***วันที่ 11 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 12:00 น.***

พระอาทิตย์ยามเช้ากำลังสาดแสงฝ่าเมฆหิมะ ทะลุลงมาอาบบนร่างกายของผมกับเด็กสาวตัวน้อยผมสีเงิน ท่ามกลางซากศพและความพินาศที่เกิดจากการต่อสู้

 

 

ฝั่งหนึ่งคือเด็กสาวที่กำลังร้องไห้ ปลดปล่อยความทุกข์ภายในจิตใจ แล้วเข้าสู่อ้อมกอดของอีกฝ่ายดั่งเป็นเด็กทารก

อีกฝั่งคือฮีโร่สาวผมสีแดง ในสภาพร่างกายที่บอบช้ำจากการต่อสู้ แต่ทว่ายังคงฝืนสร้างรอยยิ้ม เพื่อความสบายใจของเด็กสาวตัวน้อย

 

 

มันช่างดูราวกับเป็นภาพวาดของฮีโร่ ผู้ยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องชีวิตตัวน้อย ๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนัก

 

 

คงกำลังคิดแบบนี้กันอยู่สินะทุกคน?

 

 

” (ทั้งหมดเป็นไปดั่งกลอุบาย) ”

ผมกำลังซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของปีศาจร้าย ที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากของรอยยิ้มฮีโร่ผู้อ่อนโยน

 

 

มันคือช่วงเวลาแห่งความสุข

สัมผัสนุ่ม ๆ ของเด็กสาว

ความใสซื่อบริสุทธิ์

น้ำตาที่บริสุทธิ์

 

 

ทุกสัมผัสรับรู้ทั้งห้าที่กำลังตอบสนองต่อเด็กสาวซึ่งกำลังกอดลงบนร่างกายของผม มันคือสิ่งที่เปรียบได้ดั่งเป็นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

 

 

อ๊า~

ค่อยสมกับที่ยอมลงทุนให้ตัวเองเจ็บตัว~

มีความสุขที่สุด!

 

 

เรื่องของเรื่องคือในตอนที่ผมพบความจริง ว่าเป็นเด็กคนนี้ที่กำลังบาดเจ็บจากเจ้าพวกผีบ้า

ผมก็นึกขึ้นมาได้อย่างว่า–

[ทำไมไม่ใช่โอกาสนี้สร้างความประทับใจสักหน่อยกันละ?]

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะไม่ค่อยชอบผม

ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกเกลียด แต่เพื่อให้เด็กคนนี้กลับมาชอบผม มันเลยต้องลงมือสร้างภาพลักษณ์ใหม่กันหน่อย

 

 

ความจริงกับเจ้าผีบ้าตัวนั้น ผมสามารถปราบมันได้ในพริบตาเลยละ

แต่ถ้าทำให้ทุกอย่างดูง่าย มันก็สร้างความประทับใจได้ไม่มากสิจริงไหม?

ผมเลยจงใจปล่อยให้มันจ้วงอก ยอมเจ็บตัวเล็กน้อยก่อนจะชำระมันส่งไปแดนคนตาย

แน่นอนว่าการที่ใช้พลังวิญญาณจนเกิดความร้อนมาเผามือตัวเองนี่ก็จงใจทำเช่นกัน

เพราะจริง ๆ ผมสามารถใช้พลังเวทมนตร์ สร้างขั้วอุณหภูมิตรงข้ามมาหักล้างพลังงานความร้อนรอบมือตัวเองได้

 

 

“แงงงง! พี่สาวววว!!”

“โอ๋นะ โอ๋นะ~”

ถูกจ้วงอกกับเผามือตัวเองแค่สองข้าง แลกกับได้ลูบหัวสาวน้อย— ถือว่าคุ้มมากเลยละขอบอก!

 

 

*ซูด–*

อุ๊บ!! เกือบน้ำลายหกใสหัวของเธอไปแล้วไง…

 

 

แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นช่างสั้นนัก

 

 

“เห้ย! ตรงแถวนี้พังเป็นแถบเลยวะ!? ”

“รีบไปตามคนมาตรวจสภาพความเสียหายหน่อยเร็ว!”

ตำรวจมักมาสายเสมอ และตำรวจสากลของที่นี่เองก็เป็นเช่นนั้น

 

 

ให้ตายเถอะ มาขัดจังหวะความสุขกันได้นะ

ผมพึ่งจะได้เสพสารสาวน้อยไปเพียงแค่ 1.46 มิลลิกรัมโดส (วัดตามระยะเวลาเทียบวินาทีที่ได้กด– เอ๊ย! กอดเด็ก) เท่านั้นเอง

 

 

“…”

ขาดคนตบมุขแฮะ

 

 

ตอนนี้ช่างหัวเรื่องการเสพย์สารสาวน้อยไปก่อน

เพราะที่สำคัญกว่า คือการหนีออกไปจากค่ายนี้ ก่อนที่จะมีใครมาเห็น

ไม่อย่างงั้นได้ถูกลากไปพัวพันกับเรื่องป่วนสมองอีกแน่นอน

ผมนะเข็ดกับการต้องไปนั่งให้ปากคำกับพวกตำรวจแล้ว

 

 

“… พี่สาวจะไปแล้วหรือคะ? ”

“ใช่… ”

ผมที่ทำท่าจะกางปีกบินออกไป ได้โดนเด็กสาวเกาะรั้งตัวเอาไว้

ฮือ~ เค้าอยากเอาเจ้าหนูนี่กลับไปด้วยอ๊ะ

“ขะ… ขอให้ฉันไปกับ—”

เด็กสาวผมเงินพูดติดอ่าง ราวกับรู้สึกละอาย เขิน หรือรู้สึกกลัว ที่จะพูดออกมา

 

 

แต่ผมไม่รอให้เธอพูดจบ

เพราะผมรู้แล้วว่าเธอต้องการอะไร

 

 

“ต้องการจะไปกับพี่ใช่ไหม!? ใช่ไหม!!!”

“เอ๊—-!!!!?! ทะ— ทำไมพี่ถึง—!?!”

“ใช่ไหม! ใช่ไหม! ใช่ไหม! จะไปกับพี่สินะ!!! ดีละ! งั้นไปกันเลยยยยย!!!”

“กรี๊ดดดด!! พี่เปลี่ยนไป!?! ช่วยด้วยค่าาา!! หนูกำลังจะถูกคนหื่นกามลักพาตัวไปทำมิดีมิร้ายค่าาาาา!!!?? ”

 

 

***สามนาทีต่อมา***

“คุณดิไลออน คุณอาร์เซนิค กลับมาเร็วจังนะครับ? สถานการณ์ในเมืองสงบลงแล้วหรือครับ? ”

” พอพายุหิมะหยุด พวกคนก็เลิกคลั่ง แล้วพากันสลบเหมือดไปพร้อม ๆ กัน เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ สงสัยคงไปเสพพี่ม้ามาเกินขนาดกันละมั้ง? ออน~”

” แล้วนี่เกิดบ้าอะไรขึ้นที่ฐานกันเนี่ย? ”

” ไม่รู้เหมือนกันครับ พอพายุสงบ มันก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วครับ มีเจ้าหน้าที่ถูกทำร้ายสองคน แต่ไม่ถึงกับเสียชีวิต ส่วนฐานก็พังเป็นแถบอย่างที่เห็นเนี่ยแหละครับ”

“มีเต็นท์ของข้ารวมอยู่ในนั้นด้วยอย่างงั้นเรอะ!? ข้าฝากเรื่องรายงานให้นายทำไปแล้วกันคู่หู ส่วนข้าขอตัวรีบไปตรวจสภาพความเสียหายก่อนนะ!”

” ได้เลย ออน~”

 

 

ข้ารีบวิ่งหน้าตั้งไปที่เต็นท์ด้วยความหวาดกลัว

*พรึบ*

แต่พอไปถึงเต็นท์ ข้าก็พบกับความโล่งใจ

 

 

ยังไม่มีร่องรอยหรือรอยเท้า ว่ามีใครเดินเข้ามารื้อค้นในเต็นท์ของข้าจากภายนอก

ถึงจะมีพวกที่บินได้ แต่ระยะทางสั้น ๆ แค่นี้ คงไม่มีใครบ้ามาเหนื่อยบินกันหรอก

 

 

“… แต่มีร่องรอยต่อสู้”

จากที่ข้าตรวจสอบ มันมีความเสียหายเกิดขึ้นเยอะเกินกว่าที่จะเป็นแค่ถูกพายุพัดถล่มใส่จนพัง

แถมยังมีร่องรอยของการต่อสู้เกิดขึ้นอีก

มีรอยเลือด

ที่สำคัญคือมีศพจำนวนมากจมอยู่ใต้หิมะพวกนี้ด้วย

 

 

เป็นฝีมือไอบ้าตัวไหนกันวะ?

รู้แบบนี้ไม่น่าถอนเอากล้องวงจรปิดออกไปจนหมดเลยแฮะ

 

 

ข้าเดินผ่านซากศพ ตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

โต๊ะทำงานที่พังไม่เหลือซาก มีเอกสารกองโตหล่นกระจายไปทั่ว

เอกสารที่ข้าสมควรเผามันทิ้งไปตั้งนานแล้ว

 

 

“…”

อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นจะ—

“หมายเลขศูนย์ ยังอยู่หรือเปล่า? ”

เงียบ

เด็กคนนั้นคงจะไม่อยู่แล้วละ

ถ้ายังอยู่ที่นี่อีก ก็คงต้องบอกว่าซื่อบื้อจนไม่รู้จะพูดยังไง

 

 

แย่จริง ๆ

แล้วแบบนี้ข้าจะไปรายงานเบื้องบนยังไงดีกันเนี่ย?

ตีเนียนไปว่าถูกพวกชาวเมืองโจมตี แล้วเธอหนีไปในช่วงเวลานั้นดีไหม?

หรือรายงานไปว่า [หายสาบสูญจากเหตุการณ์วุ่นวาย] น่าจะฉลาดกว่า?

 

 

ข้าเริ่มจุดไฟเผาเอกสารด้วยปืนรังสี ในระหว่างที่ข้ากำลังคิดหาข้ออ้างรายงานพวกเบื้องบนขององค์กร

 

 

“…”

จะว่าไป ทำไมข้าถึงไม่เผาเอกสารพวกนี้ไปตั้งแต่แรก?

ที่สำคัญ คือข้าจะพิมพ์มันออกมาลงบนกระดาษให้มีความเสี่ยงกับการถูกพบไปเพื่ออะไร?

แถมยังเก็บในที่ ที่น่าจะถูกหาเจอง่ายอย่างในโต๊ะนั้นอีก

 

 

อย่างเหตุการณ์ระเบิดในตอนนั้นก็ดี

ทำไมข้าถึงให้คำสั่งให้เธอไปยืนที่หน้าประตู?

เพราะรู้ว่าประตูมันหนาพอจะปกป้องเธอจากระเบิดได้?

 

 

“จะบอกว่าภายในใจลึก ๆ … ข้าอยากช่วยเด็กคนนั้น? ”

ตลกน่า…

แค่ว่านิสัยเด็กคนนั้นมันเหมือนกับข้าในสมัยก่อน มันจะเปลี่ยนใจข้าได้อย่างงั้นเรอะ?

ไม่มีทางหรอก

ข้านะ เคยทั้งกินเด็ก กินผู้ใหญ่ กินมาทั้งเพศหญิงและชาย ทุกเผ่าพันธุ์มาแล้ว

 

 

ข้านะ ได้ทิ้งจิตใจเมตตาต่อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ไปพร้อมกับตัวข้าในอดีตไปแล้ว

ไม่มีทางที่ข้าจะมาใจอ่อนเอาตอนนี้ไปได้หรอก

มันก็แค่เกิดขึ้น เพราะความสะเพร่าของข้าเท่านั้นเอง…

 

 

***ในเวลาเดียวกัน ณ เขตเมืองชั้นบน***

“” เชียร์!!!””

“มาดื่มฉลองให้กับสหายแม่นปืนของเรากันหน่อยซุนไกท์!”

“มาดื่มฉลองให้กับสหายแม่นปืนของเรากันหน่อยวานาดิไนต์!”

“ฮะ ฮะ…”

ผมกำลังหัวเราะแห้ง ๆ อยู่ภายในบ้านโทรม ๆ กับไซบอร์กเพี้ยนสองตัว

 

 

“ยิงร้อยนัด เข้าเป้าร้อยนัด!”

“แถมยังเลี่ยงจุดตายได้อย่างน่าทึ่งจนไม่มีผู้เสียชีวิต!”

” ถ้ามีหมอนี่อยู่ งานแข่งประลองกำลังในเมืองยักษ์ปีหน้า พวกเราต้องเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน!”

” จะได้ล้างอายทีมของเจ้ายักษ์หัวส้มเปลวเพลิงด้วย!”

“”สุดยอดดด!!””

ผมก็แค่เล็งไปที่มีแสงสว่างรุนแรงหนาแน่นกว่าที่อื่น มันก็เท่านั้นเอง…

จะว่าไงดี เพราะเคยผ่านเหตุการณ์ปีศาจหมอกนั้นมาแล้ว เลยพอจะทำให้รู้ว่าคนพวกนั้นถูกอะไรบางอย่างสิงร่างอยู่

 

 

ว่าแต่ไองานแข่งกับยักษ์หัวส้มมันฟังดูคุ้น ๆ อยู่นะ…

พวกเอ็งคงไม่ได้หมายถึงเจ้าทาฑิมหรอกใช่ไหม?

 

 

“” เชียร์!!””

แต่นาน ๆ ทีนั่งดื่มแบบนี้มันก็ไม่เลว

 

 

ว่าแต่รู้สึกเหมือนจะลืมอะไรไปสักอย่างเลยแฮะ

 

 

***เวลา 13:00 น. ***

“ถามหาความเห็นจากกลุ่มก่อนไปรับปากใครมั่ว ๆ สิยะ ยัยภูติบ๊อง!”

“โอ๊ย!? ”

พี่สาวหัวแดงกำลังถูกพี่สาวไก่เหลืองดุละ

ส่วนฉันกำลังนั่งอยู่บนตักนุ่มสบายของพี่สาวหัวฟ้า ที่นั่งสัปหงกอย่างสงบอยู่บนเตียง

 

 

“ตะ— แต่ว่าเธอออกจะน่าสงสาร… ทั้งถูกทิ้งเพราะแค่มีผิวเผือกกับแรงน้อย ถูกคนที่คิดว่ามีพระคุณทรยศ เธอออกจะเหมือนกับพวกเราในอดีต…”

พี่สาวกำลังอธิบายเรื่องที่ฉันเจอให้อีกสองคนฟัง

 

 

ฉันเป็นคนบอกไปทั้งหมดเอง

ทั้งอดีตของฉัน กับความลับขององค์กรคาร์นิวอย ที่จริง ๆ ไม่ใช่องค์กรที่ดี

ฉันไม่อยากให้กลุ่มของผู้มีพระคุณไปยุ่งเกี่ยวกับองค์กรแบบนี้

 

 

” หลายประเด็นจริงเฟ้ย! งั้นขอพูดประเด็นแรกก่อน เรื่องเด็กคนนี้ พวกเราจะไม่รับเลี้ยงเด็ดขาด! พวกเราไม่ใช่เทพเจ้าแห่งความดีสักหน่อย ถ้าอยากดูแลมากนัก เธอก็ไปรับเด็กในบ้านคนพิการของวิหารเทพทั้งสามมาดูแลทั้งหมดไปเลย ถ้าจะมาพูดแบบนี้!”

“เอโซ คนใจร้าย!”

“ก็เออสิยะ!”

 

 

หวาย…

ดูท่าว่าคนอื่นจะไม่ยอมรับในตัวของฉันแฮะ

ใช่สิ เพราะว่าฉัน.. มันไม่เป็นที่—

 

 

” ส่วนเธอ เธอกำลังคิดว่า [ไม่เป็นที่ยอมรับ] อยู่สินะ? ”

“อ๊ะ? รู้ได้…”

” มันบ่งออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว!”

แง! ทำไมต้องมาขึ้นเสียงด้วยอ๊ะ…

 

 

” ไม่ต้องมาทำเป็นร้องไห้! เห็นเด็กแบบเธอแล้วมันโมโห! ทำเป็นซังกะตายเพราะแค่รู้ว่าถูกทรยศ ถูกโลกทอดทิ้ง? แล้วคราวนี้จะมาฝากผีฝากไข้พวกเราเพียงเพราะแค่ยัยนี่ไปช่วยเอาไว้? ไม่คิดบ้างหรือว่าจะถูกพวกเราทรยศอีกรอบก็เป็นได้!”

 

 

อ๊ะ?

 

 

“โลกนี้ ต่อให้อยู่ด้วยตัวคนเดียว มันก็ต้องอยู่ให้ได้! อย่าคิดว่าจะฝากชีวิตกับพวกเราสามคนไปทั้งชีวิต! คิดว่าเธอจะมีความสุขได้จริง ๆ นะเรอะ กับการฝากจมูกคนอื่นหายใจตลอดไปนะ! หรืออยากอ้างว่าเพราะเป็นเด็ก? จะบอกให้รู้ว่าพวกเราสามคนไม่เคยมีใครมาสนใจช่วยตั้งแต่เกิด! ต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่คลานออกจากท้องแม่! จงจำเอาไว้! เธอนะสักวักต้องอยู่คนเดียว! เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่ามาให้พวกเราเลี้ยงดูได้ตลอดไป เพราะพวกเราสามคนไม่อาจอยู่ค้ำฟ้าได้! แล้วพวกเราไม่คิดจะเลี้ยงดูเธอด้วย! ถ้าจะอยู่กับพวกเรา จงมาอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีในฐานะสิ่งมีชีวิตที่มีภูมิปัญญาคนหนึ่งซะ!”

” หมายความว่า…? ”

” หากินด้วยตัวเอง ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง อยู่ด้วยปราถนาของตัวเองอย่างไม่โดนใครผูกมัด”

 

 

รู้สึกเหมือนมีใครเอาแส้มาฟาดใส่ใจกลางลำตัว

ฉัน… ไม่เคยคิดถึงอะไรแบบนี้มาก่อน

เพราะตลอดมาฉันคอยมองหาแต่คนที่ยอมรับฉัน

ฉันเลยพยายามอย่างหนักเพื่อคนอื่น

แต่ไม่เคยทำเพื่อ—

“จงใช้ชีวิตเพื่อตัวเองซะ”

— ไม่เคยทำเพื่อตัวเองเลยสักครั้ง…

 

 

*ซิก*

อ๊ะ…

น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว…

 

 

“เอโซ คนซึนปี 125”

[ซึน ซึน D_D]

“คะ— ใครซึนกันยะ! ฉันแค่โกรธที่ยัยเด็กนี้มันทำตัวเหมือนนกเปลี่ยนรังแค่นั้น! แต่ถ้าจะมาอยู่ในฐานะพญาอินทรี มันก็ว่าไปอย่าง”

 

 

ฉันนั่งดูพี่ ๆ หยอกล้ออย่างเป็นกันเองด้วยรอยยิ้ม

ฮิ… ตลกจัง

 

 

“จริงสิ จะว่าไป เธอยังไม่มีชื่อเสียงเรียงนามสินะ? ”

“ชื่อ? ก็ [หมายเลขศูนย์] ? ”

” นั่นไม่เรียกว่าชื่อหรอกนะ ดีเลย เพื่อไม่ให้ลำบากในอนาคต พวกเราจะมอบชื่อให้เธอเอง”

” ชื่อ—? ”

” ชื่อของเธอคือ [ไซน์] มันมีความหมายว่า [พระเจ้าทรงอยู่กับเรา] ”

“เอโซ! เธอนั่นละที่รู้สึกสงสารจนอยากรับเด็กคนนี้มาดูแลสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่หรอกเรอะ!?!”

[ซึนอีกแล้วค่ะ D_B]

 

 

ชื่อ [ไซน์] ที่มีความหมายว่า [พระเจ้าทรงอยู่กับเรา]

หรือแปลได้อีกอย่างว่า [ฉัน.. จะมีพระเจ้าคอยดูแลอยู่เคียงข้างเสมอ]

รู้สึกได้ถึงความรัก…

 

 

พี่หัวแดงที่ให้ความรู้สึกเหมือนพี่สาว

พี่หัวฟ้าที่ให้ความรู้สึกเหมือนแม่

พี่หัวเหลืองที่ดูเข้มงวดสุด ๆ จนให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพ่อ

 

 

ตอนนี้ ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยค่ะ!