ขอซื้อเธออาทิตย์ละครั้ง ~เพื่อนกัน ห้าพันเยน~ - ตอนที่ 1 ราคาของเซ็นไดซังที่ไม่มากและไม่น้อยไปกว่า 5,000 เยน ตอนที่ 1

ราคาของเซ็นไดซังที่ไม่มากและไม่น้อยไปกว่า 5,000 เยน ตอนที่ 1 

 

 

ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษที่ต้องเป็นเซ็นไดซังหรอก จะเป็นอิจิโอะซังก็ได้ หรือจะเป็นโกโตซังก็ได้ ขอแค่เป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้า จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น

 

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ที่ฉันเลือกเป็นเซ็นไดซังก็เพราะว่าโชคชะตา… พูดแบบนี้ดูดีกว่าเยอะ เพราะเอาจริงแล้วก็แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ และด้วยความบังเอิญที่สะสมกันเท่าไหร่ไม่รู้ บวกกับความตั้งใจของฉัน… และ ณ ตอนนี้ เซ็นไดซังก็อยู่ที่ห้องฉันเรียบร้อยแล้ว

 

1 ครั้ง/สัปดาห์ เป็นเวลา 3 ชั่วโมง

ฉันจ่ายเธอในราคา 5,000 เยน

ด้วยข้อตกลงเช่นนี้แหละ

 

ไม่สิ ก็ไม่ได้เป๊ะ ๆ ขนาดนี้หรอก

 

บางครั้งก็ 2 ชั่วโมง 5,000 เยน บางครั้งก็ 3 ชั่วโมงครึ่ง 5,000 เยน ไม่ก็อาทิตย์ละ 1 ครั้ง หรืออาทิตย์ละ 2 ครั้ง เวลาและจำนวนครั้งไม่แน่นอน แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ ราคา 5,000 เยน สรุปก็คือ  ไม่ว่าจะกี่ครั้งหรือเวลาเท่าไหร่ ฉันซื้อเวลาเซ็นไดซัง 1 ครั้ง ด้วยราคา 5,000 เยนนั่นเอง

เป็นความจริงที่บริสุทธิ์เช่นนี้แหละ

 

「มิยากิ หยิบเล่มต่อไปให้หน่อยสิ」

 

เซ็นไดซังที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงฉันพูดออกมาพร้อมสะกิดไหล่อย่างหน้าตาเฉย

พอฉันหันหลังที่ชนกับเตียงไปทางที่โดนสะกิด ก็เจอกับมังงะเล่มที่เธอเพิ่งอ่านจบ

 

ในวันที่หนาวเป็นบ้าของเดือนธันวาคม ภายในห้องเปิดพัดลมฮีทเตอร์เพื่อไล่อากาศหนาวภายนอกออกไป แต่ดูเหมือนว่าสำหรับเธอแล้วคงจะร้อนจนถึงกับต้องถอดเสื้อคลุมเบลซเซอร์ออก นอนกลิ้งไปมาในสภาพที่เนคไทผูกหลวม ๆ กับเสื้อตัวใน พร้อมกับกระโปรงสั้น ๆ ช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย ด้านในกระโปรงเองก็ให้ความรู้สึกว่าเกือบจะมองเห็น แต่ก็ไม่เห็น

 

ถ้าหากทุกคนในห้องเรียนได้มาเห็นเซ็นไดซังที่เป็นสาวสุภาพเรียบร้อยตอนอยู่โรงเรียนในร่างนี้ล่ะก็ มีหวังได้ภาพลักษณ์ป่นปี้กันพอดี

 

「หยิบเองสิ」

 

ฉันผลักมังงะที่บนปกเขียนว่าเล่ม 3 คืนใส่เซ็นไดซังที่นอนทำตัวไม่ว่างอยู่บนเตียงโดยที่ทำหน้าเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

 

ตั้งแต่บนจรดล่าง

ถ้าหากลบเครื่องสำอางเบา ๆ นี่ออกล่ะก็ ฉันคงอยู่ประมาณขั้นกลาง ๆ แต่เซ็นไดซังที่ในระดับเท่านี้ก็ถือว่าหน้าตาสวยมากแล้ว ทั้งหน้าตาดี และคิดว่าผลการเรียนของเธอเองก็คงอยู่ในระดับค่อนไปทางสูง

 

แน่นอน ถ้าได้ขนาดนี้ต้องเป็นที่นิยมอย่างแน่นอน…

–ล่ะมั้ง? ที่พูดคลุมเครือแบบนี้ ก็เพราะว่าฉันยังไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นที่นิยมกับตาตัวเองจริง ๆ

 

ตัวเธอนั้นหรือเรียกอีกอย่างว่า พวกเรียจูที่อยู่ในชนชั้นสูงของโรงเรียน ทว่า ถึงจะบอกว่าอยู่ในระดับสูง ก็คงจะเป็นระดับสูงจากข้างล่างมากกว่า เอาเถอะ ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังเด่นสุดในห้องอยู่ดี ถ้าจะเป็นที่นิยมก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

「ขี้งก ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่หยิบให้นิดเดียวเอง」

 

　เธอยืดแขนมา พร้อมกับหย่อนเล่ม 3 ลงบนต้นขาฉัน

 

「คือว่านะ นี่คิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน」

「เป็นคนที่อยู่ใกล้ชั้นหนังสือที่สุดไง」

「มาหยิบเองเลย」

 

　ฉันพูดอย่างเย็นชา และวางเล่ม 3 ลงบนหมอน

　ถ้านี่เป็นที่โรงเรียนล่ะก็ ฉันที่อยู่เกือบล่างสุดของชนชั้นจนแทบจะตกไปเป็นขั้น 2 คงไม่มีทางพูดจาอวดดีกับเซ็นไดซังแบบนี้แน่นอน

 

　แต่เพราะเป็นห้องนี้ยังไงล่ะ

　ฉันที่จ่าย 5,000 เยน เพื่อซื้อตัวเซ็นไดซังแล้วเรื่องแบบนี้จึงเกิดขึ้นได้

 

　แต่ว่าไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่เธอยอมโดนฉันซื้อแต่โดยดีเท่าไหร่ ถ้าระดับเซ็นไดซังแล้ว หากเจ้าตัวต้องการล่ะก็ ไม่ใช่แค่ 5,000 เยน จะ 10,000 หรือ 20,000 ก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินความสามารถเธอสักนิด

 

　หากมีภาพลักษณ์ของเธอที่เป็นแบรนด์หญิงสาวม.ปลายออกขายล่ะก็ ต้องมีคนที่ต้องการจะซื้อตัวเธอแน่นอนอยู่แล้ว

　ด้วยเหตุนี้ มนุษย์ธรรมดาค่าเฉลี่ยอย่างฉัน ที่อยู่ในสถานการณ์ที่มีสิทธิ์ปล่อยเซ็นไดซังให้เป็นอิสระตอนไหนก็ได้นั้นเกรงว่าเป็นเรื่องที่หายากมาก ๆ จนทำให้ช่วงเวลานี้กลายเป็นช่วงเวลาที่ล้ำค่าสุด ๆ

 

「อาา~ ต้องไปหยิบเองเหรอเนี่ย」

 

　เซ็นได้ซังพูดอย่างเบื่อหน่ายแล้วลงจากเตียง จากนั้นก็ลงไปนั่งหน้าชั้นหนังสือแล้วเริ่มหาเล่มต่อไปพร้อมกับพึมพัม 「เล่ม 4 อยู่ไหนนะ」อยู่คนเดียว

 

　ผมที่ยาวถึงกลางหลังถูกรวบขึ้นไปครึ่งนึง ทั้งสองข้างถักเปียไว้แล้วมัดไว้ข้างหลัง สีผมแทนที่จะบอกว่าสีดำ ใกล้เคียงกับสีน้ำตาลมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นคุณครูก็ไม่ได้โกรธอะไร แน่นอนว่ามันไม่ได้ถูกกฎของโรงเรียน แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลยุทธ์ภาพลักษณ์ของเสื้อผ้าและทรงผมที่ดูสะอาด บริสุทธิ์ของเธอรึเปล่า จึงทำให้เธอไม่เคยโดนเตือนเรื่องทำผิดกฎโรงเรียนเลยสักครั้ง

 

　การที่สังคมยอมรับความลำเอียงแบบนี้มันไม่ยุติธรรมสักนิด

 

　ฉันทรุดลงบนเตียงอย่างหมดสภาพ

　ถึงแม้จะไม่ได้อยากเป็นเหมือนเซ็นไดซังก็จริง แต่ก็มีความคิดที่ว่ารู้สึกอิจฉาอยู่

 

　วันนี้ฉันทำการบ้านผิดไปส่งก็เลยโดนครูดุ แต่ถ้าคนที่ทำผิดเป็นเซ็นไดซังล่ะก็ คงไม่โดนดุหรอกมั้ง

 

「เดี๋ยวนะมิยากิ ไม่มีเล่ม 4 นี่นา ถ้าไม่มีก็น่าจะบอกกันแต่แรกก่อนสิ」

 

　เซ็นไดซังที่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานกับชีวิตมัธยมปลายกว่าชาวบ้านเขา กำลังทำหน้าไม่พอใจมองมาที่ฉัน

 

「มีสิ」

「ไม่เห็นมีเลย」

「อย่ามามั่ว ต้องมีสิ」

「ก็บอกว่าไม่มีไงเล่า」

 

　ด้วยคำยืนกรานเช่นนั้น ฉันจึงนึกถึงย้อนกลับไป

　วันที่วางขายเล่ม 4 นั้นจำได้อยู่

　แต่ว่าจำไม่ค่อยได้ว่าได้ซื้อมามั้ย

 

「เล่ม 4 วางขายเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เพราะงั้นก็คิดว่าซื้อมาอยู่นะ อืมม หรือว่าจะลืมซื้อมารึเปล่านะ」

 

　ฉันพึมพัมกับตัวเอง และตัดสินใจว่าเดี๋ยวค่อยไปซื้อพรุ่งนี้

 

　พอฉันเอาหน้าซุกหมอนก็ได้กลิ่นหอมที่ไม่ใช่ของตัวเอง รู้สึกไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

 

「เช็ควันที่วางขายแล้วหรอ?」

「เช็คแล้ว」

「อย่างกับพวกโอตาคุแน่ะ」

「หนวกหูน่า」

 

　เงยหน้าขึ้นมามองเซ็นไดซัง

　คำพูดของเธอก็ไม่ได้รุนแรงอะไร ก็อยู่ในระดับที่พูดหยอกเล่นก็จริง แต่กลับรู้สึกน่าโมโหขึ้นมาสองเท่าซะงั้น

 

　พอมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว แสงไฟจากหน้าต่างแมนชันค่อย ๆ ติดขึ้นมาทีละดวง

 

　ใกล้จะค่ำแล้ว

　ปิดม่านเสร็จก็ลงมานั่งที่เตียง

　วันนี้ไม่ค่อยเป็นวันที่ดีเอาซะเลย

　อารมณ์ของฉันเองก็มืดหม่นอย่างกับสีท้องฟ้า

 

「เซ็นไดซัง มานี่หน่อยสิ มานั่งนี่」

 

　เรียกเซ็นไดซังที่นั่งอยู่หน้าชั้นหนังสือ

 

「ถึงเวลาทำตามคำสั่งแล้วเหรอ?」

「ใช่」

 

　ฉันนั่งไขว่ห้างแล้วมองไปที่เซนไดซัง

　กระโปรงชุดเครื่องแบบของฉัน แม้จะยาวกว่าของเซ็นไดซัง แต่ก็สั้นกว่ามารตฐานนิดหน่อย ขาเองก็ไม่ได้เรียวยาวเหมือนของเธอ ซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้

 

「แล้ว- ให้ทำไงต่อดี」

 

　เซ็นไดซังถามฉันขณะที่นั่งอยู่ข้างหน้า

　ฉันคลายขาออกแล้วพูดออกมาเบา ๆ

 

「ถอดออกที」

 

　จากนั้นยกขาขวาไปวางบนต้นขาของเซ็นไดซัง แล้วชี้ไปที่ถุงเท้าสีน้ำเงิน

 

「ค่า ค่า」

「ค่ะ แค่ครั้งเดียวก็พอ」

「ค่า ค่า」

 

　เธอที่ดูเหมือนจะไม่ฟังคำสั่งที่ชั้นบอก แถมยังตั้งใจพูด 「ค่ะ」ออกมาตั้ง 2 รอบ จากนั้นก็ถอดถุงเท้าออก พอเสร็จแล้วเธอก็ถามขึ้นมาอีกว่า 「ข้างซ้ายด้วยมั้ย ?」

 

「ข้างนั้นไม่เป็นไร เลียข้างที่ถอดออกให้หน่อยสิ」

 

　ฉันเอาเท้าเปล่าเขี่ยที่ท้องเธอเบา ๆ ส่วนเซ็นไดซังก็ทำหน้าตาประหลาดใจ

 

「เลียเท้าน่ะหรอ?」

「ใช่」

 

　ฉันเริ่มจ่ายให้เซนไดซัง 5,000 เยนตั้งแต่ช่วงต้นฤดูร้อน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันออกคำสั่งกับเธอแบบนี้ ปกติแล้วจะขอให้เธอทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่าง อ่านหนังสือให้ฟังหน่อย หรือทำการบ้านให้หน่อย

 

　ด้วย 5,000 เยน เซ็นไดซังจะยอมทำตามที่พูด

 

　สิ่งที่สำคัญมีเพียงเท่านี้ ไม่สนว่าคำขอว่าจะเป็นอะไร เพราะงั้น ฉันจึงไม่เคยออกคำสั่งว่า “ต้องทำ” แบบนี้มาก่อน แต่ว่าวันนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากสั่งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้น

 

　เธอที่ดูเหมือนจะพูดว่าไม่อยากทำตามที่ฉันบอก

　ไม่คิดเลยว่าเธอที่เคยชินกับการทำตามคำสั่งเรื่อยเปื่อยพวกนั้นจะยอมฟังที่ฉันสั่ง

 

 

「…เข้าใจแล้ว」

 

 

　ถึงจะไม่ได้ตอบออกมาในทันที แต่เธอก็ยอมรับคำสั่งซึ่งตรงข้ามกับที่ฉันคิด แม้น้ำเสียงจะไร้ซึ่งเศษเสี้ยวของอารมณ์ แต่เธอก็ใช้มือจับที่ข้อเท้าและส้นเท้า

 

　เซ็นไดซังจ้องมองมาที่เท้าฉัน

　เป็นความรู้สึกที่ชวนขนลุก

　เท้าถูกยกขึ้นเบา ๆ และรู้สึกถึงลมอุ่น ๆ ผ่านที่หลังเท้า

 

　จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวล

 

　สิ่งที่ดูเหมือนกับลิ้นของเซ็นไดซังได้สัมผัสเข้าที่หลังเท้าของฉัน

 

　เงิน 5,000 เยน ที่จ่ายให้เธอล่วงหน้าไปนั้น

 

　มันเป็นดั่งโซ่ที่ผูกมัดเซ็นไดซังเอาไว้ เธอไม่สามารถต่อต้านฉันได้

  ภายในห้องมีสัญญาเช่นนั้นอยู่ และเธอต้องทำตามสิ่งที่ฉันบอกให้สำเร็จ