คลั่งไคล้ใคร่รัก - ตอนที่ 37 นั่งในหัวใจ
“ รีบไปเถอะ วันนี้ฉันลงตรวจด้วย ” เขาบอกพลางเดินลงจากรถแล้วรีบวิ่งอ้อมมาฝั่งของเธอเพื่อจะเปิดประตูให้ แต่เธอเปิดมันและลงไปเองแล้ว
“ เดี๋ยวฉันโทรให้เลขาพาเธอไปพักบนห้องนะ อยากได้อะไรก็สั่งเขาได้เลย ”
“ เดี๋ยวแก้วขึ้นไปเองก็ได้ค่ะ ห้องเดิมวันนั้นใช่ไหมคะ ”
“ แล้วทำไมไม่ขึ้นไปเลยล่ะ ”
“ แก้วแค่อยากจะเดินเล่นรอบ ๆ ก่อน ไม่อยากขึ้นไปอุดอู้อยู่บนห้องคนเดียว ” สายตาที่จ้องเขม็งมาทำให้แก้วกานดารู้สึกว่าพูดอะไรผิดไปอีกแล้ว
“ ขอโทษค่ะ ”
“ ไม่ต้องขอโทษหรอก ตามสบายเถอะ อย่าไปไหนไกลนะ ” เขาตอบกลับมาอย่างใจดีก่อนจะเดินจากไป
เด็กสาวยืนยิ้มอยู่พักใหญ่ วันนี้คุณหมอใจดีกับเธอเหลือเกิน เทียบเคียงได้กับคุณหมอดุจตะวันในฝันของเธอเลยทีเดียว
วันนี้เธอไม่ได้สวมชุดนักเรียน เป็นเดรสไหมพรมแขนสามส่วน ช่วงแขนเป็นผ้าชีฟองแขนพองตุ๊กตา รองเท้าสีขาว ผอมยาวสลวยปล่อยกระจายเต็มหลัง ดูงดงามสดใสสมวัยดรุณีแรกแย้มเหลือเกิน
เธอแอบเดินตามคุณหมอไปนั่งเตร็ดเตร่แถวหน้าห้องที่เขาตรวจ แอบเห็นเวลาที่คุณพยาบาลเปิดประตูให้คนไข้ คุณหมอมีรอยยิ้มและสัมผัสกับเด็ก ๆ ที่เป็นคนไข้อย่างทะนุถนอมเบามือ ดูเป็นสุภาพบุรุษรูปหล่อผู้ใจดีเหลือเกิน
เธอเผลอยิ้มตาม ตกลงแล้วเขาเป็นยังไงกันแน่นะ เป็นคุณหมอดุจตะวันผู้อบอุ่นอ่อนโยนหรือชายฉกรรจ์ผู้ร้อนเร่า หยาบกร้านกันแน่นะ
แต่จะเป็นแบบไหนเขาก็เข้ามานั่งในหัวใจหมดทุกแบบเสียแล้ว…
เธอนั่งมองเขาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีจังหวะหนึ่งที่เขาหันออกมานอกประตู สายตาสองคู่ประสานกันก่อนที่ประตูจะถูกปิดลง
เด็กสาวสะดุ้งเบา ๆ เหมือนทำผิดแล้วถูกจับได้ เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากที่นั่นทันที ขณะที่กำลังจะเลี้ยวขวาจะขึ้นลิฟท์ ไหล่ของเธอก็ถูกยึดเอาไว้ เธอหันกลับไปมองทันที
“ คุณหมอ ! ”
“ ก็ฉันน่ะสิ นั่งทำอะไรทำไมไม่ขึ้นห้อง หรือว่าจำไม่ได้ ”
“ จำได้ค่ะ ”
“ แล้วทำไมไม่ไป ” เธอก้มหน้าหลบสายตาคม ๆ ที่มองมาอย่างคาดคั้น
“ ตอบฉันมาตามตรง เป็นอะไร ”
“ คือ… หนูแค่อยากนั่งมองคุณหมอทำงานค่ะ ” เธออ้อมแอ้มตอบออกไปในท้ายที่สุด รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของคนหน้าดุ
“ เธออยากอยู่ใกล้ ๆ ฉัน อยากนั่งมองฉันงั้นสิ ”
“ ปละ… เปล่านะคะ ไม่ได้อยากนั่งมองคุณหมอ แค่อยากเห็นว่าคุณหมอทำงานยังไงน่ะค่ะ ” เธอลนลานปฏิเสธ และมันคงตะกุกตะกักจนโจ่งแจ้งว่าไม่ได้พูดความจริง
รอยยิ้มที่มุมปากขยายกว้างทั่วใบหน้า มือใหญ่ยีผมสลวยบนศีรษะเธอเบา ๆ
“ อยากมองฉันก็บอกมาตรง ๆ ไว้ทำงานเสร็จแล้วฉันจะขึ้นไปให้เธอมองให้สะใจเลย เด็กน้อย ขึ้นห้องไปรอฉันนะ ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว ”
“ ค่ะ ” เธอรับคำก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินจากไป รอยยิ้มสดใสค้างบนใบหน้าเนิ่นนาน
มีความสุขอะไรอย่างนี้…
ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเพื่อจะเดินไปที่ลิฟท์ หากก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่สูงใหญ่เหลือเกินจนเธอเซถลา แขนแข็งแรงนั้นคว้าเอวเธอเอาไว้ได้ทัน
“ อุ๊ย ! ”
“ คุณไม่เป็นไรนะครับ ” เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยน แก้วกานดาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย พบว่าเขาสวมเสื้อกาวน์สีขาว แน่นอนล่ะว่าเป็นหมอแน่ ๆ หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ละม้ายคล้ายคนบางคนแต่ดูละมุนกว่า เป็นมิตรกว่า ทั้งดวงตาแพรวพราวและรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่สร้างเสน่ห์ให้เขาจนล้นเหลือ
ทพ. ธารเมฆา ภควัตโชติกุล
คือชื่อที่ปักอยู่บนหน้าอกขวาที่ดวงตากลมโตตวัดลงไปเห็นพอดี
ภควัตโชติกุล นามสกุลเดียวกับคุณหมอดุจตะวันนี่นา
ถ้าอย่างนั้นคนนี้ก็คงเป็นน้องชายต่างแม่ที่คุณแม่บ้านเคยบอกไว้น่ะสิ
โอ้โฮ ลูกชายบ้านนี้หล่อเป็นบ้าทุกคนเลย !
เด็กสาวได้แต่คิดอยู่ในใจ จนกระทั่งอีกฝ่ายถามย้ำอีกครั้ง
“ คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ” นั่นล่ะ สติของเธอจึงได้กลับมา
“ อ๋อ เปล่าค่ะ ขอโทษนะคะที่ซุ่มซ่าม ” พูดพลางยกมือขึ้นไหว้ อีกฝ่ายยิ้มกว้าง
YOU MAY ALSO LIKE
