กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์! (reincarnated into human)

ตอนที่ 11 เด็กที่ถูกสาป

ข้อความไร้ประโยชน์พวกนี้มาขึ้นอยู่ที่หน้าผมทำไม? ผมไม่มีเวลาที่จะใส่ใจมันมากนักหรอก

และผมก็คงพลาดที่จะอ่านมันในเร็วๆนี้

ผมรีบเดินไปยังที่ที่เอมมี่นอนอยู่ เพื่อที่จะดูว่าเธอมีบาดแผลตรงไหนรีเปล่า

โชคดีที่มันดูเหมือนว่าเอมี่ไม่ได้โดนทำร้ายหรือเจ็บปวดอะไรมากนัก

ผมพยุงเธอและแบกเธอไว้บนหลังผม ผมมองไปที่เด็กผู้ชายทั้งสามคนนั้นและ

แกรี่ยังคงนอนสลบอยู่ใต้ต้นไม้ แต่อีกสองคนที่เหลือผมก็ไม่ในใจเท่าไหร่ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง

ผมไม่ได้แข็งแรงมากพอที่จะแบกใครเพิ่มอีกคนไหว แต่ถ้าใครสักคนถูกทิ้งไว้ที่นี่ก็จะมีโอกาสสูง

ที่จะโดนสัตว์ร้ายจะเข้ามาทำร้ายแต่ผมเองก็ต้องเลือกว่าจะช่วยใครออกไปบ้าง

ผมเดินเข้าไปหาแกรี่ที่ใต้ต้นไม้อย่างช้าๆ

แม้ว่าพวกเราสองคนจะต่อสู้กันเอง แต่เขาก็ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเอมมี่

แต่เด็กผู้ชายสองนั้นคือคนแปลกหน้าสำหรับผม ผมอุ้มแกรี่ขึ้นมาไว้บนแขนในขณะที่เอมมี่อยู่ข้างหลัง

ผมเดินออกจากป่าอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกว่าแข็งแรงมากกว่าปกติเมื่อต้องแบกร่างทั้งสองร่าง

แต่ยังไงผมก็รู้สึกว่าร่างกายทำงานหนักไปอยู่ดี ผมไม่รู้ว่าผมเดินมานานเท่าไหร่แล้ว จนทำให้

การมองเห็นภาพในตาของผมเรื่มจางหายไป แต่ผมพยายามสู้กับตัวเองเพื่อให้มีแรงอยู่ตลอด

ในที่สุดผมก็เดินมาจนถึงทางออกของป่าจนได้และเมื่อผมเดินเข้าหมู่บ้านก็ได้ยินเสียง

ใครบางคนพูดกันว่า

“นั่นไงมีพวกเด็กๆอยู่ตรงนั้น”

“ดูเหมือนว่าพวกเขาเดินออกมาจากทางป่าด้วยนะ”

“จะต้องเป็นเด็กที่หายตัวไปแน่ๆ รีบเรียกพ่อพวกเขามาเร็ว”

ผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อแม่ของพวกเขาก็มาถึงอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ผมจับแกรี่และเอมมี่ลงวางลงบนพื้นอย่างช้าๆ

“ช่วยดูหน่อยได้ไหมครับว่าพวกเขาโอเครึเปล่า ?” ผมพยายามที่จะทรงตัวและเดินออกไปอย่างเงียบๆ

แต่ทันใดนั้น ตัวผมก็ล่วงลงไปกองที่พื้นและสิ่งเดียวที่ผมได้ยินก็คือเสียงคนคุยกัน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“ฉันไม่รู้ว่าเด็กคนนี้พาพวกเขาสองคนออกมาจากป่าได้ยังไง”

“แล้ว บ๊อบกับเคลลี่ละ”

“ฉันขอโทษจริงๆที่ต้องบอกว่าเขาพาออกมาแค่สองคน”

แม้ว่าผมจะมองเห็นไม่ชัดว่าเขาเป็นใคร แต่ผมเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังเดินเข้ามาหาผม

เธอดึงผมขึ้นมาจากพื้นและกระชากที่คอผมพร้อมกับถามว่า

“บ๊อบและเคลลี่ละ พวกเขาอยู่ที่ไหน?” เธอพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

ผมเองก็อยากที่จะโต้ตอบ แต่ผมเหนื่อยเกินไปจนไม่สามารถขยับทุกส่วนในร่างกายได้เลย

ทันใดนั้นเธอก็ตบหน้าผมพร้อมกับพูดว่า

“ไอ้เด็กโดนคำสาป! นี่คือความผิดของแกคนเดียว แกเอาลูกๆของฉันไปไว้ที่ไหน “

ผมไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งนี้จะขึ้น เพราะเธอเองก็เห็นได้ชัดว่าลูกเธออยู่ที่ไหน

แต่ผู้หญิงคนนี้กลัวเกินกว่าที่จะเข้าไปในป่าเพื่อจะตามหาพวกเขาและเลือกที่จะโยนความผืดใส่ผม

คนอื่นๆเริ่มที่จะเข้าข้างเธออีกเสียง

“บอกเธอสิว่าพวกเขาอยู่ไหน”

“เขาคือคนเดียวที่พาพวกลูกของเธอไปในป่า”

“ตอบมานะ เด็กต้องคำสาป ดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กเหล่านี้เป็นเพราะไปอยู่ใกล้ๆแกแน่ๆ”

ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าผมอีกครั้ง ทุกครั้งที่ผมมีท่าทีว่าจะสลบไปเธอจะตบหน้าผม

พร้อมกับถามว่าลูกๆของเธออยู่ที่ไหน

ผมพยายามรวบรวมพลังที่มีทั้งหมดเพื่อที่จะพูดออกมา

“ใน….ป่า” ผมตอบกลับพร้อมกับเสียงที่อ่อนแรง

หลังจากสิ้นสุดคำตอบของผมเธอปล่อยผมลงที่พื้นอย่างๆไม่ปราณี

“แล้วแกก็ทิ้งพวกเขาไปในป่าหรอ?” เธอตะโกนสุดเสียงใส่หน้าผม

ผู้คนที่อยู่รอบข้างเริ่มที่จะตอกย้ำผมด้วยประโยคที่ว่า

“แกทิ้งพวกเขาให้อยู่ในป่าเพียงลำพังได้ไง ช่างใจร้ายจริงๆ”

“ถ้าพวกเขาอยู่ในป่า พวกเขาต้องเจอกับสัตว์ร้ายแน่ๆ”

“พวกเขาเป็นแค่เด็กเองนะ”

คนพวกนั้นคุยกันราวกับว่าลืมว่าผมเองก็คือเด็กเหมือนกัน หรือแค่เพราะความจริงที่ว่าผมสีแดงของผมทำให้เขาลืมเรื่องนั้นไป

ตอนนี้พวกเขาคิดว่าผมเป็นปีศาจแทนที่จะเป็นเด็กแน่ๆ ความจริงแล้วพวกมนุษย์โหดร้ายกว่าพวกสัตว์ที่อยู่ในป่าด้วยซ้ำ

เพราะพวกเขากลัวที่จะเผชิญกับความจริง และนั่นแหละปีศาจตัวจริง

เธอเดินไปหยิบท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆและเดินวนกลับมาหาผมอีกครั้ง

ท่อนไม้ได้ถูกหักเป็นสองส่วนก่อนที่มันจะลงมาอยู่บนหน้าผม ทันใดนั้นผมเห็นคนมายืนอยู่ที่หน้าผม

เขามีผมลอนสีบลอนด์ นั่นแกรี่นิ แกรี่แน่ๆ

และแล้วภาพที่อยู่ข้างหน้าผมก็มืดดับไป

***************

หลังจากที่แกรี่ได้ฟื้นขึ้นมา เขาแทบไม่เชื่อตัวเองว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่และน้องสาวเขาก็อยู่ข้างๆ

เขาสงสัยว่ารอดมาได้ยังไงทั้งๆที่สู้กับหมาป่า สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือโดนหมาป่าทำร้าย

เขาลุกขึ้นพร้อมกับความมึนงงที่เห็นคนในหมู่บ้านยืนล้อมรอบๆเรย์

แกรี่รีบถามพ่อกับแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆน้องสาวเขาว่า

“เกิดอะไรขึ้น ใครพาผมออกมาจากในป่า?”

“เมื่อแม่และพ่อมาถึงที่นี่ ก็เจอเจอว่าเรย์เป็นคนพาลูกและเอมมี่ออกมาจากป่า

พวกเราแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะบังคับให้ลูกเข้าไปในนั้น” แม่ของเขาตอบ

“เขาต้องคอยรังแกลูกแน่ๆ ทำไมลูกไม่เคยบอกอะไรเราเลย” พ่อของเขารีบเสริมต่อในทันที

พ่อและแม่ของเขาได้คิดไปแล้วว่าสิ่งที่คนในหมู่บ้านพูดนั้นเป็นความจริง

เพราะในใจของพวกเขาสิ่งที่พวกนั้นพูดก็ดูที่จะเป็นไปได้

แต่แกรี่นั้นรู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นมันไม่จริง การเดินเข้าไปในป่ามันคือความคิดของเขาเองทั้งนั้น

สิ่งเดียวที่จะสามารถอธิบายทุกอย่างนั้นได้ก็คือเรย์จะต้องเป็นคนไปช่วยเขาแน่ๆ

เขาเห็นเรย์มีแผลของเรย์ขนาดใหญ่มากที่หน้าอกมีลักษณะคล้ายกับกงเล็บของสัตว์

สิ่งที่เขาเห็นบนตัวเรย์ก็สามารถที่จะตอบคำถามในหัวเขาได้ทุกข้อ ทำไมทุกคนถึงรุมทำร้ายผู้ที่ช่วยชีวิตผม?

แกรี่รีบเดินออกห่างกับพ่อแม่ของเขาและคำพูดที่ฟังไม่ได้เหล่านั้น ในขณะที่ท่อนไม้กำลังจะลงมากระทบหน้าผมอีกครั้ง

เขาเอามือไปปัดท่อนไม้ในมือออกจนทำให้มันหล่อนลงพื้น

“ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ช่วยผมกับน้องสาวแน่ๆ “ แกรี่ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

ตอนที่ 11 เด็กที่ถูกสาป

Chapters Comments

MANGA DISCUSSION

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

Fonts

Text size

Background