ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 164 กลัวคุณจะขอร้องผม

โจ๋หย่วนหันเหลือบมองเธอทีหนึ่ง แล้วส่ายหน้าอย่างขมขื่น “รายละเอียดจริงมันเป็นยังไงผมเองก็ไม่รู้”

“เดี๋ยวผมลองเข้าไปดู”

เย่เทียนขมวดคิ้วเป็นปมทิ้งท้ายไว้คำหนึ่งแล้วเดินดุ่มๆ ออกไป

“เยียนหรัน คุณพักผ่อนอยู่ในห้องไปก่อน เดี๋ยวผมจะไปกับคุณชายเย่นะ”

โจ๋หย่วนหันที่เห็นอย่างนั้น สีหน้าก็ดูดีใจขึ้นมานิดหน่อย

เขารู้ดีว่าเย่เทียนนั้นมีความสามารถแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเย่เทียนจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับทักษะทางการแพทย์ แต่พอได้เห็นท่าทางแบบนั้นของเย่เทียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความหวังขึ้นมา

ไม่นาน ในห้องผู้ป่วยก็เหลือจี้เยียนหรันเพียงคนเดียวอีกครั้ง สิ่งเดียวที่ต่างไปก็คือ ได้มีข้าวกล่องเพิ่มขึ้นมาตั้งหลายกล่อง

……

ภายในห้องผู้ป่วยเดี่ยวห้องหนึ่งของโรงพยาบาลในเครือมหาวิทยาลัยแพทย์

ชายชราผมหงอกที่สวมชุดกาวน์สีขาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างเตียง คิ้วขมวดกันอย่างหนักจนมันเกิดเป็นปม

ซึ่งชายชราคนนี้ก็คืออาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิของโรงพยาบาลในเครือมหาวิทยาลัยแพทย์ และเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลในเครือมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ว่านชิงเฟิงนั่นเอง เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญแพทย์แผนจีนที่มีชื่อระดับประเทศ

รอบตัวของเขา ก็ยังมีหมอชายหญิงหลายคนที่ใส่ชุดกาวย์ อายุอานามไม่เท่ากันยืนอยู่ ต่างก็พากันจ้องมองไปที่ชายชราอย่างใจจดใจจ่อ

อีกด้านหนึ่งของห้อง นอกจากชายวัยกลางคนหลายคนที่สวมใส่เครื่องแบบแล้ว ยังมีหญิงวัยกลางคนกับเด็กสาวอายุสิบเอ็ดสิบสองอีกหนึ่งคน

และพวกเขาก็คือผู้บังคับบัญชากับภรรยาและลูกสาวของกงหย่วนนั่นเอง

“ซิ่วเชีย คุณไม่ต้องเป็นห่วง อะหย่วนนั้นดวงแข็ง เขาต้องไม่เป็นไรแน่นอน”

ชายวัยกลางคนที่สวมเครื่องแบบกับสัญญาลักษณ์ประจำชาติครึ่งวงกลมอันหนึ่งที่อยู่ตรงบ่าได้ยืนให้กำลังใจหญิงวัยกลางคนจากทางด้านด้านหลัง

“ใช่แล้ว พี่สะใภ้ มีผู้อำนวยการว่านที่เป็นหมอผู้เชี่ยวชาญระดับชาติอยู่ด้วยทั้งคน มันต้องมีทางแน่นอนครับ”

ทันใดนั้น แม่ลูกสองคนก็กอดกันร้องไห้ ส่งเสียงร้องอยู่ในห้องผู้ป่วยอย่างไม่รู้สึกอับอาย

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตคนเรา ไม่มีอะไรที่เกินไปกว่าการที่คนแม่พ่อเป็นแม่ต้องเผาศพให้ลูกแล้วแต่ในความเป็นจริงนั้น การได้เห็นอีกครึ่งของชีวิตจากไปแบบนี้ จะไม่ให้โศกเศร้ากับความเจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง?

พอเห็นแม่ลูกที่กำลังจะกลายเป็นแม่หม้ายกับเด็กกำพร้าแล้ว สีหน้าของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ดูแย่ขึ้นมาทันที นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าแม้แต่ว่านชิงเฟิงยังหมดหนทาง!ว่านชิงเฟิงที่เห็นแบบนั้น ก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเท่านั้น เขาศึกษาวิชาทางการแพทย์มานานหลายปี แต่อาการของกงหย่วนนั้น เขาเองก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรกนี่แหละ

ทั้งๆ ที่ระบบการทำงานทุกอย่างของร่างกายก็ปกติดี แต่กลับหมดสติไม่ยอมฟื้นสักที

“ผมขอดูหน่อยครับ!”

ในตอนที่ทุกคนกำลังสิ้นหวังและหมดสิ้นหนทางอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงที่ไม่คาดคิดดังมาจากทางประตู

ทุกคนต่างหันไปมองอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงชายหนุ่มที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกำลังยืนอยู่ที่ประตู เห็นได้ชัดว่าคำพูดที่ดังขึ้นเมื่อกี้มันมาจากเขา

และคนๆนี้ นอกจากเย่เทียนแล้วยังจะเป็นใครอื่นได้อีก?

“ออกไปออกไป เป็นขอทานจากไหน อยู่ๆ จะมาวุ่นวายอะไร!”

หมอหนุ่มคนหนึ่งที่ใกล้ประตูที่สุดเหลือบมองไปทีหนึ่ง เอามือบีบจมูกแล้วอยากเดินเข้าไปไล่เย่เทียน

นี่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว ใครใช้ให้ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในถ้ำเย่เทียนดันฉีกเสื้อมาห่อหินทิพย์กันล่ะ?

คิ้วของเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจหมอหนุ่มคนนั้น เขาแค่มองไปยังเหล่าคนใหญ่คนโตที่อยู่ในห้อง แล้วพูดอย่างเป็นจริงเป็นจังว่า “ผมเป็นหมอเทพ!ผมมีวิธีที่จะรักษาหัวหน้ากงให้หายได้!”

หมอเทพอย่างนั้นเหรอ?

พอคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็พากันทำหน้าเคร่งขรึม นี่มันจะไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอ ยังกล้าแทนตัวเองว่าหมอเทพอีก?

ว่านชิงเฟิงขมวดคิ้ว คิดว่าสมอของเย่เทียนต้องมีปัญหาแน่ๆ

ต่อให้เป็นเขาที่อยู่ในวงการแพทย์มานานหลายปี ไม่ต้องพูดถึงเมืองเอก ต่อให้เป็นทั้งเจียงหวย หรือทั้งประเทศ เขาก็ยังถือว่าเป็นที่ยอมรับ แต่ต่อให้เป็นแบบนั้น เขาก็ยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นหมอเทพเลย!

“ชิ่วๆ ออกไป คนบ้ามาจากไหน ไม่รู้ใช่มั้ยว่าคนในห้องนี้เป็นใครกันบ้าง? รีบออกไปซะ!”

หมอหนุ่มคนนั้นเริ่มขึ้นเสียง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วทำท่าจะใช้กำลัง

หลังถูกดูถูกอย่างต่อเนื่อง เย่เทียนก็เริ่มไม่ค่อยพอใจแล้ว ยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจแล้วยืนพิงอยู่ที่ประตู

“คุณแน่ใจเหรอว่าจะให้ผมไป? ผมกลัวเดี๋ยวคุณจะร้องไห้หาพ่อหาแม่อ้อนวอนให้ผมอยู่ต่อนะสิ!”