ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 33: ศัตรูบุก

“ เฮ้ยกวนตีนเหรอวะ! ”

 

ระหว่างที่ผมกินอาหารกลางวันกับอลิเซียอยู่ในร้านที่โซเนียแนะนำ ก็พลันมีเสียงคำรามอย่างก้าวร้าวดังก้องขึ้นมาภายในร้าน

 

“ มีหนูอยู่ในกับข้าวนี่หว่า! ร้านห่านี่ไม่มีมาตรฐานเลยรึไงวะ! ”

 

มองไปแล้วก็พบว่า เหล่าผู้ชายที่นั่งสุมหัวอยู่รอบโต๊ะที่นั่งตรงนั้นได้เรียกตัวคุณพนักงานมาตะคอกด่าซะยับ

เหล่าผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาดูเป็นคนพาลอย่างชัดเจนพากันเอามือกระแทกโต๊ะดั่งกับขู่ขวัญไปพลาง กล่าวรัวไม่หยุดเข้าใส่คุณพนักงานที่ร่างสั่นระริก

 

“ ถ้าแดกของพรรค์นี้แล้วเกิดป่วยขึ้นมาจะรับผิดชอบยังไงวะ!? ไปเรียกเจ้าของร้านมา! แสดงความจริงใจหน่อยเว้ยจริงใจให้ดูหน่อยเป็นป่าวว! ”

 

ดูเหมือนพวกผู้ชายจะกำลังเรียกร้องค่าทำขวัญเพราะเกือบจะกินหนูเข้าไปเนื่องจากความสะเพร่าของทางร้าน

แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีหนูปะปนเข้ามา

ผมลุกขึ้นยืน เนื่องจากไม่อาจเพิกเฉยต่อการกระทำที่จะส่งผลให้ร้านอาหารสุดพิเศษที่โซเนียช่วยแนะนำให้รู้จักร้านนี้ต้องเสื่อมเสีย  

 

“ อ่า ขอเวลาหน่อยได้รึเปล่าครับ? ”

“ อ๋าา? อะไรของเอ็งไอ้หนู ”

“ คุณบอกว่ามีหนูอยู่ในอาหาร แต่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเนอะครับ? ตามปกติแล้วร้านอาหารมีระดับแบบที่นี่จะทำการจ้าง <กิฟต์> ซึ่งมีความเป็นเลิศในด้านตรวจจับให้มาไล่กำจัดพวกแมลงและหนูอยู่ตั้งบ่อยไป ยิ่งถ้ามีหนูหลงเข้ามาทั้งตัวในระหว่างปรุงแบบนี้แล้วก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้หนักเข้าไปใหญ่ ต่อให้พูดยังไงก็ฟังไม่ขึ้นหรอกครับ ”

 

ลองโต้แย้งแทนที่คุณพนักงาน

แต่เหมือนว่าฝั่งพวกผู้ชายจะไม่ได้คิดโต้เถียงด้วยตั้งแต่แรกเริ่ม,

 

“ หาา? เอ็งรู้ตัวมั่งป่าวว่ากำลังหาเรื่องใครอยู่? พวกเรามี <กิฟต์> สายต่อสู้เลเวล 70 กันหมดทุกคนเลยเชียวนะเว้ย? ไม่รู้หรอกนะว่าเอ็งกำลังเหลิงเพราะเพิ่งได้ <กิฟต์> มาหมาดๆ รึไง แต่อย่าทะลึ่งมาเสือกไม่เข้าเรื่องเชียวนะโว้ยไอ้ควายพูดอะไรมั่วซั่ว! ”

 

ว่าแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ลุกพรวดขึ้นมากระแทกร่างใหญ่อัดเข้าใส่

ไม่เชิงเป็นการโจมตี ออกไปในทำนองพุ่งชนเพื่อข่มขวัญมากกว่า

ตัดสินใจว่าหากหลบแล้วจะยิ่งโดนดูถูกเข้าไปใหญ่ ผมจึงลองเสี่ยงเอาตัวรับดู

ทว่า

 

“ เอ๊ะ? ”

“ เห๊ะ? ”

 

ผมกับผู้ชายคนนั้นต่างส่งเสียงแบบเซ่อซ่าออกมาพร้อมกัน

 

เพราะว่าตัวผมที่โดนพุ่งชนอย่างจังนั้นไม่ได้มีกระดิกเลยแม้แต่น้อย

กลับกันแล้วฝั่งผู้ชายกลับเป็นฝ่ายกระดอนออกไปล้มก้นจ้ำเบ้าเข้าอย่างจังเฉยเลยซะงั้น

 

เอ๊ะ? มะ มันยังไงกันน่ะ?

ถึงจะเตรียมรอรับแรงกระแทกอยู่พอควร แต่โดยหลักแล้วผมแค่ยืนหัวโด่อยู่เฉยๆ เท่านั้นเองนะ

ฝั่งผู้ชายก็มึนงงไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นยังไงเหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดใบหน้านั้นก็ถูกย้อมฉาบไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

 

“ เอ็งไอ้บรรลัย ใช้สกิลอะไรบางอย่างสินะ!? ไม่งั้นละก็ตัวฉันที่เป็น <นักดาบ> เลเวล 70 คนนี้ไม่มีทางจะล้มคะมำหรอก……! บังอาจมาทำให้ฉันขายหน้าซะได้ อย่าหวังว่าจะออมมือให้อีกเลยไอ้เวร! ”

 

เสียงกรีดร้องดังก้องขึ้นภายในร้าน

เนื่องจากผู้ชายคนนั้นชักดาบแล้วทะยานตรงเข้ามาฟันใส่ผมนั่นเอง

 

“ เหวย!? เดี๋ยว จู่ๆ เล่นฟันกันเลยแบบนั้นมัน—!? ”

 

เกินไปแล้วแบบนี้

แต่จะเปิดฉากสู้แบบจริงจังในที่แบบนี้ก็ไม่ได้ ผมจึงเลือกปัดการโจมตีของผู้ชายในทันตา และในฉับพลันนั้นแหละ

 

“ ห้ะ—!? อ๊าาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกก!? ”

 

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง!

 

ผู้ชายปลิวกระเด็น กวาดเอาพวกพ้องทุกคนลอยทะลุไปกองแผ่อยู่หน้าร้าน

แล้วเหล่าผู้ชายที่ล้มหงายในสภาพมีฟองท่วมปากก็ไม่มีดุกดิกอีกเลย

เหล่าผู้คนที่มองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ล้วนต่างแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออกกันไปทุกราย

 

แน่นอนว่าทางผมเองก็ตึ๊บไปเลยเช่นกัน

 

“ ………………ห้ะ? ”

 

เปล่งเสียงออกมาอย่างมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าอะไรเป็นยังไง

แต่หลังจากผ่านไปได้หลายวินาที ผมที่สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเองก็อึ้งตะลึงงัน

จริงด้วย ตัวผมในตอนนี้เป็นเลเวล 140 ไปแล้วนี่นา

 

“ ไม่สิแต่ว่า นี่แกร่งขึ้นถึงระดับไหนเลยเชียวน่ะ……!? ”

 

<นักดาบ> เลเวล 70 นี่หากให้ว่าแล้ว ก็ถือเป็นนักผจญภัยระดับกลางที่ใกล้เคียงกับระดับมืออาชีพ

ประสิทธิภาพของ <กิฟต์> แต่ละตัวจะแตกต่างกันไปก็เลยเปรียบเทียบแบบง่ายๆ ไม่ได้หรอกนะ แต่หากคิดว่าคุณเรนนี่ที่เป็นผู้ทดสอบคนนั้นคือเลเวล 80 แล้ว พวกผู้ชายเหล่านี้ก็จะถือว่าไม่ได้อ่อนแอเลย

 

เป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่แค่ปัดหน่อยเดียวก็ปลิวกระเด็นไปกันทั้งก๊วนแล้วเนี่ยนะ……

แถมคราวนี้ <ได้เปรียบต่างเพศ> ก็ไม่ได้ทำงานด้วยอีกต่างหาก

 

ดูเหมือนว่าการเลเวลอัพแบบก้าวกระโดดทะลุเกินเลเวล 100 ครั้งนี้มันจะฉุกละหุกเกินไป จนร่างกายไม่อาจจะรับรู้และปรับแรงได้ทันแน่ะ ช่วงนี้ผมก็งดเข้าพิชิตดันเจี้ยนเพื่อป้องกันเผื่อในกรณีที่ดุ้นซึ่งถูกเอาไปกระจายขายเกิดสร้างผลเสียตีกลับมาด้วยไง เลยยิ่งทำให้รู้ตัวช้าหนักเข้าไปใหญ่น่ะนะ เนื่องจากดันเจี้ยนระเบิดใกล้จะสงบลงเต็มที ก็เลยไม่มีความจำเป็นต้องรีบไปลุยดันเจี้ยนแล้วด้วย……

 

เป็นตรงนั้นเองที่ผมตื่นจากภวังค์

จัดการพวกผู้ชายได้นี่มันก็ดีหรอก แต่พลั้งมือไปทำร้านพังซะยับเยินเข้าให้แล้ว

 

“ ขอโทษนะครับผมดันก่อเรื่องซะได้! จะจ่ายค่าซ่อมแซมให้นะครับ! ”

 

แม้คุณเจ้าของร้านจะยืนกรานว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ก็คุณช่วยปกป้องร้านเราไว้ให้นี่นา!” แต่ผมที่สำนึกผิดสุดฤทธิ์ก็กล่าว “ไม่รับไม่ได้นะครับ!” แล้วบีบให้เค้ารับเหรียญทองไปจนได้  

 

ต้องรีบเข้าใจขอบเขตพลังเต็มที่ของตัวเองโดยเร็ว แล้วหาโอกาสฝึกซ้อมคุมพลังในตอนต่อสู้แล้ว……

 

แต่คู่มือที่แกร่งพอให้ใช้เรี่ยวแรงของเลเวล 140 เข้าใส่ได้จังๆ นี่มันก็คงหาไม่ได้ง่ายๆ หรอกเนอะ……ผมคิดอย่างกลัดกลุ้ม—และเป็นในจังหวะนั้นเอง

 

ที่เรื่องมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมากเหลือเกิน

 

ถ้ามีคู่มือที่แกร่งพอจะทุ่มพลังเข้าใส่ได้จังๆ ก็ดีสิ……ดั่งกับว่าความคิดดังกล่าวของผมได้กลายเป็นจริงในรูปแบบเลวร้ายที่สุด—พลันมีเสียงไซเรนเสียดหูดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งเมือง

 

[เตือนภัยฉุกเฉิน! เตือนภัยฉุกเฉิน! นักผจญภัยเตรียมอุปกรณ์เครื่องสวมใส่ให้พร้อม แล้วมุ่งมายังบริเวณหน้าประตูทิศเหนือเดี๋ยวนี้!]

“ ……เอ๊ะ? ”

[ฝูงอาร์เมอร์แอนท์กำลังบุกเข้ามาจากทางตอนเหนือของเมือง! จำนวนมีมากกว่า 400 ตัว! ชนิดกองทัพค่ะ! นักผจญภัยทุกคนรีบเตรียมพร้อมเข้าต่อสู้โดยด่วน! ชาวเมืองทุกคนโปรดลี้ภัยไปยังประตูทิศใต้ด้วยค่ะ!]

“ ……ฮึก!? ”

 

เสียงประกาศจากผู้ใช้เวทเสียงได้ทำให้ดวงตาของผมเบิกโพลง

อาร์เมอร์แอนท์ชนิดกองทัพ!?

แถมจากทางตอนเหนือของเมืองนี่……

 

“ ……ทิศที่ตั้งของหมู่บ้านอาร์โก……ที่พวกเราใช้เป็นแหล่งดำเนินมาตรการรับมือกับดันเจี้ยนระเบิด……? ”

“ เกิดบ้าอะไรขึ้นน่ะ……!? ”

 

ดันเจี้ยนระเบิด—ภัยพิบัติที่อาจกลายเป็นต้นเหตุนำไปสู่การอุบัติขึ้นของมอนสเตอร์จำนวนมากได้นั่นมันใกล้จะสงบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

 

ผมกับอลิเซียหันมองหน้ากัน ก่อนจะวิ่งทะยานไปตามถนนหลักที่เปี่ยมล้นไปด้วยความอลหม่าน