ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 2 เรื่องราวที่เข้ามาไม่จบ

หลี่เจี่ยซินสั่งให้คนของเธอมัดผู้ชายสิบกว่าคนเอาไว้ ในตอนนี้เธอเป็นฝ่ายนั่งบนเก้าอี้ จับพวกมันถอดเสื้อผ้าออกจนหมด กระทั่งกางเกงในยังไม่เหลือ หญิงสาวยกมือปิดตามองพวกเขาพร้อมกับทำท่าน่าสมเพช

"วัน ๆ คิดแต่เรื่องชั่ว จะจับฉันส่งขายซ่องเหรอวันกลางวันอยู่หรือเปล่า ห๊า"

หลี่เจี่ยซินใช้ปลายกระบอกปืนสั้นในมือดันปลายคางของเจ้านายของพวกมันขึ้นแล้วตบหน้ามันไปอย่างแรง เห็นข้อมือเล็ก ๆ ของเธอแต่แรงนั้นกลับตรงกันข้ามเลือดจึงไหลออกมากบปากของผู้ชายคนนั้นทันที

"ถ้าไม่อยากตายก็บอกมาดี ๆ แกทำอะไรกับอาของฉัน"

"ถ้ายังอยากให้อาเธอมีชีวิตก็ปล่อยฉันซะเถอะ โหดแบบนี้อยากได้เป็นเมียชะมัด"

"ไอ้หน้าตัวเมีย กระจู๋เท่านิ้วเด็กอย่างแกเหรอฝันไปเถอะ"

หลี่เจี่ยซินหัวเราะจนปวดท้องอย่างดูแคลน ผู้ชายคนนั้นทนไม่ได้ถึงกับถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาใส่หน้าเธอ มันเป็นถึงหัวหน้าระดับสูงของแก๊งแต่ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กเท่าฝ่ามือคนนี้จับมัดจนดิ้นไม่หลุด ยังถูกทำร้ายจนแทบเดินไม่ไหวอีกด้วย

"นังแพศยา"

หลี่เจี่ยซินเช็ดหน้าของตัวเองออกช้า ๆ สีแดงของเลือดและกลิ่นเหม็นของน้ำลายของมันทำให้เธอสะอิดสะเอียน เธอตบมันอีกครั้งคราวนี้ยังกระทืบจนมันปากสั่นระริก 

ภาพผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังกระทืบผู้ชายร่างโต แถมยังว่องไวจนพวกเขามองไม่ทันทำให้คนในแก๊งคนอื่นถึงกับตัวสั่น

หลี่เจี่ยซิน ไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่ใคร ๆ จะมารังแกได้ง่าย ๆ ตรงกันข้ามเธอกลับเป็นเหมือนปีศาจร้ายตัวหนึ่งอยู่แฝงกายอยู่ภายใต้ร่างกายอันบอบบาง

ลูกน้องของไอ้เลวคนนั้นเห็นเจ้านายของตัวเองถูกทำร้ายจนสาหัส ดูเหมือนว่าหากไม่รีบนำส่งโรงพยาบาลคงได้ตายเป็นแน่ก็ต่างหน้าซีด ไม่มีใครกล้าพูดออกมาแม้แต่คนเดียว

พวกเขาได้บอกเจ้านายแล้วว่าหลี่เจี่ยซินร้ายกาจแค่ไหน แต่เจ้านายคนนี้กลับไม่เชื่อ

แน่นอนว่าการทำร้ายคนของเธอ หลี่เจี่ยซินไม่เคยออมมือเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอเป็นลูกสาวคนเดียวผู้สืบทอดโรงเรียนศิลปะการป้องกันตัวแห่งนี้ ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงร่างกายจะดูบอบบางเหมือนผู้หญิงทั่วไปแต่ใครจะรู้ว่าเธอมีกระดูกที่แข็งยิ่งกว่าเหล็ก ความทรมานสารพัดรูปแบบหลี่เจี่ยซินผ่านมาแล้ว

ยังจะมีการฝึกฝนอย่างหนักตลอดชีวิตที่ผ่านมาทำให้ฝีมือของเธอเหนือกว่าคนทั่วไปหลายขุม และเหมือนเธอจะได้รับพรจากพระเจ้ามาเพราะมีกำลังกายที่เหนือกว่าผู้ชายทั่วไปถึงสามเท่า

เพราะแบบนี้เธอจึงไม่เคยกลัวใคร แม้จะผ่านเรื่องราวเลวร้ายแค่ไหน เธอก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง 

หลี่เจี่ยซินนั่งยอง ๆ เก็บฟันหน้าของผู้ชายคนนั้นที่หล่นลงพื้นขึ้นมาดู ยังร้องออกมาด้วยความตกใจ

"โอ๊ะ โอ ฟันของนางหักซะแล้ว ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ"

หญิงสาวใช้ปืนดันใบหน้าเขาขึ้น แล้วจ่อเข้าที่ปลายคางปลดน้ำเสียงของเธอนั้นความจริงทั้งหวานทั้งใส แต่ตอนนี้กลับทำให้ผู้ชายคนหนึ่งถึงกับตัวสั่น

"จะบอกได้หรือยังว่าอาของฉันอยู่ไหน ถ้าเขาเป็นอะไรไปรับรองว่าแกจะได้ตามเขาไปแน่ ๆ"

เสียงอู้อี้ดังขึ้น ท่าทางของมันเปลี่ยนไป เคารพนบน้อมเป็นอย่างยิ่ง

"บอกแล้วครับ บอกแล้ว ได้โปรดช่วยยั้งมือก่อน ผะ ผม ขอโทรศัพท์ด้วยครับเดี๋ยวผมจะจัดการให้ตอนนี้เลย ผมแค่จับเขาไว้ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ"

หลี่เจี่ยซินหัวเราะ

"นับว่าแกยังโชคดีอยู่มาก จำไว้ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร"

หลี่เจี่ยซินส่งโทรศัพท์ให้มัน หลังจากนั้นต่อมาอาของเธอก็ปรากฏตัวในสภาพที่ไร้ร่องรอยของการถูกทำร้าย คนพวกนี้เพียงแต่อาศัยช่วงที่เขาเผลอโป๊ะยาสลบเขาแล้วมัดเอาไว้เพื่อสั่งสอน และหวังจะข่มขู่หลี่เจี่ยซินให้หวาดกลัวจนต้องยอมขายตัวเข้าซ่องแต่โดยดี

คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้

หลี่เจี่ยซินเห็นอาของตัวเองปลอดภัยดีแล้ว จึงยอมปล่อยพวกมันไปทั้งที่ล่อนจ้อน แต่ละคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและพาตัวเองไปโรงพยาบาลอีกทั้งไม่ปริปากพูดอะไรอีก

ตั้งแต่นั้นมาแก๊งทวงหนี้โหดก็หายไปจากชีวิตของหลี่เจี่ยซินได้สักพัก จนกระทั่งในวันหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็กลับมาคุกเข่าต่อหน้าเธอพร้อมทั้งเรียกเธอว่านายหญิง

"ฉันไม่ใช่หัวหน้าแก๊งอันธพาล แกกลับไปเถอะ"

หลี่เจี่ยซินโบกมือ

"แต่ผมถูกไล่ออกแล้วครับ ผมยอมรับว่าเลื่อมใสนายหญิงมากตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับผมมาก่อน ได้โปรดครับนายหญิงรับผมเอาไว้ด้วย ผมสัญญาว่าจะเป็นลูกน้องที่ดี"

ถึงหลี่เจี่ยซินจะปฏิเสธยังไงแต่คน ๆ นี้ยังติดตามไม่เลิก ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนยอมให้ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อไป๋หลีและลูกน้องของเขามาคอยตามดูแล กิจการของหลี่เจี่ยซินถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเพราะเธอมีผู้ช่วยแล้ว แก๊งทวงหนี้แก๊งใหม่ที่บริษัทจ้างมาจึงถูกพวกไป๋หลี่ไล่ตะเพิดไป โชคดีที่ยังมีนักเรียนรอสมัครเป็นจำนวนมาก

หนี้นอกระบบถูกพักไปชั่วคราว แต่หนี้ในระบบนั้นทำให้เธอไม่สามารถยื้อได้อีก หลี่เจี่ยซินนั่งกลุ้มใจยังมีเงินอีกห้าล้านหยวนที่พ่อเอาตึกเข้าไปค้ำเพื่อช่วยลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง และญาติคนนั้นหลังจากได้เงินไปก็หายหน้าไปพร้อมเงินก้อนใหญ่ราวกับได้ตายจากไปแล้ว หลี่เจี่ยซินพยายามทำทุกทาง

หลี่เจี่ยซินกล้ำกลืนน้ำตาลงคอมองหมายศาลในมือ ให้เธอหาเงินรีบไปชำระโดยด่วน ตึกของเธอแห่งนี้มีสี่ชั้น แต่ละชั้นถูกแบ่งเป็นบ้านของอาจารย์แต่ละคน ทุกคนล้วนสำคัญสำหรับเธอเป็นอย่างยิ่งอีกทั้งยังมีเด็ก ๆ อีก น้าสี่ของเธอที่อยู่ชั้นสองก็เพิ่งคลอดเด็กชายตัวเล็กน่ารักออกมา

หากที่นี่ถูกยึดแล้วพวกเขาทั้งหมดจะไปอยู่ที่ไหนกัน หลี่เจี่ยซินก้มหน้าซบลงบนฝ่ามือตัวเอง น้ำตาที่คิดว่าจะไหลกลับไม่ไหลออกมาสักหยด ในนาทีนี้เธอจะโทษความใจดีของพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว หรือจะโทษชะตาฟ้าดินดี

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ"