ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 117 ตอนจบ ทำลายรังของประธานกู้
เด็กทดลองกลุ่มนี้เหมือนจะฉลาดกว่ากลุ่มเดิมที่หลี่เจี่ยซินเจอคราวที่แล้ว แต่ด้วยแรงของเธอและหลิวไห่เพียงพริบตาก็สามารถจัดการคนพวกนั้นได้สำเร็จ หลิวไห่หอบร่างของกู้เมิ่งวิ่งออกมาข้างนอก ในขณะที่กู้เมิ่งถือตัวยาสำคัญเอาไว้ แต่ในตอนนี้ข้างนอกกับมีเด็กทดลองล้อมเขาอยู่
หากมาเพียงไม่กี่คนก็สามารถจัดการได้ไม่ยาก แต่เมื่อมาเป็นกองทัพแบบนี้กลับไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าออกไป
“ดวงตาสวรรค์เห็นหรือเปล่า”
หลิวไห่รีบทักดวงตาสวรรค์ทันที
“เห็นครับหัวหน้า ผมจะส่งคนไปช่วยเดี๋ยวนี้”
หลิวไห่เสียงเข้ม
“ให้เร็วมีคนมากเกินไป ฉันกับหลี่เจี่ยซินคิดว่าเอาไม่อยู่”
กู้เมิ่งถูกโยนเข้าไปอีกฝั่ง ในตอนนี้เขาเองก็หนีหัวซุกหัวซุน ในตอนนี้ทั้งเกาะเต็มไปด้วยเด็กทดลองที่หิวกระหายยังกะซอมบี้ ในขณะที่ลูกน้องของประธานกู้กลับปิดประตูห้องทดลองล็อคตาย
“ทำไมคนพวกนั้นไม่มาช่วยฉัน”
กู้เมิ่งประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ได้รู้คำตอบเมื่อเด็กทดลองคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาและใช้มือฟาดเขาไม่ยั้ง กู้เมิ่งถึงกับร่างกระแทกเข้ากับต้นไม้กระนั้นก็ยังถือกระเป๋ายาเอาไว้แน่น
“เฮ้ย นักบ้าฉันคือกู้เมิ่งลูกชายประธานบริษัทนะโว้ย”
ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่คนพวกนี้ไม่มีใครฟังเขา กลับขยับเข้ามาคิดจะทำร้าย หลิวไห่เห็นว่าเด็กทดลองพวกนี้ต่างเคลื่อนไหวช้ากว่าชุดเดิมมาก แต่กลับไม่สามารถแยกแยะคนสองฝ่ายได้
นั่นหมายความว่าไม่ว่าเป็นใครพวกเขาก็พร้อมฆ่าให้ตาย เขาจึงกระโดดมาช่วยกู้เมิ่งทันใด
หลิวไห่ถีบเด็กทดลองที่กำลังรุมกู้เมิ่งออกไป ทั้งกระชากเขาขึ้นมาบนพื้น ใบหน้าของกู้เมิ่งปูดยิ่งกว่าลูกแตงโม
“พวกเลวนี่ฉันจะฆ่าให้หมดฉันจะฆ่าให้หมด”
หลิวไห่บอกเสียงดัง
“พวกมันไม่รู้ใครเป็นนาย มันฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าเพราะแบบนี้ลูกน้องของพ่อนายถึงไม่มีใครโผล่ออกมาสักคน นายได้ตายจริง ๆ แน่แล้ว”
“ไม่นะ พ่อไม่ทำกับฉันแบบนี้”
กู้เมิ่งไม่เชื่อ หลิวไห่โยนปืนให้เขาแล้วบอกว่า
“ไม่ใช่เวลาดราม่า หยิบปืนขึ้นมาแล้วยิงหัวมันซะ”
กู้เมิ่งโกรธเป็นอย่างมากที่พ่อของเขากลับทำกับเขาแบบนี้ เขาถือปืนแล้วเล็งไปที่หัวของเด็กทดลอง เพียงหัวพวกมันแตกกระจายสมองระเบิดก็ไม่มีแรงมาทำร้ายเขาแล้ว ปืนที่ได้มาเป็นปืนกลกู้เมิ่งรัวปืนอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายหลี่เจี่ยซินขยับมาหาเขาแล้วตบเข้าไปที่หัวของกู้เมิ่งอย่างแรง
“สมองใช้การไม่ได้หรือไง ยิงมั่วซั่วแบบนี้เปลืองกระสุน บอกให้ยิงหัวมัน พวกมันมีมากหลายร้อยคนนายมีกระสุนเท่าไหร่กัน”
กู้เมิ่งทั้งโกรธทั้งกลัวหลี่เจี่ยซินว่าจะหักคอเขา ในตอนนี้เขาจึงโค้งคำนับเธอแบบสุภาพ
“ครับพี่สะใภ้เข้าใจแล้วครับ”
“ดี อย่ามั่วอีก”
หลี่เจี่ยซินเองก็มีปืนอยู่ในมือ เธอยิงอย่างแม่นยำเด็กทดลองสมองกระจายเป็นร้อย เล็ดกระเซ็นเต็มใบหน้าของเธอ จนสุดท้ายกระสุนของพวกเขาหมดสิ้น แต่เด็กทดลองยังมีอีกเป็นร้อย หลี่เจี่ยซินและหลิวไห่เริ่มใช้มีดฟันหัวของพวกเขา เคลื่อนไหวเร็วกว่าพายุในขณะที่กู้เมิ่งไปหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง
แรงของเขาน้อยจนไม่สามารถฆ่าใครได้ รู้สึกอดสูและอับอายแต่ก็ต้องเอาตัวรอด
หลิวไห่ร้องออกมาอย่างแรง
“ดวงตาสวรรค์ กำลังเสริมใกล้หรือยัง”
“หัวหน้าทนอีกห้านาที พวกคุณหาที่ซ่อนซะเราจะระเบิดเกาะแล้ว”
แน่นอนว่าคนทั้งสองต่างมองหน้ากันต้องฝ่าคนพวกนี้ออกไปทั้งต้องนำตัวกู้เมิ่งไปด้วย
“ฉันจะเปิดทางให้เธอพากู้เมิ่งลงน้ำไป”
หลี่เจี่ยซินไม่ยินยอม
“ไม่ที่รักพากู้เมิ่งไป ฉันจะเปิดทางให้”
กู้เมิ่งฟาดหัวของเด็กทดลองสองคนจนกระจาย ก่อนจะดึงหลี่เจี่ยซินเข้ามากอด
“ฉันแข็งแรงกว่าเธอ เชื่อฉันนะฉันจะตามไป”
หลี่เจี่ยซินห่วงเขา แต่เธอเองก็ไม่มีเวลาแล้ว จึงพยักหน้าทั้งพูดเสียงดัง
“ที่รักห้ามตายนะ ห้ามตายเด็ดขาดรับปากฉัน”
หลิวไห่พยักหน้า
“ได้ฉันรับปาก ไม่ตายฉันยังอยากเห็นหน้าลูกของเรา”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม เขาพูดคำนี้หมายความว่าเขาต้องรักษาเธอให้ได้ เธอขยับตัวไปดึงกู้เมิ่งที่หลบซ่อนตัวออกมา ในขณะที่หลิวไห่หลอกล่อเด็กทดลองไปอีกด้าน
เมื่อคนกรูกันไปยังทิศที่หลิวไห่นำไปแล้ว หลี่เจี่ยซินได้โอกาศดึงร่างของกู้เมิ่งด้วยมือหนึ่ง เธอวิ่งอย่างว่องไหวทั้งใช้มีดฟันคนที่เข้ามาขวาง คนทางนี้น้อยลงแล้วสุดท้ายกู้เมิ่งที่รู้สึกเหมือนตัวเองเหาะได้ด้วยอัตตราความเร็วที่สูงจนใบหน้าชาก็ถูกหลี่เจี่ยซินพากระโจนลงทะเลไป
ดวงตาสวรรค์พูดขึ้น
“จะทิ้งระเบิดในหนึ่งนาที”
หลิวไห่ตอบคำหนึ่ง
“โอเค”
หลังจากนั้นเวลาก็เริ่มนับ หลิวไห่ตอนนี้หลอกคนพวกนั้นมาจนกระทั่งถึงหน้าตึกทดลอง และแล้วเขาก็พบบางอย่างทิ้งเอาไว้ตรงนั้น เป็นปืนM79 หลิวไห่หัวเราะในที่สุดก็เจอจนได้
หลิวไห่หยิบปืนขึ้นมาเขาเล็งM79 เข้าไปกลางฝูงของเด็กทดลอง
ระเบิดลูกยักษ์ถูกยิงออกไประเบิดดัง สนั่นหวั่นไหว ทำให้ช่วงตรงกลางนั้นแหวกเป็นทาง
ในช่วงที่กำลังชุลมุนหลิวไห่ยิงระเบิดไปอีกลูก วิ่งฝ่าไปทางเดิมกระโจนลงน้ำทะเลแล้วดำลงไปจนลึกสุดก่อนที่ดวงตาสวรรค์จะระเบิดเกาะนี้ทิ้งไป แต่แรงระเบิดและของต่าง ๆ มากมายที่ถูกระเบิดยังหล่นลงไปในทะเลทำให้หลิวไห่รู้สึกถึงแรงสะเทือนได้อย่างชัดเจน
แน่นอนว่าเมื่อเกิดระเบิด เกาะที่ไม่มีบนแผนที่ก็ปรากฎตัวขึ้น คนของรัฐบาลจึงจับพิกัดของเกาะได้พร้อมข้อมูลการทดลองของประธานกู้ที่ถูกปล่อยออกมา
เขาเป็นคนมีเส้นสายคนสำคัญในรัฐบาลโทรหาเขาด้วยตัวเอง
“ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ขอให้ปิดข่าวเรื่องนี้ไว้ครับ ถ้าเกิดข่าวรั่วไหลเรื่องทุจริตผมก็จะเปิดโปงเหมือนกัน”
ประธานกู้ตบโต๊ะดังสนั่น คิดไม่ถึงว่าหลิวไห่จะมีฝีมือขนาดนั้น เขาทั้งโกรธแค้นแต่ในใจบางส่วนกลับพอใจเป็นอย่างมากที่หลิวไห่เอาชนะเขาได้
หลี่เจี่ยซินลอยคอมาจนถึงเรือที่คนของหลิวไห่รออยู่กลางทะเล เธอลากกู้เมิ่งที่กำลังสำลักน้ำขึ้นมาแล้วให้คนทำการปฐมพยาบาลให้
“ฉันจะกลับไปหาเขา”
ก่อนที่หลี่เจี่ยซินจะกระโดดลงน้ำไปช่วยกู้เมิ่ง เขาก็โผล่ขึ้นมาพอดี หลี่เจี่ยซินโผเข้าไปกอดเขาด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง ทั้งสองคนจูบกันอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน
หลายเดือนต่อมา
หลี่เจี่ยซินตอนนี้ได้รับยารักษาเธอกลับมาเป็นคนปกติไม่มีกำลังเหมือนเดิมแต่ต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจนกว่าจะหายท่ามกลางการดูแลอย่างใกล้ชิดของคุณหมอที่เป็นคนของลุงเฉิง เพราะผลข้างเคียงทำให้เธออ่อนแรงไม่สามารถเดินเหินได้ปกติต้องทำการบำบัด ซึ่งเธอกลับดีขึ้นเรื่อย ๆ
เฉินเฟยอวี๋บินมาเยี่ยมเธอ ตอนนี้เขาได้แฟนใหม่อีกแล้วเพราะทะเลาะกับคนเดิมแต่เขาก็ยังให้ความช่วยเหลือให้ผู้ชายคนนั้นทำงานในบริษัท หลี่เจี่ยซินจึงอดแซวไม่ได้
“ไหนบอกว่ารักแท้ไง”
เฉินเฟยอวี๋ย่นจมูกแล้วจับมือของเธอขึ้นมาจูบ
“รักแท้ของฉันคือเธอเท่านั้นที่รัก”
หลี่เจี่ยซินหัวเราะ แต่หลิวไห่เข้ามาเห็นภาพนี้จึงตบหัวน้องชายไปครั้งหนึ่ง
เฉินเฟยอวี๋ลูบหัวของตนเองแล้วบ่น
“ขี้หึงขี้หวง ที่รักของฉันเป็นของฉันก่อนพี่อีกนะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันพี่จะได้เธอเหรอบุญคุณน่ะสำนึกเสียบ้าง”
หลิวไห่ยักไหล่ เตะก้นน้องชายไล่ออกไปให้นั่งไกล ๆ หลี่เจี่ยซิน เขานั่งลงแทนที่แล้วถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม
“ฉันเดินได้หลายก้าวเลยค่ะ ฉันให้คนถ่ายวิดีโอให้คุณดูด้วย”
หลังจากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอวดการเดินของตัวเอง จากวันแรกที่ก้าวขาไม่ออกตอนนี้เธอกลับก้าวได้หลายก้าวแล้ว หลี่เจี่ยซินเป็นคนเข้มแข็งเธอคิดว่าเธอยังมีชีวิตดีเท่าไหร่แล้วที่ยังได้ใช้เวลาร่วมกับเขาอีกครั้ง
หลิวไห่ยิ้มอย่างยินดี เขาหอมแก้มหลี่เจี่ยซิน
“คุณเก่งมาก อีกไม่นานก็วิ่งได้แล้ว”
หลี่เจี่ยซินจึงถามเรื่องของประธานกู้ หลังจากหลิวไห่เป็นคนเปิดโปงเรื่องเขาร่วมมือกับคนของรัฐทุจริตเขาก็ถูกตัดสินปลดออกจากตำแหน่งประธานทันใด
“เขาต้องเข้าไปอยู่ในคุกแล้ว เราไม่ได้แค่ส่งเรื่องนี้ไปให้เจ้าหน้าที่ในฮ่องกงยังส่งไปแผ่นดินใหญ่ ตอนนี้เขาต้องไปรับโทษที่แผ่นดินใหญ่แทน กู้เมิ่งตอนนี้ก็ได้ครอบครองอาณาจักรกู้ทั้งหมดแทนเขา ผมสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวต่อไปทำธุรกิจก็ทางใครทางมันไม่เกี่ยวข้องกันอีก เขาก็ดูจะพอใจเป็นอย่างมาก”
แน่ล่ะกู้เมิ่งย่อมกลัวหลิวไห่จนตัวสั่นว่าจะมายึดอาณาจักรของเขา ไม่ว่าหลิวไห่อยากได้อะไรเขาจึงรีบจัดหาให้ทันทีและไม่กล้าแตะต้องพี่ชายคนนี้อีกต่อไป
“แล้วเรื่องที่เขาทำการทดลองล่ะคะ”
หลิวไห่ส่ายหน้า
“น่าแปลกใจที่กลับไม่มีใครสนใจ เกาะนั่นถูกปิดตายและจู่ ๆ ก็หายไปจากแผนที่อีกครั้ง”
หลี่เจี่ยซินมึนงง
“หมายความว่าไงคะ”
หลิวไห่จึงตอบว่า
“คิดว่ามีคนใช้คนของประธานกู้ทำเรื่องนี้ต่อ นักวิทยาศาสตร์ก็หายไปทั้งหมด ผมกลับไปที่เกาะนั่นอีกครั้งมันกลายเป็นเกาะร้างไปแล้ว แต่ด้านล่างของมันวันนั้นเราเองก็ไม่ได้สำรวจ ถามกู้เมิ่งเขาก็รู้เท่าที่เรารู้ น่าแปลกที่มันหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนั้น”
หลี่เจี่ยซินจับมือของเขาแล้วเขี่ยเล่นเบา ๆ หลิวไห่ดึงหน้าของเธอมาใกล้กระทั่งเฉินเฟยอวี๋ที่นั่งเล่นมือถืออยู่ด้านหลังกระแอม
“เอาล่ะ จะทำอะไรก็เกรงใจคนนั่งหัวโด่อยู่นี่บ้าง ฉันล่ะเชื่อเลย ฉันไม่อยู่ด้วยแล้วไปฟิตเนสดีกว่า ดูแลที่รักของฉันดี ๆ ล่ะพี่ อย่าทำให้เธออ่อนเพลียมากนัก”
หลิวไห่โบกมือ
“เดินดี ๆ อย่าสร้างเรื่องอีกล่ะ”
หลังจากเฉินเฟยอวี๋ไปแล้วหลิวไห่เองก็อดใจไม่ไหว เขาดึงหลี่เจี่ยซินมาจูบอย่างดูดดื่ม สองลิ้นแลกกันอย่างมีความสุขสุดท้ายเธอก็ซบอยู่บนอกของเขา
หลิวไห่ถามเธอเบา ๆ
“อยากออกไปเดินเล่นหรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินพยักหน้า
“ผมอุ้มเอง”
หลิวไห่ยิ้ม เขาไม่ชอบใช้รถเข็ญมักจะอุ้มเธอและเดินรอบโรงพยาบาลอยู่ทุกวัน จนกระทั่งสายตาของคนในโรงพยาบาลชาชินไปแล้ว
“ในที่สุดฉันก็ได้เป็นผู้หญิงอ่อนแอสมใจแล้ว”
หลี่เจี่ยซินมีความสุขมาก
หลิวไห่จูบศีรษะของเธอแล้วถามว่า
“ยิ้มกว้างแบบนี้ชอบมากเหรอ”
“ใช่ค่ะความฝันของฉันเลย”
หลิวไห่ยิ้ม ท่าทางของเขาเหม่อลอยเล็กน้อย กระทั่งหลี่เจี่ยซินจูบที่ปลายคางของเขา
“คิดอะไรอยู่คะ คุณดูเหม่อ ๆ นะคะ”
หลิวไห่เม้มปาก ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจบอกเรื่องที่เขาอัดอั้นตันใจให้หลี่เจี่ยซินฟัง
“ผมแปลกใจมาก ทั้งเรื่องยาของคุณทั้งเรื่องประธานกู้ เหมือนว่าผมกำลังถูกใช้ให้เป็นเครื่องมือ และเดินตามแผนของใครบางคนที่วางเอาไว้ เขาเองก็เหมือนจะรู้ว่าผมเป็นใครตั้งแต่แรก และแลปวิจัยของประธานกู้นั้นมันหายไปได้ยังไง ใครที่เก่งและมีฝีมือทั้งอิทธิพลขนาดนั้น”
หลี่เจี่ยซินเองเบิกตากว้าง
“คุณสงสัยเขาเหรอคะ”
หลิวไห่มองหน้าเธอ
“คุณรู้เหรอว่าใคร”
หลี่เจี่ยซินสันนิษฐาน
“คนที่เป็นคู่ขัดแย้งของประธานกู้มีไม่กี่คน และคนที่มีอิทธิพลพอจะย้ายเกาะได้เท่าที่ฉันรู้จักมีคนเดียว ลุงเฉิง”
หลิวไห่ตกตะลึงไม่น้อยที่เธอคาดเดาได้ตรงกับเขา
หลี่เจี่ยซินกระซิบ หลิวไห่อุ้มเธอไปจนถึงม้านั่งที่ด้านหน้าเป็นสวนดอกไม้ที่สวยงามเป็นอยางยิ่ง เขานั่งลงให้เธอนั่งตักเขายังเกยคางไว้บนไหล่เล็ก ๆ ของหลี่เจี่ยซิน
“ผมคิดว่าผมถูกเขาหลอกใช้เพื่อเอาสูตรยา และเขาตอบแทนโดยช่วยรักษาคุณ แต่หากเขาทดลองต่อเขาจะกลายเป็นฆาตรกรฆ่าเด็กจำนวนมากแทนกู้เมิ่งแลกกับผลประโยชน์อันมหาศาล”
หลี่เจี่ยซินโอบแขนรอบตัวเขาแล้วพูดว่า
“คุณจะทำยังไงคะ ถ้าหากเขาหลอกใช้คุณจริง ๆ”
หลิวไห่ยังไม่ตอบ เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“อยู่นี่เอง ลุงเอาของกินอร่อย ๆ มาฝาก ตามหาแทบแย่”
ลุงเฉิงในชุดลำลองดูเป็นคนแก่ใจดีคนหนึ่งกำลังยิ้มให้คนทั้งสอง ข้างหลังเขาคืออเล็กซ์และลูกน้องอีกคนที่หลิวไห่คุ้นตา หลี่เจี่ยซินตาค้างพูดเบา ๆ กับเขาพร้อมกับฉีกยิ้มสวยส่งให้ลุงเฉิง
“พูดถึงโจวโฉ โจวโฉก็มา”
จบบริบูรณ์
YOU MAY ALSO LIKE
