ขอเกิดใหม่ เป็นภรรยาคุณชายโม่ - ตอนที่ 102 ป้องกันไว้ก่อน

เฉิงเสี่ยวเถียนเดินตามเก๋อหงหง เมื่อเดินไปถึงหน้ารถตู้ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย: "หงหง ตกลงเธอเป็นอะไร?"

เก๋อหงหงขยี้ตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังร้องไห้ “คุณฉู่ให้ฉันหาต่างหูให้เธอ แต่ฉันหายังไงก็หาไม่เจอ ฉันกระวนกระวายจนจะบ้าตายแล้ว!”

เฉิงเสี่ยวเถียนขมวดคิ้ว: "เธอแน่ใจหรือว่าอยู่ในรถคันนี้?"

เก๋อหงหงพยักหน้า: “อยู่ในรถคันนี้นั่นแหละ ฉันจำได้ว่าเก็บไว้ในรถคันนี้ แต่ก็หามันไม่เจอ ถ้าหาไม่เจอ คุณฉู่ไม่ให้ฉันทำงานกับเขาอีกแน่ๆเลย! แถมยังให้จ่ายเงินคืนอีกมากมาย ฉันมีเงินจ่ายคุณฉู่ที่ไหนล่ะ พี่เสี่ยวเถียนช่วยฉันด้วย ฉันขอร้องล่ะ แม่กับน้องชายฉันยังรอเงินค่ารักษาจากฉันอยู่”

"อ้อ … " แม้ว่าเฉิงเสี่ยวเถียนจะรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย อีกอย่างเซี่ยอันหรานก็มีผู้ช่วยแค่คนเดียวที่อยู่ฝั่งนั่น เธอเองก็ไม่สามารถไปไหนได้ แต่เฉิงเสี่ยวเถียนก็เคยเห็นตอนฉู่เสี่ยวเสี่ยวเอาแต่ใจเหมือนกัน

ถ้าเก๋อหงหงไม่เจอต่างหูของฉู่เสี่ยวเสี่ยวจริงๆ เก๋อหงหงต้องถูกรังแกอย่างน่าสังเวชแน่ๆ

เฉิงเสี่ยวเถียนถอนหายใจเบาๆ แล้วลูบหลังเก๋อหงหงอย่างเอาอกเอาใจทันที: “ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆเธอก็จำได้ว่าต่างหูอยู่ในรถคันนี้ งั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว เราค่อยๆหา เธอยังจำได้ไหมว่าวางไว้ตรงไหน? พอจะจำได้ไหม?

เก๋อหงหงสูดจมูกและพูดอย่างช้าๆว่า "ขอฉันคิดดูก่อน ตอนนั้นฉันใส่ต่างหูไว้ในกล่องเครื่องประดับ จากนั้นจางหมิ่นก็ให้ฉันไปเก็บเสื้อผ้า ฉันก็เลยทำกล่องเครื่องประดับตก เครื่องประดับก็ร่วงออกมากระจายไปทั่วพื้นเลย จากนั้นฉันก็รีบเก็บมันขึ้นมา…”

ขณะที่พูด ดวงตาของเก๋อหงหงก็เบิกกว้าง: "อ้อ ฉันต้องทำต่างหูตกบนรถตอนนั้นแน่ๆเลย พี่เสี่ยวเถียน ​​พี่ช่วยฉันหาหน่อยนะ ฉันหาไม่เจอเลย… "

“งั้นก็ได้” เฉิงเสี่ยวเถียนพยักหน้า

“เยี่ยมไปเลย พี่เสี่ยวเถียน พี่ดีกับฉันมากจริงๆ อนาคตฉันจะต้องตอบแทนพี่เสี่ยวเถียนแน่นอน” เก๋อหงหงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง

พอเฉิงเสี่ยวเถียนได้รับคำชมหน้าก็แดงขึ้นมาทันที เธอหันศีรษะและพูดอย่างเขินอายว่า: "โถ่ ช่วยเหลือซึ่งกันและกันนั้นเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว ตอบแทนไม่ตอบแทนอะไรกัน พวกเธออยู่เคียงข้างฉู่เสี่ยวเสี่ยวก็คงลำบากไม่ใช่น้อยๆ ฉันเองก็กลัวฉู่เสี่ยวเสี่ยวมาก รู้สึกว่าเขาเอาแต่ใจมากเลยอะ”

“แน่นอนว่าเทียบกับการได้อยู่เคียงข้างอันหรานไม่ได้หรอก ดูๆแล้วอันหรานปฏิบัติต่อพี่ดีมากเลยอะ” เก๋อหงหงหันหลังให้เฉิงเสี่ยวเถียนแล้วกลอกตาในตอนที่เฉิงเสี่ยวเถียนมองไม่เห็นเธอ พร้อมกับแอบด่าอยู่ในใจ: ตามติดเจ้านายดีๆ ก็เย่อหยิ่งขึ้นมาเลย น่ารำคาญจริงๆ! อันหรานแล้วยังไง? ตอนนี้อันหรานยังเป็นแค่นางร้าย ฉู่เสี่ยวเสี่ยวนี่สิที่เป็นนางเอก หยิ่งอะไรนักหนา ยังทำอย่างกับตัวเองเป็นผู้มีพระคุณของฉันจริงๆงั้นแหละ

แม้ว่าเก๋อหงหงจะด่าเฉิงเสี่ยวเถียนในใจ แต่ในใจเธอก็ยังจำสิ่งที่จางหมิ่นมอบหมายให้ทำได้ดี ในขณะที่เก๋อหงหงแสร้งทำเป็นกำลังหาต่างหูอยู่ข้างๆก็มองไปที่เฉิงเสี่ยวเถียนไปด้วย เธอมองไปที่แจ็กเก็ตหนาๆที่เฉิงเสี่ยวเถียนใส่อยู่ เก๋อหงหงหรี่ตาลงพร้อมกับหัวเราะและพูดเบาๆว่า “พี่เสี่ยวเถียน พี่ใส่แจ็คเก็ตหนาๆนี้หาคงไม่สะดวกเท่าไหร่มั้ง หรือไม่พี่ก็ถอดออกมาเดี๋ยวฉันวางมันไว้ข้างๆให้"

เฉิงเสี่ยวเถียนช่วยเก๋อหงหงหาไปสักพัก ก็รู้สึกร้อนขึ้นมา เฉิงเสี่ยวเถียนยิ้มและพยักหน้า: “ดีเหมือนกัน เธอวางไว้ข้างๆก็ได้"

เมื่อเฉิงเสี่ยวเถียนพูดจบ เธอก็รีบถอดแจ็คเก็ตออกแล้วยื่นให้เก๋อหงหง

เก๋อหงหงหยิบแจ็คเก็ตมาแล้วยิ้มพร้อมกับชี้ไปที่กระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียน: "พี่เสี่ยวเถียน กระเป๋าเป้ก็ถอดมาวางไว้เถอะ"

"นี่…นี่ไม่ต้องหรอก" กระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียนมีของเยอะแยะเหมือนกัน แม้ว่าจะไม่แพงแต่ก็เป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ต่างก็เป็นสิ่งที่เซี่ยอันหรานใช้เป็นประจำ เช่นแผ่นความร้อนสำหรับถ่ายทำ หรือชาดอกไม้ที่เซี่ยอันหรานดื่มบ่อยๆฯลฯ เฉิงเสี่ยวเถียนสะพายกระเป๋าเป้นี้ไว้เสมอ ตอนที่อยู่ในกองถ่ายเธอไม่เคยวางไว้ไกลมือเลย

เมื่อเก๋อหงหงเห็นเฉิงเสี่ยวเถียนปฏิเสธ เก๋อหงหงก็ทำหน้ามุ่ยทันที: "พี่เสี่ยวเถียนมีของรักของหวงอยู่ในกระเป๋าเป้ข้างหลังใช่ไหม กลัวฉันขโมยไปงั้นเหรอ ไม่ไว้ใจฉันสินะ พี่เสี่ยวเถียนไม่ต้องห่วงหรอก ถึงแม้ฉันจะไม่มีเงินมากนักแต่ก็ไม่ยากจนจนต้องกลายเป็นขโมยหรอก”

เมื่อเฉิงเสี่ยวเถียนได้ยินสิ่งที่เก๋อหงหงพูด เธอก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที แม้ว่าเซี่ยอันหรานกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวจะไม่ถูกกัน เฉิงเสี่ยวเถียนเองก็ไม่ชอบฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่เป็นคนเอาแต่ใจอย่างมาก แต่สำหรับผู้ช่วยผู้จัดการที่คอยตามติดฉู่เสี่ยวเสี่ยว เฉิงเสี่ยวเถียนไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายพวกเขา อีกทั้งยังรู้สึกว่าการที่พวกเขาตามติดคนเล่นใหญ่อย่างฉู่เสี่ยวเสี่ยว เฉิงเสี่ยวเถียนแอบรู้สึกเห็นใจพวกเขาเหมือนกัน

เมื่อเขาได้ยินเก๋อหงหงพูดเช่นนี้ เฉิงเสี่ยวเถียนก็รีบส่ายหัวและปฏิเสธทันที: "ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ถ้างั้นฉันถอดกระเป๋าให้เธอเอง ในกระเป๋าก็ไม่มีอะไรหรอก ก็มีแต่ของระเกะระกะ ก็แค่สะพายจนชินน่ะ"

“วางใจเถอะ แม้ว่าจะไม่มีของสำคัญอะไร ฉันก็ไม่ทำมันหายแน่นอน เพราะนี่เป็นของของพี่เสี่ยวเถียน ยังไงก็สำคัญสำหรับฉัน”เก๋อหงหงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินเก๋อหงหงพูดเช่นนี้ เฉิงเสี่ยวเถียนก็รู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง เธอวางกระเป๋าเป้ลงและส่งให้เก๋อหงหง โดยที่ยังคงพูดปลอบเธอ: "ไม่เป็นไรนะ ต่างหูนั่นต้องหาเจอแน่ๆ เธอไม่ต้องกังวล"

เก๋อหงหงรับกระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียนมาแล้วจ้องไปที่กระเป๋าเป้และพูดด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวลว่า: “อืม มีพี่เสี่ยวเถียนอยู่ ฉันไม่กังวลแล้วแหละ"

พอเฉิงเสี่ยวเถียนได้ยินเก๋อหงหงชื่นชมเธออีกครั้ง ก็อดไม่ได้จนหน้าแดงและพูดว่า: "วางใจเถอะ ฉันจะช่วยเธอหาต่างหูให้เจอเอง"

“อืม ฉันวางใจ” เก๋อหงหงพูดพร้อมกับหันศีรษะแล้วจ้องไปที่กระเป๋าเป้ที่เธอรับมาจากเฉิงเสี่ยวเถียน

เมื่อเฉิงเสี่ยวเถียนหันศีรษะไป เธอก็เริ่มหมอบลงไปในรถเพื่อช่วยเก๋อหงหงหาต่างหูของฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่ทำหล่นไว้

เก๋อหงหงหรี่ตามองไปที่แผ่นหลังของเฉิงเสี่ยวเถียน หลังจากแน่ใจว่าเฉิงเสี่ยวเถียนจะไม่หันกลับมา เธอจึงรีบเปิดกระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียนทันที และวางสร้อยเพชรที่จางหมิ่นให้เธอไว้ตรงกลางกระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียน

จากนั้นเก๋อหงหงก็วางกระเป๋าเป้ของเฉิงเสี่ยวเถียนไว้ข้างๆ แล้วหมอบลงแสร้งทำท่าทางเหมือนกำลังหาต่างหู เก๋อหงหงใส่สร้อยเพชรไว้ในกระเป๋าเป้เฉิงเสี่ยวเถียนเสร็จแล้วก็ไม่มีอารมณ์ที่จะแสร้งแสดงกับเฉิงเสี่ยวเถียนต่อ

ไม่นานนักเก๋อหงหงก็อุทานออกมาว่า: "โอ้พระเจ้า พี่เสี่ยวเถียน​​ ดูนี่เร็ว ฉันเจอต่างหูแล้ว!"

ขณะที่เก๋อหงหงพูดก็ชูต่างหูที่เขาเตรียมไว้แล้วขึ้นมา

“ต่างหูนี้แหละ!” เมื่อเฉิงเสี่ยวเถียนเห็นเก๋อหงหงเจอต่างหูแล้วก็รู้สึกโล่งใจ และพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “หาเจอก็ดีแล้ว ฉันกลัวว่าจะหาไม่เจอจริงๆเลย"

หลังจากที่เฉิงเสี่ยวเถียนพูดจบ ก็หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถและเห็นว่าฉากนั้นจบลงแล้ว เฉิงเสี่ยวเถียนจึงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า: "ฉากนี้ถ่ายจบแล้ว ฉันจะไปที่นั้นแล้วนะ เก็บตุ้มหูดีๆอย่าทำหายอีกล่ะ"

“ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อไปไม่ทำหายอีกแล้วแหละ” เก๋อหงหงมองเฉิงเสี่ยวเถียนอย่างซึ้งใจ จากนั้นก็ยิ้มและคืนกระเป๋าเป้ที่ใส่สร้อยเพชรของฉู่เสี่ยวเสี่ยวไว้แล้วให้กับเฉิงเสี่ยวเถียน: "พี่เสี่ยวเถียน กระเป๋าเป้กับแจ็คเก็ตพี่อย่าลืมล่ะ”

เฉิงเสี่ยวเถียนรีบรับกระเป๋าเป้และเสื้อแจ็คเก็ตมาทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไหนๆก็หาเจอแล้วถ้างั้นฉันไปก่อนนะ ที่อันหรานตรงนั้นไม่มีใครอยู่น่ะ”

หลังจากที่เฉิงเสี่ยวเถียนพูดจบ เธอก็ลงจากรถทันที

เก๋อหงหงที่นั่งอยู่ในรถหันไปมองที่แผ่นหลังของเฉิงเสี่ยวเถียนและพูดเยาะเย้ยขึ้นมา: "โง่จริงๆเลย ดูสิว่าเธอจะตายยังไง"

ในตอนที่เฉิงเสี่ยวเถียนกลับมาถึงฉากถ่ายทำ เซี่ยอันหรานกำลังมองหาเฉิงเสี่ยวเถียนไปทั่ว ตอนที่เซี่ยอันหรานกำลังถ่ายทำ เธอใจจดใจจ่อกับการถ่ายทำมาก ไม่ทันสังเกตเห็นเฉิงเสี่ยวเถียนออกไป เมื่อการถ่ายทำจบลง เซี่ยอันหรานพบว่าเฉิงเสี่ยวเถียนหายไปแล้ว

เฉิงเสี่ยวเถียนรีบวิ่งไปด้านข้างเซี่ยอันหรานและขอโทษ: "ขอโทษ อันหราน เก๋อหงหงหาฉันเพราะมีเรื่องนิดหน่อย หิวน้ำไหม ฉันเทน้ำให้"

"ฉันไม่หิว" เซี่ยอันหรานยิ้มพร้อมกับส่ายหัว จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามเบาๆ “เก๋อหงหงงั้นเหรอ? ชื่อนี้คุ้นๆนะ"

เฉิงเสี่ยวเถียนรีบพูดอย่างรวดเร็ว: "อ้อ เป็นเลขาคนใหม่ของฉู่เสี่ยวเสี่ยว"

เฉิงเสี่ยวเถียนพูดพลางลดเสียงลง: “เธอโดนฉู่เสี่ยวเสี่ยวรังแกไม่ใช่น้อยๆเลยแหละ แค่ทำต่างหูหายแต่ทำเธอตกใจกลัวแล้วขอร้องให้ฉันช่วยหาให้เจอ ก็เลยมาช้าเลย ต้องขอโทษจริงๆนะ”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ดูแลตัวเองได้เหมือนกันนิ ฉันมีมือมีเท้านะ เดิมทีฉันมีเลขาอยู่ข้างๆแค่คนเดียวก็ลำบากเธอมากแล้ว เป็นเรื่องปกติที่เธอจะยุ่งมากๆน่ะ” เซี่ยอันหรานกล่าวด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทำไมเรื่องนี้ทำให้เซี่ยอันหรานรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเล็กน้อยนะ?

เซี่ยอันหรานรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความทรงจำอะไรกับเก๋อหงหง ถ้างั้นเก๋อหงหงกับเฉิงเสี่ยวเถียนน่าจะคบหากันอย่างไม่ระมัดระวัง ถ้าพูดว่าเก๋อหงหงทำต่างหูหายแล้วกลัวจะโดนด่า แล้วเก๋อหงหงมาหาเฉิงเสี่ยวเถียนที่ไม่ได้สนิทกันทำไม?

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เซี่ยอันหรานจะไม่คิดมากเช่นนี้ แต่เก๋อหงหงเป็นผู้ช่วยของฉู่เสี่ยวเสี่ยว แล้วมาเข้าใกล้เฉิงเสี่ยวเถียนซึ่งทำให้เซี่ยอันหรานรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ในตอนนั้นฉู่เสี่ยวเสี่ยวเป็นคนที่สามารถวางยาแล้วขึ้นเตียงของถังรั่วชิวได้ มีเรื่องอะไรที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวทำไม่ได้ล่ะ?

เซี่ยอันหรานอดไม่ได้ที่จะถามต่อว่า: "แล้วตอนที่เธอช่วยเก๋อหงหงหาต่างหู มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นไหม"

“ไม่มีอะไรเลยนิ” เฉิงเสี่ยวเถียนลดเสียงและกระซิบ “อันหราน ถ้าคุณไม่ชอบให้ฉันอยู่ใกล้ผู้ช่วยของฉู่เสี่ยวเสี่ยว ถ้างั้นต่อไปฉันจะไม่ติดต่อกับพวกเขาอีก”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ใส่ใจที่เธอติดต่อกับเก๋อหงหง” เซี่ยอันหรานถอนหายใจแล้วลดเสียงลง จากนั้นก็เอนตัวเข้าไปใกล้ๆหูของเฉิงเสี่ยวเถียนและพูดว่า “ฉันกังวลว่าเก๋อหงหงจะทำให้เธอเสียหาย”

“จะเป็นไปได้ยังไง เก๋อหงหงอายุแค่เท่าไหร่เอง เขาอายุแค่สิบเก้าเองนะ”เฉิงเสี่ยวเถียนยิ้มพร้อมกับส่ายหัว: “ตอนนั้นฉันไม่ยอมเอากระเป๋าเป้กับแจ็คเก็ตให้เธอไปเก็บ เธอยังงอนอยู่เลย อย่างกับเด็กน้อย"

เซี่ยอันหรานขมวดคิ้ว: "เธอถอดกระเป๋าเป้ให้เธองั้นเหรอ"

เฉิงเสี่ยวเถียนยิ้มและพยักหน้า เธอมองไปที่ใบหน้าที่แสดงออกถึงความจริงจังของเซี่ยอันหราน รอยยิ้มของเฉิงเสี่ยวเถียนก็ค่อยๆหุบลง: “ทำ ทำไมเหรอ คงไม่เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?

“หวังว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นจริงๆ แต่ยังไงก็ต้องป้องกันไว้ก่อน” เซี่ยอันหรานหรี่ตาลงและหันไปมองทิศทางของรถตู้ที่เก๋อหงหงอยู่แล้วกระซิบว่า: "เสี่ยวเถียน ตามฉันไปที่รถตู้ของเรา แล้วตรวจดูกระเป๋าเป้กับเสื้อผ้าของเธอให้ดีๆ”