ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 30: มันก็ฝันหรอก! แต่มันไม่ใช่ฝัน!

หลับเห็นฝันที่โซเนียเอาไอ้จ้อนแท่งที่แยกตัวออกของผมไปใช้สำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง

แล้วจากนั้นเลเวลก็เพิ่มพุ่งพรวด

 

ขนาดตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่ากำลังพูดบ้าอะไรออกมา แต่ข้อมูลที่ถูกแสดงบนสเตตัสเพลทก็เป็นตัวบ่งชี้ว่านั่นแหละคือความเป็นจริงอย่างไร้ข้อกังขา

เอ้ยแต่มันเป็นไปได้เหรอ เรื่องจริงน่ะเหรอ……? เป็นในยามที่ผมยืนตะลึงอึ้งค้างอยู่เช่นนั้น

 

“ ……เอริโอ ทำไมเลเวลถึงขึ้นล่ะ? ”

“ ฟุว๊า!? ”

 

สงสัยใจจะไม่อยู่กับเนื้อตัวสุดขีดไปเลยมั้ง

พอเห็นอลิเซียที่ตื่นนอนแล้วมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ปุ๊บ ผมก็แผดเสียงร้องลั่นพร้อมถอยหลังกรูด

 

“ ……หรือว่า เมื่อคืนหลังจากจัดให้ฉันสลบไปแล้ว……จะแอบไปมีอะไรกับหญิงอื่น……? ”

 

อลิเซียไม่ได้มีท่าทางโกรธหรือเศร้าเป็นพิเศษ

เธอแค่สูดลมหายใจดังฟืดฟาดด้วยความหวังว่า “ถ้าสนิทสนมกับหญิงอื่นได้ ก็ต้องทำกับฉันเยอะๆ กว่านี้ได้ด้วยสินะ……?” พร้อมทำท่าจะจับผมปล้ำได้ทุกวินาทีแล้ว

 

“ มะ ไม่ชะ ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย……!? ”

 

ผมเรียงคำพูดดั่งกับข้อแก้ตัวออกมาโดยที่สับสนอลหม่าน

แต่ทางที่ผมซึ่งเป็น <มารตัณหา> จะสามารถเลเวลอัพขนาดนี้ได้ภายในช่วงเวลาเพียงคืนเดียวนั่นมันก็มีได้เพียงหนึ่งเท่านั้น……และถ้าเกิดว่าใช่ตามนั้น งั้นนี่ก็จะถือเป็นปัญหาที่ท่อนล่างของผมมีส่วนผิดเต็มๆ

หลังจากทำให้อลิเซียสงบลงแล้ว ผมก็รีบรุดหน้ามุ่งตรงไปยังสถานที่ซึ่ง ‘คาดว่าน่าจะใช่’ อย่างรวดเร็ว

 

 

 

“ ขอโทษด้วยนะคะ นานๆ ทีคุณหนูจะนอนตื่นสายแบบนี้……ถ้าไม่รังเกียจกรุณาช่วยรอที่ห้องรับแขกก่อนเถอะค่ะ ”

 

เมื่อมาถึงบ้านของโซเนีย คุณเมดก็เข้ามาต้อนรับพวกผมอย่างสุภาพที่บริเวณหน้าประตู

ผมกับอลิเซียไล่หลังคุณเมดที่ช่วยนำทางไปยังห้องรับแขก ก้าวเท้าไปตามห้องโถงขนาดใหญ่ของคฤหาสน์

เป็นในตอนนั้นเอง

 

“ เอะ เอริออร์!? ”

 

คงเพิ่งตื่นนอนและกำลังจะไปลูบหน้าแต่งตัวละมั้ง

บริเวณชั้นสองของห้องโถงที่ถูกสร้างให้เปิดกว้างนั่นเอง

ที่โซเนียในสภาพชุดนอนกำลังยืนอยู่เหนือบันไดที่เชื่อมจากชั้นนั้นขึ้นไปยังชั้นข้างบนอีกที

แต่ท่าทางของเธอนั้นเห็นได้ชัดเจนว่าแหม่งๆ  

 

“ ทะ ทำไมถึงมาตั้งแต่ยังเช้าแบบนี้……ระ หรือว่าเรื่องที่ฉันทำลงไปมันโป๊ะแตกเข้าซะแล้ว……!? กะ ก็รู้หรอกว่าต้องขอโทษ แต่ไม่นะกะทันหันฉุกละหุกแบบนี้ ไม่ไหว……! ”

 

จังหวะที่สบตากับผม เธอก็สะดุ้งโหยงแทบหงายหลังด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด

หนำซ้ำโซเนียยังเอาสองมือปิดใบหน้าแล้วพยายามจะวิ่งหนีอย่างกะทันหันด้วยอีก—ก็เลยก้าวขาพลาดเข้าให้

 

“ เอ๋—!? ”

 

นั่นเค้าลนลานมากถึงขนาดไหนกันเลยเชียว โซเนียที่เสียศูนย์อย่างใหญ่หลวงนั้นก้าวขึ้นบันไดพลาด กลายเป็นร่วงดิ่งตกลงมาในสภาพเอาหัวลง

 

“ ฮึก!? อันตราย! ”

 

ก่อนที่ตัวโซเนียเองและคุณเมดจะทันได้แผดเสียงกรีดร้อง ร่างกายของผมก็ได้ขยับออกไปเองโดยพลการ

แล่นทะยานประหนึ่งเหินขึ้นบันไดด้วยเรี่ยวแรงกำลังกายที่ต่อให้คิดยังไงก็พาวเวอร์อัพขึ้นมายิ่งกว่าเมื่อวาน แล้วจึงรับตัวโซเนียเอาไว้ได้แบบหวุดหวิด

 

“ โซเนีย ไม่เป็นอะไรนะ!? ”

“ ฮะวะ อะหวาหวาหวาหวาหวาหวา!? ถ้าถูกเอริออร์กอดแบบนี้ เดี๋ยวความทรงจำเมื่อวานมันก็……! ”

 

ลองส่งเสียงเรียกเช็คดูอาการ แต่เหมือนท่าจะอาการหนักมั้งแบบนี้

โซเนียที่หน้าแดงแจ๋ไปยันปลายหูนั้นลนลานสติหลุดโดยสมบูรณ์ คำพูดคำจาก็ฟังไม่รู้เรื่อง ถึงแม้จะเพิ่งหวิดตายมาได้หมาดๆ แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่สถานะปกติเลยซักนิด

 

(……แค่สบตากับผมก็ร่วงลงมาจากชั้นสองมั่งละ แค่โดนกอดก็ลนลานหนักถึงขั้นประหลาดมั่งละ……บวกเข้ากับเรี่ยวแรงกำลังกายของผมที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างชัดเจน ไม่มีทางเป็นคิดไปเองหรือสเตตัสเพลททำงานผิดพลาดไปได้เลย……)

 

คำตอบมันชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋อยู่ต่อหน้าแล้ว

ผมเลือกจะกล่าวเข้าประเด็นแบบห้วนๆ ขวานผ่าซากไปเลย

 

“ ……นี่โซเนีย เมื่อวาน โซเนียได้เก็บอะไร……หรือทำอะไรแปลกๆ ในที่พักแรมของพวกผมรึเปล่า? ”

“ ……อึ๊ก!? ขะ ขอโทษค่าาา! ”

 

ผมกระซิบถามข้างหูโซเนีย เพื่อป้องกันไม่ให้คุณเมดที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาใกล้ทางนี้ได้ยินเข้า

เท่านั้นแหละไม่รู้ทำไมโซเนียถึงเอาต้นขาถูไถพร้อมทำร่างกายสั่นเทิ้มเล็กๆ ไปพลาง พยักหน้ารับด้วยท่าทางเหมือนยอมจำนน

 

 

 

ซักระยะหลังจากนั้น

 

“ ให้พูดอีกครั้งเถอะ ขอโทษด้วยจริงๆ นะ! ”

 

ณ ห้องรับแขก

โซเนียที่ใจเย็นลงมาจนพูดจาเป็นภาษาผู้ภาษาคนได้แล้วนั้นกำลังก้มหัวขอโทษขอโพยพวกผมอยู่อย่างสุดฤทธิ์

 

“ นอกจากจะแอบเอาของในที่พักแรมกลับมาโดยพลการแล้วไม่พอ ยังจะ เอ่อ เอามาใช้งานซะสุดเหวี่ยงเลยด้วยอีกต่างหาก……ขอโทษด้วยนะที่ฉันเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายแบบนี้…… ”

“ มะ ไม่ต้องขอโทษถึงขนาดนั้นหรอกนะ! เท่าที่ฟังแล้ว เหมือนว่าต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมันจะคล้ายๆ เป็นผลมาจากการที่พวกผมเลินเล่อนอนตื่นสายด้วยนี่! ”

 

เห็นโซเนียที่ก้มหัวขอโทษด้วยใบหน้าแดงแจ๋และร่างกายที่สั่นเครือแล้ว ผมก็รีบก้มหัวให้อย่างแตกตื่นด้วยเช่นกัน

 

“ แถมยัง คือ ก็อย่างที่อธิบายไปตะกี้แหละ ไอ้จ้อนนั่นมันเป็นของที่ถูกสร้างเพิ่มขึ้นมาด้วยสกิลบ้าๆ ของผมเอง ให้พูดแล้วก็คือแทบจะเป็นของจริงเลย……อาจจะพลาดทำให้โซเนียเสียความบริสุทธิ์อย่างไม่เจตนาก่อนหน้าจะทันได้แต่งงาน……ฝั่งผมต่างหากต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะ! ”

 

ผมสบหาจังหวะที่โซเนียใจเย็นลง แล้วจึงอธิบายเกี่ยวกับสกิลของตัวเองเป็นการปิดเรื่อง

แม้จะบอกไปจนถึงรายละเอียดของ <กิฟต์> ไม่ได้ แต่คิดว่าอย่างน้อยก็ควรจะพูดให้ฟังซักหน่อยเพื่อเป็นการไถ่บาปน่ะ

 

แต่กระนั้นแล้ว โซเนียก็ยังยืนกรานว่าตัวเองผิดไม่เลิก,

 

“ ไม่หรอกๆ! เอริออร์ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยซักนิด! จะว่ายังไงดีละ รูปการณ์มันออกจะเหมือนกับว่าฉันลักพาตัวไอ้จู๋ของเอริออร์มากระทำชำเราโดยพลการเลยหรือว่าไงดี ควรจะก้มกราบขอบพระคุณซะด้วยซ้ำหรือว่าไงดี……! ”

“ ไม่ๆ! ถึงจะว่างั้นแต่ผมเองก็ดูแลไม่ดีเลย ต้องขอโทษแทนไอ้จ้อนที่ทะลึ่งโด่สู้ศึกไม่ดูตาม้าตาเรือด้วยจริงๆ……! ”

 

พวกเราต่างแตกตื่นลนลานกันทั้งคู่จนห่วงโซ่การขอโทษยืดยาวไม่หยุดซะที

แต่แล้วลูปอนันต์ดังกล่าวก็สงบลงได้ซะทีด้วยคำพูดไกล่เกลี่ยอันเยือกเย็นของอลิเซียที่ว่า “……พูดกันไปก็ไม่จบ คิดเสียว่าผิดกันทั้งคู่แล้วปล่อยผ่านไปดีกว่า”  

 

“ ……อะ อือ ก็จริงนะ ขุดคุ้ยกลับขึ้นมาก็มีแต่จะชวนให้บรรยากาศอึมครึมซะเปล่า ”

“ คิดซะว่าเป็นอุบัติเหตุอันโชคร้าย แล้วทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะ น่าจะดีกว่าเนอะ……? ”

 

จึงได้ข้อสรุปแบบพอดูได้ด้วยประการฉะนี้

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปพลาง หันเข้าหาโซเนียที่หน้าแดงก่ำ

 

“ ถะ ถ้างั้นก็ ผมขอไอ้จ้อนคืน แล้วกลับเลยดีกว่ามั้ง ”

“ เอ๊ะ? ”

“ เอ๊ะ? ”

 

ได้ยินคำพูดของผมแล้ว โซเนียก็ตอบสนองแบบพิลึกกลับคืนมา

เอ๊ะ? ไหงพอขอคืนแล้วโซเนียถึงลังเลเฉยเลยล่ะ?

ไอ้ของแบบนั้น สำหรับโซเนียที่ยังไม่ถึงช่วงแต่งงานแล้ว เก็บติดตัวไว้ก็มีแต่จะเป็นภัยอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ……

 

“ ……อ๊ะ ปะ เปล่าๆ นั่นสิเนอะ! ว่ากันแต่แรกเริ่มแล้วมันก็เป็นของของเอริออร์ด้วยนี่เนอะ ฉันต่างหากที่ทะลึ่งเอากลับมาโดยพลการ ดังนั้นก็สมควรต้องส่งคืนแน่อยู่แล้วเนอะ! ขะ คิดอะไรอยู่กันนะฉันเนี่ยไม่ได้เรื่องเล้ย! ”

 

ว่าแล้วโซเนียก็กระโจนออกจากห้องรับแขก ก่อนจะกลับมาพร้อมลูกชายของผมที่ถูกหุ้มอยู่ภายในผ้าคลุม

แล้วจากนั้นจึงยื่นส่งมาให้กับผมหรอกนะ……

 

กึดกึดกึด

 

แต่ไหงโซเนียถึงจับไอ้จ้อนที่แยกตัวออกของผมอย่างแน่นหนาไม่ยอมปล่อยเฉยเลยซะงั้น

 

“ ……โสะ โซเนีย? ถ้าไม่ปล่อยผมก็รับเอาไว้ไม่ได้นะ……? ”

“ ห้ะ! อ๊ะ ตายแล้วขอโทษด้วยนะ! ตายๆ ทำไมวันนี้ฉันถึงได้พิลึกคนแบบนี้นะ! ”

 

โซเนียกล่าวดังว่าพร้อมปล่อยมือจากไอ้จ้อนของผมอย่างลนลาน และผมกับอลิเซียก็จากเรือนหรูของโซเนียมาโดยที่มีเธอเดินมาส่งถึงหน้าบ้าน

……เหมือนท่าทางของโซเนียจะดูประหลาดจนหยดสุดท้ายเลยนะนั่น ไหวแน่รึเปล่าหว่า

 

ชักกังวลนิดหน่อยเหมือนกัน

แต่ความคิดดังกล่าวของผมก็ถูกย่ำยีบีฑาโดยอลิเซียที่พลังเงี่ยนเพิ่มพูนด้วยความหึงหวง ทำให้ไม่อาจคิดอะไรลึกไปได้มากยิ่งกว่านั้น

 

＊

 

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่พวกเอริออร์เอาไอ้จ้อนกลับคืนไป

 

“ ……อู๊วว~ ”

 

โซเนียเดินร่อนไปตามเมืองพลางส่งเสียงครวญคราง

ที่อัดแน่นอยู่เต็มอกข้างนั้นก็คือ ความทรงจำจากเอริออร์ของเอริออร์ที่สอนให้เธอรู้จักความเสียวซ่านอย่างไม่เคยพบเคยสัมผัสมาหมาดๆ เมื่อวานซืน

 

“ ไม่ไหว……ลองมาเดินเล่นปรับอารมณ์ดูก็แล้ว……แต่ก็ลืมความฟินในวันนั้นไม่ได้เลย…… ”

 

ตั้งแต่ที่ส่งไอ้จ้อนคืนให้เอริออร์ไปเมื่อวาน โซเนียก็จิตงุ่นง่านเช่นนี้เรื่อยมา

ลองคิดหาตัวมาใช้แก้ขัดแทนอยู่มากมายนับแต่เมื่อวาน แต่ก็ไม่มีสิ่งใดจะทำให้ทั้งหัวใจและร่างกายของเธอรู้สึกเติมเต็มได้เลยซักนิด

 

“ อู้วว……ถ้ารู้จักอะไรแบบนั้นเข้าแล้ว ก็อิ่มเอมใจด้วยอะไรอย่างอื่นไม่ได้กันพอดีสิ…… ”

 

แน่นอนว่าไม่ได้เสี้ยนหนักมากระดับจะคุมไม่อยู่

แต่พอคิดว่าหลังจากนี้จะไม่ได้ลิ้มรสสัมผัสเช่นนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง ใจมันก็ยิ่งรู้สึกอยากมากขึ้นเข้าไปใหญ่

 

“ ถ้าแบบนี้ก็ลองไปขอเอริออร์เลยตรงๆ……ไม่สิแต่อะไรบัดสีแบบนั้น……อู้วว พอจะมีทางได้เอริออร์ของเอริออร์มาอยู่ในครอบครองแบบลับๆ และชอบธรรมบ้างมั้ยนะ…… ”

 

เป็นในจังหวะที่โซเนียกลัดกลุ้มไม่รู้จะทำยังไงกับร่างกายพลางเดินเตร่ไปเรื่อยนั่นเอง

 

“ โอ๊ะ? ยัยหนูทอมบอยจากบ้านแมคชิเอลไม่ใช่เรอะนั่น ไหงทำหน้าหมองงั้นเล่า? ”

 

เผอิญเจอะกับคนรู้จักในตอนที่แวะเข้าซอกเล็กๆ

ช่างตีเหล็กที่มีฝีมือดีสุดในเมือง……ไม่สิ ดีที่สุดภายในภูมิภาคแห่งนี้อย่างแน่นอน—เวพุสนั่นเอง

เวพุสเข้ามาชวนโซเนียพูดคุยเรื่อยเปื่อยด้วยท่าทางแจ่มใสเช่นทุกที

แล้วพอสนทนาแบบนั้นกันไปได้ซักพัก เวพุสก็เอามือลูบคางพร้อมกล่าว “อ๊ะ จะว่าไปแล้ว” ออกมาราวกับเพิ่งนึงออก

 

“ แกช่วยไปถามแม่แกที่เป็น No.2 ของกิลด์การค้าทีดิ พอจะแนะนำแผนทำกำไรให้ทีได้ป่าว ”

“ เอ๊ะ? มีอะไรเหรอคะกะทันหันจัง หายากนะเนี่ยคุณเวพุสกลุ้มเรื่องเงินแบบนี้? ”

“ เอ้ยไม่ใช่ฉันหรอกนะ? เป็นเจ้าสองคนนั่น เอริออร์กับแอลลี่ต่างหากเล่า อีกไม่นานเจ้าพวกนั้นคงจะต้องใช้เงินก้อนโตเพื่อจัดหาอาวุธใหม่ไง ก็งั้นแหละ เลยหวังว่าจะขอใช้เส้นสายของแกเพื่อแนะนำงานดีๆ ให้พวกมันไปอะไรทำนองนี้ ”

“ แบบนี้เอง……ถ้าอย่างนั้นก็อยากจะขอร่วมมือด้วยอย่างยิ่งเลยหรอกนะคะ แต่แผนทำกำไรระดับที่คุณเวพุสพูดออกมานี่มันคงมีไม่มาก— ”

 

เป็นในฉับพลันนั้นแหละ

ที่เซลล์สมองสีชมพูจุ๊กกรู๊ของโซเนียซึ่งมีแม่เป็น No.2 ของกิลด์การค้า เริ่มจะหมุนทำงานอย่างรวดเร็วไวดั่งกับได้รับเสียงจากสวรรค์

 

(เป็นการเดิมพันพอตัวเลย……ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเอริออร์……! แต่ดูจากการปฏิกิริยาเมื่อวานของแอลลี่ที่ตามเดิมน่าจะเป็นอุปสรรคอันดับหนึ่งแล้ว ไม่แน่แอลลี่อาจจะยอมช่วยเหลือสนับสนุน ความคิดนี้ ของฉันก็ได้……!)

 

โซเนียมั่นใจเช่นนั้นด้วยประสบการณ์ที่ได้จากการปฏิสัมพันธ์กับนักผจญภัยและนักธุรกิจมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา

พริบตาให้หลัง โซเนียก็วิ่งตรงแหน่วออกไปแล้ว

 

“ อ๊ะ!? เฮ้ยโซเนีย!? จู่ๆ เป็นอะไรไปนั่นเฮ้ย! ”

“ ขอบคุณนะคุณเวพุส! แล้วจะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้วันหลัง! ”

“ อ๋าา!? ”

 

ทิ้งเวพุสที่มึนงงไว้เบื้องหลัง โซเนียปล่อยตัวไปกับความร้อนรุ่มของร่างกาย พุ่งทะยานเข้าไปในกิลด์การค้าเพื่อนัดหมายกับคนรู้จัก

 

＊

 

“ เอ๊ะ? มีอะไรเหรอโซเนีย มาซะเย็นเลย ”

 

ยามเย็นของวันถัดมาหลังจากที่ได้ไอ้จ้อนคืนมาจากโซเนีย

เห็นโซเนี่ยที่โผล่มายังที่พักแรมในสภาพหายใจหอบแล้วผมก็ถึงกับเป็นงง

พอกำลังฉงนว่าเค้ามาทำไมอยู่,

 

“ นี่เอริออร์ แอลลี่ เห็นว่าในภายภาคหน้า พวกเธอจะต้องใช้งบเพื่อจัดหาอาวุธสินะ? ”

 

โซเนียทำตัวยุกยิกอย่างอึมครึมอยู่ไม่สุขไปพลาง กล่าวออกมาด้วยแววตาที่อาบไว้ด้วยไอร้อนลึกลับ

 

“ คือว่า……แน่นอนว่ามีเงื่อนไขสำคัญคือเอริออร์ต้องยินดีกับการบอกเรื่องสกิลนั้นให้คนอื่นทราบหรอกนะ……แต่ว่ามีข้อเสนอดีๆ จะแนะนำน่ะ ลองฟังดูหน่อยมั้ยล่ะ? ”