***วันที่ 60 เรตนิว เวลา 13:00 น.***

วันสิ้นปีของดาวไดม่อน

ท่ามกลางเสียงสนุกสนานรื่นเริงของผู้คนที่ตั้งตารอวันสิ้นปี มีสตรีสองคนในชุดกันหนาวสีขาวตัวใหญ่คลุมหัว กำลังเดินตัดใจกลางเมือง หลีกหนีจากเสียงและแสงสว่างสู่ความมืด

ทิศที่พวกเธอกำลังมุ่งหน้าตรงไป คือย่านเสื่อมโทรมของเมืองที่ไม่มีใครคิดอยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวข้อง

 

 

“ลาพิส น่าจะเป็นที่นี่ รังใหม่ของยัยนั่น”

[แต่ฉันไม่รู้สึกถึงสัมผัสวิญญาณของคุณแมรี่จากข้างในนั้นเลยค่ะ]

“คงกำลังปิดบังตัวตนอยู่มากกว่ามั้ง? ”

สตรีลึกลับคาดเดาด้วยน้ำเสียงที่เบา ก่อนจะย่างเท้าล้วงล้ำเข้าไปในตรอกระหว่างเสาค้ำทางสัญจรลอยฟ้า

 

 

ราวกับได้หลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง

จากโลกที่เต็มไปด้วยบรรยากาศครื้นเครงของงานเทศกาล กลับกลายเป็นเงียบสงบ

ไม่มีวัยรุ่นหรือคนเถื่อนยืนจับกลุ่มสูบยา ไม่มีใครชายหน้าโหดคอยดักปล้นชิง

ไร้ซึ่งแสงสีเสียง เฉกเช่นอยู่ในป่าช้า

 

 

แต่ทว่าหากเงียหูฟัง จะได้ยินเสียงฉลองลอยมาตามสายลมจากสถานที่อันห่างไกล

ยิ่งเดินลึกเข้าไปในความมืด จะยิ่งได้ยิงเสียงนั้นดังขึ้น

แสง สี เสียง เริ่มกลับมาเฉิดฉายตามระยะทางเดินที่ลึกเข้าไปในตรอก

จนกระทั้งพวกเธอมาถึง ณ ช่วงใจกลางของตรอก เสียงแห่งการฉลองของเหล่าคนเถื่อนก็ได้ดังกระหึ่มขึ้นมา

 

 

“ขอฉลองให้กับความสำเร็จของแก๊ง [ภูติสีชาด] อันยิ่งใหญ่!”

“ขอฉลองให้กับ [ลูกพี่หญิงแมรี่] !!”

““ขอฉลองให้กับการรวมทุกแก๊งเป็นหนึ่งของพวกเรา เฮ้!!!””

 

 

“ดูท่าจะกำลังสนุกกันใหญ่เลยแฮะ”

[ไม่มีคนเฝ้ายามตรงหน้าประตูด้วยค่ะ]

“งั้น— ในเมื่อไม่มีใครมายืนบอกห้ามผ่าน คงไม่มีใครมาถือว่าเป็นการบุกรุกหรอก~♬”

สตรีลึกลับทั้งสองคนเริ่มเดินหน้าบุกเข้าไปภายในลานกว้างอย่างเงียบ ๆ

 

 

ข้างในนั้นมีฝูงชนกำลังรวมตัวกันมากกว่า 1,000 คน

พวกเขาแต่ละคนมีหน้าตาที่ดูป่าเถื่อน เต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำกับรอยมีดกรีดแทง อีกทั้งมีแววตาของนักล่าผู้กระหายเลือดเผยออกมาให้เห็น

พวกเขาคือเหล่าผู้คนที่ถูกสังคมทอดทิ้งและตราหน้าว่าเป็นขยะ

 

 

ทว่าแม้แต่ขยะเองก็มีจิตใจ

พวกเขามีความภาคภูมิใจในการเอาตัวรอดท่ามกลางความยากจนกับโชคชะตาที่ถูกสังคมทอดทิ้ง

มีความปราถนาต่อความสุขเล็ก ๆ ในการได้จัดงานฉลองเทศกาลสิ้นปี

ถึงไม่อาจเดินไปร่วมงานในที่แสงสว่างส่องถึงอย่างใจกลางเมือง แต่กระนั้นพวกเขาก็ยังมารวมตัวเพื่อจัดงานเฉลิมเล็ก ๆ ของตัวเองกัน ณ ที่แห่งนี้ได้

 

 

ไม่ว่าจะยากดีมีจนหรือมีนิสัยป่าเถื่อนแค่ไหน พวกเขาก็ปราถนาและฝันถึงความสุขไม่ต่างจากเหล่าผู้มีอันจะกิน

 

 

“ร่าเริงกันจริงนะ”

สตรีลึกลับที่มีขนปีกสีเหลืองกระซิบเบา ๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะเลือกเดินอ้อมฝูงชนที่วุ่นวายรอบกองไฟตรงกลางลานกว้าง

“…ยัยแมรี่ต้องอยู่ตรงนั้นชัวป้าบ”

[เป็นกระท่อมที่มีเอกลักษณ์ชัดเจนมากค่ะ…\O_O\]

สตรีลึกลับเดินอ้อมไปหยุดอยู่หน้ากระท่อมเอสกิโมแห่งหนึ่ง ซึ่งถูกทิ้งร้างอย่างโดดเดียวอยู่ริมข้างทาง

กระท่อมนั้นถูกสร้างมาจากก้อนขยะที่อัดรวมกัน แล้ววางเรียงแทนก้อนน้ำแข็ง

มันถูกวางทิ้งเอาไว้เดียวดายอย่างเศร้าสร้อย ไร้ผู้คนเหลียวแลจนมันแทบจะจมกองหิมะขาวที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า

 

 

“ถ้ายัยนั่นจะอยู่ที่ไหน ก็คงอยู่ข้างในนี้นั่นแหละ”

สตรีลึกลับว่าเช่นนั้นแล้วเอื้อมมือไปเปิดบานประตูที่ทำจากแผ่นสังกะสี

ซึ่งข้างในนั้น เธอได้พบกับ—

 

 

***

“โอ๊ย~ ไม่ได้กลับมาที่แถบนี้เสียนานเลย~”

ผมกำลังล่องลอยอย่างสบายอารมณ์อยู่ในดินแดนมิติคนตาย

ท้องฟ้าคือเพดานของขุมนรกชั้นบนที่อยู่เหนือขึ้นไป

มองไปทางขวาจะเห็นเปลวไฟสีแดงฉานลอยระอุแทนเส้นขอบฟ้า

มีหอคอยโครงกระดูกทอดยาวสูงเป็นท่อส่งวิญญาณสู่ชั้นขุมนรกต่าง ๆ ที่ใจกลางดินแดน

ถัดไปไม่ไกลจากตรงนี้ คือสวนดอกบัวกลีบเหล็กที่กำลังกางใบออกสวยงาม และส่งกลิ่นหอมล่อเหล่าดวงวิญญาณให้มาหลงติดกับ เพื่อถูกพวกมันกัดกิน

 

 

มันคือ [โรรุวมหานรก (นรกแห่งเสียงหวีดร้อง) ] นรกขุมที่ 4 ในตามความเชื่อของชาวโลก

 

 

ตามตำนานของพวกชาวโลก มันเล่นใส่ไข่กันยกใหญ่ว่าเป็นดินแดนแห่งการชำระบาปวิญญาณ เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของคนบาป ต้องถูกดอกบัวเหล็กกัดกินอวัยวะ แล้วเผาทั้งเป็นด้วยไฟ รับโทษเป็นเวลานานนับ 936,000,000,000 ปีมนุษย์ หรือ 4,000 ปีนรก

 

 

เจ้าพวกนี้ก็ชอบแต่งตำนานใส่ไข่กันเกินเลยเกินเถิดจริง~

เพราะความจริงมันเป็นแค่แห่ลงน้ำดีขนาดใหญ่ ที่พวกเราเหล่าชาวเทพแดนคนตายได้ปลูกจัดสวนดอกบัวเพื่อใช้เป็นแหล่งพักผ่อนเท่านั้นเอง~

ส่วนไอที่ลงโทษวิญญาณบาปนะ มันเป็นผลพลอยได้เสริมเท่านั้น~

 

 

“…อ๊ะ? ไม่ใช่เวลาจะมาดื่มด่ำกับความสุขที่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านตัวเองแบบนี้สิ!”

เพราะนี่เป็นการแอบใช้วิชาถอดจิตเพื่อลงมาโลกคนตาย ไม่ได้เป็นการมาอย่างเป็นทางการเหมือนครั้งที่แล้ว

ถ้าถูกท่านยมหรือลูกน้องของเขาสักคนเห็นตัว มีหวังได้เป็นเรื่องแน่!

ต้องรีบไปทำธุระของตัวเอง แล้วรีบกลับซะ~

 

 

“บ้านแสนสุข~ ไม่ได้กลับมาเยี่ยมตั้ง 50 ปีได้~”

ผมพูดกับตัวเองในตอนที่ลอยมาหยุดตรงหน้าบ้านดินสีน้ำตาลหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมบ่อดอกบัว

เป็นบ้านที่แม้แต่สหายเอโซกับลาพิสก็ไม่รู้ว่าผมมี เพราะมันคือบ้านที่เอาไว้ใช้เก็บวิญญาณคอลเลคชั่นของสิ่งมีชีวิตน่ารัก ๆ โดยเฉพาะ

มันเป็นบ้านทรงโดมขนาดเล็ก ที่ถูกลงกลอนวิญญาณเอาไว้ทั้งหมด 100 ชั้น

ถูกปลูกซ่อนอยู่ใต้พุ่มใบบัวขนาดยักษ์ จนยากที่จะมองเห็นมาจากริมทางเดินด้านนอก

สรุปง่าย ๆ คือทั้งหาเจอยาก แล้วถ้าไม่ใช่ผมเป็นคนมาเปิด ก็อย่าหวังว่าจะมีใครมาเปิดมันออก—

 

 

“…”

ทำไมประตูบ้านมันถึงถูกเปิดออกอ้าซ่าแบบนี้กันได้เนี่ย?

ในดินแดนนี้หัวขโมยด้วยอย่างงั้นเรอะ?

ไอโลกที่ทุกคนสามารถเสกรังสรรค์ทุกอย่างออกมาจากอากาศได้ด้วยพลังของเทพเจ้า ยังจะมีพวกมีนิสัยงัดแงะปรากฏให้เห็นอีกอย่างงั้นเรอะ?

 

 

“…ฉะ—”

ฉิบหายแล้วไง!!!

คอลเลคชั่นวิญญาณของผม—!

ไม่สิ… ที่ต้องห่วงคือการที่มีใครสักคนเอาเรื่องนี้ไปบอกเทพระดับสูงอย่างท่านยมต่างหาก

 

 

ความจริงคือไอการเก็บวิญญาณคอลเลคชั่นมันถือว่าทำผิดกฏสวรรค์กับนรก

เพราะเหมือนเป็นการหยุดวงจรธรรมชาติของการ เวียน – ว่าย – ตาย – เกิด

เพราะรู้ตัวว่าทำผิด เลยไม่เคยเอาบ้านหลังนี้ไปอวดให้เอโซกับลาพิสดูตลอด 1000 กว่าปี ที่คบหากันมา

ถ้าสองคนนั้นรู้เข้าละก็ มีหวังได้มาพังบ้านหลังนี้ทิ้ง เพื่อปลดปล่อยวิญญาณทั้งหมดออกไปเพื่อผมเป็นแน่แท้

 

 

ผมรีบบินเข้าไปในบ้าน

พื้นที่ทรงกลมด้านในยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายเก่า ๆ ที่ยังตรึงอยู่ในความทรงจำ

ชั้นวางยังมีผลึกคริสตัลวิญญาณสีรุ้งวางเรียงราย

ป้ายชื่อดวงวิญญาณของเจ้าของวิญญาณยังคงติดอยู่ใต้ชั้นวาง

ที่มุมในของห้อง มีเครื่องสะท้อนกายเนื้อของดวงวิญญาณวางตั้งนิ่งเหมือนเป็นรูปปั้น

ไม่มีร่องรอยของการลักขโมย หรือรื้อค้นสิ่งของ

ทุกผลึกคริสตัลยังคงถูกวางเรียงรายอย่างเรียบร้อยเป็นระเบียบ เปื้อนฝุ่น ไม่มีร่องรอยของการขยับเคลื่อนไหว

 

 

อ่าว?

ก็ยังปกติอยู่ดีมีสุขทุกอย่างเลยไม่ใช่หรอกเรอะ?

จะว่าไป— พอลองมาคิดดูแล้ว ถ้าหากมีคนบุกรุก ป่านนี้ผมคงถูกจับไปลงโทษตั้งนานแล้ว

 

 

“แล้วทำไมประตูบ้านถึง…”

ผมหันไปตรวจดูที่ประตูอีกรอบ

“…”

ดูคล้ายกับว่ามันถูกอะไรสักอย่าง พังมาจากทางฝั่งข้างในบ้านเลยแฮะ

ฝีมือของใคร?

 

 

“เออ… ช่างมันเถอะ~”

คิดมากแล้วปวดหมอง

ในเมื่อไม่มีของหาย ก็ถือว่าเป็นการสะเดาะเคราะห์ไป~

ตอนนี้รีบเอาวิญญาณที่เคยผนึกเก็บสะสมเอาไว้มาแดก เพื่อเตรียมอ๊วกปลดปล่อยโนอาร์ออกมาดีกว่า~

 

 

ผมเอื้อมมือไปแตะคริสตัลบนชั้นวาง

นำมันมาถือด้วยสองมือ แล้วเร่งกระแสวิญญาณขั้วบวก เพื่อดึงดูดขั้ววิญญาณที่ถูกกักขังข้างในให้ออกมา

แสงไฟสีเหลืองอ่อนที่แผ่วเบาได้เจิดจ้าออกมาจากใจกลางคริสตัล แล้วพุ่งเข้าไปในร่างของกายของผมราวกับถูกบ่อบึงดูดให้จมลงไป

 

 

อื่ม~ น่ารัก~ อร่อย~

 

 

ผมเริ่มไล่ดูดวิญญาณสะสมจากชั้นวางตั้งแต่ชิ้นแรก ยันชิ้นสุดท้ายที่มีร่วมกว่า 2,000 ดวง

1,…2,…3,…100,…200,…1000,…

อู้ย… เริ่มจุกขึ้นคอแล้ว…

สภาพของผมตอนนี้ช่างดูคล้ายกับลูกโป่งหุ้มผ้าคลุมตัวสีขาวสกปรก ที่ถูกอัดลมจนแน่น

 

 

ถึงจะจุก แต่ก็ต้องกินต่อไปจนกว่าจะอ้วกทั้งหมดออกมา

 

 

“ดวงที่ 1001… หืม? ทำไมคริสตัลก้อนนี้ว่างเปล่าได้หว่า? ”

มีคริสตัลก้อนหนึ่งที่ว่างเปล่าไร้แสงวิญญาณ

นี่ผมมีเอาคริสตัลเปล่ามาเผลอวางบนชั้นด้วยอย่างงั้นหรือ?

แต่ใต้ก้อนคริสตัล มันมีชื่อติดเอาไว้อยู่นี่?

เออ— [ราชินีเลือดกรด – แบนซี (Banshee) เพศหญิง]

 

 

ราชินีเลือดกรด – แบนซี?

ใช่เผ่าปีศาจรุ่นแรก พี่สาวของยัย [ราชินีปีศาจ แวม แวม] ที่ถูกพวกเราสามคนแกล้งเล่นเมื่อ 100 ปีก่อนหรือเปล่าหว่า?

จำได้ว่าตอนนั้นพวกเราสามคนไปล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอ ในตอนที่เธอตายเอาไว้พอสมควร แล้วจับกินจนพลังของเธอเหือดแห้ง

พอเล่นสนุก และดื่มด่ำกับรสชาติจนพอใจ พวกเราก็ปล่อยเธอออกไปส่งให้ท่านยม เหมือนกับวิญญาณคนอื่น ๆ ที่เคยถูกพวกเราแกล้งมาแบบนี้

แต่ว่าผมรู้สึกถูกใจเธอ เลยแอบหาจังหวะไปสับเปลี่ยนกับวิญญาณของคนอื่นไม่ให้ใครรู้ แล้วเก็บเธอมาเป็นหนึ่งในของสะสมของตัวเอง

 

 

“… ทำไมถึงหายไปได้กันหว่า? ”

ปวดหมอง… ช่างหัวแม่งเป็นรอบที่สอง

ตอนนี้ถอดสมองแล้วแดก ๆ ต่อไปเถอะ

 

 

วิญญาณดวงที่ 1500…, 1600…,

ทะ—ทรมาน—

แต่… ทำไมยังไม่ยอมอ้วกออกมาอีฟะ?

นี่ใจคอจะให้ผมกินจนหมดตู้ที่เก็บสะสมมาร่วม 1000 ปี เลยอย่างงั้นเรอะ!

ดวงที่ 1990…

เอาจริงดิ!? เหลืออีกแค่ 9 ก้อนบนชั้นวางแล้วนะ!

ดวงที่ 1998…

ขะ— ของรักของข้า…

“ดะ— ดวงสุดท้ายแล้ว…”

ดวงที่ 1999—

 

 

*โอ๊กกกกกก!!!*