

“ขอดูหน่อยไม่ต้องอายนะ”

แล้วเธอก็ล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเขา หลิวไห่หน้าแดงยังถูกมือนุ่มนิ่มของเธอสัมผัส แน่นอนว่าเขามีความรู้สึกกับเธออยู่แล้ว หัวงูยักษ์ของเขาย่อมต้องผงกขึ้นมาสู้มือ

“โอ้ที่รักงูของเธอมันตื่นแล้ว”

หลี่เจี่ยซินบอกเขาอย่างดีใจ เธอกำลังจะปล่อยเขาอยู่แล้ว หลิวไห่ทั้งมีอารมณ์ทั้งอับอายที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งจับกด จู่ ๆ หลี่เจี่ยซินกลับไม่ยอมปล่อย เธอบอกเขาว่า

“เดี๋ยวเรามาลองดูดีหรือเปล่าว่ามันจะใช้การได้นานขนาดไหน”

หลิวไห่ส่ายหน้า

“อย่านะ เสี่ยวเจี่ย อย่าทำฉันเลย ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง ฉัน อ๊า ฉัน”

หลิวไห่เหมือนสาวน้อยขี้อายที่กำลังจะถูกปล้นสวาท ทั้งพยายามขัดขืนแต่กลับสู้แรงคนตัวเล็กกว่าไม่ได้

หลี่เจี่ยซินจูบแก้มเขาอย่างปลอบประโลม น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะช่วยเธอรักษาเองถึงเธอจะเห็นว่ามันเป็นส่วนเกินก็ตาม นั่นคงเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยได้ใช้ประโยชน์จากมันจริง ๆ เลยสักครั้ง เรามาพยายามด้วยกันเถอะนะ”

หลิวไห่อยากจะตะโกนใส่หน้าเธอว่า

พยายามกับป้าเธอน่ะสิ แต่เขาก็ได้แต่กัดปากเอาไว้

หลี่เจี่ยซินเริ่มต้นรูดท่อนเนื้อของเขา หลิวไห่เองเก็บกดมาตั้งแต่เห็นหน้าเธอ มือของหลี่เจี่ยซินทั้งอุ่นทั้งนุ่ม และยังคล่องแคล่วอีก เมื่อคืนเขาก็กอดเธอทั้งคืนและยังแอบจับหน้าอกของเธอ ถึงแม้ว่าจะถูกเธอตีจนเจ็บก็ตามเถอะ

เธอชักรูดให้เขาไม่กี่ครั้ง หลิวไห่ที่เก็บกดมาทั้งคืนก็ครางออกมา

“อ๊า เสี่ยวเจี่ย อ๊า สะ เสร็จแล้ว อ๊า ซี๊ด”

หลี่เจี่ยซินหัวเราะชอบใจ มือของเธอยังเร่งจังหวะจนกระทั่งเขาปล่อยน้ำเต็มฝ่ามือ

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมอคนหนึ่งที่ได้ช่วยคนไข้ เกิดความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ถึงจะเร็วไปไม่ถึงนาทีก็ยังสามารถช่วยเขาได้ นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก

“ที่รัก มันคายน้ำแล้วถึงจะไวมากก็เถอะ แบบนี้เขาเรียกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำหรือเปล่า”

หลี่เจี่ยซินชอบใจในขณะที่หลิวไห่อับอายและเสียวที่ได้ปลดปล่อยจนได้แต่ครางแผ่ว ทั้งยังไม่สามารถเอ่ยคำพูดแก้ต่างให้ตัวเองได้แม้แต่ประโยคเดียว

ครั้งแรกของเขาก็ถูกหลี่เจี่ยซินปรามาสว่า นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเสียแล้ว

หลิวไห่ในตอนนี้รู้สึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเหลือเกิน