ทำไมเธอถึงร้องไห้นะ?

เซี่ยอันหรานยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่น้ำตาของเธอยิ่งเช็ดยิ่งไหลออกมา

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วแน่น นิ้วมือค่อยๆเช็ดน้ำตาของเซี่ยอันหราน ในใจเซี่ยอันหรานโกรธมากที่ตนเองอ่อนแอ รู้สึกอับอายมากที่อารมณ์ชองตนเองที่เผชิญหน้าต่อโม่เซ่าเหยียน อดไม่ได้ที่จะโกรธแล้วปัดมือโม่เซ่าเหยียนออก : "คุณอย่ามาแตะต้องฉัน!"

แต่ชั่วขณะที่เซี่ยอันหรานปัดมือโม่เซ่าเหยียนออก เธอจึงนึกถึงสถานะของโม่เซ่าเหยียนขึ้นมาได้ เซี่ยอันหรานก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรจะโกรธขนาดนี้? โม่เซ่าเหยียนพูดอย่างตรงไปตรงมาแล้วว่าเขาไม่สามารถแต่งงานกับเธอได้ ไม่สามารถมีลูกกับเธอได้ นี่ก็บอกได้ว่าไม่สามารถรักเธอได้ แม้แต่โม่เซ่าเหยียนก็แสดงออกด้วยการกระทำ เขาไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

ทำไมเธอถึงโกรธ? มีสิทธิอะไรที่จะโกรธ? ของเล่นยังมีสิทธิ์ที่จะโกรธด้วยหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังคงแบกรับความปลอดภัยของครอบครัวของเธอไว้ด้วย

เซี่ยอันหรานรีบกวาดสายตามองสีหน้าโม่เซ่าเหยียน กัดๆริมฝีปาก กล่าวขอโทษ : "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”

แต่ยังไม่ทันได้กล่าวขอโทษจนจบ เซี่ยอันหรานถูกโม่เซ่าเหยียนจูบที่ริมฝีปากของเธอทันที โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้ว เขาโกรธอย่างอธิบายไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเซี่ยอันหรานผลักเขา ไม่ใช่เพราะเซี่ยอันหรานปิดบังความคิดของเธอจากเขา แต่เพราะเขาเห็นเซี่ยอันหรานร้องไห้ ทว่าจนปัญญาที่จะหาทางออก เขาอยากบีบคั้นให้เซี่ยอันหรานบอกสาเหตุที่เสียใจอย่างมาก แต่เขากลัวว่าจะไปทำร้ายเธอ

เขาได้แต่ออกแรงจูบริมฝีปากของเซี่ยอันหรานอย่างเงอะงะ กอดเซี่ยอันหรานไว้แน่นๆ ทำให้ร่างที่นุ่มนวลนี้ละลายเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

เซี่ยอันหรานพยายาอดกลั้นน้ำตา เธอพยายามข่มตาลง พิงหน้าอกของโม่เซ่าเหยียน ฟังการเต้นของหัวใจเขา พูดเสียงเบาว่า : "วันนี้ คุณไม่ต้องการหรอ?"

"ฉันกอดคุณก็พอแล้ว" โม่เซ่าเหยียนกอซี่ยอันหรานแน่นๆเล็กน้อย รอให้ร่างกายของเซี่ยอันหรานค่อยๆอ่อนลง อิงอกเขาแล้วหลับไป

โม่เซ่าเหยียนจึงเข้าไปใกล้ๆเซี่ยอันหราน ยกมือขึ้นในความมืดค่อยๆลูบริมฝีปากและแก้มนุ่มของเธอ ทำอย่างระมัดระวัง แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ

ถึงรุ่งสาง เซี่ยอันหรานถูกความเจ็บแน่นที่ท้องทำให้ตื่นขึ้นมา เธอยังถูกโม่เซ่าเหยียนกอดไว้ เธอผลักโม่เซ่าเหยียนออกไปอย่างระมัดระวัง เดินไปที่ห้องน้ำ เธอก็พบว่าประจำเดือนเธอมา

เมื่อเซี่ยอานหรานใช้ผ้าอนามัยแล้ว ก็กลับมาที่เตียง โม่เซ่าเหยียนตื่นแล้วก็มาคลอเคลียอยู่ที่คอของเซี่ยอันหราน : "เป็นอะไรไป?"

เซี่ยอันหรานหลับตา พูดพึมพำว่า : "เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกเดือน"

สักพัก จู่ๆโม่เซ่าเหยียนก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "ครั้งที่แล้ว คุณไม่ใช่ในเวลานี้หรอ"

เซี่ยอันหรานนึกขึ้นได้ว่าในตอนนั้นเธอหลีกเลี่ยงที่จะขึ้นเตียงเลยโกหกโม่เซ่าเหยียนว่ามีประจำเดือน เธอรีบพูดว่า : "ของแบบนี้ทุกๆเดือนเวลาจะไม่ตรงกันหรอก"

พูดจบ เซี่ยอันหรานเห็นสายตาโม่เซ่าเหยียนก็ใจฝ่อ รีบหันกลับ : "เอ่อ ฉัน พูดจริงๆนะ เวลาไม่แน่นอนจริงๆ"

เซี่ยอันหรานพูดถึงตรงนี้ รู้สึกถึงดวงตาที่แหลมคมต้องมองมาที่เธอ ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามอง เธอก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด ร้อนรนหาข้ออ้าง : "ฉัน……ฉัน……อันที่จริง……"

โม่เซ่าเหยียนสูดหายใจเบาๆ หลุบตาลงมองเธอ ขมวดคิ้วแน่น : "โกหกฉันทำไม?"

เซี่ยอันหรานคาดไม่ถึงว่าโม่เซ่าเหยียนจะเปิดเผยเรื่องโกหกของเธอออกมาตรงๆ เธอเม้มปาก มองไปที่โม่เซ่าเหยียนอย่างระมัดระวัง เธออาจมีอารมณ์ที่หลากหลายต่อโม่เซ่าเหยียน แต่ว่าเวลานี้ เห็นโม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วแน่น เธอมีเพียงอารมณ์เดียว ก็คือกลัว เธอกลัวว่าโม่เซ่าเหยียนจะโกรธขึ้นมา แล้วจัดการกับพ่อแม่และพี่ชายของเธอจริงๆ

เซี่ยอันหรานพยายามยกมือขึ้นไปแตะโม่เซ่าเหยียน แต่ไม่รอให้มือเธอไปสัมผัสโม่เซ่าเหยียน ก็ถูกโม่เซ่าเหยียนสลัดออกทันที

เซี่ยอันหรานตกตะลึง รีบพูดว่า : "ขอโทษนะ เป็นเพราะว่าฉันกลัว"

"กลัวอะไร?" โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วแน่น

"อันที่จริง……อันที่จริง……" เซี่ยอันหรานขมวดคิ้ว ก้มหน้าพูดเบาๆ : "จริงๆแล้วสิ่งที่คุณทำกับฉันมันเจ็บมากจริงๆ ทำให้ฉันกลัวมากๆเมื่อคุณอยู่บนเตียง ฉัน ฉันเป็นคนนะ ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของเล่นที่ไม่มีความเจ็บปวด ฉันไม่สามารถทำตามใจคุณได้ ฉันเจ็บ แล้วก็กลัว พอฉันเจ็บ ฉันกลัว อดไม่ได้ที่จะหลีกหนี ก็……ก็อดไม่ได้ ที่จะโกหกคุณ……”

เซี่ยอันหรานพูดจบ ก็รีบวิ่งลนลานไปตรงหน้าโม่เซ่าเหยียน พูดต่อว่า : "ขอร้องหละ อย่าไปทำร้ายครอบครัวฉันเลยนะ ฉัน ตอนนี้ฉันอดทนได้แล้ว ฉันทนเจ็บได้แล้ว ให้ฉันทำตามที่คุณบงการ ฉันทำได้แล้ว……ถ้าคุณโกรธจริงๆ ก็แก้แค้นกับฉันได้เลย ปล่อยครอบครัวฉันไป ขอร้องคุณหละ!"

โม่เซ่าเหยียนก้มหน้าขมวดคิ้ว มองเซี่ยอันหรานตลอด เป็นเวลานานทำให้เซี่ยอันหรานกลัวจนตัวสั่น เธอคิดซ้ำๆว่าถ้าโม่เซ่าเหยียนโกรธจริงๆ แล้วมาจัดการตระกูลเซี่ย ตระกูลเซี่ยมีอำนาจมากแค่ไหนที่จะต้านทานโม่เซ่าเหยียนได้ เธอชั่งน้ำหนักอิทธิพลของตระกูลเซี่ยและโม่เซ่าเหยียน ที่ว่างให้ตระกูลเซี่ยไดมีชีวิตต่อไปหรือไม่

แต่เซี่ยอันหรานยิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัว ยิ่งฉันรู้สึกว่าตระกูลเซี่ยอ่อนแอเกินไปต่อหน้าโม่เซ่าเหยียน จนถึงขั้นไม่จำเป็นต้องใช้โม่เซ่าเหยียนบดขยี้ เพียงแค่โม่เซ่าเหยียนเป่าเบาๆ ก็สามารถทำลายตระกูลเซี่ยจนเป็นเถ้าถ่านได้

"เจ็บ? ทนไม่ไหว?" โม่เซ่าเหยียนยังคงขมวดคิ้ว ชำเลืองมองเซี่ยอันหราน มองลงไปที่เงาของเซี่ยอันหรานที่ตกลงบนพื้น งอๆนิ้วมือ เหมือนเป็นการลูบๆเงาของเซี่ยอันหรานเบาๆ

เซี่ยอันหรานยกมือไปเช็ดน้ำตา พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: "ฉัน ตอนนี้ฉันอดทนได้แล้ว"

"ฉันไม่ชอบให้คนอื่นโกหกฉัน" โม่เซ่าเหยียนพูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึม

เซี่ยอันหรานยิ่งร้องไห้หนัก ถึงกับอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป ดึงมือของโม่เซ่าเหยียน พูดขอร้องว่า: "ขอร้องคุณล่ะ ยกโทษให้ฉันเถอะ"

โม่เซ่าเหยียนก้มลงไปมองเซี่ยอันหราน เห็นเซี่ยอันหรานที่ตัวสั่นเล็กน้อยเพราะความหวาดกลัว น้ำตาจของเธอไหลร่วงหล่นลงมา ปลายจมูกแดง ริมฝีปากงอนขึ้นเล็กน้อย มองแล้วดูน่าสงสารถึงขีดสุด เขาจึงไม่ได้สลัดมือของเซี่ยอันหรานออก

โม่เซ่าเหยียนเข้าใกล้เซี่ยอันหราน กล่าวถามด้วยเสียงเบาๆว่า: "ไม่สบายขนาดนั้นจริงๆหรอ?"

เซี่ยอันหรานหยุดชะงักไปชั่วขณะ ซื้ดจมูกเล็กน้อย เงยหน้ามองโม่เซ่าเหยียน อยากจะส่ายหน้า แต่โม่เซ่าเหยียนเพิ่งบอกว่าเขาไม่อยากฟังคำโกหก เซี่ยอันหรานจึงหยุดชะงักไปเล็กน้อย กวาดสายตามองโม่เซ่าเหยียนอย่างระมัดระวัง สังเกตการแสดงออกของโม่เซ่าเหยียน แล้วพยักหน้าอย่างช้าๆ

ชั่วพริบตาที่เซี่ยอันหรานพยักหน้า น้ำตารอบดวงตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง ซื้ดจมูกอย่างเสียใจและน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง: "ไม่สบายนิดหน่อย"

เซี่ยอันหรานพูดจบ ก็เงยหน้ามองโม่เซ่าเหยียนด้วยดวงตาที่แดงกร่ำ โม่เซ่าเหยียนหรี่ตามองเซี่ยอันหราน ทันทีก็ก้มหน้าเข้ามาใกล้เธอ จูบที่ริมฝีปากเธอเล็กน้อย กล่าวกระซิบว่า: "ฉันเข้าใจแล้ว"

โม่เซ่าเหยียนพูดพลาง คลึงที่คางเซี่ยอันหราน แล้วจูบที่ริมฝีปากเซี่ยอันหรานต่อ กล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า: "ต่อไปห้ามโกหกฉันอีกนะ"

เซี่ยอันหรานก้มหน้า กระพริบๆตา พยักหน้าเบาๆอย่างเชื่อฟัง

โม่เซ่าเหยียนลดสายตาลง กล่าวถามว่า: "ฉันจูบคุณแบบนี้ คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"

เซี่ยอันหรานหยุดชะงักเล็กน้อย ตอนที่โม่เซ่าเหยียนถาม เข้ามาใกล้เธออย่างมาก หน้าของเซี่ยอันหรานแดงระเรื่อทันที ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับคำถามของโม่เซ่าเหยียนยังไง เรื่อง เรื่องแบบนี้ ก็ต้องถามด้วยหรอ?

โม่เซ่าเหยียนเข้าใกล้เซี่ยอันหรานอย่างช้าๆ แล้วก็กล่าวถามอีกครั้ง: "แบบนี้สบายดีไหม?"

เซี่ยอันหรานหน้าแดงระเรื่อ พยักหน้าเล็กน้อย โม่เซ่าเหยียนโอบกอดเซี่ยอันหรานทันที ค่อยๆจูบลงไปช้าๆอย่างละเมียดละไม เซี่ยอันหรานได้รับการจูบแบบนี้ ลมหายใจก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นถี่ขึ้น

โม่เซ่าเหยียนโอบเซี่ยอันหรานลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง โอบเซี่ยอันหรานตลอดจนถึงเตียง หลังจากนั้นก็จูบที่หน้าผากเธอเล็กน้อย: "พักผ่อนเถอะ"

เซี่ยอันหรานเห็นอารมณ์โม่เซ่าเหยียนเปลี่ยนเป็นดีแล้ว จึงพูดเบาๆว่า: "งั้นคืนนี้ฉันอยากกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่สักหน่อย ช่วงนี้ฉันก็ไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับคุณได้ ให้ฉันกลับบ้านสักสองสามวันได้ไหม?"

"พ่อแม่?" โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วแน่น พูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: "คุณสามารถกลับไปเยี่ยมได้ แต่ไม่สามารถกลับไปอยู่ที่บ้าน ตอนเย็นจะต้องกลับมา"

เซี่ยอันหรานขมวดคิ้ว เดิมทีต้องการจะบอกว่าเธอไม่สามารถนอนเป็นเพื่อนโม่เซ่าเหยียนได้ ทำไมจะต้องให้เธออยู่ข้างๆเขาด้วย แต่เมื่อกี้ที่เธอทำให้โม่เซ่าเหยียนโมโห ก็ถูกโม่เซ่าเหยียนทำให้ตกใจกลัวจริงๆ ก็เลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่พยักหน้าเบาๆ

โม่เซ่าเหยียนลูบหัวเซี่ยอันหรานเบาๆ เดินไปยังหน้าประตู ก่อนที่จะออกจากประตู โม่เซ่าเหยียนยังหันกลับมามองเซี่ยอันหรานอีกทีหนึ่ง แล้วจึงออกจากห้องไป

ขณะที่นั่งรถ โม่เซ่าเหยียนก็ขมวดคิ้วแน่นมองไปยังนอกหน้าต่าง ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีของเขา บรรยากาศในรถก็คล้ายกับหยุดนิ่งไป คนขับรถและผู้ช่วยหลิวเฟยที่นั่งอยู่ด้านหน้าไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจแรง

"หลิวเฟย ผู้หญิงอยู่บนเตียงจะรู้สึกสบายได้ยังไง?" จู่ๆโม่เซ่าเหยียนก็ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

หลิวเฟยที่นั่งคู่คนขับมาโดยตลอด ได้ฟังคำพูดนี้ ก็นิ่งอึ้งไปทันที ไอแห้งๆสองทีแล้วหันไปมองโม่เซ่าเหยียน: "อะ อะไรนะ? ท่านประธานโม่ คุณ คุณพูดว่าอะไรนะ?"

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย: "ตอนที่ผู้หญิงกับผู้ชายมีความสะมพันธ์กัน จะรู้สึกสบายได้ยังไง บ่ายสันนี้ส่งรายงานที่เกี่ยวข้องให้ฉันหนึ่งฉบับ"

หลิวเฟยขยับๆริมฝีปาก ลังเลใจอยู่นานจึงถามว่า: "ท่านประธานโม่ แล้วความรู้สึกสบายนั้นควรจะสรุปยังไง คร่าวๆคือหมายความว่าอะไร?"

โม่เซ่าเหยียนยังคงมองนอกหน้าต่าง เดิมทีคิ้วที่ขมวดอยู่ก็ค่อยๆคลายออก: "ตอนที่กอดเธอก็รู้สึกพึงพอใจ ตัวสั่นไปทั้งตัว ในสมองว่างเปล่า มีเพียงเธอที่อยู่ตรงหน้า อยากจะจูบทั่วทั้งตัวของเธอ ผสมรวมเข้ากับร่างกายของเธอ แต่กลับไม่รู้สึกพอใจ เธอมักจะกลัวฉันมากเสมอ ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?"

หลิวเฟยฟัวงคำพูดของโม่เซ่าเหยียน หนังศีรษะแทบจะระเบิด: "ท่านประธาน ฉันเพียงให้คุณบอกแนวทางที่ชัดเจนขึ้น ไม่ใช่ให้คุณบรรยายความรู้สึกตอนที่อยู่บนเตียงกับผู้หญิง อีกอย่างใครไม่กลัวคุณบ้าง คุณจัดการกับสาวน้อยแบบนั้น ถูกผูกมัดให้ขึ้นเตียงโดยตรง คนอื่นจะไม่หวาดกลัวหรอ?

แต่หลิวเฟยไม่ได้พูดออกไป เขามองโม่เซ่าเหยียนที่หันหน้ามองนอกหน้าต่าง เขาอยู่ข้างกายโม่เซ่าเหยียนมานาน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนแบบนี้บนใบหน้าโม่เซ่าเหยียน

ทันใดหลิวเฟยก็พูดอะไรไม่ออก เขาขมวดคิ้วแล้วหันไปยังข้างหน้า ในใจทอดถอนใจอย่างเศร้าหมอง น่าสงสารทั้งเซี่ยอันหรานคนนั้นที่อยู่ข้างกายโม่เซ่าเหยียน และก็สงสารมีเซ่าเหยียนที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เงอะงะงุ่มง่ามไม่รู้ว่าจะรักใครได้ยังไง