“มาช้านะหมายเลข 0”

“ขะ— ขอโทษค่าาาา!!! ”

ฉันกำลังก้มหัวขอโทษคุณหัวหน้าที่สวมชุดปิดหน้าปิดตาอยู่ตรงส่วนของพื้นที่ห้องนักบิน

ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว ดูท่าว่าเขาจะโกรธมากทีเดียว

แต่ที่มาช้าเนี่ย มันเป็นเพราะฉันมัวเสียเวลาเก็บกวาดร่องรอยซากศพที่พวกพี่ ๆ ลืมจัดการในห้องเครื่องกันนะ!

“เด็ก? แถมยังไม่ใช่คนของดาวดวงนี้? สมัยนี้องค์กรของเรามีนโยบายลักพาตัวเด็กมาใช้งานกันแล้วเรอะ? ”

“เป็นการทดลองอะไรเล็กน้อยของพวกระดับสูงนะครับ ท่านอย่าได้กังวลไปเลยครับท่าน [อาร์ค] ”

“การทดลอง? ไล~? ฟังดูไม่น่ารื่นรมย์เลยนะ ไล~”

“คุณภูติ [ไลออน] ก็คิดมากไปนะครับ จะเด็กหรือผู้ใหญ่ สำหรับองค์กรเรานั้นไม่ถือสาว่ามีความแตกต่างกันหรอกนะครับ”

 

 

ใครอ๊ะ?

 

 

ฉันเงยหน้าหันไปมองทางเดียวกับที่หัวหน้ากำลังพูดคุย

ที่ตรงนั้นมีชายเผ่ามนุษย์นกที่มีขนสีดำ กับชายเผ่าภูติตาตี่ ผมสีขาวตัดสั้นทรงหน้าม้า ยืนคู่กันอยู่สองคน

ชุดที่พวกเขาสวมใส่ ไม่ว่าจะดูยังไงก็เป็นได้เพียงแค่ รปภ. ที่เห็นได้กันเกลื่อนกลาดทั่วไปในยานลำนี้

 

 

“เอาเถอะ ยังไงทางนี้ก็ปล่อยข่าวลวงเรื่องตำแหน่งกับเวลาของยานที่จะลงจอดไปให้แล้ว พวกนายควรรีบจบงานก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะไหวตัวทันนะรู้ไหม? ”

“คิดว่าพอจะถ่วงเวลาให้กับพวกเราได้นานแค่ไหนครับ? ”

“ราวห้านาทีหรือน้อยกว่านั้น”

“ไม่ได้เยอะมากมายเลยนะครับนั่น? ”

“ทางนี้ก็ต้องรักษาหน้าเพื่อเป็นสายให้กับตำรวจสากลเหมือนกันนะรู้ไหม? ”

“ครับ ครับ~ เข้าใจแล้วครับ~”

 

 

เป็นสายให้ตำรวจสากล?

สายลับสองหน้า?

สองคนนี้เป็นสายลับสองหน้าละ

ฟังดูเท่จัง!

 

 

ว่าแต่… ตกลงพวกเขาจะเรียกตัวฉันมาตรงนี้เพื่ออะไรกันเนี่ย?

“เออ… แล้วที่เรียกตัวฉันมาตรงนี้ คือต้องการจะให้ฉันทำอะไรอย่างงั้นหรือคะ? ”

“เกือบลืมเธอไปเลย งานที่จะฝากให้เธอจัดการต่อจากนี้ คือการทำตามคำสั่งของคุณ [อาร์ค] กับคุณ [ไลออน] ”

“ค่ะ”

ฉันขานรับคำสั่งจากคุณหัวหน้า แล้วหันไปมองทางคุณมนุษย์นกขนสีดำ

พอเห็นว่าเขาไว้ผมยาวจนถึงเอว เลยอดที่จะหลุดอมยิ้มไม่ได้

เขาดูเหมือนเป็นตัวอีกาเลยละ

 

 

“หะ—? อย่าบอกนะว่าลูกน้องที่หามาให้พวกเราสองคนคือเด็กคนนี้? ไล~? ”

” ใช่ครับ”

คุณภูติตาตี่หันมามองทางฉันด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เอาเสียมาก ๆ ผิดกับคุณอีกกาที่หันมามองทางฉันด้วยแววตาเวทนาสงสาร

เริ่มชักรู้สึกไม่ชอบคุณภูติหัวขาวขึ้นมาแล้วแฮะ

 

 

” คำสั่งคือให้เฝ้าห้องกัปตันตรงนี้ อย่าให้ใครผ่านเข้าไปได้เด็ดขาด”

“ค่ะ”

คุณอีกาคือคนที่ออกคำสั่งกับฉัน

 

 

ว่าแล้วฉันก็หันหลัง แล้วเอามือแตะบานประตูห้องกัปตันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แต่เป็นเพราะมันถูกลงโปรแกรมปิดตายไปแล้ว บานประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าเลยนิ่งสนิทราวกับเป็นกำแพงหินไป

 

 

“มันไม่เปิดอะ”

“นั่นละที่ต้องการ เธอนะยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้เฉย ๆ ก็พอ ส่วนพวกเราจะไปจัดการแผนการขั้นต่อไปกันเอง”

“รับทราบค่ะ…”

รู้สึกเหมือนถูกกีดกันออกจากกลุ่มเลยอะ

งือ~

อยากรู้จังว่ามีอะไรอยู่ข้างในนี้กันแน่

แล้วแผนการต่อไปของพวกเขาคืออะไร ทำไมถึงไม่ยอมบอกฉันกันละเนี่ย!

 

 

“หัวหน้า อีก 10 นาทียานจะลงจอดแล้วครับ”

“ดี งั้นฝั่งพวกผมขอตัวก่อนครับคุณคู่หูสายลับ ขอให้ทุกชีวิตอวยพรแด่โต๊ะอาหารของพวกเรา”

“ขอให้ทุกชีวิตอวยพรแด่โต๊ะอาหารของพวกเรา”

พวกเขาพูดคำอวยพรยอดฮิตขององค์กร ก่อนจะหมุนเข็มกลัดสีทองบนปกให้มันเปลี่ยนเป็นรูปหม้อต้มกระดูก แล้วเริ่มวิ่งกระจายหายตัวไปในเงามืด

 

 

ตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียวแล้ว

“เบื่อ…”

เพราะไม่มีอะไรให้ทำ ฉันเลยนั่งลงกอดเข่าพร้อมกับมองวิวข้างนอกผ่านทางหน้าต่าง

 

 

ตอนนี้ตัวยานกำลังเริ่มลอยลงต่ำ

วิ่งผ่านชั้นบรรยากาศของโลกอยู่

มันเสียดสีกับอากาศจนผิวยานกลายเป็นสีแดงฉาน

เวลาเดียวกัน ที่ผิวของยานก็หลั่งสารเมือกสีเขียว

ดูเหมือนว่าเจ้าเมือกนั้นจะช่วยกันแรงเสียดสี คอยห่อหุ้มปกป้องไม่ให้สีผิวของตัวยานลุกไหม้จนเสื่อมสภาพ

ความเร็วของยานเริ่มสูงขึ้นพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนที่เขย่าจนรู้สึกวิงเวียนศรีษะ

มองเห็นเส้นลมที่วิ่งฉีกเป็นสายยาวเกิดขึ้นตามผิวมุมหักของตัวยาน

มันดูเหมือนเป็นละอองของฝนดาวตกที่สวยงามเอามาก ๆ เลยทีเดียว~

 

 

เพียงเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ท้องฟ้าก็ฉับพลันกลายเป็นสีของอรุณเบิกฟ้า ณ. เวลา 13:00 น. ของวันใหม่

 

 

ผืนทวีปที่เต็มไปด้วยพรมธรรมชาติสีดำเริ่มแผ่ขยายกว้างเต็มสองดวงตา

ผืนฟ้าสีม่วงแห่งเดือน [เรตนิว] ที่เต็มไปด้วยหิมะกับบรรยากาศแสนสงบถูกทาทับปกคลุมโลกา

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็เห็นเพียงแต่หุบเขาป่าหินสีดำกับผืนป่าสีดำอันกว้างใหญ่

 

 

ที่นี่คือ [ทวีปแห่งสนามแม่เหล็กภาคตะวันออก]

ทวีปที่เต็มไปด้วยสนามแม่เหล็กประหลาด

เข็มทิศทั่วไปไม่อาจใช้งานในทวีปนี้ได้

มันเป็นเขตดินแดนภูเขาไฟที่เต็มไปด้วยแร่โลหะที่มีพลังงานแฝง

เป็นทวีปที่ท้าทายต่อขีดความสามารถของเทคโนโลยี เพราะอุปกรณ์แทบทุกชนิดที่ผลิตใช้ตามท้องตลาด มันจะไม่สามารถใช้งานในทวีปแห่งนี้ได้เลย นอกจากอุปกรณ์ที่ผลิตมาอย่างเป็นพิเศษ

อย่างเช่นเช่นมือถือขององค์กรที่หัวหน้ายกให้ฉันมาใช้เครื่องนี้ยังไงล่า~!

 

 

ฉันหยิบมือถือรูปกุญแจที่มีความหมายตรงตัวของการสะเดาะกลอนออกมาอวดให้โลกให้เห็น

ถึงจะไม่มีใครมองดูฉันโอ้อวดอยู่ตรงนี้เลยก็ตามทีเถอะนะ

 

 

*ปึ่ง! *

เหวอ!?

เสียงลมตีอีกแล้ว?!?

 

 

*ตึง! *

ไม่สิ

คราวนี้มันต่างออกไป

มันน่าจะเป็นเสียงยานจอดมากกว่า

 

 

ฉันเริ่มรู้สึกถึงแรงกระแทกที่ส่งผ่านขึ้นมาทางฝ่าเท้า

วิวข้างหน้าต่าง กำลังบอกให้ฉันรู้ว่าตัวยานได้จอดลงตรงใจกลางป่าของทวีป

จอดที่ใจกลางป่าซึ่งไม่มีอะไรอยู่เลย นอกจากป่าโลหะที่เต็มไปด้วยสนามพลังแม่เหล็ก

ทำไมถึงมาจอดยานเอากลางป่าแบบนี้เนี่ย?

 

 

***

“ดิไลออน หลังจากตรงนี้พวกเราแยกกันไปเลย มันน่าจะดีกว่านะ”

“ได้เลย ออน~ เดียวผมจะไปประสานงานกับทางตำรวจสากลให้เอง รบกวนนายช่วยพาผู้โดยสารไปหลบในที่ปลอดภัยให้ที วันนี้ละ พวกเราจะต้องจับตัวระดับหัวหน้าขององค์กรมาสักคนให้ได้! ออน! ”

“เออ ยังไงก็อย่าเผลอทำตัวเองตายก่อนเชียวละคู่หู”

“นายก็เช่นกันคู่หู! ออน! ”

ผมพูดปลุกใจตัวเองหลังจากแยกทางกับคู่หู แล้วบินตรงไปจุดที่ตำรวจสากลอย่างพวกเรากำลังรวมตัวกันอยู่

สถานที่แห่งนั้นคือห้อง รปภ. ของยานนั่นเอง

 

 

ความจริงพวกเราตำรวจสากล ได้แอบแฝงเข้ามาประจำการอยู่ในยานลำนี้ ในฐานะ รปภ. ของยานมาตั้งแต่แรก

แต่เป็นเพราะแผนการที่พวกมันไม่ยอมเปิดเผยออกมาทั้งหมด เลยทำให้กว่าจะรู้ถึงเป้าหมายที่แท้จริง มันก็มีความเสียหายเกิดขึ้นไปแล้ว

มันเป็นความผิดของผมเองที่ไปดูถูกความสามารถของพวกมัน

ออน…

 

 

“แต่จะเสียใจไปมันก็ไม่ช่วยให้คนที่ตายไปฟื้นกลับคืนมาได้… ทุกคน พร้อมหรือยัง! ออน! ”

ผมเริ่มพูดปลุกใจพรรคพวกที่กำลังยืนเรียงแถวอยู่ตรงหน้า

ทุกคนต่างสวมชุด battle suit พร้อมอาวุธสงครามครบมือ

พวกเรามีทั้งหมดรวมห้าสิบคน เป็นกำลังพลที่มีมากกว่าศัตรูถึงห้าเท่าตัว

ถ้างานนี้ยังจับตัวไม่ได้อีก ก็ให้มันรู้กันไปเลย! ออน!

 

 

ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย]

มันคือองค์กรที่ถูกจดทะเบียนว่าเป็นชมรมผู้ชื่นชอบการกินอาหารที่เห็นได้ทั่วไปในโลก

แต่องค์กรนี้กลับมีเบื้องหลังอันดำมืดซ่อนอยู่

นั่นคือพวกเขากินเนื้อของเผ่าพันธุ์ทรงภูมิปัญญา…

 

 

พวกเรา ตำรวจสากลเริ่มสงสัยในองค์กรนี้ก็เมื่อตอนราวสองปีที่แล้ว ที่มียอดจำนวนคนหายเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ

พอลองตรวจเช็คจำนวนคนที่สูญหายอย่างผิดปกติ ก็เลยพบว่ามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ในจังหวะเดียวกับที่องค์กรนี้ถูกก่อตั้งขึ้นมาพอดี

 

 

พวกเราทำงานอย่างยากลำบาก กว่าจะแฝงตัวเข้ามาถึงในระดับที่ได้รับความไว้วางใจจากพวกระดับสูงขององค์กร

แต่เป็นเพราะการจัดการข้อมูล เลยทำให้ตลอดสองปีนี้ไม่สามารถหาหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันเอาผิดพวกมันได้

ส่วนคนที่จับมาได้ ก็มีแต่พวกปลายแถว

แถมองค์กรนี้ยังมีภาพลักษณ์สังคมที่ดี เลยยิ่งทำให้พวกเราทำอะไรซี้ซั้วกับพวกมันยากขึ้นตามไปอีก

 

 

แต่ปัญหาทุกอย่างกำลังจะจบลงในวันนี้

ชายที่สวมชุดสีดำทั้งตัวคน ไม่รู้เพศกับใบหน้าคนนั้น เห็นคู่หูของเราบอกว่ามันเป็นชายระดับสูงขององค์กร

ถ้าเราจับตัวมันได้ การสืบสวนจะต้องมีความคืบหน้าไปอีกมากทีเดียวอย่างแน่นอน

 

 

“ฟังให้ดีนะ ตามข้อมูลที่ให้ไป พวกมันตั้งใจจะใช้ความวุ่นวายในครั้งนี้เพื่อจับตัวผู้มีอิธิพลของโลก ถึงจะยังไม่รู้เป้าหมายแน่ชัด แต่เป้าหมายของมันคงไม่พ้นหนึ่งในกลุ่มแขกระดับ VIP ที่โดยสารมาด้วยนั่นละ

พวกเราจะแบ่งออกเป็นสองหน่วย หน่วยที่หนึ่งให้ไปที่ส่วนห้องพักโดยสารของแขก VIP เพื่อให้การคุ้มกัน ส่วนอีกหน่วยให้ไปห้องกัปตันกับผมเพื่อยึดการควบคุมยานกลับมา ออน! ”

“แล้วเรื่องเด็กที่อยู่ในรายงานคนนั้นละครับ? ”

“… ถ้าเป็นไปได้ ยังไงก็ช่วยอย่าฆ่าเธอ แล้วจับเป็นมาให้ได้ ในสายตาของผม ผมว่าเด็กคนนั้นกำลังถูกหลอก เธอคือเหยื่อที่น่าสงสารและน่าเวทนา คงถูกเก็บมาเลี้ยงดูอย่างผิด ๆ เพื่อใช้เป็นเครื่องมือฆ่าคนมากกว่า”

“ยุคแบบนี้ยังมีคนกล้าทำแบบนี้ได้อยู่อีกนะ”

“ไอพวกสารเลว! ”

พรรคพวกของผมต่างกำลังรู้สึกโกรธจนควันแทบจะพุ่งออกมาจากชุด

ไม่ว่าจะเป็นเผ่าอะไร แต่ถ้าเห็นเด็กถูกนำไปใช้งานในฐานะเครื่องมือฆ่าคน เป็นใคร ใครก็คงรู้สึกยอมรับมันไม่ได้อยู่แล้ว

เพราะแบบนั้นผมเลยรู้สึกไม่สบอารมณ์ยังไงละ ออน!

 

 

“ขอให้ทุกคนโชคดีในการรบ! ออน! ”

 

 

***

เรายืนมองเจ้าภูติหัวขาว ดิไลออน วิ่งไปทางศูนย์บัญชาการ รปภ. ที่อยู่ชั้นบนสุดของยาน ก่อนจะแยกตัวมาเดินลงลิฟท์ไปส่วนชั้นย่านการค้า

 

 

หน้าที่ของเรานั้นคือการเล่นบท รปภ. และไปช่วยอพยพผู้โดยสารออกจากยานลำนี้ที่กำลังจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสนามรบ

 

 

แต่คิดว่าคงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก

เพราะว่าคนที่บาดเจ็บล้มตายในวันนี้ มันมีเพียงแค่พวกตำรวจสากลเท่านั้น

 

 

คิดจริง ๆ หรือว่าองค์กรจะไม่รู้ ว่าคนของยานลำนี้ได้ถูกสับเปลี่ยนเป็นพวกตำรวจสากลไปแล้ว?

 

 

ทั้งกัปตันยาน

ทั้งวิศวกรห้องเครื่อง

 

 

ทุกคนที่ถูกทางองค์กรฆ่า ล้วนแต่เป็นพวกตำรวจสากลทั้งนั้น

และคนที่บอกตำแหน่งของพวกมันออกไปให้องค์กรรู้ ก็คือเราคนนี้เอง

 

 

เรากับดิไลออน คือเจ้าหน้าที่ตำรวจสากลของดาวไดม่อน

ภารกิจหลักของพวกเราคือการแฝงตัวเป็นสายลับสองหน้าให้กับทางตำรวจสากล

 

 

ในเวลาเดียวกัน พวกเราก็จะคอยปล่อยข่าวจากฝั่งตำรวจสากลให้กับฝั่งคาร์นิวอย เพื่อสร้างความเชื่อถือในฐานะสายลับที่แฝงตัวเข้าไปในกลุ่มของฝั่งตำรวจ

พูดง่าย ๆ คือเป็นสายลับสองหน้านั่นเอง

 

 

แต่ทว่า— ไม่มีใครรู้เลย

ว่าตัวจริงของเรานั้นคือสายลับเฉพาะของผู้ก่อตั้งองค์กรคาร์นิวอย

เราผู้นี้คือคนจากฝั่งของคาร์นิว ผิดกับดิไลออนที่เป็นคนจากฝั่งของตำรวจสากลที่แฝงตัวเข้ามา

 

 

ตอนนี้เจ้าภูติหัวขาว กับตำรวจสากลคงคิดว่าเรากำลังเตรียมการอพยพฉุกเฉินให้กับผู้โดยสาร

ช่างน่าสงสารเสียจริง ไม่ได้รู้ตัวกันเลยว่าโดนเราผู้นี้หลอกต้มในหม้อใบใหญ่อยู่

เจ้าดิไลออนมันโดนเราหลอกจนเชื่อ ว่าจุดประสงค์ของฝั่งองค์กรคือการจับตัวบุคคลสำคัญ

แต่ความเป็นจริงมันไม่มีหรอกไอการจับลักพาตัวบุคคลสำคัญที่ว่านะ

 

 

องค์กรของเรามีเพื่อการล่าและกินเนื้อต้องห้าม ดังนั้นเราจะจับตัวบุคลากรสำคัญทางการเมืองไปเพื่ออะไรกันละจริงไหม?

พวกเราไม่ได้ต้องการครองโลกเสียหน่อย

แต่เป็นเพราะหลัง ๆ มานี้พวกตำรวจสากลมันชักจะเริ่มทำตัวน่ารำคาญ ทางเบื้องบนเลยคิดว่าจะจัดบทเรียนหนัก ๆ ให้พวกมันได้รับรู้กันเสียหน่อย

 

 

[ประกาศถึงคุณลูกค้าทุกท่าน เนื่องจากมีความขัดข้องบางประการ จึงทำให้จำเป็นต้องลงจอดฉุกเฉิน ต้องขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ รบกวนขอให้ทางลูกค้าทุกท่านไปรวมตัวที่—]

เสียงประกาศตามสายเริ่มดังขึ้นไปทั่วยาน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพูดคุยของผู้โดยสารที่กำลังตื่นตระหนก

การอพยพกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

 

เราเริ่มเดินไปในทิศทางที่เหล่า รปภ. ของยานควรจะไป เพื่อเตรียมอพยพผู้คนตามบทที่ได้รับมา

 

 

ส่วนในมือของเรานั้น มีมือถืออยู่สองเครื่อง

เครื่องหนึ่งเป็นที่ใช้ทำงานในกรมตำรวจสากล

ส่วนอีกเครื่องเป็นเครื่องขององค์กร

 

 

ตอนนี้ คนขององค์กรทั้งสิบคนต่างวิ่งหนีออกไปที่นอกยานกันหมดแล้ว

ในทางกลับกัน สัญญาณจากพวกตำรวจสากลที่ระบุทั้งสิ้นห้าสิบนาย กำลังเคลื่อนพลเป็นเหมือนแมลงสาบกันอยู่ภายในชั้นบนของยาน

 

 

พวกมันแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม โดยครึ่งหนึ่งไปที่ห้องกัปตัน กับอีกครึ่งไปในส่วนของพื้นที่พักแขก VIP

พวกมันไม่ได้รู้ตัวกันเลย ว่านี่คือกับดักที่จะรอมอบบทเรียนให้กับพวกมัน

เป็นบทเรียนว่า [อย่าได้มายุ่งกับพวกเราอีก]

 

 

งานที่เหลือของเรา มีเพียงแค่รอจังหวะ แล้วกดปุ่มระเบิดเท่านั้น

 

 

***

*ตุบ ตุบ ตุบ*

มีเสียงของคนจำนวนมากกำลังเดินตรงมาที่ห้องนี้

พวกเขามีด้วยกันทั้งหมด 25 คน สวมชุดเครื่องแบบรบที่พวกตำรวจสากลโลกใช้ เป็นชุดต่อสู้เสริมพลังกายที่เห็นได้บ่อยในหนังสงคราม

อาวุธเองก็เป็นอาวุธรังสีระดับสูงที่ใช้ในสงคราม

ปืนพวกนั้นมันมีพลังมากพอจะละลายเหล็กหนาหนึ่งเมตรให้เป็นก้อนเนยได้ภายในสิบวินาที

 

 

กลุ่มคนที่มีอาวุธครบมือ… มาทำอะไรที่ห้องนี้กันค่ะเนี่ย?

 

 

ไม่สิ—

“ (พวกตำรวจสากลเอง ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่คนดี พวกมันเป็นองค์กรที่ถูกแทรกซึมจนเหม็นเน่าไปหมดแล้ว) ”

—เหมือนจะจำได้ว่าท่านผู้มีพระคุณเคยสอนฉันมาแบบนี้อยู่

เจ้าพวกนี้คงเป็นพวกเดียวกับคนชั่วแน่ ๆ

 

 

“คุณหนูเผ่าคนแคระ พอจะฟังภาษาของพวกเราชาวไดม่อนออกไหม? ”

“เธอคนี้ฟังภาษาของพวกเราได้ ไม่ต้องเสียเวลาถามหรอก ออน~”

ชายคนที่เป็นเผ่าภูติคนนั้น— เขามีน้ำเสียงที่ฟังดูคุ้นหูมาก

แต่เป็นเพราะสวมชุดปิดหน้าปิดตา เลยทำให้ฉันดูไม่ออก ว่าเขาใช่คนเดียวกับที่ฉันกำลังคิดอยู่หรือเปล่า

 

 

“พวกเอ็งนี่ชักช้ากันจริง บุกแม่มเลย! ”

ในระหว่างคุณภูติกำลังพูดสั่ง ก็มีชายอีกคนที่ยืนอยู่แถวหน้าสุดและตัวใหญ่สุดตะโกนเสียงดังแทรกขึ้นมา

 

 

ทั่วทั้งชุดที่สวมบนร่างกายของเขาเริ่มส่องแสงไปด้วยเส้นแสงบาง ๆ สีน้ำเงิน

เส้นแสงที่ดูคล้ายเส้นด้ายพวกนั้น มันกำลังวิ่งกระจายไปทั่วร่างในลักษณะของเส้นใยประสาท ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนโมเลกุลของชุดให้เรียงตัวแข็ง ดั่งเป็นผิวของสัตว์ยักษ์ที่ทนทานได้แม้แต่กระสุนปืนใหญ่

ด้วยรูปลักษณ์ของมัน เลยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว

 

 

“ขอโทษด้วยค่ะ ด้วยสาเหตุบางประการ เลยทำให้ไม่ว่าใครก็ตาม ห้ามใครเข้าไปเด็ดขาดค่ะ! ”

แต่ของแค่นี้ไม่ทำให้ฉันกลัวได้หรอกนะ!

ถึงสองขาจะสั่นเป็นเจ้าเข้า แต่ฉันจะไม่ยอมถอยออกไปจากประตูบานนี้เด็ดขาด

เพราะว่าฉันได้รับคำสั่งจากผู้มีพระคุณ ว่าให้เชื่อฟังสิ่งที่พวกผู้ใหญ่ในองค์กรพูด

ซึ่งพวกเขาได้มอบความไว้วางใจให้กับฉันในการปกป้องห้องนี้เอาไว้

ฉันจะไม่ทำลายความไว้ใจ ที่เหล่าผู้มีพระคุณมอบให้หรอกค่ะ!

 

 

“ถอยไป! ไม่อย่างงั้นข้าจะเป่าแกไปทั้งประตูกับตัวแกเลย! ”

“ไม่ถอยค่ะ! ”

ฉันรีบหยุดเขาที่กำลังทำท่าจะบุกเข้ามาพังประตูบานนี้ ด้วยการใช้ตัวเองยืนขวางประตูเอาไว้

 

 

มันคือหนึ่งในวิธีการที่ผู้มีพระคุณเคยสอนฉัน

“ (ผู้คนมักใจอ่อนกับเด็ก ดังนั้น ในสถานการณ์ที่ถูกบีบคั้น เธอจะสามารถใช้ตัวเองเป็นเครื่องกีดขวางได้ มันจะทำให้อีกฝ่ายเกิดความลังเล พวกมันไม่กล้าที่จะทำร้ายเด็กอย่างเธอหรอก) ”

 

 

“ถอยไป! ”

“ไม่! ”

ชายที่ทำท่าจะบุกเข้ามา กำลังหยุดตัวเองอยู่ตรงหน้าประตู โดยมีฉันยืนขวางเอาไว้

เขาพยายามจะใช้มือแกะตัวฉันออกจากประตู—

“เจ็บ! แขนจะหักแล้ววว!!! แงงงง!!! ”

“อ๊ะ?!? ”

มันได้ผล

พอแกล้งทำเป็นโวยวาย อีกฝ่ายมันก็ไม่กล้ามากพอที่จะบุกเข้ามาตรง ๆ

 

 

“โอ๊ยย!! จะเอายังไงกันต่อดีครับ!? ”

“คิดว่าเจาะผนังไหวไหม ออน? ”

“ผนังหนาขนาดนี้ กว่าจะเจาะได้คงเป็นชั่วโมงครับ แล้วถ้าเจาะไม่ระวังไปโดนท่อเดินพลังงาน อาจทำให้ทางเดินนี้ลุกเป็นไฟได้เลยครับท่าน”

“ช่วยไม่ได้ ตัดแขนตัดขาของเด็กคนนั้นออกเลย ออน! ”

 

 

พวกคนชั่วทั้ง 25 คนเริ่มเดินเข้ามาใกล้ตัวฉันมากทุกขณะ

จากที่ฟังดู เหมือนว่าพวกเขาตั้งใจที่จะตัดแขนขาของฉันออกมา…

 

 

แต่ว่าฉันไม่เชื่อหรอก!

ก็ผู้มีพระคุณบอกฉันเอง ว่าพวกคนบนโลกนี้ชอบใจดีกับเด็ก!

มันก็แค่คำขู่หรอกน่า!

 

 

ฉัน… ฉันสามารถปกป้องประตูบานนี้ได้!

ด้วยคำสอนของท่านผู้มีพระคุณ ฉันจะต้องผ่านสถาการณ์นี้ไปให้ได้

แล้วฉันก็จะถูกท่านผู้มีพระคุณยอมรับมากกว่าเดิม!

ได้รับความรักมากกว่าเดิม!

ฉันรัก—

 

 

*พรึบ—!!! *

 

 

ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหรือแสง

สติของฉันดับขาดวูบ

 

 

มันเกิดอะไร— ขึ้น?

สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือความวอดวายของทางเดินในยาน ที่ถูกบางอย่างอัดกระแทกใส่อย่างรุนแรง

พวกคนชั่วที่เข้ามารุมฉันเมื่อกี้ ต่างลงไปนอนอาบเลือดแทบจะทั้งหมด

บางคนถึงกับอยู่ในสภาพที่ขาดแยกออกเป็นชิ้น ๆ …

 

 

ฉันพยายามที่จะขยับร่างกาย

แต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้

มันรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังทับร่างกายฉันเอาไว้—

ทำไม?

ทำไมฉันถึงจมลงสู่ใต้เศษซากของยานแบบนี้?

นี่มัน— เกิดอะไรขึ้น!?!