นิยาย การกลับมาของฮีโร่

ตอนที่ 117

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น คนพวกนี้ยกโขยงมาจากไหนเยอะแยะ?”

“ช่ว เงียบๆหน่อย อย่าเผลอไปมองหน้าพวกเขานะ เดี๋ยวจะมีเรื่องเอาป่าวๆ รีบหนีออกจากที่นี่เถอะ พวกเขาคงเกณฑ์ คนไปกระทืบใครบางคนละมั้ง”

“กระทืบ? คนอย่างเปโตรไม่ยอมนิ่งดูดายจริงๆด้วย กะด้วยสายตามีมากกว่า หนึ่งร้อยคนเลยนะ…”

“ช่างมันเถอะ รีบเผ่นกันก่อนดีกว่า เดียวจะพลอยโดนลูกหลงเอา”

ฝูงชนมืดฟ้ามัวดินรวมตัวกระจุกอยู่เต็มถนนทางเดิน ผู้ตื่นขึ้นบนชั้นที่ 31 จํานวนมากมารวมตัวอยู่ในจุดเดียวกันเกือบหมด

ความสนใจของพวกเขาทั้งหมดมุ่งตรง ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งนั้นก็คือโรงเหล้าขนาดเล็กชั้นเดียวตั้งอยู่ริมถนน

“เขาดูผ่อนคลายเหลือเกิน”ลุกค์พูด ขณะสายตาพินิจมองใบหน้าของซูฮยอนผ่านช่องว่างหน้าต่าง

ปราศจากข้อกังขาอีกฝ่ายเป็นคิมซูฮ ยอนผู้ตื่นขึ้นชาวเกาหลีใต้ไม่ผิดแน่ ซูฮยอนยังปล่อยตัวปล่อยใจเพลิดเพลินไปกับชาร้อนๆของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แม้ซูฮยอนจะสัมผัสได้ถึงการมาเยือนของกลุ่มพวกลุกค์แล้วก็ตาม

<<แสดงว่าอีกฝ่ายต้องมั่นใจฝีมือตัวเองพอสมควร>>

ระดับโดยรวมของผู้ตื่นขึ้นที่จับกลุ่มอยู่ที่นี่ ไม่ได้มีความสามารถสูงส่งอะไรขนาดนั้น ในหมู่พวกเขาแรงค์สูงที่สุดคือ แรงค์ B แต่ค่าเฉลี่ยส่วนใหญ่อยู่ที่แรงค์ C

แน่นอนว่าในหมู่พวกเขายังมีแรงค์ A ปะปนมาด้วย แต่ก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือ ลุกค์

เห็นได้ชัดว่าต่อให้พวกเขาทั้งหมด รวมพลังเข้าด้วยกัน ก็ไม่สามารถข่มขวัญซูฮยอนผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ให้เกิดความเกรงกลัวได้

อย่างไรก็ตาม…

<<ทางเรามี “ปีศาจร้าย” เป็นไผ่ตายสําคัญ>>

เปโตร..

เขาคืออัจฉริยบุคคลมากความสามารถ การทดสอบในหอคอย เขาผ่านมาได้ โดยเลือกความระดับที่ 9 และเขามาหยุดอยู่บนชั้น 31 เมื่อหลายปีก่อน

ระดับทักษะของเปโตรสามารถเทียบเท่าระดับแรงค์ S อย่างสมน้ําสมเนื้อ แม้ความสามารถโดยรวมจะไม่สูสีเท่าระดับแรงค์ S แท้จริง แต่เขาก็มีประสบการณ์สั่งสมมาหลายปี การต่อกรกับซูฮยอนคงไม่เป็นปัญหามากนัก

ซูฮยอนได้รับตําแหน่งแรงค์ S มาไม่ถึงครึ่งปี ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีทางที่ อีกฝ่ายจะเอาชนะกลุ่มคนของพวกเขาได้

มีผู้ตื่นขึ้นนับร้อยคนเบียดเสียดอยู่ที่นี่ ต่อให้ซูฮยอนหลบหนีได้สําเร็จ อย่างน้อยเขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บสะบักสะบอมบ้าง

<<จากข้อมูลทั้งหมด ได้ผลสรุปออกมาว่าพวกเราอยู่ในตําแหน่งได้เปรียบกว่า>>
สถานการณ์ทุกอย่างในปัจจุบันดูเรียบร้อย ทว่าหากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริงๆ คงมีผู้ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งบาดเจ็บไม่ก็ล้มตาย แต่ผลลัพธ์สุดท้ายฝ่ายที่สามารถคว้าชัยชนะเอาไว้ในมือคงหนีไม่พ้นกลุ่ม
พวกเขา

<<พวกเราจะใช้ยุทธวิธีกองโจรที่สร้างความวุ่นวายให้พละกําลังของอีกฝ่ายถดถอยอย่างช้าๆ จากนั้นก็ให้เปโตรออกมาปิดฉาก>>

ยิ่งต่างหากแผนการที่วางเอาไว้ลุล่วงไปได้ด้วยดี พวกเขาจะได้ประโยชน์จาก เหตุการณ์นี้ไปเต็มๆ การปลงชีวิตซูฮยอนบนชั้นที่ 31 ซึ่งเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S เพียงไม่กี่คนที่กล้าท้าทายระดับความยากที่ 10 แล้วรอดชีวิตกลับมา

เมื่อทางสํานักงานใหญ่ทราบข่าวการตายของซูฮยอนว่าเป็นฝีมือของกลุ่มพวกเขา ทางนั้นจะไม่กล้ายุ่มย่ามกับพวกเขาอีกต่อไป

“รายงาน คนไม่เกี่ยวข้องอพยพออกไปรอบนอกหมดแล้วครับ

หลังจากได้รับฟังรายงานจากลูกน้อง ลุกค์หันมองรอบๆและถามย้ํา

“รวมไปถึงชาวพื้นเมืองด้วยใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

“ดีมาก”

แม้จะเป็นผู้ตื่นขึ้น หากพลั้งมือทําร้ายชาวพื้นเมืองของชั้นที่ 31 จะส่งผลกระทบทําให้ผู้ตื่นขึ้นอาศัยอยู่ในเมืองได้ยากขึ้น มีกฎอยู่หนึ่งข้อที่ผู้คนไม่ค่อยพูดถึง นั่นก็คือ ผู้ตื่นขึ้นและชาวพื้นเมืองจะไม่หันดาบใส่กันและกัน หากผู้ตื่นขึ้นละเมิดกฎข้อบังคับ การทําธุรกิจอะไรก็แล้วแต่ ภายในชั้นที่ 31 จะติดขัดขึ้นเป็นกอง

ระหว่างกําลังรอผู้ตื่นขึ้นตามมาสมทบ พวกเขาได้ทําการอพยพคนไม่เกี่ยวข้อง และชาวพื้นเมืองให้ออกจากพื้นที่เสี่ยงก่อนม่านการต่อสู้จะแง่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

“คุณบอกว่าหลังจากภารกิจยุติ คุณจะเพิ่มเบลนดิ้งเป็นสองเท่าจากจํานวนปกติ เป็นความจริง?”

“เป็นความจริง แต่นายต้องทํางานให้ เต็มที่ด้วยเข้าใจไหม ถ้านายทําสําเร็จอย่าว่าแต่สองเท่าเลย สามเท่าฉันก็ให้ได้ลุกค์กล่าว

“ยะฮัว”
“สุดยอด!!!”

คําตอบกลับด้วยท่าทางมั่นใจของลุกค์ ส่งผลให้เกิดเสียงเชียร์จากทุกทิศทาง

เหตุผลทําไมพวกเขาถึงคลั่งไคล้เบลนดิ้งนัก มีที่มาที่ไปชัดเจน ลุกค์ก็เคยใช้ยาเสพติดทุกวันเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงทราบเป็นอย่างดีว่าผลกระทบหลังจากได้ลิ้มลองเบลนดิ้งมันเป็นยังไง

<< นี่สินะคืออภิสิทธิ์พิเศษของการผูกขาดสินค้าไว้กับตัวเองเพียงผู้เดียว >>

การบีบบังคับผู้ซื้อให้ถ้อยทีถ้อยอาศัย พวกเขาเพียงผู้เดียว โดยไม่มีสินค้าคู่แข่ง สรุปคร่าวๆคือการผูกขาดตลาดอย่างเบ็ดเสร็จ
เปโตรใช้องค์กรส่วนตัวของเขาควบคุมการผลิตและการจําหน่ายเบลนดิ้ง คนอื่นๆ ไม่สามารถผลิตยาชนิดนี้เองได้ หากไม่ได้รับคําอนุญาตจากเขา

แม้แต่การส่งออกยาหรือการเป็นตัวแทนจําหน่ายก็ต้องได้รับคําอนุมัติจาก เขาก่อนด้วยเช่นกัน

ความแข็งแกร่งที่เปโตรครอบครองเป็นของจริง กล่าวอีกนัยหนึ่งคืออํานาจในมือของเขาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
<<ต้องขอบคุณเปโตรจริงๆ ที่ทําให้ฉันสามารถควบคุมคนโง่เหล่านี้ได้>>

ตามจริงลุกค์ไม่ได้หวังอยากต่อสู้กับซูฮยอนเลยสักนิด เพราะมันไม่เหมาะกับสไตล์ของเขา

แต่ถ้าพวกเขาผ่านพ้นเหตุการณ์นี้ไปได้ อิทธิพลของพวกเขาจะยิ่งใหญ่ขึ้น จินตภาพที่คิดภายในหัว ส่งผลดีต่อองค์กรล้วนๆ ลุกค์จึงตัดสินใจรวมแผนการด้วย

หลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ ลุกค์ก็ส่งข้อความไปหาเปโตร ซึ่งเจ้าตัวคงกําลังเฝ้าดูเหตุการณ์จากระยะไกล

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายห้ามหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด ถ้าเกิดนายพลาดตายขึ้นมา ก่อนใครเพื่อน ทุกอย่างที่วางไว้เป็นอันจบ”ลุกค์พิมพ์ข้อความแจ้งเตือนให้เปโตรเป็นครั้งสุดท้ายและปริปากพูด

“เอาล่ะ มาเริ่มโชว์การแสดงกันเถอะ”

“ศัตรูกําลังเคลื่อน!!”

เสียงตะโกนร้อนรนของผู้ตื่นขึ้นทําให้ ลุกค์หักคอตัวเองดังกรอบ

ซูฮยอนที่กําลังจิบชาด้วยท่าทางสบายๆ ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งฉับพลันและจ้องมองลุกค์ตรงๆ

“ฉันนั่งรอพวกนายจนเบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

ซูฮยอนยืนบิดเอวยืดเส้นยืดสาย สายตาลอบมองไปยังดวงตาของลุกค์

แม้ว่าลุกค์จะซ่อนตัวอยู่หลังผู้ตื่นขึ้นหลายร้อยคน แต่ซูฮยอนก็ค้นหาตําแหน่งของลุกค์เจอได้อย่างรวดเร็ว

สายตาแหลมคมทําให้ความหนาวเย็น คืบคลานไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนค่อยๆลามไปทั่วร่างกาย

ซูฮยอนเดินออกไปนอกโรงเหล้า สายตากวาดมองฝูงชนและนับจํานวน

“10 20 50 100 นายเกณฑ์คนมาเยอะจัง”

เขายอมยกธงขาวยอมแพ้การนับจํานวนผู้ตื่นขึ้นที่อยู่รอบๆบริเวณโรงเหล้า ผู้ตื่นขึ้นที่รวมตัวกันอยู่ มีกลุ่มใหญ่ไม่ใช่เล่น

อย่างน้อยผู้ตื่นขึ้น 1 ใน 10 ที่พัก อาศัยบนชั้นที่ 31 ก็อยู่ที่นี่เกือบหมด แสดงให้เห็นว่าผู้ตื่นขึ้นเกินครึ่งตกอยู่ภายใต้อาณัติของเปโตร

<<ไม่น่าเชื่อว่าจํานวนคนที่อาศัยอยู่บนชั้นที่ 31 จะเยอะขนาดนี้>>

พวกเขาใช้เวลาเรียกรวมพลเพียงไม่นาน แต่กลับสามารถรวบรวมได้เยอะขนาดนี้ หากพวกเขามีเวลาเตรียมตัวจริงจังละก็ กําลังพลคงมากกว่านี้หลายเท่า

ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปอํานาจและอิทธิพลของเปโตรจะยิ่งขยายวงกว้างมากขึ้น สิ่งเดียวที่จะสามารถหยุดยั้งชายอย่างเปโตร ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากซูฮยอน ชายหนุ่มที่พึ่งมาถึงชั้น 31

<<แล้วเจ้าเปโตรมุดหัวอยู่ตรงไหนหว่า?>>

ชายคนนั้นไม่อยู่บริเวณแถวนี้ จากการสันนิษฐาน แผนการที่เปโตรวางเอาไว้ คือต้องการผลาญพละกําลังของซูฮยอนให้ได้มากที่สุดเพื่อง่ายต่อการโค่นล้ม

ช่างเป็นแผนการที่ชาญฉลาดมาก การ ต่อสู้ครั้งนี้หากเปโตรพลาดพลั้งตายขึ้นมา สิ่งที่ทํามาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลหรืออํานาจจะหายวับไปกับตา

<<ในเมื่อแกไม่อยากโผล่หัวออกมานัก...>>

ปัง!!

ซูฮยอนใช้กําปั้นทุบฝ่ามือพลางก้าวเดินไปข้างหน้า…

<<ฉันจะทําให้แกโผล่หัวออกมาเอง>>

เขาเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า จังหวะก้าวเดินผ่อนคลายไร้ความกังวล ราวกับกําลังรอให้กลุ่มผู้ตื่นขึ้นพุ่งถลาเข้าโจมตี

ท่าทางของซูฮยอนทําให้กลุ่มผู้ตื่นขี้ นรู้สึกกลัวจนหัวหด บางคนที่ไม่มีกะจิตกะใจต่อสู้แต่แรก รีบทิ้งอาวุธของตัวเองแล้ววิ่งแจ้นหนีไป

“กะ..เกิดบ้าอะไรขึ้น?”

“ทําไมถึงไม่มีใครกล้าเปิดฉากโจมตี?”

“ไอ้พวกขี้ขลาด!! แกทําบ้าอะไรกันอยู่? ยืนนิ่งหาพระแสงอะไร?”ลุกค์ตวาดเสียงกร้าว

ระหว่างซูฮยอนขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผู้ตื่นขึ้นที่มีอาการตกใจกลัวต่างพากันถอยร่นทิ้งระยะห่าง

กลุ่มคนโง่เง่าที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อต่อสู้ แทนที่จะเชือดเฉือนอีกฝ่ายเต็มความสามารถ กลับมัวสาละวนถอยกรูดหนีศัตรูด้วยความหวาดกลัว

ภาพที่ออกมาทําให้ลูกค์ทั้งผิดหวัง แกมซึ่งโกรธ

<<ไอ้พวกเฮงซวย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ>>

อย่าบอกนะว่าเจ้าบ้านั้น คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่ากลุ่มคนหลายร้อยชีวิตจะเกิดการตอบสนองยังไง?

ซูฮยอนยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสม่ําเสมอด้วยสีหน้าแช่มชื่น

ลุกค์ชําเลืองมองซูฮยอนที่กําลังเขยื้อนใกล้เข้ามา มือสองข้างกําหมัดแน่น

<<เห็นที่ฉันคงต้อง...>>

ลุกค์เองก็ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะฟ้าประทานคนหนึ่ง เขาสามารถผลักดันตัวเอง ให้มาอยู่ในตําแหน่งแรงค์ A ได้ แม้ตอนนี้เขาจะผันตัวกลายเป็นพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ ผู้ควบคุมชั้นที่ 31 อยู่เบื้องหลังแล้วก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เปโตรเริ่มมีอํานาจบาตรใหญ่ ลุกค์ที่เปรียบเสมือนมือขวาจึงกลายเป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนจํานวนมาก

แรงค์ S และ แรงค์ A มีกําแพงสูงชันขวางกั้นถึงกลางเอาไว้ แม้จะแค่ระดับเดียว แต่อานุภาพของพลังมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลุกค์จะทําอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

<<เอาไงเอากัน>>

ขณะที่ลุกค์กําหมัดแน่นและเตรียมพร้อมพุ่งทะยานไปข้างหน้า…

ตูม!!

เสียงระเบิดดังสนั่นเกิดขึ้นบริเวณจมูกของลุกค์ การมองเห็นที่เคยชัดแจ๋วเริ่มพร่ามัว ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดําสนิท

<<อะไรกัน?...>>

ปัง!!

ร่างกายของลุกค์ลอยละลิวไปบนอากาศไถลไกลหลายเมตร ร่างกายชนปะทะเข้ากับผู้ตื่นขึ้นที่ยืนอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกทําให้พวกที่ยืนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ล้มคว่าคะมหงายเหมือนลูกโบว์ลิ่งชนพิน

หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา ปัจจุบันลุกค์นอนทับอยู่บนตัวของผู้ตื่นขึ้นไม่ทราบชื่อ…

หนังตากระพริบปรือๆ เขาค่อยๆหมดสติและจมสู่ห้วงนิทรา ก่อนหมดสติเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตัวเองโดนอะไรเข้าไป

“ขะ..เขามาแล้ว!!”

“ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!!”

ทันใดนั้นซูฮยอนที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ก็ระเบิดพลังเปลวเพลิงออกมา หมัด 2 ข้างถูกเปลวเพลิงร้อนแรงห่อหุ้มเอาไว้

เขากระโจนเข้าหากลุ่มฝูงชนที่แออัด อยู่ตรงหน้าแล้วประเคนหมัดเปลวเพลิน โจมตีพวกเขา

ตูม! ตูม!

ทุกครั้งที่หมัดของซูฮยอนต่อยลงบน เบ้าหน้าของใครก็ตาม หน้าของคนผู้นั้นจะบุบลงไป

อัก!! อัก!!

ผู้ตื่นขึ้นที่เปโตรเรียกรวมพลมีสภาพดูไม่จืด บางคนหัวแตก บางคนใบหน้าบวมช้ํา บางคนอาการหนักสุดถึงขั้นทรุดลงไปกองกับพื้นและชักดิ้นชักงอ แผ่นหลังก้งโค้งจนดูน่ากลัว ดูไม่จืด บางคนหัวแตก บางคนใบหน้าบวมช้ํา บางคนอาการหนักสุดถึงขั้นทรุดลงไปกองกับพื้นและชักดิ้นชักงอ แผ่นหลังกังโค้งจนดูน่ากลัว

“หยุดมันให้ได้!!”

“ในหมู่พวกเราใครมีสกิลพันธนาการหรือป่าว? รีบหยุดมันเร็ว”

“ไม่ต้องสนกลยุทธ์ กระหน่ําโจมตีใส่มัน ด้วยทุกอย่างที่มีก็พอ!!”

มือสีดําปริศนาโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน แล้วคว้าจับข้อเท้าซูฮยอนเอาไว้ ขณะเดียวกันโซ่เส้นใหญ่ลอยลู่ลมพุ่งเข้าหา ซูฮยอนและม้วนรัดรอบตัวอย่างแน่นหนา หมายมั่นผนึกการเคลื่อนไหวหน

“พวกเราทําสําเร็จแล้ว!!”

“ทําได้บ้าอะไรของแก อย่าเหลิงให้ มากนัก”

กรอบแกรบ!!

ตดยังไม่ทันหายเหม็น มือที่พยายามกุมข้อเท้าซูฮยอนเอาไว้แตกละเอียด พื้นดินที่มีมือดําโผล่ออกมา ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นสภาพพื้นดินดังเดิม โซ่ที่ม้วนรอบตัวซูฮยอนเอาไว้ก็ขาดออก จากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยชั่วพริบตา

หลังจากซูฮยอนอิสระ เขาเหวี่ยงหมัดโจมตีอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา

ปัง!!

อีก!!

เสียงลมหายใจฟืดฟาดของคนนิรนาม เงียบหายไปกลางคัน ร่างกายทรุดลงไปนอนกองบนพื้น

ซูฮยอนเมินเฉยและเลือกกระหน่ำหมัด โจมตีเป้าหมายคนใหม่ที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดต่อ…

“เชี่ยเอ้ย ไอ้บ้านี้เป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้หรือไง?”

“น่ากลัวเป็นบ้า รู้ไหมฉันได้ยินมาว่า เขาใช้ดาบเป็นด้วย”

“ดาบเหรอ จริงด้วยเขาเหน็บเก็บไว้อยู่ตรงเอว”

กลุ่มคนที่ล้อมรอบซูฮยอนตกอยู่ใน ความยุ่งเหยิง

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ มีคนจํานวนมากถูกเขียออกจากสนามต่อสู้ ลุกค์ที่ควรบัญชาการแนวหน้าก็หมดสติไปก่อนใครพวก

เปโตรความหวังเดียวของพวกเขาก็ได้ วี่แววไม่มีใครรู้ด้วยซ้ําว่าเขาจะปรากฏตัวออกมาตอนไหน

“ปวดกบาลโว้ย เขาต้องการให้พวกเราจัดการกับสัตว์ประหลาดตัวนี้ยังไงกันแน่?”

อีกฝ่ายเป็นเพียงชายหนุ่มวัยรุ่นหนึ่งคน

แม้ว่าภาพรวม พวกเขาเหมือนได้ เปรียบเรื่องจํานวน แต่เพราะทักษะการต่อสู้ของพวกเขาและซูฮยอนต่างกันเกินไป ทําให้ผลลัพธ์เริ่มปรากฏเด่นชัดขึ้น

“เปโตรมุดหัวอยู่ไหน?”ซูฮยอนเปิดปากถาม ฝูงชนที่ห้อมล้อมเริ่มกระเถิบ เว้นระยะห่างกับเขามากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อไม่มีใครตอบคําถาม ซูฮยอนหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาเอื้อมมือไปจับด้ามดาบ และบ่นพึมพํา

“ถ้าเดาไม่ผิด เขาอาจจับตาดูเหตุการณ์อยู่จากที่ไหนสักแห่ง”

ซูฮยอนเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามกระจ่างใส

“ไม่ว่าแกจะเฝ้าดูอยู่ที่ไหนก็ตาม”

ดาบถูกชักออกมาจากฝัก บรรยากาศรอบตัวซูฮยอนโหมกระหน่ําแปรปรวน

“ชอบเป็นผู้ชมติดขอบสนามนักใช่ไหม จับตาดูให้ดีแล้วกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาจะพังพินาศภายให้วันนี้!”

เปโตรกําลังเฝ้ามองสถานการณ์ผ่าน ลูกแก้วคริสตัลขนาดสมส่วน

ภาพที่ฉายผ่านลูกแก้วคริสตัลคือ ร่างกายซูฮยอนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหลือเพียงภาพติดตา กําลังเหวี่ยงอาวุธฟันใส่ลูกน้องของเขา

ซูฮยอนเริ่มออกกระบวนท่า ด้วยสกิลที่ยอมเยี่ยมของเขาทําให้ทุกอย่างที่ข้างหน้าถูกทําลาย

ในระหว่างซูฮยอนกําลังนัวเนียกับการต่อสู้ จู่ๆเขาก็หยุดยืนอยู่กับที่เฉยๆและพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงเยือกเย็น

“ชอบเป็นผู้ชมติดขอบสนามนักใช่ไหม จับตาดูให้ดีแล้วกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา จะพังพินาศภายให้วันนี้!”

ซูฮยอนแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่สําหรับเปโตร เขารู้สึกเหมือนว่าอีกฝ่ายกําลังมองมายังเขาผ่านลูกแก้วคริสตัล
เป็นไอ้สารเลวที่ไหวพริบดีเหลือเกิน เปโตรคิดสรตะบางที่อีกฝ่ายอาจจะค้นพบสกิลของเขาแล้วก็ได้ เพราะงั้นซูฮยอนจึงจงใจพูดออกมาเพื่อให้เขาได้ยิน

<<เหตุผลที่มันไม่ยอมทําลายสกิลของฉัน เพราะต้องการให้ฉันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและเป็นสักขีพยานสินะ>>

ถ้าเขาต้องการ ซูฮยอนสามารถทํา ลายสกิลของเปรโตรได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็ไม่ทําและเลือกโรมรันต่อไป

เลือดสีแดงเรื่อสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนลูกแก้วคริสตัล

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ มีคนจํานวนมาก พ่ายแพ้หมดสภาพ

ไหล่ของเปโตรสั่นไหว “ไอ้สารเลว….”

กําปั้นซูฮยอนกระแทกเข้าหน้าท้อง ของผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่ง

ชายผู้โชคร้ายยกมือกุมท้อง ร่างกายโงนเงนไปมาก่อนทรุดลงกับพื้น แม้ว่าแววตาชายคนนั้นจะไร้ความกระตือรือร้น แต่เพราะยาเสพติดเบลนดิ้ง เขาจึงยังไม่ยอมแพ้และพยายามโจมตีซูฮยอน เพื่อให้ตัวเองได้ส่วนแบ่งเบลนดิ้งสักเล็กน้อยก็ยังดี

<<เขาต้องการปราบปรามคนติด ยาหรือเขาต้องการสังหารคนที่มีจิตใจด่างพร้อยกันแน่?>>

ปัจจัยหลักที่ทําให้ซูฮยอนจัดการลูกสมุนของเขาขั้นเด็ดขาด เพราะต้องการบีบบังคับให้เขาโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อน หรือไม่ก็อยากกําจัดเศษมนุษย์ที่สร้างความเน่าเฟอะบนชั้นที่ 31
ไม่ว่าซูฮยอนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาไม่มีทางลงไม้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับคนไม่รู้จักแม้แต่หน้าค่าตาป่านนี้แน่

<<อย่าบอกนะว่า เขารู้ความสามารถที่แท้จริงของฉัน?>>

เปโตรสายหัวปฏิเสธความคิดนั้น มันไม่มีทางเป็นไปได้และไม่ควรเกิดขึ้น เรื่องที่เกิดขึ้นต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ

เปโตรยังคงใจแข็งเฝ้ามองเหตุการณ์ผ่านลูกแก้วคริสตัลอีกสักพัก เขายังไม่อยากเคลื่อนไหวตอนนี้

<<แม่งเอ้ย>>

เปโตรกําหมัดแน่นและพยายามอดกลั้นอารมณ์ รากฐานที่เขาใช้เวลาสร้างมานานแสนนาน กําลังพังทลายด้วยน้ํามือของชายหนุ่มเพียงคนเดียว

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา…

<<คนที่ใช้การไม่ได้ก็สมควรโละออกโอกไป>>

ชั้นที่ 31 มีผู้ตื่นขึ้นหน้าใหม่วนเวียนมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย
เขารู้ดีว่าเบลนดิ้งมันน่าดึงดูดใจขนาดไหน ในฐานนะผู้ผลิตและผู้จัดจําหน่ายรายใหญ่ ด้วยยาชนิดนี้เขาสามารถขยายอิทธิพลและสร้างฐานอํานาจของเขาขึ้นมาใหม่ได้ทุกเมื่อตามต้องการ

ไม่สําคัญว่าพวกนั้นจะเป็นหรือตาย สําหรับเขาตอนนี้ การเอาชีวิตให้รอดพ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมสําคัญเป็นอันดับแรก

<<อีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น อดทดไว้...>>

เปโตรเฝ้ามองการต่อสู้ผ่านลูกแก้วคริสตัลและหวังให้ลูกกะจ๊อกประวิงเวลาต่ออีกสักพัก แต่ทว่า…

“ฉันหาแกเจอแล้ว!!”

เสียงกังวานของซูฮยอนดังออกมาจากลูกแก้วคริสตัล แก้วหูและร่างกายของเปโตรสั่นครั่นครื้นพร้อมกัน…