มีคนบอกว่าหลี่มู่หยางเป็นคนไร้ประโยชน์

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้หลี่มู่หยาวโกรธเป็นพิเศษ เดิมทีเป็นความลับของตระกูล ทำไมถึงมีคนเอาไปเปิดเผยให้คนภายนอกรู้หล่ะ?

ลมอุ่นๆโชยกระทบใบหน้า หญ้าสีเขียว ดอกไม้สีแดง

มีเด็กวัยรุ่นวิ่งอยู่บนทุ่งหญ้า บ้างก็เปิดเพลงเต้นเบาๆ บ้างก็เล่นเกมส์มวยปล้ำ มีเสียงพูดเสียงอย่างหัวเราะสนุกสนาน

วันสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามา นักเรียนทุกคนต่างก็กระตือรือร้นพยายามขยันตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝัน

มีเวลาห่างจากวันที่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกหนึ่งเดือนกับอีกเจ็ดวัน การที่โรงเรียนจัดท่องเที่ยวทะเลสาบ ก็เพื่อให้นักเรียนได้ผ่อนคลาย หลังจากนั้นจะได้เอาจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปแย่งชิงรายชื่อในรอบสุดท้าย

ที่ขอบทะเลสาบที่พระอาทิตย์ตกดิน มีเด็กวัยรุ่นผิวสีดำคลับกำลังนอนหลับอย่างมีความสุข

ในขณะที่เขากำลังหลับอยู่ สีหน้าบนใบหน้าของเขาก็มีหลากหลายอารมณ์ แรกเริ่มคือมีความสุข ต่อมาคือเขินอาย หลังจากนั้นก็เป็นสีหน้าลังเลสับสนและขายหน้า…………..

เมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เขาไปกินบุฟเฟ่อาหารทะเลที่โรงเแรมตี้ตูห้องอาหารสวนจ่วน อย่างเป็นกันเองและเข้ากันได้ดีกับสูยซื่อหรุ่ย สาวสวยขายาวที่เรียนอยู่ห้องเก้า และเมื่อครึ่งเดือนก่อนจางซินฉีเทพธิดาของห้องสามก็ชวนเข้าไปร้านกาแฟหลังเลิกเรียนเพื่อติวข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้เขา และเมื่อกี้ชุยเสี่ยวซินนักเรียนดีเด่นห้องหนึ่งบอกว่าอยากนัดเขาไปดูหนังเรื่องไททานิกคืนนี้ ภึงแม้ปากเขาจะพูดว่าขอคิดดูก่อนแต่ในใจเขาไม่ได้คิดจะปฏิเสธ………..

หลี่มู่หยางคิดเพียงแค่ต้องการเลี้ยงแพะหนึ่งตัว ไม่ได้อยากเลี้ยงแพะเป็นฝูง

ดังนั้น ดอกไม้มากมายที่มาห้อมล้อมเขาทำให้เขาลำบากใจ เขาไม่อยากจะกลายเป็นเพลย์บอย

ติงตาง…………………

มีเสียงของเหล็กกระทบกันดังขึ้น

มีคนเตะถังเหล็กเก่าๆลงไปในทะเลสาบ ลอยอยู่ในน้ำครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็มลงไป

หลี่มู่หยางลืมตาขึ้นมา มองเพื่อนๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองด้วยความงุนงง

"หลี่มู่หยาง…………ฉันคิดว่านายไม่ควรชื่อหลี่มู่หยาง ควรจื่อหลี่หมูตายมากกว่า? ตอนเรียนนายหลับ เลิกเรียนนายก็หลับ มาเที่ยวทะเลสาบกันนายก็หลับ นายนี่นอนหลับมากกว่าหมูอีกใช่มั้ย?" ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่ทำทรงผมทรงเดียวกันกับพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องSlam Dunkพูดจาดูถูกเขา ผู้ชายคนนั้นตั้งใจพูดเสียงดัง เพื่อดึงดูดความสนใจจากเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ

"จางเฉิน นายอย่าไปดูถูกหมูได้มั้ย? ถึงแม้หมูมันจะขี้เกียจนอนทั้งวัน แต่หมูมันก็ตัวอ้วนโตหูใหญ่ผิวสีขาวเหมือนหิมะ ดูโง่ๆหน่อย………แต่นายลองดูหลี่มู่หยางสิ ผอมแห้งผิวดำคลับ เหมือนไม้ฟืนที่ไหม้ดำ………………เขาจะมาเทียบกับหมูได้อย่างไรกัน? " ผู้ชายร่างกายแข็งแกร่งพูดจาสองแง่สองง่าม ดึงดูดเสียงหัวเราะเยาะของทุกๆคน

"หลี่มู่หยาง ไม่ใช่นายจะตกปลาหรอ?" ผู้ชายรูปร่างอ้วนตัดผมทรงสกินเฮดหยิบเบ็ดตกปลาที่ทำจากไม้ไผ่ขึ้นมา หัวเราะและพูดว่า " ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรเลย ในถังก็ว่างเปล่า ตกปลาไม่ได้ซักตัวเลยหรอ? น่าเสียดายจริงๆเลยนะ เมื่อกี้มีคนพูดว่านายตกปลาอยู่ครึ่งวันแล้วคงจะได้ปลาไม่น้อย ตอนเย็นพวกเราคงได้กินปลากันมื้อใหญ่ นายนี่ทำให้คนอื่นต้องผิดหวังจริงๆเลยสินะ?"

หลี่มู่หยางขยี้ตา แอบใช้ปลายเสื้อเช็ดน้ำลายที่อยู่มุมปาก

ท่าทางของเขายิ่งดึงดูดเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ

"ทำไม?" หลี่มู่หยางมีสีหน้าท่าทางงุนงง " พวกนายต้องการจะทำอะไร?"

"หลี่มู่หยาง พวกเราก็แค่อยากจะมาดูนาย……………….ดูว่านายนอนหลับเป็นไงบ้าง" จางเฉินใช้มือจัดผมของเขา และมองลงมาที่หลึ่มู่หยางที่นั่งอยู่บนทุ่งหญ้า และพูดว่า " วันนี้นอนหลับดีมั้ย?"

"ใช้ได้" หลี่มู่หยางพยักหน้า การอนหลับครั้งนี้สบายจริงๆ แต่ยังคิดคำตอบที่ทำให้คนร้อนใจยังไม่ออก………ตกลงว่าจะไปดูหนังกับชุยเสี่ยวซินมั้ย?

"ฝันเห็นอะไร?"

หน้าดำๆของหลี่มู่หยางเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาก้มหัวลงด้วยความเขินอายและพูดว่า " ฉันพูดไม่ได้"

"พูดเถอะ" เฉินหยางทำสีหน้าแมวหยอกหนู นี่เป็นเกใส์ที่พวกเขาเล่นบ่อยๆ พวกเขาเป็นแมว และหลี่มู่หยางก็เป็นหนูที่อยู่ในกำมือของพวกเขา "วางใจได้ พวกเราไม่หัวเราะเยาะนายหรอก"

"ฉันบอกไม่ได้" หลี่มู่หยางส่ายหน้าอีกครั้ง

"ใช่ฝันถึงชุยเสี่ยวซินสาวสวยที่สุดของห้องเราหรือเปล่า?"

ด้านหลังของกลุ่มคน มีสาวสวยผมยาวประบ่าสวมชุดกระโปรงสีขาวลายดอกไม้ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบที่พวกเขาพูดกระทบถึงเธอ

หลี่มู่หยางมองจางเฉินอย่างครุ่นคิด และพูดว่า " นายยังไม่รู้จักโต"

"อะไร?" จางเฉินเบิกตาโพรงโต ยากที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น " นายพูดอะไรนะ?"

เขากินยาผิดหรอ?

หลี่มู่หยางเป็นตัวประหลาดในชั้นเรียน เพราะเขาผิวดำคลับ ดูแล้วเหมือนถ่านก้อนหนึ่ง ดังนั้นทุกๆคนต่างก็เรียกเขาว่าถ่านดำหรือไอ้ดำ"

บวกกับเพราะว่าหลู่มู่หยางชอบนอนหลับเป็นชีวิตจิตใจ เรียนก็หลับ เลิกเรียนก็หลับ ออกมาเที่ยวข้างนอกยังหลับ เพื่อนๆก็เลยตั้งฉายาให้เขาว่าเทพบรรทม

เพราะว่าผิวเขาดำและนอนหลับได้ยาวนาน ดังนั้นหลี่มู่หยางก็เลยกลายเป็นคนมีชื่อเสียงในโรงเรียน เวลาทุกๆคนเจอเขาก็จะพูดว่า นั่นคือก้อนถ่านของโรงเรียนเรา เขาเป็นคนที่นอนเก่งมาก สามารถนอนตั้งแต่คาบแรกตอนเช้าถึงคาบที่สี่ คุณครูทำแปรงลบกระดานตกเขายังไม่รู้สึกตัวเลย…………….

หลี่ม่หยางเป็นสิ่งที่มีค่าในห้องเรียน เป็นเครื่องลาง

เวลาทุกคยอารมณ์ดีก็จะมาแกล้งเขา เวลาอารมณ์ไม่ดีก็จะมารังแกเขา

วันนี้จางเฉินอารมณ์ไม่ดีมากๆ เพราะเมื่อกี้เขาแอบไปสารภาพรักกับชุยเสี่ยวซินมา แต่กลับถูกชุยเสี่ยวซินปฏิเสธ ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ถึงตอนนั้นเพื่อนร่วมห้องเรียนก็จะต่างคนต่างไปกันคนละที่ ถ้าตอนนี้เขาไม่รีบสร้างความสัมพันธ์แบบแฟนกับชุยเสี่ยวซินล่ะก็ เกรงว่าเขาก็คงต้องมองดูดอกไม้ดอกนี้ลอยออกไปจากชีวิตเขาเป็นแน่

ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่เสียใจ จางเฉินต้องการหาที่ระบายอารมณ์ บังเอิญหันมาเห็นหลี่มู่หยางที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่

แต่ แม้แต่หนูเล็กๆตัวนี้ก็กล้าที่จะตอบโต้และเยาะเย้ยเขา? นี่เป็นเรื่องที่แต่ก่อนไม่เคยเกิดขึ้นเลย

"นายไม่รู้จักโต" หลี่มู่หยางพูดประโยคนี้ซ้ำอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นเพียงประโยคสั้นๆง่ายๆ แต่มีความเสียหายที่น่ากลัว

สีหน้าของจางเฉินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น เขามองหลี่มู่หยางด้วยสายตาดุร้าย และพูดว่า "นายอยากตาย?"

หลี่มู่หยางลูบผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนและพูดว่า " พูดคำขู่ได้อย่างง่ายได้………ฉันล่ะอยากจะถามนายหน่อย ทุกๆวันมีแต่คนตาย มีกี่คนที่นายเป็นคนส่งไป?"

"จัดการเขา"

จางเฉินตะโกนด้วยความโกรธ หลี่มู่หยางรีบพุ่งตัวเข้าไปก่อน

ความสูงเมตรเจ็ดสิบแปด บวกกับร่างกายแข็งแรงเพราะเล่นบาสเก็ตบอลเป็นประจำ วิ่งเข้ามาด้วยความดุร้าย ดูเหมือนถ้ากระแทกกันแล้วคงทำให้ร่างกายผอมดำของหลี่มู่หยางคงลอยออกไป

ทุกคนต่างก็คิดแบบนี้

ในขณะนั้นเอง หลี่มู่หยางก็เหมือนกับเรือลำเล็กที่โคลงเคลงอยู่ในทะเล เหมือนลูกแพะที่ตัวสั่นอยู่ต่อหน้าเสือ เพียงเจอคลื่นซัดมาอย่างรุนแรง เขาก็ลอยหายออกไป

หลี่มู่หยางยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนเขาน่าจะตกใจจนโง่ไปแล้ว

ดวงตาสีดำของเขากรอกไปรอบๆ ตาขาวของเขาเริ่มมีเส้นเลือดปรากฏขึ้น

มันละเอียดอ่อนและมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ในไม่ช้ามันก็กลายเป็นชัดเจนมากขึ้นและน่ากลัวขึ้น

มองไปแล้ว เหมือนดวงตาถูกห่อไปด้วยหมึกสีแดง ม่านตาสีดำเป็นหลุมดำของดวงอาทิตย์ในท้องฟ้า เลือดสีแดงที่อยู่รอบๆเพิ่มมากขึ้น

หลี่มู่หยางกำหมัด หลังมือของเขามีเกล็ดบางๆข้นเล็กน้อย เหมือนกับมีเกล็ดปลาสีไส บนเกล็ดปลามีแสงสีม่วงระยิบระยับ ทำให้หมัดเล็กๆของเขาผิวกลายเป็นสีม่วง

หลี่มู่หยางเต็มไปด้วยความโกรธที่รุนแรง ราวกับว่าจะระเบิดความไม่พอใจทุกอย่างออกมา มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับความคับข้องใจ

จางเฉินวิ่งเข้ามาใกล้ และต่อยเข้าไปที่หน้าของหลี่มู่หยาง

เผี่ย…………………

หลี่มู่หยางยื่นมือออกไปกันไว้

"อ๊า………………."

มีคนตกใจจนส่งเสียงร้องออกมา และก็มีคนตกใจจนต้องหลับตา

แขนเล็กๆบางๆของหลี่มู่หยางจะป้องกันแขนแข็งแรงเหมือนเหล็กของจางเฉินได้?

จางเฉินยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูกมองไปที่ใบหน้าสีดำที่หมัดของเขากำลังจะไปถึง

"หนูตัวเล็กๆที่น่าสงสาร………….กล้ามาแหย่แมวหรอ?"

ในขณะที่หมัดของเขากระแทก รอยยิ้มบนใบหน้าของจางเฉินก็แข็งตัว หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสถึงพลังที่ยิ่งใหญ่พรั่งพรูออกมาที่หมัดของเขา

ยากที่จะต่อสู้และต้านทาน

ปัง………………

ร่างกายของจางเฉินลอยสูงขึ้น หลังจากนั้นก็ตกลงมาบนพื้นอย่างแรง

ผู้ชมได้ยินเสียงกระแทกพื้นของเขา และเก็นเขาลอยอยู่ในอากาศ

หลี่มู่หยางทำให้จางเฉินลอยได้เพียงแค่หมัดเดียว?