การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 74

เวลาผ่านมาสามวันแล้วตั้งแต่ที่ท่านพี่มาที่ปราสาท

 

วันนี้คือวันที่เธอจะเดินทางกลับ แต่เดิมนั้น, ที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเธอมาด้วยกันกับทหารใหม่ในการฝึกของพวกเขา ก่อนที่เธอจะเดินทางกลับนั้น, พวกเราได้เตรียมการบางอย่างเอาไว้

 

และในที่สุด, คืนวันก่อน, ผู้ส่งสารก็มาถึงและแจ้งเธอว่าพวกเขาจะกลับกันในวันพรุ่งนี้เช้า

 

มันคือเวลาสำหรับการประลอง

 

“ป, เป็นยังไงครับ? คิดว่าข้าจะไหวรึเปล่า?”

 

“ดูดีแล้ว กล้าๆหน่อยแล้วไปโชว์ทักษะของท่านให้เธอได้เห็นเถอะ”

 

“น, นั่นสินะครับ”

 

ที่สนามของคฤหาสน์

 

เยอร์เกนกำลังเตรียมง้าวของเขา แน่นอนว่า, มันคือการฝึกแต่เขาก็จะใช้มันในการต่อสู้

 

และแน่นอนว่า, คู่ต่อสู้ก็คือ, ท่านพี่

 

พวกเราถ้าเธอแข่งในวันนี้และจะทำให้เธอยอมรับว่าอย่างน้อยเยอร์เกนก็มีทักษะพอที่จะเป็นคู่ครองของเธอ นี่คือจุดประสงค์ของพวกเรา

 

“ถ้าดูจากการพูดคุยกันที่ผ่านมานี้, ท่านพี่ไม่ได้รังเกียจท่าน กลับกัน, เธอดูค่อนข้างชอบท่านด้วยซ้ำ และด้วยเหตุนี้เอง, สิ่งที่ท่านจำเป็นต้องทำก็คือแสดงพลังให้เธอดู”

 

ฉันให้กำลังใจเยอร์เกน

 

จักรพรรดิเองก็เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

 

การแต่งงานจะเกิดขึ้นหรือไม่นั้นมันขึ้นอยู่กับผลลัพธ์การประลองนี้ อย่างไรก็ตาม, ถ้าเขาล่มเหลวที่นี่, เยอร์เกนก็จะปล่อยให้โอกาสที่สำคัญนี้หลุดลอยไป บางทีนี่คงจะเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวของเขา, เพราะเขาดูกดดันอย่างเห็นได้ชัด

 

ถึงยังไงเขาก็พยายามมาหนักมาก แม้กระทั่งฉันก็อยากให้เขาชนะ, เพราะถ้าเกิดเขาแพ้ขึ้นมาฉันก็คงจะมีปัญหา

 

บทสรุปการแต่งงานของท่านพี่จะทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับฉันในการดึงเธอเข้ามาเป็นผู้สนับสนุนของเรา แม้จะเป็นเช่นนี้, ฉันก็ยังคงเป็นผู้ร่วมมือในสงครามผู้สืบทอด, เนื่องจากฉันไม่ใช่กลุ่มที่เกี่ยวข้องโดยตรง, มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะใช้ท่านพ่อ ฉันรู้สึกผิดที่มันอาจจะสร้างปัญหาให้กับเขาแต่ฉันก็ต้องใช้มันเพื่อชิงความได้เปรียบ

 

ฉันต้องหาทางเอาชนะใจท่านพ่อให้ได้

 

ด้วยเหตุนี้เอง, ฉันกับเยอร์เกนจึงมีเป้าหมายร่วมกัน

 

“ท่านไม่ต้องชนะก็ได้ เธอจะยอมรับท่านอย่างแน่นอนถ้าท่านแสดงพลังของตัวเองให้เธอได้เห็น”

 

“ครับ ข้ารู้ว่าเธอเป็นคนแบบนั้น”

 

ในตอนที่เยอร์เกนพูดออกมาแบบนั้น, เสียงเท้าก็ดังมาจากทางเข้า

 

คนที่ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าที่บ่งบอกว่าผ่านการฝึกฝนมาดีก็คือท่านพี่ลีเซ

 

ท่านพี่ถอนหายใจในขณะที่เห็นเยอร์เกนถือง้าวอยู่กลางสนาม

 

“ข้าคิดว่าเจ้าคงจะทำแบบนี้เพราะเจ้าไม่ได้ไปส่งข้าแต่ว่า….อีกแล้วหรอ?”

 

“ครับ, อีกแล้วครับ องค์หญิง”

 

“เจ้านี่ไม่หัดเรียนรู้ซะบ้างเลยนะ”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็รับดาบฝึกที่พ่อบ้านเตรียมเอาไว้ให้เธอ

 

เธอเหวี่ยงมันอยู่สองสามครั้งเพื่อเช็คสภาพและเตรียมความพร้อมให้ตัวเอง

 

“เข้ามาสิ แสดงผลลัพธ์ความพยายามของเจ้าให้ข้าเห็นหน่อย”

 

“ครับ!”

 

มันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นครูฝึกกับนักเรียน

 

พอมาคิดว่าฝ่ายนึงกำลังขอแต่งงานในขณะที่อีกฝ่ายกำลังบอกปัด, มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย

 

ชายหญิงคู่นี้อายุย่างยี่สิบแล้วแต่ก็ไม่มีร่องรอยของความโรแมนติคเลยซักนิด

 

อย่างไรก็ตาม, เนื่องจากประกายไฟของพวกเขาน่าจะซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่ง, งานของฉันก็คือการจุดไฟนั่นให้ได้

 

“ถ้างั้นรอฟังสัญญาณจากข้านะ ถ้าดยุคไรน์เฟลด์ตีโดน, ก็จะถือเป็นชัยชนะของเขา ได้ใช่ไหมครับท่านพี่?”

 

“เอาเถอะ, ข้าไม่มีปัญหาหรอก, ถึงข้าจะคิดว่าคงไม่มีหวังก็เถอะนะ”

 

“จอมพลที่เก่งกาจมาประมาทฝ่ายตรงข้ามแบบนี้มันไม่ดีไม่ใช่หรอครับ”

 

เยอร์เกนเผยรอยยิ้มยั่วยุแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

 

ฉันแนะนำเขาให้ยั่วยุเธอเพราะช่องว่างระหว่างทักษะของพวกเขานั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะชดเชย

 

ตอนแรกเยอร์เกนลังเลที่จะทำแบบนี้แต่ฉันก็โน้มน้าวเขาจนได้

 

และมันก็ได้ผลอย่างสวยงาม

 

“หืม? ปกติไม่พูดแบบนี้ไม่ใช่หรอ? ไม่หัดเลือกใช้คำพูดกับข้าแบบนี้, แสดงว่าเจ้าค่อนข้างมั่นใจอยู่สินะ”

 

“มันไม่ใช่ความมั่นใจครับ นี่ก็แค่การตัดสินอย่างมีเหตุผลครับ, องค์หญิง”

 

“ดี ถ้าเจ้าบอกว่าข้าประมาทก็เข้ามาพิสูจน์สิ ข้าจะต่อสู้กับเจ้าโดยใช้แค่มือข้างที่ไม่ถนัดข้างเดียวด้วย”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ลีเซก็เปลี่ยนมาจับดาบมือซ้ายและเก็บมือขวาเอาไว้ข้างหลัง

 

ในตอนนั้นเอง, ฉันก็กำหมัดดีใจ พี่สาวของฉันเกลียดความพ่ายแพ้ ฉันคิดว่าถ้าพวกเรายั่วยุเธอ, เธอก็จะต่อให้เรา

 

ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน, แต่การต่อสู้ด้วยมือเดียวก็จะช่วยลดความเร็วของเธอแม้ว่ามันจะแค่เล็กน้อยก็ตาม แถมมันยังดีกว่าที่พวกเราคิดด้วยซ้ำเนื่องจากเธอไม่ได้ใช้มือข้างที่ถนัด ความแตกต่างทางด้านทักษะระหว่างเยอร์เกนกับพี่สาวของฉันมันเป็นเรื่องยากที่จะบีบเข้ามาแต่นี่จะช่วยเพิ่มโอกาสให้เยอร์เกนตีเธอโดนได้อย่างมีนัยสำคัญ และถ้าเป็นเช่นนี้การที่ท่านพี่จะยอมรับเยอร์เกนนั้นก็จะง่ายขึ้นไปด้วย

 

ถ้าเขาสามารถทำให้เธอต่อสู้ได้อย่างยากลำบาก, เธอก็จะไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับเขา เธอไม่ใช่คนใจแค็บที่จะไปโทษว่ามันเป็นเพราะเธอต่อให้เอง แถม, เธอยังไม่ยอมให้ขนมฉันด้วย

 

“ท่านพี่ ก่อนอื่นข้าขอยืนยันให้แน่ใจก่อนถ้าดยุคสามารถปล่อยการโจมตีที่น่าประทับใจได้……”

 

“แน่นอน, ข้าจะยอมรับเขา ถ้าเขาเติบโตขึ้นถึงขนาดนั้นจะให้ข้าไปเป็นภรรยาของเขาข้าก็ไม่ติดขัดอะไรหรอก”

 

เธอยอมรับเงื่อนไข

 

ฉันตอบกลับเธอไปว่าเข้าใจแล้วและยกมือขวาของฉันขึ้นมาระหว่างพวกเขา

 

และพอเห็นว่าทั้งคู่พร้อมแล้ว, ฉันก็ให้สัญญาณ

 

“เริ่มได้!!”

 

“ย้ากกก!!!!!”

 

เยอร์เกนเริ่มพุ่งเข้าใส่เธอด้วยพลังเต็มที่

 

ท่านพี่ไม่ได้หลบมันแต่เลือกที่จะรับมันเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้น, ด้วยมือข้างที่ไม่ถนันดและดาบที่บางกว่า

 

มันกลับส่งเสียงปะทะดังสนั่น

 

ง้าวของเยอร์เกนถูกท่านพี่หยุดเอาไว้ได้อย่างงดงาม

 

“อะไรกัน? มีแรงแค่นี้หรอ?”

 

“ไม่หรอกครับ ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าท่านจะรับมัน ถึงยังไงท่านก็ไม่ใช่คนที่จะหลบการโจมตีแบบนี้อยู่แล้ว”

 

พอพูดจบ, เยอร์เกนก็ใส่พลังเพิ่มเข้าไปที่แขนของเขา

 

ต่อให้เป็นท่านพี่, แต่ถ้าแข่งพละกำลังมันก็คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ด้วยการใช้ทั้งร่างกาย, เยอร์เก็นก็ผลักดันการโจมตีของเขาไปหาเธอได้มากขึ้นผ่านการใช้น้ำหนักอย่างเต็มที่

 

“หนอยย! อัลเป็นคนแนะนำสินะ? การโจมตีมันดูมีลูกเล่นใช้ได้เลยนี่”

 

“คิดว่ายังไงหล่ะครับ?”

 

“เจ้าตั้งใจจะดันเข้ามาต่อหรอ? แต่จำเรื่องนี้เอาไว้ให้ดีหล่ะ ตอนที่เจ้าโจมตีนั่นแหล่ะคือช่วงที่เจ้าเปราะบางที่สุด”

 

พอพูดจบ, ด้วยการฉวยจังหวะที่การโจมตีอ่อนลง, ท่านพี่ก็หมุนตัว

 

เนื่องจากไม่มีอะไรมาสนับสนุนน้ำหนักการโจมตีของเขา, ง้าวของเยอร์เกนก็เลยพุ่งลงไปที่พื้น และผ่านการหมุนที่งดงามนี้เอง, ท่านพี่ก็ใช้แรงจากการเคลื่อนที่เพื่อสวนกลับเยอร์เกน

 

แบบนี้ไม่ดีแล้วสิ

 

ในตอนที่ฉันคิดแบบนั้น, ก็มีเสียงปะทะดังขึ้นอีก

 

และเมื่อมองดูดีๆ, เยอร์เกนก็ใช้ด้ามจับง้าวรับการโจมตีของท่านพี่

 

“หืม?”

 

“ข้าไม่ได้เลือกอาวุธชิ้นนี้เพราะน้ำหนักของมันอย่างเดียวนะครับ”

 

“เจ้าโตขึ้นมาหน่อยนะ แต่แค่รับการโจมตีระดับนี้ได้เจ้าก็พอใจแล้วหรอ?”

 

ทั้งสองทิ้งระยะออกจากกัน

 

จากนั้นเยอร์เกนก็ค่อยๆควงง้าว

 

เขาคิดที่จะทะลวงการป้องกันของเธอด้วยการโจมตีเดียวผ่านการใช้แรงเหวี่ยง

 

บางทีเธอคงมองเรื่องนั้นออก, ท่านพี่ไม่ได้เข้าไปในระยะของเยอร์เกน

 

อย่างไรก็ตาม, เยอร์เกนไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นแล้วเริ่มไล่ต้อนเธอ

 

“ฝีมือควงใช้ได้นี่”

 

“พอผมตัวใหญ่ขึ้น, มันก็ใช้ได้ง่ายขึ้นครับ”

 

“เจ้านี่ตลกจังเลยนะ เจ้าอยากให้ข้าเป็นภรรยาของเจ้าขนาดนั้นเลยหรอ?”

 

“ข้าไม่กล้าหรอกครับ ข้าแค่อยากให้ท่านคอยอยู่เคียงข้างข้า”

 

“มันก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”

 

“น่าเสียดายนะครับที่มันต่างกันเยอะเลยหล่ะ ถ้าท่านไม่เข้าใจหล่ะก็ดูเหมือนว่าองค์หญิงเองก็ยังต้องเรียนรู้เหมือนกันนะครับ”

 

“หนอย….ช่างเป็นคำยุที่ราคาถูกซะจริง”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็หยุดถอย

 

เธอตั้งใจจะรับคำท้าทายของเยอร์เกนตรงๆ ให้ตายเถอะ, เธอยังคงเอาตัวเองไปอยู่ในจุดเสียเปรียบทั้งๆที่มันเกี่ยวพันกับอนาคตของเธอเนี่ยนะ

 

ถ้าเธอบัญชาการกองทัพในฐานะจอมพลเธอจะไม่ทำแบบนี้แต่นี่เป็นการต่อสู้ส่วนตัวของเธอ

 

นี่คือสาเหตุที่ท่านพี่ยึดติดกับความรู้สึกของตัวเอง

 

ฉันรู้จักพี่สาวของฉันดีเพราะฉะนั้นนี่คือสิ่งที่คาดเอาไว้แล้ว

 

“ย้ากก!!”

 

เยอร์เกนย่นระยะเข้ามาในขณะที่ควงง้าว

 

จากนั้นเขาก็ควบคุมการหมุนของมันอย่างเชี่ยวชาญแล้วเหวี่ยงง้าวของเขาในท่าแทง

 

เขาฝีมือใช้ได้

 

เธอน่าจะประหลาดใจกับเรื่องนี้

 

นี่คือสิ่งที่ฉันคิดแต่ว่า

 

“อ่อนไป”

 

ท่านพี่แทงดาบออกแล้วขัดจังหวะง้าวของเขาก่อนที่มันจะทิ้งน้ำหนักลงมา

 

ปลายง้าวได้ปะทะเข้ากับปลายดาบของเธอ

 

มันคือฝีมือระดับผู้เชี่ยวชาญ

 

แต่ว่าเธออ่านออกได้ยังไงกันว่ามันเป็นการแทง?

 

เธอน่าจะรู้ถึงพลังของตัวง้าวและสาเหตุที่เยอร์เกนก็หยิบมันมาเป็นอาวุธของเขาตั้งแต่แรกนั้นก็เพราะพลังของมัน ในเมื่อท่านพี่เองก็รู้เรื่องนั้น, เธอก็น่าจะคิดว่ามันเป็นการฟันแทนที่จะเป็นการแทงสิ……..

 

“ได้ยังไงกัน……”

 

“หึหึ, ถึงกับพูดไม่ออกเลยสินะ”

 

 

“ไม่จริงหน่า…..ท่านแค่แทงออกมาไม่ใช่หรอ?”

 

“ข้าไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นหรอก ข้าแค่อ่านการเคลื่อนไหวของเจ้า และถึงยังไงเจ้าก็เป็นพวกโรแมนติค ถ้าเจ้าจะแทงข้าการโจมตีของเจ้าก็จะอ่อนลง เหมือนกับที่เจ้ารู้นิสัยของข้า, ข้าเองก็รู้นิสัยของเจ้าเหมือนกันนั่นแหล่ะ”

 

“โถ่…….”

 

เยอร์เกนถูกทิ้งห่างอีกครั้งแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม, มันสามารถบอกได้จากสีหน้าของเขาว่าการเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้คือแผนลับของเขา, มันคือไพ่ตายของเขา

 

และตอนนี้มันก็ถูกปิดผนึกแล้ว

 

เขาไม่เหลือลูกไม้อะไรให้เล่นแล้ว

 

“ดูเหมือนจะไม่เหลือลูกไม้แล้วสินะ สุดท้ายแล้วมันก็เป็นชัยชนะของข้าอีกครั้ง, เยอร์เกน”

 

“…..ครับ ข้าแพ้แล้ว…”

 

เยอร์เกนยอมรับความพ่ายแพ้ของเขา

 

ท่านพี่ลีเซยิ้มให้เยอร์เกนแล้วเริ่มเอ่ยชม

 

“เอาเถอะ, ครั้งนี้ถือว่าไม่แย่นะ”

 

“แสดงว่าท่านพี่จะยอมรับเขาแล้วใช่ไหม?”

 

“นั่นมันคนละเรื่องกัน การโจมตีของเขายังซื้อใจข้าไม่ได้เลย ครั้งนี้เจ้าก็ยังไม่ได้แต่งหรอก, เยอร์เกน”

 

ท่านพี่พูดออกมาอย่างโหดร้าย

 

เยอร์เกนอึ้งในตอนที่เขาได้ยินคำพูดพวกนี้

 

“ท่านพี่……! ท่านไปเกลียดอะไรในตัวเขาครับเนี่ย……!?”

 

“อะไรกัน? เจ้าก็ดูเข้าข้างเยอร์เกนไม่ใช่หรอ?”

 

“ใช่ครับ เขาพยายามตั้งขนาดนั้นเพราะฉะนั้นช่วยอย่าทำแบบนั้นกับเขาเลยนะครับ ข้าสามารถบอกได้เลยว่าข้าชอบเขา ถ้ามีเหตุผลอะไรก็ช่วยบอกพวกเราเถอะครับ มาปั่นหัวเขาแบบนี้ก็มีแต่จะทำให้ดยุคดูน่าสงสารไม่ใช่หรอครับ”

 

สำหรับข้อเรียกร้องของฉัน, ท่านพี่ลีเซใช้ความคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมาอย่างเหงาๆ

 

รอยยิ้มของเธอคือรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

 

จากนั้นท่านพี่ก็พยักหน้าเล็กน้อย

 

“นั่นสินะ……เยอร์เกน ฟังให้ดีๆหล่ะ”

 

“ครับ…….”

 

“อย่ามายุ่งเกี่ยวกับข้าอีก เจ้ามันน่ารำคาญ”

 

บางสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้พึ่งออกมาจากปากของเธอ

 

และเป็นเวลาพักนึงที่ฉันไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

 

เมื่อสักครู่คนๆนี้พึ่งพูดอะไรออกไปนะ?

 

เยอร์เกนเองก็ดูตกใจเหมือนกัน

 

อย่างไรก็ตาม,

 

“…..งั้นหรอครับ……ข้าน่ารำคาญสินะครับ……”

 

“ใช่”

 

“…..ขออภัยด้วยครับ นับจากนี้ไปข้าจะหยุดส่งขอคำแต่งงานมาให้ท่านแล้ว”

 

พอพูดจบ, เยอร์เกนก็คอตก

 

 

เป็นเวลาพักนึงที่เขามองท่านพี่อย่างเจ็บปวดแต่สีหน้านั้นก็หายไปในเวลาไม่นาน

 

ซึ่งนั่นก็เพราะท่านพี่เองก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

 

“ถ้างั้นข้าขอตัวหล่ะ อัล, ดูแลเยอร์เกนแทนข้าด้วย”

 

“เอ๊ะ? เดี๋ยวนะครับ! ท่านพี่!”

 

ในขณะที่มองแผ่นหลังที่เศร้าสลดของท่านพี่, ฉันก็เริ่มเดินตามเธอไป

 

และเมื่อหันกลับมา, เยอร์เกนก็กำลังคุกเข่าอยู่

 

นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรเนี่ย!?

 

ตอนนี้ฉันควรจะดูแลใครดี!?

 

ในขณะที่กำลังคิดว่าถ้าลีโออยู่ที่นี่ก็ดี, ฉันก็ชั่งน้ำหนักความสำคัญระหว่างพวกเขาทั้งสอง

 

จากนั้นฉันก็เลือกตามท่านพี่ไป

 

ซึ่งเหตุผลก็เพราะฉันคิดว่าเธอต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้แน่ๆ

 

เธอคงไม่ทำสีหน้าแบบนั้นออกมาหรอกถ้าเธอรำคาญเขาจริงๆ