ขอรัองล่ะครับ...คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! - ตอนที่ 42

ตอนที่ 42 เริ่มต้นเข้าริเบเลีย

 

พอเห็นอาการแตกตื่นตระหนกตกใจของผู้ประกาศข่าวทราเวียร์เลิกคิ้วเหนื่อยหน่ายก่อนเลือกเบนสายตาไปทางอื่น

 

แน่นอนว่าการกระทำของเขาล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวทั้งสองพวกหล่อนมองหน้าซึ่งกันและกัน

 

ก่อนกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ตามเดิม

 

…‘ออกจะเกินเลยไปรึเปล่า?’

 

“…” ทราเวียร์เพียงยิ้มออก

 

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีไอรีนก็เปิดฉากหันหน้ามาพูดคุยกับเขาทั้งยังกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

 

เป็นกันเองห่วงใยและมากไปด้วยอารมณ์

 

“มีอะไรเหรอ?”

 

“ไม่ก็แค่”

 

“…”

 

“จำเป็นต้องแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“ถึงแม้ว่ามันจะน่าตื่นเต้นจะดูตื่นตาตื่นใจยังไงแต่นี่ก็ยังไม่ใช่เกมตัวจริงเป็นแค่ตัวทดสอบเท่านั้น”

 

“แถมยังเป็นตัวทดสอบที่เปิดให้เฉพาะคนบางกลุ่มอีกต่างหากไม่ว่าจะมองยังไงมันก็—”

 

“ดูเกินจริงสินะ”

 

“ประมาณนั้น”

 

“…” คาร่าแทรกเสริมขึ้นมา

 

“ไม่เกินจริงหรอกค่ะ”

 

“…นี่ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ”

 

“ใช่ นายประเมินความอยากของผู้คนต่ำเกินไปแล้ว”

 

“กล่าวสำหรับบางคนอย่างนายอาจเมินเฉยไม่เห็นค่าไม่เห็นหัวแต่สำหรับใครบางคนคนบางกลุ่ม”

 

“ถึงขั้นวิ่งแก้ผ้ารอบบ้านหรืออาจจะหนักหน่วงยิ่งกว่านั้นไปหลายเท่าตัวแน่นอนว่าทั้งหมดล้วนมาจากต้นสายปลายเหตุเดียวนั้นก็คือริเบเลีย”

 

“เป็นเพราะริเบเลียอย่างเดียวเลยที่กระตุ้นทำให้ทุกคนกลายเป็นบ้าถึงแม้จะมีเพียงแค่ 100,000 คนเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ทดสอบจากจำนวนหลายพันล้านคน”

 

“แต่มันก็เป็นหลักฐานก้าวแรกก้าวสำคัญสำหรับเทคโนโลยีอีกขั้นของมนุษยชาติมันคือหลักฐานความสำเร็จที่ยากจะปล่อยผ่ายโดยเฉพาะกับพวกคลั่งเกมแบบพวกเรา”

 

“นี่จึงเป็นสาเหตุหลักใหญ่ใจความสำคัญที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นกว่าปรกติแต่สำหรับนายมันคงเป็นอะไรที่ยากจะทำความเข้าใจสินะ” ไอรีนยกยิ้ม

 

“…” ทราเวียร์เพียงนิ่งเงียบ

 

ก็เป็นอย่างที่หล่อนบอกกล่าวหลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้ายมาได้ความสนใจทั้งหมดที่เกี่ยวกับริเบเลีย

 

ก็มลายหายไปกลายเป็นเศษฝุ่นละออง

 

…‘ยากจะทำความเข้าใจสินะ’

 

“…”

 

“เข้าใจแต่แค่”

 

“ไม่รู้สิ”

 

“…ถ้าฉันไม่เจอเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน”

 

“ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกนั้นก็ได้”

 

“…” เงียบหมดไม่มีใครกล่าวเพิ่มเติม

 

ความเจ็บปวดรวดร้าวครั้งนั้นมันได้ฝากรอยแผลเป็นขนาดใหญ่โตบนหัวใจดวงเแกร่งทั้งยังไม่อาจลบเลือนไปชั่วชีวิต

 

มีเพียงต้องอยู่กับมันให้ได้ไม่อาจหลีกเลี่ยงหรือว่าบ่ายเบี่ยงทำเป็นมองไม่เห็นจำต้องเผชิญหน้ากับมันต่อไปเท่านั้น

 

ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

 

“…” ประกายแสงในแววตาหม่นลง

 

เป็นเวลาเดียวกับเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาตัดบท

 

“เหลือเวลาอีก 10 นาที”

 

เสียงผู้ประกาศข่าวร้องตะโกนบอกเวลาดังขึ้นอีกครั้งระยะเวลาที่ลดน้อยถอยหลังทุกขณะล้วนเป็นอะไรที่น่ายินดียิ่ง

 

ไอรีนถึงกับมองตาเป็นมัน

 

“…”

 

“อีก 10 นาทีครับ”

 

“ยิ่งไกลยิ่งตื่นเต้น—” นักข่าวหนุ่มยังคงกล่าวไปเรื่อย

 

ในขณะเดียวกันสายตาคาร่าหันกลับมามองที่ทราเวียร์ไม่สิต้องบอกว่ามองมาที่ไอรีนมากกว่าก่อนหล่อนจะเปิดปากพูด

 

พูดในสิ่งที่เขางุนงงสับสนไม่เข้าใจ

 

“เริ่มกันเลยไหมคะ?”

 

“…”

 

“…เริ่มอะไร?”

 

เขาเอียงคอมองด้วยความสงสัยก่อนจะรับรู้คำตอบด้วยตัวเองเนื่องจากไอรีนพุ่งฝ่ามือกระชับจับเข้าที่ข้อมือ

 

ยังไม่ทันได้เปิดปากร้องถาม

 

“…” เรี่ยวแรงมหาศาลก็ดึงฉุดกระชากทันที

 

“ไปกันเถอะ!”

 

“อย่าดึง!”

 

“บอกว่าอย่าดึง!”

 

“รีบไปเร็วเข้า!”

 

“…” คาร่าปิดโทรทัศน์ก่อนก้าวเท้าเดินตาม

 

ภายในห้องใหญ่ห้องที่ทราเวียร์ไม่คิดเหยียบย่ำเข้าไปตรงกึ่งกลางใจกลางห้องมีแคปซูลขนาดใหญ่ 3 แคปซูล

 

โดยแบ่งพื้นที่แบ่งสัดส่วนให้เห็นชัดเจน

 

…‘เอามาตั้งตอนไหน?’

 

“…”

 

“ของนายเป็นแคปซูลสีขาวอันที่อยู่ตรงกลาง”

 

“อันสีดำเป็นของฉัน”

 

“ส่วนอันสีน้ำเงินเป็นของคาร่า”

 

พูดจบไอรีนก็ลากพาตัวเขามาหยุดที่หน้าเจ้าแคปซูลสีขาวเด่นกลางห้องมันค่อนข้างราบเรียบหรูหราและมีเอกลักษณ์

 

สายตาเขาจดจ้องมองมันอยู่นาน

 

“…” ก่อนไอรีนจะยุให้ทราเวียร์เข้าไปด้านใน

 

“ลองนอนดูสิ”

 

“…ทำตัวเหมือนกับเด็ก”

 

“เร็วเข้า!”

 

…‘เหมือนเด็กจริง ๆ นั่นแหละ’

 

“…” ทราเวียร์เลือกยอมทำตาม

 

สัมผัสแรกเริ่มเลยหลังจากเอนตัวลงนอนมันเป็นอะไรที่ยากจะบอกกล่าวมันช่างสุขสบายเหลือเกิน

 

หนังตาของเขาเกิดอาการเมื่อยล้าเตรียมตัวหลับตาลงนอนตลอดเวลาไอรีนยิ้มหัวเราะเบาบาง

 

ก่อนเปิดปากสอบถาม

 

“รู้สึกยังไงบ้าง?”

 

“…”

 

“ลองเดาดูไหมละว่าฉันตอนนี้รู้สึกแบบไหน?”

 

“เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ในกรงยังไงก็ไม่รู้…”

 

“เดาว่านายคงไม่ชอบ”

 

ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าตัวไม่ยินดีนิยมชมชอบก็ยังตามหัวเราะตามมาหยอกล้อไม่ปล่อยผ่าน

 

ทราเวียร์เบนสายตาหลบเลี่ยงก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายเป็นที่สุดจังหวะเวลาเดียวกับคาร่าเข้าแทรก

 

หล่อนต้องการถามให้แน่ใจ

 

“…”

 

“จำได้รึเปล่าคะ?”

 

“ขั้นตอนรายละเอียดสำคัญไม่มีปัญหา”

 

“จะมีปัญหากก็เรื่อง…”

 

“ช่างเถอะ”

 

“รีบปิดสักที” ทราเวียร์เลือกตัดจบไม่คิดพูดเพื่มเติม

 

พอเห็นสภาพชายหนุ่มสวมแว่นคล้ายมีเรื่องราวบางอย่างอยู่ในใจพวกหล่อนทั้งสองจึงต้องการเค้นเอาคำตอบ

 

ทั้งยังต้องเอาคำตอบออกมาให้ได้

 

…‘ความเสี่ยงแม้แต่นิดเดียวก็ห้ามให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด!’

 

“…” คาร่าเริ่มเปิดปากถามก่อน

 

“มีอะไรอยากจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ”

 

“…”

 

“…บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่า—”

 

“รู้แล้วรู้แล้ว”

 

“ถ้าเกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำอีกครั้งพวกเราทั้งสองจะเลิกโน้มน้าวไม่มีเปิดปากพูดจาอีกแน่นอน”

 

“สัญญาเลย”

 

“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบ

 

ก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วสุดท้ายปลายทางก็ต้องแบกรับผลลัพธ์ที่ตามมาให้ได้

 

ต่อให้เขาไม่อยากแบกรับมันมากขนาดไหนก็ตาม

 

…‘เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่ชอบให้มาปลอบ’

 

“…”

 

“เหลือเวลาอีก 5 นาทีค่ะ”

 

คาร่าหันหลังมุ่งหน้าไปยังแคปซูลของตัวเองก่อนทิ้งท้ายด้วยประโยคสั้นกระชับใจความเป็นที่สุด

 

“เจอกันด้านในค่ะ”

 

“…เจอกันด้านใน”

 

“เจอกันด้านใน”

 

หลังจากกล่าวจบฝาครอบก็ครอบตัวลงมาปิดแนบชิดแนบสนิทกระทั่งแสงสว่างจากภายนอกยังสอดส่องเข้ามาไม่ถึง

 

ทราเวียร์ขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุดก่อนหลับตาเล็กน้อยพอให้หายปวดหัวปวดตา

 

แต่ยังไม่ทันได้หลับตาเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นไปทั่วแคปซูลดังจนเขาต้องลืมตาขึ้นมองหาต้นสายปลายเหตุ

 

“…” จนกระทั่งพบเจอชื่อ ‘ไอรีน’ กะพริบไปมา

 

ตามมาด้วยเสียงต่อ

 

“สวัสดี~”

 

“คุยผ่านแคปซูลก็ได้ด้วย?”

 

“ได้ค่ะ”

 

“นอกจากส่งเสียงพูดคุยยังสามารถส่งข้อความหากันได้หากคุณไม่ต้องการพูดคุยด้วยเสียง”

 

ว่าจบคาร่าก็ส่งข้อความมาให้ทันทีแม้ข้อความจะไม่ได้ยาวเหยียดแต่ก็มากไปด้วยห้วงความรู้สึกอัดแน่น

 

[ สู้ ๆ ค่ะ ]

 

“…” ทราเวียร์เพียงตอบกลับเบาบาง

 

แม้จะเบาบางแต่ก็ยังชวนอบอุ่นหัวใจ

 

“…อืม”

 

“ขอถามอีกครั้งค่ะ”

 

“จำได้ใช่ไหมคะ?”

 

“สิ่งที่พวกเราแนะนำเมื่อครู่”

 

“จำได้”

 

“จำได้แน่นอน” ทราเวียร์พยักหน้าตอบ

 

หลังจากปฏิบัติตามแนวทางที่หล่อนถ่ายทอดให้กับเขาชายหนุ่มเลือกหลับตาเตรียมพร้อมเข้าสู่โลกเหนือจินตนาการ

 

ในขณะเดียวกันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

 

[ นับถอยหลัง 1 นาที ]

 

“…”

 

“ตื่นเต้นจัง”

 

“ขอให้โชคดีค่ะ”

 

“เช่นกัน”

 

ตัวเลขนับถอยหลังตามลำดับหัวใจของทราเวียร์เต้นรัวคล้ายกำลังจะปริแตกระเบิดกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย

 

ก่อนเจ้าตัวจะรีบสูดลมหายใจเข้าลึกเรียกสติ

 

…‘เอาวะตายเป็นตาย’

 

“…”

 

และแล้วก็มาถึงจังหวะเวลายอดเยี่ยมจังหวะเวลาที่ทุกคนเฝ้ารอคอยเสียงโมโนโทนเริ่มนับถอยหลัง 3 วินาทีสุดท้าย

 

มาพร้อมกับเสียงเครื่องแคปซูกำลังดำเนินการเต็มเปี่ยมประสิทธิภาพ

 

[ 3 ]

 

[ 2 ]

 

[ 1 ]

 

[ เริ่มต้นกระบวนการ ]