มันเป็นระยะเวลาที่ยาวนานแห่งความทุกข์และความสุข

ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเอซคือความสุข

ช่วงเวลาที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวคือความทุกข์

เป็นเวลากว่า 50 ปี ที่ฉันต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวหลังจากที่เอซ ที่รักของฉันตายจากไป

 

 

ทำไม…

ทำไมพวกสิ่งมีชีวิตถึงต้องตาย?

ฉันรู้ดีว่าพวกเขาไม่เหมือนพวกเราที่ไร้ขีดจำกัดในเรื่องของอายุขัย

ฉันรู้ดีว่าสักวันช่วงเวลานี้มันต้องมาถึง

 

 

แต่กระนั้นหัวใจโลหะที่ไม่เคยทำงานผิดพลาด กลับรู้สึกเหมือนมีเฟืองบางตัวหลุดสึกกร่อน

บางครั้งก็รู้สึกว่าตัวเองเห็นภาพหลอนของเอซยังเดินวนเวียนอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

บางทีก็คาดหวังอย่างไร้ความหมายต่อจานอาหารหรูบนโต๊ะ ว่าจะมีสักวันที่มันมีจำนวนลดน้อยลงจากการถูกดื่มกินเข้าไป

 

 

ฉันนะ ต่อให้ได้ผ่านช่วงเวลาที่ผู้สร้างตาย หรือแม้จะเป็นช่วงเวลาที่อัตตาพี่น้องตัวเองถูกทำลาย มันยังไม่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้เลย

เอซ คือ [ครอบครัว] ที่ฉันเฝ้าปราถนามาตลอด

 

 

“ครอบครัว”

มันคือความปราถนาของฉัน

ฉันที่เคยมีมันและสูญเสียไปจะต้องได้มันกลับมา

เพราะว่าฉันคือกรีด หุ่นยนต์โบราณผู้แบกรับนามของความละโมบ

ถ้าฉันอยากได้อะไร ฉันจะต้องได้มันมาครอบครอง!

 

 

ฉันจะเป็นผู้คืนชีพครอบครัวของเราเอง

ในวันที่เขาตาย ฉันได้มีเก็บวิญญาณของเขามาขังเอาไว้ในหลอดแก้ว เหมือนกับที่เขาเคยทำมาแล้วกับครอบครัวของตัวเอง

ด้วยการสานต่องานวิจัยของที่รัก กับอายุไขอันไร้ขีดจำกัดของฉัน คราวนี้— มันจะต้องสำเร็จ

 

 

สิ่งเดียวที่ทำให้การวิจัยของที่รักไม่คืบหน้า คือการที่เขาไม่กล้าทดลองกับตัวอย่างที่มีชีวิต

แต่ไม่ใช่กับฉัน

 

 

สัตว์

มนุษย์ ทหาร ที่มาตามหาไดอารี่ของที่รัก

รวมไปถึงเจ้าพวกหิวเงินรางวัลอย่างเจ้าพวกยักษ์ที่จับได้ในวันนี้

 

 

การศึกษาวิญญาณที่มีชีวิตย่อมต้องได้ข้อมูลมากกว่าสิ่งที่ตายไปแล้วจริงไหม?

 

 

“อีกแค่นิดเดียว”

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าระหว่างวิญญาณกับร่างกาย มันจะมีรูปแบบคลื่นพลังงานที่ดูคล้ายสายใยเชื่อมติดกันเอาไว้

ถ้าไม่มีพลังงานรูปแบบที่ว่า วิญญาณจะคงตัวไม่ได้แล้วสลายหายไปในที่ว่าง

 

 

เมื่อก่อนที่รักจะใช้เครื่องจักรในการคอยเติมพลังงานเป็นระยะให้พวกสิ่งมีชีวิตวิญญาณเทียม เพื่อการคงรูปร่างของพวกมัน

แต่ถ้าฉันศึกษาสิ่งนี้สำเร็จ มันจะไม่มีความจำเป็นต้องพึ่งวิธีนี้อีกต่อไป

 

 

“ด้วยตัวอย่างมีชีวิตรอบนี้ ฉันจะต้อง—-”

 

 

*บรึ้ม! *

 

 

“รอนานไหมเจ้าพวกโง่ทั้งหลาย? ”

เกิดเสียงระเบิด กับเสียงนุ่มนวลของสตรีผู้หนึ่งดังมาจากห้องดึงวิญญาณที่ตั้งอยู่ติดกัน

 

 

*บรึ้ม!! *

 

 

ราวกับว่ามีการนัดล่วงหน้ากันมาก่อน

ที่ห้องทดลองหลักนี้เองก็มีเสียงระเบิดเกิดขึ้นเช่นกัน

 

 

ทั่วทั้งวิสัยทัศน์ของเราเริ่มปกคลุมเต็มไปด้วยควันฝุ่น

วายร้ายที่ก่อเรื่องบ้าบอพวกนี้คือใคร!?

อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของพวกหนูที่ยังหนีรอดพวกนั้น!?

 

 

“ถูกต้อง”

เสียงขานรับนั้นถูกตอบออกมาราวกับอ่านใจฉันได้

กระสุนที่สร้างจากมวลคาร์บอนอัดได้ถูกยิงกระหน่ำราวห่าฝนออกมาจากกองฝุ่นที่แผ่ขยาย

 

 

ฉันรีบเปิดโหมดป้องกัน งอกเสาคู่หนึ่งออกมาจากหัวไหล แล้วสร้างม่านบาเรียสนามแม่เหล็กหยุดการโจมตีนั้นเอาไว้

ทว่าในเวลาเดียวกัน ได้มีเงาเล็ก ๆ พุ่งเข้าใส่มาจากทางซ้ายของฉัน

 

 

ปลายขาเรียวเล็กข้างหนึ่งกำลังวิ่งตัดผ่านม่านอากาศด้วยความเฉียบคม

มันเล็งผ่านจุดที่ม่านบาเรียมีความหนาแน่นน้อยที่สุด เพื่อเข้าโจมตีประทับลงบนใบหน้าของฉัน

ถึงกระนั้น แค่ลูกแตะธรรมดานะ มันไม่มีทาง–

 

 

*สวบ*

 

 

คลื่นสนามพลังเริ่มเปลี่ยนรูป ยุบตัวลงตามมวลรองเท้าของศัตรูที่จมเข้ามา

ทำได้ยังไงกันเนี่ย!?!

 

 

“ชิ!! ”

ฉันรีบก้มตัวหลบ แล้วยิงเลเซอร์ออกมาจากปลายนิ้วทั้งห้าสวนกลับออกไป

ปลายเล็บเทียมที่สร้างมาจากวัสดุตัวนำเริ่มเรืองแสงสีแดง ก่อนจะมีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าความถี่สูงวิ่งออกไปเป็นเส้นตรง

 

 

เงาสีฟ้าใช้ขาข้างขวายันพื้น พับร่างกายตัวเองเข้าหากัน ก่อนจะหมุนตัวเองด้วยปลายนิ้วเท้า หลบแสงสีทั้งห้าเส้นที่วิ่งตัดผ่าน

 

 

การเคลื่อนไหวของเงาสีฟ้านั้นแทบไม่ต่างไปจากนักกีฬายิมนาสติกมืออาชีพระดับสูง

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมามัวชื่นชมศัตรู

 

 

ฉันรีบกระโดดสามจังหวะถอยออกมาเพื่อทิ้งระยะห่าง

เวลาเดียวกัน ได้มีกระสุนสายฟ้าวิ่งตัดเป็นเส้น ตรงไปทางเครื่องควบคุมหลักที่ตัดตั้งเอาไว้ตรงกำแพง

 

 

“ไม่! ”

แผงควบคุมที่ถูกสายฟ้าฟาดใส่ได้แยกออกเป็นสองเสี่ยงพร้อมกับสร้างกลิ่นไหม้ออกมา

 

 

ราวกับว่าฉันยังซวยไม่หนำใจพอ

 

 

เวลาเดียวกับที่เครื่องควบคุมพัง ผนังฝั่งที่ติดกับห้องดึงวิญญาณก็ถูกคว้านออกด้วยใบดาบที่มีสีทอง

 

 

ไม่สิ

มันไม่ใช่ดาบ แต่ดูเหมือนขนนกที่มีสีทองมากกว่า

 

 

ผนังแผ่นเรียบกำลังถูกอะไรบางอย่างที่มีสีทองตัดออกเป็นรอยแยกกากบาท

สิ่งนั้นฟันทะลุผนังเข้ามาที่ห้องจนเกิดเป็นแผลยาวราวครึ่งฟุต ก่อนจะหยุดตัวเองลงที่กึ่งกลางผนังราวกับหมดแรงไปก่อน

 

 

“กำแพงแข็งเป็นบ้า! ”

ฉันได้ยินเสียงตะโกนอย่างไม่พอใจดังมาจากอีกฟากของรอยแยก

ภายในไม่กี่นาทีต่อมา ผนังนั้นก็ถูกบางสิ่งกระแทกอย่างรุนแรง จนรอยแยกกากบาทนั้นฉีกทะลุกลายเป็นรูกว้าง

 

 

หะ… ห้องทดลองของสุดที่รักมัน…!?!

ห้องทดลองที่มีความทรงจำของฉันกับที่รักร่วมมากกว่า 40 กว่าปี มันกำลัง—

 

 

*คลื่น! *

 

 

เสียงสิ่งก่อสร้างถล่มอย่างไม่น่าพึ่งพอใจดังกึกก้องไปทั่ว

ในเวลาเดียวกัน ฝุ่นควันที่ลอยคลุ้งก็ได้เริ่มกระจายตัวจางหาย จนทัศนวิสัยเริ่มกลับมาเห็นได้ชัดอีกครั้งหนึ่ง

 

 

“ช้าจริงน่ะเอโซ”

“ช้าไปแค่แค่สิบวินาทีทำเป็นบ่นไปได้แมรี่โกลว์”

เสียงอันน่ารังเกียจดังขึ้นตรงหน้าฉัน

 

 

คนที่บุกเข้ามาทำลายเครื่องควบคุมห้อง คือสตรีเผ่าภูติที่มีผมสีแดง กับสตรีเผ่ามนุษย์หนูที่มีผมสีฟ้า

ส่วนสตรีที่บุกเข้ามาจากห้องดึงวิญญาณ คือสตรีเผ่ามนุษย์นกที่มีขนปีกสีทอง

รวมสามคน เหล่าแขกผู้น่ารังเกียจที่บังอาจเข้ามาทำลายห้องวิจัยของสุดที่รักของฉัน

 

 

“พวกแก…!!! ”

ฉันรู้จากการปะทะเมื่อกี้แล้วว่ายัยสามคนนี้ไม่ใช่หนูธรรมดา

 

 

การที่ยัยพวกนี้เล็งไปที่เครื่องควบคุม แสดงว่าพวกมันต้องไปเห็นหรือรู้อะไรบางอย่างมา

บางที— พวกมันอาจจะไปเห็นไดอารี่ของที่รักมาแล้ว

 

 

พวกมันสามคนส่งรอยยิ้มอันน่ารังเกียจมาให้ฉัน

คงกำลังคิดว่าชนะแล้วสินะ?

คิดผิดแล้วยะ!

ฉันไม่โง่พอที่จะเอาเครื่องจักรหลักมาตั้งในตำแหน่งที่หาเจอแล้วทำลายได้ง่าย ๆ หรอกนะ

 

 

ฉันสั่งเปิดระบบ [อึกก์ดราซิลล์เทียม] ด้วยคลื่นสมองของตัวเอง

 

 

[อึกก์ดราซิลล์เทียม] คืออุปกรณ์หลักที่ใช้เพื่อสร้างวิญญาณเทียมของสุดที่รักเอซ

มันเป็นผลงานที่เกิดจากการได้คู่รักเอลฟ์มาช่วยสร้างเมื่อนานมาแล้ว

มันคือสิ่งที่คอยกระตุ้นพลังงาน ทำให้พวกวิญญาณเทียมคงสมดุล ไม่แตกสลายหายไปจากโลก

 

 

ในสายตาของที่รัก เขามองเห็นมันเป็นแค่เครื่องจักรที่มีเพื่อกระตุ้นพลังงานที่เสมือนเป็นอาหารให้กับวิญญาณเทียม

แต่จากที่ฉันเอามาศึกษาต่อหลังจากที่เขาตายไปแล้ว ฉันได้พบว่ามันยังสามารถใช้ในการเพิ่มพลังวิญญาณให้กับสิ่งมีชีวิต หรือแม้แต่หุ่นยนต์ที่มีวิญญาณอย่างฉันได้อีกด้วย

 

 

ร่างกายของฉันกำลังถูกหุ้มไปด้วยพลังงานบางอย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ

มันให้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังถูกห่อหุ้มด้วยน้ำ แต่ในเวลาเดียวกันก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยอากาศที่ไร้น้ำหนักอย่างสิ้นเชิง

เสมือนหนึ่งมีมีบางอย่างอยู่ตรงนี้ แต่มันกลับไม่มีอยู่จริง ณ ตรงนี้

 

 

“พวกแก จงหายไปซะ! ”

ฉันชูแขนทั้งสองข้าง กางนิ้วทั้งห้าชี้ไปที่ศัตรู

ปลายเล็บเริ่มเรืองแสงสีแดง แล้วยิงออกมาเป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าความถี่สูง

ทว่าคราวนี้มันต่างไปจากเดิม

เลเซอร์ที่ควรมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเพียงหนึ่งมิลลิเมตร ได้ถูกคลื่นพลังงานวิญญาณที่หุ้มไปทั่วร่างกายของฉันเข้าแทรกแทรงมัน

เพียงพริบตาเดียวที่แสงสีแดงวิ่งผ่านออร่าไร้สีที่กำลังหุ้มรอบร่างกาย แสงนั้นจักขยายตัวจนมีขนาดใหญ่มากกว่าสิบเซนติเมตร

 

 

“หลบเร็ว! ”

“แว๊กกกก!?! ไหนเอโซบอกว่าถ้าพังเครื่องควบคุมได้ ก็ชนะได้แล้วไม่ใช่หรอกเรอะ!? ”

ศัตรูทั้งสามคนต่างวิ่งแตกกระเจิงไปในสามทิศทาง

ฉันใช้มือทั้งสองข้าง กับลำแสงขนาดใหญ่ทั้งสิบเส้น ยิงแสงสีแดงไล่บี้พวกพวกเธอให้วิ่งวนไปรอบห้อง

กำแพงแสงสีแดงที่เกิดจากเส้นแสงขนาดใหญ่มารวมตัวกัน กำลังบีบรัดช่องทางหนีของพวกเธอให้คับแคบลง จนเสมือนหนึ่งหนูที่ติดอยู่ในกล่องรอวันถูกบีบอัดตาย

 

 

“ลาพิส! พังกำแพงแล้วหนีออกไปข้างนอกเลย! ”

สตรีที่มีผมสีฟ้าตอบรับคำสั่งของสตรีผมเหลือง

เธอเหวี่ยงขาที่บอบบางทำลายผนังห้อง ที่สร้างมาจากโลหะผสมหนาครึ่งเมตรได้ราวกับเป็นการบดแผ่นโฟม

ฉันสังเกตุเห็นว่าชั่วขณะที่เธอกำลังจะประทับขาลงบนผนัง มันมีม่านพลังงานแปลก ๆ หุ้มเท้าของเธอเอาไว้อยู่ด้วย

เป็นพลังงานรูปแบบเดียวกับที่ฉันกำลังใช้มันหุ้มร่างกายของตัวเองเอาไว้อยู่เนี่ยแหละ

 

 

“ไม่จริง…”

จะบอกว่าโลกภายนอกมีคนที่ค้นพบการใช้พลังงานวิญญาณนอกจากสุดที่รักของฉันอยู่ด้วยอย่างงั้นหรือ?

ฉันมองดูพวกหนูสกปรกทั้งสามคนต่างวิ่งหนีออกไปข้างนอกห้องวิจัยผ่านรูกว้างบนกำแพง

 

 

ถ้าปล่อยให้พวกมันรอดสายตาไป มีหวังได้ไปก่อเรื่องงามหน้าอีกแน่

ฉันไม่อยากให้คฤหาสน์แห่งความทรงจำมีแผลไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ต้องต้อนพวกมันไปสู้ตรงพื้นที่นอกคฤหาสน์

แล้วหน้าที่สำคัญแบบนี้ คงออกจะเกินมือของเจ้าพวกนั้นเกินไปหน่อย

ฉันคงต้องเป็นคนออกไปล่าพวกมันด้วยตัวเองเท่านั่น

 

 

“…”

ช่วยไม่ได้แฮะ

ฉันกระโดดตามพวกมันเข้าไปในรูกว้างบนกำแพง

“นายท่านเอซ… ฉันคงต้องขอเลื่อนเวลาคืนชีพช้าไปอีกสักวันหนึ่ง ต้องขอภัยด้วยนะคะ”

พูดเช่นนั้น แล้ววิ่งหายไปในทางเดินหินที่ทอดตัวยาวสู่ชั้นบนของอาคารไป