ขอซื้อเธออาทิตย์ละครั้ง ~เพื่อนกัน ห้าพันเยน~ - ตอนที่ 7 ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ ตอนที่ 1

ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ ตอนที่ 1

 

　ฉันไม่ได้ทั้งชอบหรือเกลียดโรงเรียน

　เพราะแม้จะชอบหรือไม่ชอบก็ต้องไปอยู่ดี ต่อให้ชอบหรือไม่ชอบไปก็ไม่มีความหมาย อย่างวันนี้เองก็ต้องไปโรงเรียนทั้ง ๆ ที่อารมณ์บูดเพราะเรื่องไร้สาระเรื่องนึง

 

　ผมหน้าม้าสั้น

 

　ฉันถอนหายใจอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

　ผมที่เพิ่งยาวแค่ประมาณไหล่เลยยังไม่ถึงขั้นต้องไปตัดก็จริง แต่เพราะหน้าม้าที่ยาวจนน่ารำคาญ ก็เลยต้องตัดด้วยตัวเอง แต่พอตัดเท่านั้นแหละ มันดันสั้นกว่าที่ตัวเองคิดไว้ซะงั้น

 

　ต่อให้ดึงหน้าม้าที่ตัดจนสั้นไป มันก็คงไม่ยาวขึ้นให้

　ทำได้แค่ยอมแพ้เรื่องหน้าม้าไป มาเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วก็เท่านั้น

　แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าม้าทีไร ก็ซึมทุกที ก่อนหน้านี้ก็เคยเป็นอยู่รอบนึง  

 

『วันนี้มาหาที่ห้องหน่อยสิ』

 

　ส่งข้อความไปเช่นเดิม

　ช่วงเวลาที่ส่งไปก็มีทั้งจบคาบ 2 บ้าง พักกลางวันบ้าง บางครั้งก็หลังเลิกเรียน แต่ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหน ข้อความนี้ก็จะส่งไปให้แค่เซ็นไดซังเท่านั้น

 

　มีทั้งตอบกลับมาทันที หรือไม่ก็หลังจากนั้นไม่นาน แต่ว่าไม่เคยถูกปฏิเสธเลยสักครั้ง แต่ก็มีบ้างที่เธอจะมีธุระเลยทำให้มาช้า ซึ่งวันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่เธอมีธุระ เพราะว่ามีข้อความตอบกลับมาช่วงพักเที่ยงว่า 『มีนัดไว้อยู่ก่อนแล้วน่ะ จะไปช้าหน่อยนะ โอเคมั้ย? 』ส่งมา

 

『เดี๋ยวรอที่ห้องนะ』

 

　หลังจากส่งข้อความไปตามแพทเทิร์นเดิม ก็เข้าเรียนต่อ

 

　นัดที่ว่าคงเป็นอิบารากิซังไม่ผิดแน่นอน

　เพราะนั่งข้างหน้าต่าง เลยเห็นอิบารากิซังที่นั่งอยู่ฝั่งทางเดินแว็บ ๆ

 

　หล่อนเป็นคนที่เข้ากับคนได้ง่าย และเป็นจุดศูนย์กลางของคนในห้อง ชอบบอกว่าคนนู้นน่ารักบ้าง คนนี้เท่บ้างอยู่ตลอด เรื่องที่ได้ยินก็มีแต่เรื่องที่ไม่น่าสนใจทั้งนั้น อย่างกับอยู่คนละโลก แถมยังเป็นคนที่โกรธง่าย ซึ่งเป็นคนที่ฉันไม่ควรจะเข้าใกล้เป็นอย่างยิ่ง

 

　เซ็นไดซังเค้าไม่เหนื่อยกับการที่ต้องอยู่กับคนแบบนี้รึไงนะ

 

　ฟังเสียงของคุณครูพูดไปเรื่อย ๆ พลางมองไปยังที่นั่งแถวหน้าสุด

　มีผมที่ถักเปียอย่างสวยงามอยู่

　ถึงแม้เธอในตอนอยู่ที่ห้องฉันจะเป็นคนไม่ได้เรื่องเลยก็เถอะ แต่ว่าที่โรงเรียนนั้นไม่ใช่ ทั้งเป็นคนที่เอาใจใส่ ใจดี เรียนก็เก่ง ไม่ว่าตอนไหนก็ยิ้มแย้มอยู่เสมอ แถมไม่เคยทำหน้าตาไม่ชอบใจสักครั้ง คงด้วยเหตุนี้ เลยทำให้เธอที่แม้จะอยู่ในกลุ่มคนที่เด่นสุดในห้อง แต่ก็ไม่มีใครบอกว่าเกลียดเซ็นไดซังสักคน

 

　แต่ก็ถูกพูดลับหลังว่าเป็นพวกสวยรอบด้านอยู่

　ก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวที่เหมือนจะตั้งใจเรียนสุด ๆ จะรู้หรือเปล่าก็เถอะ

 

　ฉันดึงหน้าม้าเล่นไปพลาง ๆ

　คาบเรียนทั้ง ๆ ที่แค่ 50 นาทีแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกนานเหลือเกิน

　เสียงของคุณครูที่เหมือนกำลังเทศนาอยู่ช่างทำให้ง่วงนอนจริง ๆ

　พอเรียนอีก 2 คาบทั้ง ๆ ที่หน้ามุ่ยจบ ก็ตรงกลับบ้านทันที

 

　หลังจากเปิดประตูห้องแล้วบอกกลับมาแล้วไปก็ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา

　ก็ไม่มีใครอยู่บ้านนี่นะ

　เดินเข้าห้องตัวเองทั้งชุดอย่างนั้นและล้มตัวนอนลงบนเตียง

　ถึงแม้จะไม่ได้รีบกลับมาบ้านก็จริง แต่เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ไม่ดังขึ้นมาสักที

 

　จนงีบหลับไป

　ในตอนที่ปล่อยให้ความง่วงเข้าครอบงำ ก็โดนข้อความแจ้งเตือนที่ส่งมาจากโทรศัพท์ปลุกขึ้นมา ก่อนจะขยี้ตาแล้วมองที่จอที่มีข้อความสั้น ๆ ส่งเข้ามา

 

『กำลังไปนะ』

 

　หลังจากนั้น 30 นาที

　หลังจากที่โดนปล่อยให้รอ ในที่สุดเธอก็มาถึงสักที

 

「ขอโทษที มาช้าไปหน่อย」

 

　เซ็นไดซังถอดเสื้อโค้ทกับเสื้อเบลสเซอร์ออก และนั่งลงหน้าโต๊ะ

 

「ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะได้กลับบ้านช้าก็เถอะ」

 

　ฉันรู้ว่าเธอจะตอบยังไง

　ฉันวางไซเดอร์ที่ด้านหน้าของเซ็นไดซัง และนั่งลงโดยเอาหลังพิงที่เตียง

 

「สบายมาก」

 

　ครอบครัวฉันเลี้ยงแบบปล่อยก็เลยไม่เป็นไร

　จากที่ได้ยินมาหลายครั้ง ดูเหมือนวันนี้เซ็นไดซังก็จะไม่ได้สนใจเรื่องเวลากลับบ้านเหมือนเดิม ถึงแม้จะกลับบ้านดึกก็ไม่โดนบ่น ก็คงเพราะครอบครัวเธอไว้ใจเธอขนาดนั้นล่ะมั้ง

 

「นี่มิยากิ รู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร?」

 

　ทันทีที่พูดจบ เธอก็เปิดกระเป๋าออก

 

「–วันนิโบชิ(ปลาซาร์ดีนตากแห้ง)?」

 

　นิ(สอง) อิจิ(หนึ่ง) ชิ(สี่) กลายเป็น นิโบชิ

　สองกับสี่ยังพอเข้าใจได้ แต่เอาหนึ่งมาอ่านว่า”โบ”นี่มันฝืนไปหน่อยมั้ง แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าคงอยากให้คำมันเข้ากันแหละ ถึงจะฝืนไปหน่อย แต่ถ้าโดนบอกว่าวันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็นวันปลาซาร์ดีนตากแห้ง คนส่วนใหญ่ก็จะยอมรับว่าเป็นเช่นนั้น

 

　แต่เหมือนเซ็นไดซังจะเป็นพวกที่ไม่ยอมรับ

　เธอขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

「ไม่ได้ต้องการคำตอบที่เหมือนพวกผู้ชายจืดจางแบบนั้นสักหน่อย ตอบดี ๆ สิ」

「วันวาเลนไทน์ใช่ไหมล่ะ」

 

　ก็ไม่ได้เป็นวันที่น่าสนใจอะไรมากนัก

　ไม่ได้ต่างจากเมื่อวานสักเท่าไหร่

 

「ถูกต้อง เพราะว่าอยู่แลกช็อคโกแลตกับพวกอูมินะอยู่น่ะ ก็เลยมาช้า แล้วก็มีส่วนของมิยากิให้ด้วยนะ」

「เอ๊ะ?」

「เป็นส่วนที่ทำให้พวกอูมินะเมื่อวานน่ะ ก็เลยทำมาเผื่อด้วย」

 

　เซ็นไดซังพูดออกมาสบาย ๆ พร้อมกับวางกล่องที่ห่ออย่างเรียบร้อยลงบนโต๊ะ

 

　ห่อด้วยกระดาษลายดอกไม้และริบบิ้นสีชมพู

　ตรงกลางเป็นช็อคโกแลตทำมือ

 

　ดูมีความเป็นสาวน้อยมากเกินจนรู้สึกคันหลังขึ้นมาเลย

 

「ไม่เอาเหรอ?」

 

　ฉันที่นั่งจ้องกล่องเฉย ๆ ไม่หยิบสักที จนเซ็นไดซังทำหน้าสงสัยใส่

 

「แต่ฉันไม่มีช็อคโกแลตคืนให้น่ะสิ」

「ไม่ได้แลกกับเพื่อน ๆ เหรอ?」

「ไม่อยากทำน่ะ」

 

　ถึงจะบอกว่าอยากเอาไว้ให้คนที่ชอบก็เถอะ แต่ก็มีเพื่อนที่ทำช็อคโกแลตไว้ให้ในวันวาเลนไทน์อยู่ หรือเพื่อนที่ให้ของขวัญวันเกิดก็มีอยู่ แต่เพื่อนที่กรี๊ดกร๊าดและให้ของขวัญในวันอีเวนต์อย่างฮาโลวีน หรือคริสมาสต์น่ะไม่มีหรอก

　พวกธรรมเนียมการแลกช็อคโกแลตอะไรนั่นน่ะ เป็นของต่างวัฒนธรรมนั่นล่ะ

 

「งั้นหรอกเหรอ เอาเถอะ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแลกอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องให้ก็ได้นะ แต่ถ้ามิยากิไม่อยากได้ล่ะก็จะเอากลับนะ」

 

　เซ็นไดซังยิ้มอย่างเยาะเย้ยแล้วถาม「เอายังไงดี?」

 

「กินสิ」

「เชิญจ้ะ」

 

　ฉันเอื้อมไปหยิบกล่องที่น่ารักเกินบรรยายที่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็เอาริบบิ้นออก ค่อย ๆ แกะกระดาษที่ห่อโดยพยายามไม่ทำให้มันขาด จากนั้นก็เปิดกล่องออก

 

　มีสีชมพู สีน้ำตาล และสีขาว

　มีทรัฟเฟิลอันจิ๋วที่เล็กกว่าที่ขายทั่วไปตามร้านค้าอยู่ 6 ก้อน

 

「นี่ทำเองเหรอ?」

「ก็บอกไปแล้วนี่ว่าทำเอง แถมตั้งใจทำให้กินง่ายพอดีคำด้วยเห็นมั้ย」

 

　เซ็นไดซังพูดด้วยความภาคภูมิใจสุด ๆ

　จริงอยู่ที่มันถูกทำขึ้นมาให้รูปร่างพอดีคำ หน้าตาเองก็ดูดีเหมือนกับพวกช็อคโกแลตที่ขายตามร้านค้า ถ้าให้คนที่สกิลทำอาหารสุดกากอย่างฉันทำเองล่ะก็มันคงไม่ออกมาเป็นอาหารทำมือแน่นอน

 

　พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

　เซ็นไดซังทั้งน่ารัก เรียนเก่ง ทำอาหารก็เก่ง ทั้ง ๆ ที่เป็นมนุษย์เหมือนกันแท้ ๆ แต่ฉันกลับไม่มีอะไรที่ทำได้เหมือนเซ็นไดซังสักอย่าง

 

　ขี้โกงจัง

 

　เซ็นไดซังจ้องไปที่ช็อคโกแลตและพูดขึ้นมา

 

「คิดว่าทำออกมาได้อร่อยอยู่นะ」

 

　เธอที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบทรัฟเฟิลก้อนนึงอยู่นั้น ก็โดนฉันคว้ามือหยุดเอาไว้

 

「เซ็นไดซังป้อนฉันหน่อยสิ」

「คำสั่งเหรอ?」

「ใช่แล้ว เป็นคำสั่ง」

 

　ไม่รู้ว่าช่วงนี้เธอชินกับการโดนสั่งเกินไปรึเปล่านะ เธอดูจะซนสุด ๆ

 

　ตั้งแต่สั่งให้เลียเท้าครั้งนั้นเป็นต้นมา เธอก็ดูจะทำเกินที่สั่งตลอด

　กัดบ้างล่ะ จุ๊บบ้างล่ะ

　ไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นสักนิด

 

　ทั้ง ๆ คนที่ต้องเชื่อฟังต้องเป็นเซ็นไดซังแท้ ๆ คนที่ต้องรู้สึกแปลก ๆ และเจ็บตัวน่ะเป็นฝ่ายเซ็นไดซังต่างหาก

　เพราะงั้น วันนี้ฉันจะเอาคืนบ้าง

 

「มาตรงนี้หน่อย」

 

　เรียกเธอมานั่งโดยที่ยังคงเอาหลังพิงเตียงอยู่ จากนั้นเซ็นไดซังลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ

 

「อยากกินอันไหนก่อนดี?」

「อันสีขาว」

 

　ชี้ไปยังทรัฟเฟิลอันที่โรยน้ำตาลผง

 

「เข้าใจแล้ว」

 

　เซ็นไดซังหยิบทรัฟเฟิลสีขาวด้วยนิ้วชี้และนิ้วโป้ง

　พอก้อนที่เหมือนกับก้อนหิมะเข้ามาใกล้ปาก ฉันก็อ้าปากขึ้น