ตอนที่ 36 พังประตูห้องน้ำ

 

…‘เหลือแค่เรื่องสุดท้าย’

 

“…” ทราเวียร์สูดลมหายใจเข้าลึก

 

เรื่องสุดท้ายที่เขายังไม่ได้บอกกล่าวคือเรื่องราวที่เขาพึ่งมาตัดสินใจตอนท้ายสุดตัดสินใจเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อน

 

นั้นก็คือการตัดสินตอบรับเข้าร่วมการทดสอบริเบเลียแม้เพื่อนสาวอีกนางหนึ่งรับรู้ไปแล้วทั้งยังเป็นตัวการหลักใหญ่ใจความสำคัญอีกด้วย

 

แต่อีกนางหนึ่งที่กำลังนั่งดื่มกาแฟตรงหน้าเขายังไม่รู้ยังไม่ทราบเลยแม้แต่น้อย

 

เกิดปล่อยผ่านปล่อยให้รู้ด้วยตัวเองรับรองได้เลยว่าเป็นเรื่องแน่นอนเพื่อไม่ให้ตัวเขาต้องมาซวยกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

 

จำต้องอธิบายขยายความให้เรียบร้อยหลังจากเตรียมเนื้อเตรียมตัวเตรียมใจเสร็จสิ้น

 

เขาก็เริ่มกล่าวเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วกระซิบ

 

“…คาร่า” น้ำเสียงเรียกมันช่างเบาบางเหลือเกิน

 

คล้ายเด็กน้อยตัวเล็กคนหนึ่งกำลังสารภาพความผิดบาปที่ตนได้เผลอกระทำลงไป

 

“…” คาร่าเงยหน้ามอง

 

“คะ?”

 

“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”

 

“เธอเองก็เข้าทดสอบริเบเลียด้วยใช่ไหม?”

 

“ไอ้ที่จะจัดขึ้นในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้าน่ะ”

 

“…” หล่อนวางแก้วในมือลงบนโต๊ะ

 

พร้อมจดจ้องมองทราเวียร์มองเขาด้วยแววตาแปลกประหลาดก่อนหล่อนจะพยักหน้ายอมรับ

 

และบอกกล่าวกลับไปตามตรง

 

“…ค่ะ”

 

“อีกประมาณ 1 ชั่วโมง”

 

“ฉันกับไอรีนจะเข้าร่วมทดสอบโลกเสมือนจริงดูจากระยะเวลาที่ใช้น่าจะประมาณ 3-4 ชั่วโมงก่อนออกมาค่ะ…”

 

ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่ชายหนุ่มสวมแว่นในจังหวะเวลานี้ดูแตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

 

คล้ายกำลังกังวลอะไรบางสิ่งอย่างอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ระดับโลกแตกหรืออาจเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ได้

 

ซึ่งเขากำลังกังวลสิ่งใดกำลังครุ่นคิดสิ่งใดหล่อนไม่อาจรับรู้ได้แน่นอนสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้มีเพียง

 

ถอนหายใจแล้วถามเขาไปตามตรง

 

“ถ้ากังวลเรื่องข้าวกลางวันไม่ต้องห่วงค่ะ”

 

“เดี๋ยวฉันออกมาทำให้—”

 

“เปล่าฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้น…” ทราเวียร์ส่ายปฏิเสธ

 

ทั้งถ้อยคำที่ใช้น้ำเสียงที่ใช้ยิ่งเสริมเพิ่มเติมให้บรรยากาศจากเดิมที่เคยกลับคืนสู่ห้วงปรกติเริ่มแปรเปลี่ยนอีกครั้ง

 

ทั้งยังเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางไม่ดีค่อยอีกต่างหาก

 

“…” คาร่าขมวดคิ้วแน่น

 

ดูท่าเจ้าหนุ่มไม่รักดีของตนจะยังมีเรื่องราวเรื่องอื่นที่ยังไม่ได้บอกกล่าวยังมีความลับที่ซุกซ่อนเก็บเอาไว้

 

ก่อนจะหรี่ตามองด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

 

“…”

 

“มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกให้ฉันฟัง?”

 

“คือจะว่ายังไงดีละ”

 

“…เล่ามา”

 

ต่อหน้าน้ำเสียงเด็ดขาด

 

“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบไปในทันที

 

เขาเพียงแค่ต้องกล่าวมันออกไปเท่านั้นกล่าวว่าเขาจะร่วมทดสอบริเบเลียด้วยหลังจากที่ดื้อดึงหัวแข็งมาเป็นเวลานาน

 

ติดตรงที่มันช่างน่าอายเหลือเกินทั้งที่หัวแข็งขั้นสุดมาโดยตลอดกับต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเองในตอนท้าย

 

สุดท้ายปลายทางเจ้าตัวก็ถอนหายใจปลงตกยินยอมโอนอ่อนไปในที่สุดยอมกลืนน้ำลายตัวเอง

 

ยอมบอกให้อีกฝ่ายล่วงรู้

 

”ฉันจะถามอีกครั้ง?”

 

“อีกครั้งเดียวเท่านั้น—”

 

“…ฉันอยากจะลองด้วย”

 

“…”

 

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?”

 

“ก็บอกว่าอยากลองด้วย”

 

“…” เหมือนหล่อนจะตกใจมากจนนิ่งแข็งค้างไปเลย

 

ดวงตากะพริบหลายต่อหลายรอบกะพริบจนเขาเลิกนับจำนวนครั้งไปแล้วกระทั่งมือที่ยกค้างเอาไว้เตรียมดื่มกาแฟ

 

ก็ยังลอยอยู่กลางอากาศอยู่หลาย 10 วินาที

 

“…” ก่อนหล่อนจะกลับมาได้สติอีกครั้ง

 

พร้อมถามย้ำกับชายหนุ่มตรงหน้า

 

“คุณจะเข้าริเบเลียไปพร้อมกับพวกเรา?”

 

“…”

 

“…ใช่”

 

“…” คาร่าละมือจากแก้วกาแฟ

 

หันมาสนใจเป็นจริงเป็นจังที่สุดหล่อนรู้ดีว่าริเบเลียกับทราเวียร์เป็นของแสลงที่ไม่มีวันหันหน้าจับมือร่วมรักสามัคคี

 

ดังนั้นการที่เขายอมบอกว่าจะร่วมด้วยร่วมเล่นไปพร้อมกับพวกหล่อนจึงเป็นอะไรที่อยู่นอกเหนือการคาดเดา

 

อยู่นอกเหนือจนไม่รู้จะสรรหาคำบรรยายยังไงดีแล้วมาอธิบายฉากภาพตรงหน้า

 

หลังจากเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่คนเดียวจมอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องในที่สุดหล่อนก็กลับมาอีกครั้ง

 

กลับมาเป็นสาวเย็นชาตามเดิม

 

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณตัดสินใจ?”

 

“ตอนอยู่บนรถก่อนกลับถึงบ้าน”

 

“เป็นฝีมือของหล่อน?”

 

“ประมาณนั้น”

 

“…”

 

“เพราะแบบนี้เองสินะ”

 

“เธอถึงได้จูบคุณไม่หยุด”

 

“…” เสียงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ

 

ประกายแสงไหลวูบผ่านเข้ามาในหัวสมองหล่อนเปรยตามองชายหนุ่มสวมแว่นก่อนไปหยุดที่ประตูห้องน้ำ

 

และแล้วเหตุการณ์ผิดแปลกก็เกิดขึ้นทันทีเมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวเย็นชาก็ลุกจากเก้าอี้ของตน

 

ลุกแบบไม่มีบอกกล่าวไม่มีบอกล่วงหน้า

 

“ขอตัวแปบค่ะ”

 

“…คาร่า?”

 

“…” เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น

 

เรือนร่างงดงามก็ไปหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำหยุดตรงประตูบานใหญ่แต่เพียงแค่หยุดอย่างเดียวไม่มีทำอย่างอื่น

 

เสียงหยดน้ำตกกระทบพื้นทั้งยังมีเสียงร้องเพลงเสียงหวานอารมณ์ดีขั้นสุดกำลังไหลเข้าไปในหูของคาร่า

 

แม้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ขั้นสุดแต่มันก็ทำให้คนผู้หนึ่งอารมณ์เสียขั้นสุดเหมือนกัน

 

“…” หัวคิ้วคาร่าขมวดเป็นปมก่อนตัดสินใจทำบางสิ่งอย่าง

 

มือยกขึ้นค้างกลางอากาศก่อนชกใส่ประตูเต็มแรงมันแรงมากจนชายหนุ่มสวมแว่นที่นั่งอยู่ห่างไม่ไกลจากนัก

 

ถึงกับสะดุ้งสุดตัว

 

ปัง!

 

“…”

 

“กรี๊ดดดดดดดด!”

 

“ออกมา”

 

“…ยัยบ้าทำเอาตกอกตกใจหมด”

 

“ฉันเข้าห้องน้ำอยู่”

 

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังเข้าห้องน้ำ”

 

“แต่ฉันอยากให้เธอออกมาตอนนี้เลย”

 

พอได้ยินคำกล่าวหยาบกร้านหวังใช้อำนาจบาตรใหญ่หญิงสาวแสนสวยที่กำลังอาบน้ำอยู่ถึงกับตื่นตระหนกตกใจ

 

ตกใจจนเผลอหลุดเสียงดังออกมา

 

“หะ?!”

 

“ออกมาจากห้องน้ำ”

 

“ฉันจะไม่ย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง”

 

“ทะ ทำไมละ?”

 

เธอไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการอะไรกันแน่หรือเป็นเพราะเธอจับทราเวียร์มาจูบต่อหน้าต่อตา

 

คาร่าจึงใช้วิธีการแบบนี้มาเอาคืน

 

…‘คือมันเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นเนี่ย?!’

 

“…” คาร่าเมินเฉยไม่สนใจตอบคำถาม

 

ก่อนเริ่มเปิดฉากเคาะประตูห้องน้ำหวังดึงคนด้านในดึงเอาหญิงสาวที่กำลังอาบน้ำให้ออกมาสู่โลกกว้าง

 

“ฉันบอกให้ออกมา”

 

“เวียร์ยังต้องใช้ห้องน้ำต่อจากเธออีก”

 

“เกิดเธอชักช้าขึ้นมาเขาคงไม่ได้เข้าห้องน้ำ”

 

“ฉันอาบแปบเดียวเองนะ”

 

“ฉันให้เวลาอีก 5 นาที”

 

“หลังจากนั้นหากเธอยังไม่ออกจากห้องน้ำ”

 

“ฉันจะพังประตูห้องน้ำ”

 

“เข้าไปลากคอเธอออกมาด้วยตัวของฉันเอง”

 

“เธอจะคิดว่าฉันพูดเล่นก็ได้ถ้าเธอต้องการ”

 

หลังจากกล่าวจบสิ้นหญิงสาวเย็นชาจับจิตก็ละจากประตูห้องน้ำกลับมานั่งเก้าตัวเองอีกครั้ง

 

คาร่าหยิบกาแฟขึ้นมาเตรียมดื่มดับกระหาย

 

“…”

 

“ให้เวลาน้อยเกินไปรึเปล่า?”

 

“เวลายังเหลืออีกตั้งชั่วโมงเชี่ยวนะ”

 

“ถ้าคุณต้องการเข้าไปในริเบเลีย”

 

“คุณจะต้องมีพื้นฐานการใช้งานไม่ว่าจะมากจะน้อยสมควรมีติดตัวเอาไว้จะได้ไม่เกิดปัญหา”

 

“…”

 

“มันจำเป็นต้องเร่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

“ที่มันจำเป็นขนาดนี้นั่นก็เพราะคุณตอบรับเข้าริเบเลียในช่วงวินาทีสุดท้ายต่างหาก”

 

“…ขอโทษ”