การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 116

นิยาย การกลับมาของฮีโร่ ตอนที่ 116 ควอนจางฮยอกกลืนน้ําลายลงคอหลังจากได้ยินคําซักถามของซูฮยอน สํานักงานใหญ่ผู้ตื่นขึ้นป่าวประกาศชัดเจนห้ามใช้ยาเสพติดเบลนดิ้งบนโลกชั้นที่ 31 ขั้นเด็ดขาด แต่คําป่าวประกาศก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า วิธีการดังกล่าวไม่อาจยับยั้งยาเสพติดได้พ่อค้ายาเสพติดสาละวนขายยาให้ผู้เสพต่อเนื่องอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อไม่ได้ผลทางสํานักงานจึงมีการบังคับใช้กฎหมายฉบับใหม่ ท้ายที่สุดหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็ไม่สามารถสกัดกั้นช่องทางยาเสพติดได้อยู่ดี นั่นจึงกลายเป็นเหตุผลทําไมคว็อนจางฮยอกจึงไม่ใส่ใจและไม่คิดว่าเบลนดั้งเป็นอันตราย แต่สถานการณ์ให้ปัจจุบันเปลี่ยนไป
แล้ว… “ไม่เพียงแต่นายจะติดการเสพ เบลน ดิ่ง ขึ้นสมองนายยังพัวพันขายของต้องห้ามให้กับตัวแทนจําหน่ายของเปโตรอีก..” ซูฮยอนมองหน้าคว็อนจางฮยอก เขาก้มตัวลงแล้วหยิบเบลดดิ้นจากพื้นขึ้นมาอย่างระมัดระวังและพูดต่อ “ตามกฎที่ออกมาล่าสุด ฉันสามารถทําโทษนายที่นี่ได้เลย” ความหนาวเย็นแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของคว็อนจางฮยอก สํานักงานไม่มีทางยุ่มย่ามเรื่องบนชั้น ที่ 31 แน่นอน แต่กับคนตรงหน้ามันต่างออกไปซูฮยอนเป็นผู้ตื่นขึ้นมากความ สามารถและปัจจุบันเขายังอยู่บนชั้นที่ มิหนําซ้ําซูฮยอนยังรู้ด้วยว่าควอนจ างฮยอกเป็นใครมาจากไหน เพราะซูฮ ยอนทราบดีในประเทศเกาหลีใต้ มีพลเมืองชื่อควอนจางฮยอกอาศัยอยู่ในเมืองอันยังถ้าซูฮยอนส่งเรื่องให้ทาง หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเขามีหวังโดนจับแหงๆ สถานการณ์ตอนนี้ควอนจางฮยอกติดอยู่ในกับดักอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างมืด แปดด้าน ไร้หนทางหนี “คือว่า…”ควอนจางฮยอกพูดตะกุกตะกักพลางทําทางท่าน่าเห็นใจ “ให้ความร่วมมือกับฉันก็พอ” ซูฮยอนยิ้มย่องผ่องใส แต่ในทางกลับกันควอนจางฮยอกน้ําตานองหน้า หลังจากทั้งคู่เข้ามาในโรงเหล้าคว์อนจางฮยอกกระดกเบียร์ไม่หยุด เขารู้ สึกว่าปากของตัวเองแห้งผากอวัยวะภายในร่างกายแสบร้อน ซูฮยอนพูดขณะสายตามองดูอีกฝ่ายนั่งเคาะขวดเบียร์ “ไม่ต้องเกร็ง” “ขะ…เข้าใจแล้ว” ร่องรอยของความวิตกกังวลมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าฉายขึ้นบนใบหน้าคอนจางฮยอกดูเหมือนอีกฝ่ายจะกลัวซูฮยอนตราหน้าว่าตัวเขาเป็นผู้กระทําผิด “เอาล่ะ สรุปเรื่องที่นายเล่ามาและการ จับต้นชนปลายของฉัน”ซูฮยอนพยายามเรียบเรียงเนื้อหา ควอนจางฮยอกนั่งหลังตรงและนึก ย้อนกลับไปถึงคําพูดเมื่อครู่ที่เล่าให้ซูฮยอนฟัง “นายเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวถูกต้องไหม?” “ถูกต้อง” “นายไม่เกี่ยวข้องกับเปโตรโดยตรง หน้าที่ของนายคือนําของไปส่งมอบให้กับลูกค้าหลังจากทํางานเสร็จเรียบร้อย นายจะได้รับส่วนแบ่งเบลนดิ้งเป็นค่าตอบแทนสินะ” “ประมาณนั้น” “หมายความว่ามีผู้ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งได้เสพเบลนดิ้งฟรีๆทั้งๆที่ตัวเองไม่เกี่ยวข้องกับเปโตรเหมือนนายด้วย?” “นายพูดถูก และพวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเปโตรอย่างลึกซึ้งเลยสักคน” “อืม…” “ฉันพูดด้วยความสัตย์จริงฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเบื้องลึกจริงๆนะ” “ไม่ว่านายจะเกี่ยวข้องหรือเปล่าไม่ใช่ประเด็นสําคัญพอมาคิดดูดีๆฉันควรส่งตัวนายให้ทางสํานักงานดีไหม?” “อย่านะ ฉันสํานึกผิดแล้ว” ซูฮยอนเมินเฉยต่อกิริยาควอนจางฮยอกเขาใช้นิ้วมือเคาะโต๊ะเป็นจังหวะพลางส่งเสียงอึมงํา <<ทําไมคนอย่างเปโตรถึงยอมลดตัว ลงมาสุงสิงกับชายแหลกเหลวพรรค์นี้ด้วยหนอ?>> สําหรับเปโตรชั้นที่ 31 เขาเป็นเหมือ นพระเจ้าจะดลบันดาลอะไรก็ได้ตามใจปรารถนาดังนั้นเขาไม่มีทางลดตัวไปพบหน้าคนอ่อนหัดที่สามารถไต่มาถึงชั้นที่ 31 โดยเลือกความยากระดับที่ 1 เป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน “เอ่อคือว่า…จะเป็นอะไรไหม หากฉันอยากถามว่าเบลนดิ้งมันผิดปกติตรงไหน”ควอนจางฮยอกถาม “นายเป็นคนเสพเองกับตัวยังไม่รู้อีกเหรอ?” “เอ๊ะ? เรื่องอะไรกัน?” “เฮ้อช่วยไม่ได้จะอธิบายให้ฟังก็แล้วกันเมื่อไม่นานมานี้เบลนดิ้ง เริ่มแทรก ซึมบนแผ่นดินสหราชอาณาจักรไม่ใช่แค่สหราชอาณาจักรเท่านั้น ประเทศทั่วโลกก็มีชะตากรรมไม่ต่างกัน”ซูฮยอน เงื้อมือออกไปหยิบเบลนดิ้งที่คว็อนจางฮยอกแบกไว้ออกมาและกล่าวต่อ“เบลนดิ้งทั้งหมดถูกลักลอบนําออกจากที่นี่โดยใช้คะแนนความสําเร็จเป็นสกุลเงินซื้อขายสาเหตุที่ยาเสพติดไปโผล่บน แผ่นดินสหราชอาณาจักรได้นั้นเพราะใบสินทรัพย์ต่างมิติ สิ่งของที่หลุดออก ไปจากที่นี่ ไปจบอยู่บนฝ่ามือผู้มั่งคั่งในโลกชั้นที่ 31 อาจมองว่าเป็นแค่หญ้าธรรมดาแต่สําหรับพวกเขา…” “พวกเขาคงคิดประมาณว่าตัวเองกํา ลังได้เสพสุขสิทธิพิเศษเฉพาะผู้ตื่นขึ้นเท่านั้นใช่ไหม?” “นายก็ฉลาดเหมือนกันนินึกว่าโง่จนกู้ ไม่กลับเสียอีก”ซูฮยอนผงกหัว “สําหรับพวกเขาสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับใช้เงินซื้อสิทธิพิเศษ เพื่อให้ตัวเองลิ้มลองความรู้สึกเลิศล้ําเหมือนผู้ตื่นขึ้น สักครั้งในชีวิตส่วนยาเสพติดเป็นเพียงของแถมแต่ปัญหาที่แท้จริงของการ ลักลอบนําของออกมาขายโลกภายนอกคือการสูญเสียคะแนนความสําเร็จไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง” ใบสินทรัพย์ต่างมิติ หนึ่งใบมีค่าใช้ จ่ายอยู่ที่ 50,000 คะแนน
สําหรับซูฮยอนในปัจจุบันราคาใบส นทรัพย์ต่างมิติเป็นเรื่องขี้ประจิ๋วแต่สําหรับผู้ตื่นขึ้นที่พึ่งไปถึงชั้นที่ 31 ถือว่าเป็นคะแนนความสําเร็จที่มีมูลค่ามหาศาล จํานวนคะแนนความสําเร็จที่เสียไปกับ การลักลอบขนเบลนดิ้ง ออกมาสู่โลกภายนอกมีมูลค่าสูงถึงพันล้าน… “ที่สําคัญที่สุดมีผู้ตื่นขึ้นจํานวนมากนัก หลักอยู่บนชั้นที่ 31 ถาวร เพราะเบลนดิ่งโดยเฉพาะซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นประเด็นที่ปล่อยทิ้งคาราคาซังไม่ได้แม่ในตอนนี้จํานวนผู้ตื่นขึ้นที่ตัดสินใจอยู่บนชั้นที่ 31 จะมีไม่เยอะมากแต่การดํารงอยู่ของเบลนดิ้งในอนาค ตอันใกล้เบลนดิ้งจะกลายเป็นที่รู้จักมากขึ้นผลสุดท้ายจํานวนผู้ตื่นขึ้นที่ตัดสินใจอาศัยอยู่บนชั้นที่ 31 จะค่อยๆเพิ่มขึ้น ในปีพ.ศ. 2021 มีผู้ตื่นขึ้นอัตราส่วน 1 ต่อ 10 ตัดสินใจเลือกอยู่บนชั้นที่ 31 อย่างไรก็ตามตัวเลขดังกล่าวจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปในอนาคต จาก 1 ต่อ 10 เปลี่ยนเป็น 5 ต่อ 10 พวกเขาหันหน้าหนีโลกแห่งความจริง และเลือกใช้ชีวิตอยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบเพื่อใช้เวลาเสพยาอย่างเต็มที่ หากไม่มียาเสพติดตัวนี้ผู้ตื่นขึ้นคงไม่ตัดสินใจปักหลักอยู่บนชั้นที่ 31 และคะแนนความสําเร็จหลายพันล้านคงไม่สูญเปล่าไปกับเรื่องไร้สาระการคงอยู่ของเบลนดิ้งอธิบายอีกนัยหนึ่งคือมันเป็ นอุปสรรคชิ้นใหญ่ต่อมนุษย์ชาติ ที่สําคัญที่สุด…… <<เปโตร ไอ้เจ้าบ้านั่นเป็นตัวปัญหา อย่างแท้จริง>> เบลนดิ้ง แปรรูปมาจากหญ้าชนิดหนึ่ง ซึ่งพบเจอได้ทั่วไปบนชั้นที่ 31 ทว่าเปโตรใช้ข้อได้เปรียบนั้นเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเขาสร้างเครือข่ายยาเสพติดขนาดใหญ่ขึ้นจนปัจจุบันการใช้เบลนดิ้ง เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ นอกจากเปโตรจะทําเบลนดิ้งไว้เสพเองแล้วเขายังแจกจ่ายและขายให้กับลูกค้าที่สนใจเพื่อสนองต้องการของตนเองและเงินตรา สายตาซูฮยอนเปลี่ยนไปจ้องมองเบลนดิ้งที่ห่อด้วยผ้าสีขาววางกองไว้อยู่บนโต๊ะ เขาทําท่าครุ่นคิดอะไรสักอย่างก่อนพูดขึ้น “ของกลางพวกนี้ ฉันจะยึดเอาไว้” “เอ๊ะ?” “ เอ๊ะ” ของนายหมายความว่าไงหา?นายคิดว่าฉันจะยอมอะลุ่มอล่วย ให้นาย เสพสุขกับยาพวกนี้ต่อไปงั้นเหรอ” “หากนายยึดของไปฉันก็แย่สิ” “อย่ากังวลฉันมีงานอย่างอื่นให้นาย ทํา”ซูฮยอนมีความคิดดีๆเด้งขึ้นมาในหัว เขาหยิบของกลางขึ้นมาหนึ่งห่อแล้วส่งให้คว็อนจางฮยอก “จากนี้ไป ฉันอยากให้นายช่วยโฆษณาชื่อของฉันให้หน่อย” ซูฮยอนยิ้มมุมปากและมองไปยังดวงตาของควอนจางฮยอกที่กําลังสั่นกลัว เปโตร ราชาผู้ปกครองโลกชั้นที่ 31
ไม่สิ ต้องบอกว่าเขาใช้ชีวิตเยี่ยงขัตติยมานะถึงจะเหมาะสมกว่า เงินสาวงามยาเสพติดและลูกน้องที่บูชาเขาประดุจพระเจ้า การใช้ชีวิตเฉกเช่นเขาเป็นความฝันของใครหลายๆคน
ภายในที่พักซึ่งตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในเมืองเปโตรนอนเอนหลังอยู่แถวสวนหญ้าหน้าบ้านและจุดไฟก่อนหยิบเบลนดิ้งเอาไปอังไฟเมื่อควันสีขาวลอยฟังออกมาเขาสูบควันสีขาวเข้าไปเต็มปอด ไม่นานการมองเห็นก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองอ่อนโลกทั้งใบเหมือนตกอยู่ในความฝันนุ่มละมุนราวกับว่าตัวเขาปล่อยใจให้ไหลไปตามเกลียวคลื่นแห่งความมึนเมาอย่างเพลิดเพลิน “ฟู…” เขากลั่นควันเอาไว้ในปอดสักพักสัมผัสรสชาติของมันแล้วพ่นออกมาจาก ปาก เปโตรค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น สิ่งแวดล้อมทุกอย่างกลายเป็นสีเหลืองทั้งหมดด้านหลังของเขามีชายร่างบึกบินเปลือยท่อนบน ผมสีเหลืองนัยน์ตาสีเหลืองนอนหงายท้องอยู่บนพื้น เปโตรหยิบเบลนดิ้งม้วนสําเร็จรูปขึ้นมาโบกสะบัดใกล้ดวงตาและบ่นพึมพํา “น่าเสียดายที่ฤทธิ์ของมันอ่อนไปหน่อย” ร่างกายของเขาเริ่มมีการต่อต้านเบลนติ้งมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปฤทธิ์ยาจึงมีผลกระทบต่อเขาน้อยลงเรื่อยๆแม้อาการกระสันยายังคงอยู่แต่ความรู้สึกพึงพอใจหลังจากสูบยาไม่เหมือนกับในอดีต อีกต่อไป เปโตรรีบผุดลุกจากที่นั่งเพราะมีแขกหน้าใหม่วิ่งปร์อเข้ามาหา “มีอะไร?”เขาถามพลางยกมือถอดแว่นกันแดดออก แขกที่มาใหม่เป็นเพื่อนคนสนิทของ เขาซึ่งคบหากันมาเนิ่นนาน ชื่อ ลุกค์ อีกฝ่ายมองดูเปโตรหยิบเบลนดิ้งม้วนใหม่ขึ้นมาและปริปากซักถาม “พักหลังๆนายชักจะใช้พวกมันบ่อยเกินไปแล้วนะรู้ตัวไหม?” “ใครสนกันล่ะยาตัวนี้หาง่ายจะตาย” “เบลนดิ้งออกฤทธิ์โดยการดูดกลืนพลังงานในร่างกายของผู้ใช้ หากนายยังเอาแต่สูบมันไป…” “พอซักที มาถึงก็รู้จี้จุกจิกฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าจะปักหลักอยู่ที่นี่ไม่ขึ้นไปชั้นถัดไปต่อให้พลังงานหายหมดก็ช่างหัวมันสิ” เปโตรเขม็งมองลุกค์ด้วยสายตาเดือดดาล การบ่นกระปอดกระแปดใช้ไม่ได้ผลกับเปโตรมาตั้งแต่แรกถ้าการบ่นของลุกค์ใช้ได้ผลจริงๆป่านนี้เปโตรคงหันหลังให้ยาได้นานแล้ว ประมาณหนึ่งเดือนหลังจากเปโตรลองใช้เบลนดิ้งเขาก็ถอนตัวไม่ขึ้น ลุกค์ถอยหายใจอย่างเอือมระอาและตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “2-3 วันที่ผ่านมามีคนขโมยเบลนดิ้งที่จัดเตรียมไว้ส่งออกนายได้ยินข่าวหรือยัง?” “ได้ยินสิ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครจะกระทืบให้ตายเลยคอยดู” เปโตรเปล่งเสียงกรนมาทางจมูกอย่างเกรี้ยวกราด แค่หนึ่งคําพูดของเขาสามรถปล กระดมผู้ตื่นขึ้นในชั้นที่ 31 ได้อย่างน้อย1000 คนแต่กลับมีไอ้ปัญหาอ่อนไม่รู้จักหัวนอนปลายตีนกล้ากระตุกหนวดเสือโดยการขโมยเบลนดิ้งของเขาไปอย่างไม่เกรงกลัวแถมยังทําโจ่งแจ้งภายในอาณาเขตของเขาอีก.. “ตัวแทนจําหน่ายหน้าใหม่ของเราผู้ตื่นขึ้นชาวเกาหลีชื่อควอนจางฮยอกมาหาฉันเป็นการส่วนตัวเขานําข้อมูลสําคัญมาบอก”
“ข้อมูลอะไร?” “เขาบอกว่า รู้ว่าใครเป็นคนร้ายขโมยเบลนดิ้งไปจากพวกเรา” “จริงเหรอ? ไอ้ลูกกะหรี่นั่นเป็นใคร?” “คิมซูฮยอน ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ประจําเกาหลีใต้ ขณะกําลังฟังคํารายงานจากลุกค์เปโตรสวมใส่เสื้อเชิ้ตเรียบง่าย แว่นกันแดดเหน็บเก็บไว้บนหัว เพราะฤทธิ์ยาเบลนดิ้งส่งผลกระทบต่อระบบประสาททําให้เขามีอาการมึนเมาจนกระทั่งเมื่อครู่ร่างกายของเขาอ่อนเปลี้ยไปอย่างกะทันหันเพราะได้รับฟังเรื่องที่น่าใจหายต่อให้คนใกล้ตาย หาก ได้ยิน ยังต้องฝืนกระเด้งตัวขึ้นมารับฟัง “นายบอกว่าใครนะ”เปโตรถาม “หูของนายยังปกติดีอยู่ไหม? ตั้งใจฟังให้ดีๆ ฉันบอกว่าคนร้ายตัวจริงก็คือคิมซูอยอนตอนนี้เขาอยู่บนชั้นที่ 31” “ไม่ใช่เรื่องนั้นฉันแค่แคลงใจทําไมไอ้เวรถึงหยุดอยู่ที่นี่ปกติเขาต้องพากเพียรปีนป่ายหอคอยอย่างไม่หยุดพักไม่ใช่เหรอไง” “ใครจะไปรู้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจซูฮยอนให้ความสนใจเบลนดิ้ง ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเรา “พ่อมันถอะ…” เปโตรเคยได้ยินข่าวมาว่าซูฮยอนไต่มาถึงชั้นที่ 31 แต่เขาไม่ได้สนใจมันมากขนาดนั้น เมื่อไม่นานนี้มีผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S คนหนี้งมาถึงชั้นที่ 31 ด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่ได้หยุดพัก เขาเลือกท้าทายการทดสอบ ต่อไปทันที โดยไม่สนใจว่าสภาพแวดล้อมบนโลกชั้นที่ 31 จะเป็นยังไง แต่ไอ้เวรนี่เสือกเลือกหยุดพักอยู่ชั้นที่ 31 “เขาให้ความสนใจเบลนดิ้งแสดงว่าเขาคงรับรู้ถึงความมหัศจรรย์ของเจ้าสิ่งนั้นแล้วสินะ”เปโตรถาม “น่าจะใช่” “ไอ้ชั่วนั่น แสร้งวางท่าเป็นอัศวินประกายแสงแต่สุดท้ายพฤติกรรมของมันก็ไม่ต่างอะไรกับหัวขโมย” ซูฮยอนกล้าแย่งชิงเบลนดิ้งอย่างโจ่งแจ้งหมายความว่าอีกฝ่ายพยายามเชิดของและไม่ยอมจ่ายเงินค่าสินค้า “พวกเราจะทําอะไรต่อ? สอดแนมเขาเงียบๆ หรือส่งคนไปเจรจากับเขาโดยเสนอเบลนดิ้งจํานวนหนึ่งให้?”ลุกค์ถาม “นายบ้าไปแล้วหรือไง?” คําแนะนําของลุกค์ทําให้การแสดงออกของเปโตรดูน่าเกลียด “ในเมื่อมันกล้ามากระตุกหนวดของฉันฉันจะเล่นกับมันด้วย” “พวกเขาบอกฉันเท่านี้” ควอนจางฮยอกรีบมาแจ้งข่าวจากคนระดับสูงให้ซูฮยอนรับทราบ คําสั่งที่ ออกมาใหม่ล่าสุดคือใครก็ตามหากพบเห็นซูฮยอนต้องจับตาดูอีกฝ่ายเอาไว้อย่าให้คลาดสายตารอจนกว่าพรรคพวกคนอื่นๆจะตามมาสมทบ.. “พวกเขาต้องการให้นายจับตาดูฉันไว้งั้นเหรอ?” ซูฮยอนถามกลับ “ใช่ เหมือนพวกเขากําลังตามล่าตัวนายอยู่คุณชายซูฮยอน” ควอนจางฮยอกเป็นแค่คนสํามะเลเทเมาเขาทํางานให้เปโตรเพราะต้องการเบลนดิ้งเท่านั้น แต่คําสั่งที่ออกมาใหม่เปโตรต้องการให้คนในองค์กรจับตาดูซูฮยอนเอาไว้เนี่ยนะมันเป็นคําสั่งเฉดหัวให้ไปตายชักๆ แน่นอนว่าการตายของลูกกะโล่ คนระ ดับสูงคงไม่สนใจใยดี “อย่างนี้นี่เอง พวกเขาอยากได้ตัวฉันจ ริงๆด้วย”ซูฮยอนบ่นพึมพําและยิ้มกริ่มภายใต้รอยยิ้มมีเลศนัยบางอย่างแฝงไว้ เมื่อควอนจางฮยอกเห็นรอยยิ้มของ ซูฮยอน เขารู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆเนื้อตัวเริ่มเย็นเฉียบ “คุณชายวางจะทําอะไรต่อไป?” “นายช่วยคาบข่าวไปบอกพวกเขาห น่อย” “บอกว่าอะไร? “นายไปแจ้งข่าวให้พวกเขาทราบ ฉัน จะนั่งรออยู่ตรงนี้ พอพวกเขาทราบเดี๋ยวพวกเขาก็มาหาฉันเองแหละ”
ทั้ง 2 คนนั่งพูดคุยกันอยู่ในโรงเหล้า นอกจากอาหารเรียบง่ายและชาล้างคอจนถึงตอนนี้พวกเขาไม่ได้สั่งเมนูใหม่ เพิ่มเลย ขนาดพวกเขานั่งแช่กันอยู่นานมากก็ไม่มีใครสนใจ “นายบ้าไปแล้วหรือไง? คิดปะทะกับ พวกเขาซึ่งๆหน้า โดยไร้แผนการเนี่ยนะ?” “จะกังวลอะไร หากฉันพลาดตายขึ้น มา สุดท้ายมันก็เป็นผลดีกับนายไม่ใช่เหรอ?” “เอ๊ะ?” “เรื่องของนาย ไม่ว่าจะเรื่องการเป็นตัว แทนขายเบลนดิ้งหรืออาศัยอยู่ในเมืองอันยังฉันไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยแม้แต่ คนเดียว” หัวสมองของคว็อนจางฮยอกหมุน ประมวลผลคําพูดของซูฮยอน ในกรณีนี้หมายความว่า… “ถ้าฉันตกตาย เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับ นายจะหายวับไปกับอากาศ ไม่ล่วงรู้ไปถึงหูผู้อื่น” นี่คือฉากจบที่สมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง สําหรับคว็อนจางฮยอก สมมุติเหตุการณ์ลงเอยอย่างที่ว่าจริงๆเขาก็สามารถใช้ชีวิ ตอยู่ในชั้นที่ 31 ได้อย่างสบายใจพร้อมเสพสุข เบลนดิ้ง ได้ตามต้องการ “ในเมื่อเข้าใจก็รีบไปได้แล้ว หากพลาดโอกาสนี้ นายคงต้องใช้สมองคิดให้หนักขึ้นเพื่อหาฆ่าฉันให้ได้” “รับทราบครับ คุณชาย” ทันทีที่ซูฮยอนพูดจบควอนจางฮยอกผลักเก้าอี้ไปข้างหลังและลุกขึ้นยืนก่อนวิ่งพรวดออกไปจากโรงเหล้าอย่างเร่งเรีบและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่เขาคิดไว้ในใจ แม้ควอนจางฮยอกจะมาถึงชั้นที่ 31 โดยเลือกความยากระดับที่ 1 แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่งดังนั้นความเร็ว ของเขาจึงเร็วกว่าคนปกติ ซูฮยอนใช้หลังพิงเก้าอี้และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของชาด้วยท่าทางผ่อนคลาย <<ฉันอยากรู้จัง พวกเขาจะมาหาฉันตอนไหนกันนะ?>> สิบนาที ยี่สิบนาทีคงไม่พอสําหรับเตรียมการ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเปโตรต้องใช้เวลาสักพักในการเรียกรวมพลผู้ตื่นขึ้นจํานวนมากเพื่อต่อกรกับผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S อย่างไรก็ตามการเรียกรวมพลไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแม้จะเป็นตัวเปโตรก็ตาม ซูฮยอนหวังลึกๆในใจอยากให้เปโตรเลือกวิธีเจรจามากกว่าหากเป็นเช่นนั้นมันสามารถย่นระยะทางที่ห่างไกลให้สั้นลงและการเผชิญหน้าระหว่างเขากับเปโตรจะได้เร็วขึ้น แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเลือกทางไหนก็ไม่สําคัญสําหรับเขา <<ไม่ช้าก็เร็ว ฉันก็ต้องเจอหน้าอีกฝ่ายอยู่ดี>> ซูฮยอนไม่จําเป็นต้องขยับร่างกายให้เปลืองเรี่ยวแรงเขามีหน้าที่แค่นั่งคอยอย่างอดทนและรอให้แขกเดินมาหาด้วยตนเอง หลังจากควอนจางฮยอกวิ่งออกไปได้ไม่นานมีผู้ตื่นขึ้นจํานวนหลายร้อยคนรวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนแออัดอยู่บริเวณด้านนอกโรงเหล้าซึ่งด้านในซูฮยอนกําลังนั่งจิบชารออย่างสําราญใจ

นิยาย การกลับมาของฮีโร่

ตอนที่ 116

ควอนจางฮยอกกลืนน้ําลายลงคอหลังจากได้ยินคําซักถามของซูฮยอน

สํานักงานใหญ่ผู้ตื่นขึ้นป่าวประกาศชัดเจนห้ามใช้ยาเสพติดเบลนดิ้งบนโลกชั้นที่ 31 ขั้นเด็ดขาด

แต่คําป่าวประกาศก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า วิธีการดังกล่าวไม่อาจยับยั้งยาเสพติดได้พ่อค้ายาเสพติดสาละวนขายยาให้ผู้เสพต่อเนื่องอย่างไม่เกรงกลัว

เมื่อไม่ได้ผลทางสํานักงานจึงมีการบังคับใช้กฎหมายฉบับใหม่ ท้ายที่สุดหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็ไม่สามารถสกัดกั้นช่องทางยาเสพติดได้อยู่ดี

นั่นจึงกลายเป็นเหตุผลทําไมคว็อนจางฮยอกจึงไม่ใส่ใจและไม่คิดว่าเบลนดั้งเป็นอันตราย

แต่สถานการณ์ให้ปัจจุบันเปลี่ยนไป
แล้ว…

“ไม่เพียงแต่นายจะติดการเสพ เบลน ดิ่ง ขึ้นสมองนายยังพัวพันขายของต้องห้ามให้กับตัวแทนจําหน่ายของเปโตรอีก..” ซูฮยอนมองหน้าคว็อนจางฮยอก

เขาก้มตัวลงแล้วหยิบเบลดดิ้นจากพื้นขึ้นมาอย่างระมัดระวังและพูดต่อ

“ตามกฎที่ออกมาล่าสุด ฉันสามารถทําโทษนายที่นี่ได้เลย”

ความหนาวเย็นแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของคว็อนจางฮยอก

สํานักงานไม่มีทางยุ่มย่ามเรื่องบนชั้น ที่ 31 แน่นอน แต่กับคนตรงหน้ามันต่างออกไปซูฮยอนเป็นผู้ตื่นขึ้นมากความ สามารถและปัจจุบันเขายังอยู่บนชั้นที่

มิหนําซ้ําซูฮยอนยังรู้ด้วยว่าควอนจ างฮยอกเป็นใครมาจากไหน เพราะซูฮ ยอนทราบดีในประเทศเกาหลีใต้ มีพลเมืองชื่อควอนจางฮยอกอาศัยอยู่ในเมืองอันยังถ้าซูฮยอนส่งเรื่องให้ทาง หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเขามีหวังโดนจับแหงๆ

สถานการณ์ตอนนี้ควอนจางฮยอกติดอยู่ในกับดักอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างมืด แปดด้าน ไร้หนทางหนี

“คือว่า…”ควอนจางฮยอกพูดตะกุกตะกักพลางทําทางท่าน่าเห็นใจ

“ให้ความร่วมมือกับฉันก็พอ”

ซูฮยอนยิ้มย่องผ่องใส แต่ในทางกลับกันควอนจางฮยอกน้ําตานองหน้า

หลังจากทั้งคู่เข้ามาในโรงเหล้าคว์อนจางฮยอกกระดกเบียร์ไม่หยุด เขารู้ สึกว่าปากของตัวเองแห้งผากอวัยวะภายในร่างกายแสบร้อน

ซูฮยอนพูดขณะสายตามองดูอีกฝ่ายนั่งเคาะขวดเบียร์ “ไม่ต้องเกร็ง”

“ขะ…เข้าใจแล้ว”

ร่องรอยของความวิตกกังวลมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าฉายขึ้นบนใบหน้าคอนจางฮยอกดูเหมือนอีกฝ่ายจะกลัวซูฮยอนตราหน้าว่าตัวเขาเป็นผู้กระทําผิด

“เอาล่ะ สรุปเรื่องที่นายเล่ามาและการ จับต้นชนปลายของฉัน”ซูฮยอนพยายามเรียบเรียงเนื้อหา

ควอนจางฮยอกนั่งหลังตรงและนึก ย้อนกลับไปถึงคําพูดเมื่อครู่ที่เล่าให้ซูฮยอนฟัง

“นายเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวถูกต้องไหม?”

“ถูกต้อง”

“นายไม่เกี่ยวข้องกับเปโตรโดยตรง หน้าที่ของนายคือนําของไปส่งมอบให้กับลูกค้าหลังจากทํางานเสร็จเรียบร้อย นายจะได้รับส่วนแบ่งเบลนดิ้งเป็นค่าตอบแทนสินะ”

“ประมาณนั้น”

“หมายความว่ามีผู้ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งได้เสพเบลนดิ้งฟรีๆทั้งๆที่ตัวเองไม่เกี่ยวข้องกับเปโตรเหมือนนายด้วย?”

“นายพูดถูก และพวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเปโตรอย่างลึกซึ้งเลยสักคน”

“อืม…”

“ฉันพูดด้วยความสัตย์จริงฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเบื้องลึกจริงๆนะ”

“ไม่ว่านายจะเกี่ยวข้องหรือเปล่าไม่ใช่ประเด็นสําคัญพอมาคิดดูดีๆฉันควรส่งตัวนายให้ทางสํานักงานดีไหม?”

“อย่านะ ฉันสํานึกผิดแล้ว”

ซูฮยอนเมินเฉยต่อกิริยาควอนจางฮยอกเขาใช้นิ้วมือเคาะโต๊ะเป็นจังหวะพลางส่งเสียงอึมงํา

<<ทําไมคนอย่างเปโตรถึงยอมลดตัว ลงมาสุงสิงกับชายแหลกเหลวพรรค์นี้ด้วยหนอ?>>

สําหรับเปโตรชั้นที่ 31 เขาเป็นเหมือ นพระเจ้าจะดลบันดาลอะไรก็ได้ตามใจปรารถนาดังนั้นเขาไม่มีทางลดตัวไปพบหน้าคนอ่อนหัดที่สามารถไต่มาถึงชั้นที่ 31 โดยเลือกความยากระดับที่ 1 เป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน

“เอ่อคือว่า…จะเป็นอะไรไหม หากฉันอยากถามว่าเบลนดิ้งมันผิดปกติตรงไหน”ควอนจางฮยอกถาม

“นายเป็นคนเสพเองกับตัวยังไม่รู้อีกเหรอ?”

“เอ๊ะ? เรื่องอะไรกัน?”

“เฮ้อช่วยไม่ได้จะอธิบายให้ฟังก็แล้วกันเมื่อไม่นานมานี้เบลนดิ้ง เริ่มแทรก ซึมบนแผ่นดินสหราชอาณาจักรไม่ใช่แค่สหราชอาณาจักรเท่านั้น ประเทศทั่วโลกก็มีชะตากรรมไม่ต่างกัน”ซูฮยอน เงื้อมือออกไปหยิบเบลนดิ้งที่คว็อนจางฮยอกแบกไว้ออกมาและกล่าวต่อ“เบลนดิ้งทั้งหมดถูกลักลอบนําออกจากที่นี่โดยใช้คะแนนความสําเร็จเป็นสกุลเงินซื้อขายสาเหตุที่ยาเสพติดไปโผล่บน แผ่นดินสหราชอาณาจักรได้นั้นเพราะใบสินทรัพย์ต่างมิติ สิ่งของที่หลุดออก ไปจากที่นี่ ไปจบอยู่บนฝ่ามือผู้มั่งคั่งในโลกชั้นที่ 31 อาจมองว่าเป็นแค่หญ้าธรรมดาแต่สําหรับพวกเขา…”

“พวกเขาคงคิดประมาณว่าตัวเองกํา ลังได้เสพสุขสิทธิพิเศษเฉพาะผู้ตื่นขึ้นเท่านั้นใช่ไหม?”

“นายก็ฉลาดเหมือนกันนินึกว่าโง่จนกู้ ไม่กลับเสียอีก”ซูฮยอนผงกหัว

“สําหรับพวกเขาสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับใช้เงินซื้อสิทธิพิเศษ เพื่อให้ตัวเองลิ้มลองความรู้สึกเลิศล้ําเหมือนผู้ตื่นขึ้น สักครั้งในชีวิตส่วนยาเสพติดเป็นเพียงของแถมแต่ปัญหาที่แท้จริงของการ ลักลอบนําของออกมาขายโลกภายนอกคือการสูญเสียคะแนนความสําเร็จไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

ใบสินทรัพย์ต่างมิติ หนึ่งใบมีค่าใช้ จ่ายอยู่ที่ 50,000 คะแนน
สําหรับซูฮยอนในปัจจุบันราคาใบส นทรัพย์ต่างมิติเป็นเรื่องขี้ประจิ๋วแต่สําหรับผู้ตื่นขึ้นที่พึ่งไปถึงชั้นที่ 31 ถือว่าเป็นคะแนนความสําเร็จที่มีมูลค่ามหาศาล

จํานวนคะแนนความสําเร็จที่เสียไปกับ การลักลอบขนเบลนดิ้ง ออกมาสู่โลกภายนอกมีมูลค่าสูงถึงพันล้าน…

“ที่สําคัญที่สุดมีผู้ตื่นขึ้นจํานวนมากนัก หลักอยู่บนชั้นที่ 31 ถาวร เพราะเบลนดิ่งโดยเฉพาะซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นประเด็นที่ปล่อยทิ้งคาราคาซังไม่ได้แม่ในตอนนี้จํานวนผู้ตื่นขึ้นที่ตัดสินใจอยู่บนชั้นที่ 31 จะมีไม่เยอะมากแต่การดํารงอยู่ของเบลนดิ้งในอนาค ตอันใกล้เบลนดิ้งจะกลายเป็นที่รู้จักมากขึ้นผลสุดท้ายจํานวนผู้ตื่นขึ้นที่ตัดสินใจอาศัยอยู่บนชั้นที่ 31 จะค่อยๆเพิ่มขึ้น

ในปีพ.ศ. 2021 มีผู้ตื่นขึ้นอัตราส่วน 1 ต่อ 10 ตัดสินใจเลือกอยู่บนชั้นที่ 31

อย่างไรก็ตามตัวเลขดังกล่าวจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปในอนาคต จาก 1 ต่อ 10 เปลี่ยนเป็น 5 ต่อ 10

พวกเขาหันหน้าหนีโลกแห่งความจริง และเลือกใช้ชีวิตอยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบเพื่อใช้เวลาเสพยาอย่างเต็มที่

หากไม่มียาเสพติดตัวนี้ผู้ตื่นขึ้นคงไม่ตัดสินใจปักหลักอยู่บนชั้นที่ 31 และคะแนนความสําเร็จหลายพันล้านคงไม่สูญเปล่าไปกับเรื่องไร้สาระการคงอยู่ของเบลนดิ้งอธิบายอีกนัยหนึ่งคือมันเป็ นอุปสรรคชิ้นใหญ่ต่อมนุษย์ชาติ

ที่สําคัญที่สุด……

<<เปโตร ไอ้เจ้าบ้านั่นเป็นตัวปัญหา อย่างแท้จริง>>

เบลนดิ้ง แปรรูปมาจากหญ้าชนิดหนึ่ง ซึ่งพบเจอได้ทั่วไปบนชั้นที่ 31 ทว่าเปโตรใช้ข้อได้เปรียบนั้นเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเขาสร้างเครือข่ายยาเสพติดขนาดใหญ่ขึ้นจนปัจจุบันการใช้เบลนดิ้ง เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ

นอกจากเปโตรจะทําเบลนดิ้งไว้เสพเองแล้วเขายังแจกจ่ายและขายให้กับลูกค้าที่สนใจเพื่อสนองต้องการของตนเองและเงินตรา

สายตาซูฮยอนเปลี่ยนไปจ้องมองเบลนดิ้งที่ห่อด้วยผ้าสีขาววางกองไว้อยู่บนโต๊ะ

เขาทําท่าครุ่นคิดอะไรสักอย่างก่อนพูดขึ้น

“ของกลางพวกนี้ ฉันจะยึดเอาไว้”

“เอ๊ะ?”

“ เอ๊ะ” ของนายหมายความว่าไงหา?นายคิดว่าฉันจะยอมอะลุ่มอล่วย ให้นาย เสพสุขกับยาพวกนี้ต่อไปงั้นเหรอ”

“หากนายยึดของไปฉันก็แย่สิ”

“อย่ากังวลฉันมีงานอย่างอื่นให้นาย ทํา”ซูฮยอนมีความคิดดีๆเด้งขึ้นมาในหัว

เขาหยิบของกลางขึ้นมาหนึ่งห่อแล้วส่งให้คว็อนจางฮยอก

“จากนี้ไป ฉันอยากให้นายช่วยโฆษณาชื่อของฉันให้หน่อย”

ซูฮยอนยิ้มมุมปากและมองไปยังดวงตาของควอนจางฮยอกที่กําลังสั่นกลัว

เปโตร ราชาผู้ปกครองโลกชั้นที่ 31
ไม่สิ ต้องบอกว่าเขาใช้ชีวิตเยี่ยงขัตติยมานะถึงจะเหมาะสมกว่า เงินสาวงามยาเสพติดและลูกน้องที่บูชาเขาประดุจพระเจ้า

การใช้ชีวิตเฉกเช่นเขาเป็นความฝันของใครหลายๆคน
ภายในที่พักซึ่งตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในเมืองเปโตรนอนเอนหลังอยู่แถวสวนหญ้าหน้าบ้านและจุดไฟก่อนหยิบเบลนดิ้งเอาไปอังไฟเมื่อควันสีขาวลอยฟังออกมาเขาสูบควันสีขาวเข้าไปเต็มปอด

ไม่นานการมองเห็นก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองอ่อนโลกทั้งใบเหมือนตกอยู่ในความฝันนุ่มละมุนราวกับว่าตัวเขาปล่อยใจให้ไหลไปตามเกลียวคลื่นแห่งความมึนเมาอย่างเพลิดเพลิน

“ฟู…”

เขากลั่นควันเอาไว้ในปอดสักพักสัมผัสรสชาติของมันแล้วพ่นออกมาจาก ปาก

เปโตรค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น สิ่งแวดล้อมทุกอย่างกลายเป็นสีเหลืองทั้งหมดด้านหลังของเขามีชายร่างบึกบินเปลือยท่อนบน ผมสีเหลืองนัยน์ตาสีเหลืองนอนหงายท้องอยู่บนพื้น

เปโตรหยิบเบลนดิ้งม้วนสําเร็จรูปขึ้นมาโบกสะบัดใกล้ดวงตาและบ่นพึมพํา

“น่าเสียดายที่ฤทธิ์ของมันอ่อนไปหน่อย”

ร่างกายของเขาเริ่มมีการต่อต้านเบลนติ้งมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปฤทธิ์ยาจึงมีผลกระทบต่อเขาน้อยลงเรื่อยๆแม้อาการกระสันยายังคงอยู่แต่ความรู้สึกพึงพอใจหลังจากสูบยาไม่เหมือนกับในอดีต อีกต่อไป

เปโตรรีบผุดลุกจากที่นั่งเพราะมีแขกหน้าใหม่วิ่งปร์อเข้ามาหา

“มีอะไร?”เขาถามพลางยกมือถอดแว่นกันแดดออก

แขกที่มาใหม่เป็นเพื่อนคนสนิทของ เขาซึ่งคบหากันมาเนิ่นนาน ชื่อ ลุกค์

อีกฝ่ายมองดูเปโตรหยิบเบลนดิ้งม้วนใหม่ขึ้นมาและปริปากซักถาม “พักหลังๆนายชักจะใช้พวกมันบ่อยเกินไปแล้วนะรู้ตัวไหม?”

“ใครสนกันล่ะยาตัวนี้หาง่ายจะตาย”

“เบลนดิ้งออกฤทธิ์โดยการดูดกลืนพลังงานในร่างกายของผู้ใช้ หากนายยังเอาแต่สูบมันไป…”

“พอซักที มาถึงก็รู้จี้จุกจิกฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าจะปักหลักอยู่ที่นี่ไม่ขึ้นไปชั้นถัดไปต่อให้พลังงานหายหมดก็ช่างหัวมันสิ”

เปโตรเขม็งมองลุกค์ด้วยสายตาเดือดดาล

การบ่นกระปอดกระแปดใช้ไม่ได้ผลกับเปโตรมาตั้งแต่แรกถ้าการบ่นของลุกค์ใช้ได้ผลจริงๆป่านนี้เปโตรคงหันหลังให้ยาได้นานแล้ว

ประมาณหนึ่งเดือนหลังจากเปโตรลองใช้เบลนดิ้งเขาก็ถอนตัวไม่ขึ้น

ลุกค์ถอยหายใจอย่างเอือมระอาและตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “2-3 วันที่ผ่านมามีคนขโมยเบลนดิ้งที่จัดเตรียมไว้ส่งออกนายได้ยินข่าวหรือยัง?”

“ได้ยินสิ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครจะกระทืบให้ตายเลยคอยดู”

เปโตรเปล่งเสียงกรนมาทางจมูกอย่างเกรี้ยวกราด

แค่หนึ่งคําพูดของเขาสามรถปล กระดมผู้ตื่นขึ้นในชั้นที่ 31 ได้อย่างน้อย1000 คนแต่กลับมีไอ้ปัญหาอ่อนไม่รู้จักหัวนอนปลายตีนกล้ากระตุกหนวดเสือโดยการขโมยเบลนดิ้งของเขาไปอย่างไม่เกรงกลัวแถมยังทําโจ่งแจ้งภายในอาณาเขตของเขาอีก..

“ตัวแทนจําหน่ายหน้าใหม่ของเราผู้ตื่นขึ้นชาวเกาหลีชื่อควอนจางฮยอกมาหาฉันเป็นการส่วนตัวเขานําข้อมูลสําคัญมาบอก”
“ข้อมูลอะไร?”

“เขาบอกว่า รู้ว่าใครเป็นคนร้ายขโมยเบลนดิ้งไปจากพวกเรา”

“จริงเหรอ? ไอ้ลูกกะหรี่นั่นเป็นใคร?”

“คิมซูฮยอน ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ประจําเกาหลีใต้

ขณะกําลังฟังคํารายงานจากลุกค์เปโตรสวมใส่เสื้อเชิ้ตเรียบง่าย แว่นกันแดดเหน็บเก็บไว้บนหัว

เพราะฤทธิ์ยาเบลนดิ้งส่งผลกระทบต่อระบบประสาททําให้เขามีอาการมึนเมาจนกระทั่งเมื่อครู่ร่างกายของเขาอ่อนเปลี้ยไปอย่างกะทันหันเพราะได้รับฟังเรื่องที่น่าใจหายต่อให้คนใกล้ตาย หาก ได้ยิน ยังต้องฝืนกระเด้งตัวขึ้นมารับฟัง

“นายบอกว่าใครนะ”เปโตรถาม

“หูของนายยังปกติดีอยู่ไหม? ตั้งใจฟังให้ดีๆ ฉันบอกว่าคนร้ายตัวจริงก็คือคิมซูอยอนตอนนี้เขาอยู่บนชั้นที่ 31”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นฉันแค่แคลงใจทําไมไอ้เวรถึงหยุดอยู่ที่นี่ปกติเขาต้องพากเพียรปีนป่ายหอคอยอย่างไม่หยุดพักไม่ใช่เหรอไง”

“ใครจะไปรู้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจซูฮยอนให้ความสนใจเบลนดิ้ง ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเรา

“พ่อมันถอะ…”

เปโตรเคยได้ยินข่าวมาว่าซูฮยอนไต่มาถึงชั้นที่ 31 แต่เขาไม่ได้สนใจมันมากขนาดนั้น

เมื่อไม่นานนี้มีผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S คนหนี้งมาถึงชั้นที่ 31 ด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่ได้หยุดพัก เขาเลือกท้าทายการทดสอบ ต่อไปทันที โดยไม่สนใจว่าสภาพแวดล้อมบนโลกชั้นที่ 31 จะเป็นยังไง

แต่ไอ้เวรนี่เสือกเลือกหยุดพักอยู่ชั้นที่ 31

“เขาให้ความสนใจเบลนดิ้งแสดงว่าเขาคงรับรู้ถึงความมหัศจรรย์ของเจ้าสิ่งนั้นแล้วสินะ”เปโตรถาม

“น่าจะใช่”

“ไอ้ชั่วนั่น แสร้งวางท่าเป็นอัศวินประกายแสงแต่สุดท้ายพฤติกรรมของมันก็ไม่ต่างอะไรกับหัวขโมย”

ซูฮยอนกล้าแย่งชิงเบลนดิ้งอย่างโจ่งแจ้งหมายความว่าอีกฝ่ายพยายามเชิดของและไม่ยอมจ่ายเงินค่าสินค้า

“พวกเราจะทําอะไรต่อ? สอดแนมเขาเงียบๆ หรือส่งคนไปเจรจากับเขาโดยเสนอเบลนดิ้งจํานวนหนึ่งให้?”ลุกค์ถาม

“นายบ้าไปแล้วหรือไง?”

คําแนะนําของลุกค์ทําให้การแสดงออกของเปโตรดูน่าเกลียด

“ในเมื่อมันกล้ามากระตุกหนวดของฉันฉันจะเล่นกับมันด้วย”

“พวกเขาบอกฉันเท่านี้”

ควอนจางฮยอกรีบมาแจ้งข่าวจากคนระดับสูงให้ซูฮยอนรับทราบ คําสั่งที่ ออกมาใหม่ล่าสุดคือใครก็ตามหากพบเห็นซูฮยอนต้องจับตาดูอีกฝ่ายเอาไว้อย่าให้คลาดสายตารอจนกว่าพรรคพวกคนอื่นๆจะตามมาสมทบ..

“พวกเขาต้องการให้นายจับตาดูฉันไว้งั้นเหรอ?” ซูฮยอนถามกลับ

“ใช่ เหมือนพวกเขากําลังตามล่าตัวนายอยู่คุณชายซูฮยอน”

ควอนจางฮยอกเป็นแค่คนสํามะเลเทเมาเขาทํางานให้เปโตรเพราะต้องการเบลนดิ้งเท่านั้น

แต่คําสั่งที่ออกมาใหม่เปโตรต้องการให้คนในองค์กรจับตาดูซูฮยอนเอาไว้เนี่ยนะมันเป็นคําสั่งเฉดหัวให้ไปตายชักๆ

แน่นอนว่าการตายของลูกกะโล่ คนระ ดับสูงคงไม่สนใจใยดี

“อย่างนี้นี่เอง พวกเขาอยากได้ตัวฉันจ ริงๆด้วย”ซูฮยอนบ่นพึมพําและยิ้มกริ่มภายใต้รอยยิ้มมีเลศนัยบางอย่างแฝงไว้

เมื่อควอนจางฮยอกเห็นรอยยิ้มของ ซูฮยอน เขารู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆเนื้อตัวเริ่มเย็นเฉียบ

“คุณชายวางจะทําอะไรต่อไป?”

“นายช่วยคาบข่าวไปบอกพวกเขาห น่อย”

“บอกว่าอะไร?

“นายไปแจ้งข่าวให้พวกเขาทราบ ฉัน จะนั่งรออยู่ตรงนี้ พอพวกเขาทราบเดี๋ยวพวกเขาก็มาหาฉันเองแหละ”
ทั้ง 2 คนนั่งพูดคุยกันอยู่ในโรงเหล้า นอกจากอาหารเรียบง่ายและชาล้างคอจนถึงตอนนี้พวกเขาไม่ได้สั่งเมนูใหม่ เพิ่มเลย ขนาดพวกเขานั่งแช่กันอยู่นานมากก็ไม่มีใครสนใจ

“นายบ้าไปแล้วหรือไง? คิดปะทะกับ พวกเขาซึ่งๆหน้า โดยไร้แผนการเนี่ยนะ?”

“จะกังวลอะไร หากฉันพลาดตายขึ้น มา สุดท้ายมันก็เป็นผลดีกับนายไม่ใช่เหรอ?”

“เอ๊ะ?”

“เรื่องของนาย ไม่ว่าจะเรื่องการเป็นตัว แทนขายเบลนดิ้งหรืออาศัยอยู่ในเมืองอันยังฉันไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยแม้แต่ คนเดียว”

หัวสมองของคว็อนจางฮยอกหมุน ประมวลผลคําพูดของซูฮยอน

ในกรณีนี้หมายความว่า…

“ถ้าฉันตกตาย เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับ นายจะหายวับไปกับอากาศ ไม่ล่วงรู้ไปถึงหูผู้อื่น”

นี่คือฉากจบที่สมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง สําหรับคว็อนจางฮยอก สมมุติเหตุการณ์ลงเอยอย่างที่ว่าจริงๆเขาก็สามารถใช้ชีวิ ตอยู่ในชั้นที่ 31 ได้อย่างสบายใจพร้อมเสพสุข เบลนดิ้ง ได้ตามต้องการ

“ในเมื่อเข้าใจก็รีบไปได้แล้ว หากพลาดโอกาสนี้ นายคงต้องใช้สมองคิดให้หนักขึ้นเพื่อหาฆ่าฉันให้ได้”

“รับทราบครับ คุณชาย”

ทันทีที่ซูฮยอนพูดจบควอนจางฮยอกผลักเก้าอี้ไปข้างหลังและลุกขึ้นยืนก่อนวิ่งพรวดออกไปจากโรงเหล้าอย่างเร่งเรีบและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่เขาคิดไว้ในใจ

แม้ควอนจางฮยอกจะมาถึงชั้นที่ 31 โดยเลือกความยากระดับที่ 1 แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่งดังนั้นความเร็ว ของเขาจึงเร็วกว่าคนปกติ

ซูฮยอนใช้หลังพิงเก้าอี้และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของชาด้วยท่าทางผ่อนคลาย

<<ฉันอยากรู้จัง พวกเขาจะมาหาฉันตอนไหนกันนะ?>>

สิบนาที ยี่สิบนาทีคงไม่พอสําหรับเตรียมการ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเปโตรต้องใช้เวลาสักพักในการเรียกรวมพลผู้ตื่นขึ้นจํานวนมากเพื่อต่อกรกับผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S อย่างไรก็ตามการเรียกรวมพลไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแม้จะเป็นตัวเปโตรก็ตาม

ซูฮยอนหวังลึกๆในใจอยากให้เปโตรเลือกวิธีเจรจามากกว่าหากเป็นเช่นนั้นมันสามารถย่นระยะทางที่ห่างไกลให้สั้นลงและการเผชิญหน้าระหว่างเขากับเปโตรจะได้เร็วขึ้น

แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเลือกทางไหนก็ไม่สําคัญสําหรับเขา

<<ไม่ช้าก็เร็ว ฉันก็ต้องเจอหน้าอีกฝ่ายอยู่ดี>>

ซูฮยอนไม่จําเป็นต้องขยับร่างกายให้เปลืองเรี่ยวแรงเขามีหน้าที่แค่นั่งคอยอย่างอดทนและรอให้แขกเดินมาหาด้วยตนเอง

หลังจากควอนจางฮยอกวิ่งออกไปได้ไม่นานมีผู้ตื่นขึ้นจํานวนหลายร้อยคนรวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนแออัดอยู่บริเวณด้านนอกโรงเหล้าซึ่งด้านในซูฮยอนกําลังนั่งจิบชารออย่างสําราญใจ