นิยาย ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบส…

 

บทที่ 96-97 : การฟื้นตัวรอบที่สอง

 

หลินเสี่ยวเพิ่งเห็นเถาวัลย์เหล่านั้นทําให้ซอมบี้กลายเป็นศพ

 

ดังนั้น เมื่อเธอเห็นพวกเขา

 

ก็ห่อตัวเอง เธอรู้สึกไปเองว่าพวกมันจะระบายพลังงานของเธอเช่นกันเลยผงะ

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาที่เธอสามารถตอบสนองและพยายามหลบหลีกมันก็สายเกินไปแล้ว

 

เช่นเดียวกับครั้งที่แล้วเธอสัมผัสได้ถึงพลังอันอ่อนโยนที่ค่อยๆหมุนวนรอบตัวเธอและ

 

จิตใจของเธอก็สงบลงทันที ในขณะนี้เธอไม่รู้สึกว่าเถาวัลย์ดูดซับพลังงานของเธอ เธอกลับ

 

รู้สึกถึงอาการคันที่คุ้นเคยและข้าจากขาของเธอ

 

ดูเหมือนว่าเถาวัลย์กําลังเตรียมที่จะรักษา

 

ร่างกายของเธออีกครั้งเหมือนครั้งที่แล้ว

 

ตามที่เธอคาดไว้ เมื่อเถาวัลย์ปกคลุมทั่วร่างกายของเธอเหลือเพียงใบหน้าที่ไม่ได้ห่อหุ้ม

 

จิตใจของเธอก็ไม่ชัดเจน

 

แต่ไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมารู้สึกข์และคันตามผิวหนังและกล้ามเนื้อ

 

แขนและขา เช่นเดียวกับความรุนแรงและบวมของร่างกายของเธอ

 

หลังจากนั้นหัวของเธอก็เริ่มปวดอย่างช้าๆ

 

ประการแรกมันเป็นคลื่นของอาการปวดหัวที่

น่าเบื่อ

 

ตามมาด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

 

คราวนี้หลินเสี่ยวไม่ได้อ้าปากและร้องเสียงหลงในหัว

 

แต่กัดฟันแน่นและหลับตาทน

 

ความเจ็บปวดอยู่เงียบ ๆ เธอรู้ เธอจะไม่ยอมแพ้

 

แต่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นอย่าง

 

ชัดเจนและยอมรับมัน

 

เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว ตอนนี้เธอมีความคิดทีแตกต่างออกไป ครั้งที่แล้วเธอตื่น

 

ตระหนกและไม่รู้จะทําอย่างไร

 

ดังนั้น ความเจ็บปวดจึงเหลือทนสําหรับเธอโดยเฉพาะ แต่

 

คราวนี้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประโยชน์ต่อเธอ เธอจึงอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นอย่างมีความ

 

สุข ด้วยวิธีนี้ความเจ็บปวดนั้นยิ่งทําให้เธอทนรับมันได้มากขึ้น

 

พอคิดว่าร่างกายที่แตกสลายของเธอจะได้รับการฟื้นฟูอย่างซ้ําๆ เธอไม่สนใจความเจ็บปวดเลย

 

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เธอกําลังทรมานกับความเจ็บปวด

 

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าทุก

 

วินาทีนานเกินไป

 

และหัวของเธอกําลังจะระเบิดเมื่อใดก็ได้

 

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ยอมแพ้

 

แม้ว่าเธอจะต้องการ

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างจิตใจของเธอจึงชัดเจนเป็นพิเศษในระหว่าง

กระบวนการนี้

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาความเจ็บปวดในหัวของหลินเสียวก็เริ่มจางหายไปอย่างไรก็ตามเธอรู้สึก

 

ว่าต้องทนทุกข์ทรมานมาราวครึ่งศตวรรษ เถาวัลย์ไม่ได้ปล่อยเธอทันทีและหายไปเหมือน

 

ครั้งที่แล้ว แต่ค่อยๆคลายออก

 

หลินเสี่ยวถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

 

ในที่สุดมันก็จบ!

 

ไม่นานเถาวัลย์ก็หายไป ในขณะนั้น หลินเสี่ยวไม่รู้เลยว่ามีแสงสีเขียวสว่างเคลื่อนเข้ามา

 

ในดวงตาสีดําสนิทของเธอ

 

แสงสีเขียววนเวียนอยู่ในดวงตาของเธอจากนั้นก็กลายเป็นรู

ม่านตาสีเขียวจาง ๆ

 

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้ํารูม่านตาสีเขียวคู่นั้นก็หายไป จากดวงตาสีดําสนิทของเธอ

 

ในที่สุด เธอก็สามารถเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง เธอก้มหัวลงเพื่อดูร่างของเธอและพบว่า

 

เสื้อผ้าของเธอหายไปหมดอย่างที่คาดไว้

 

ภายใต้แสงสีเขียวของน้ําในทะเลสาบ เธอพบว่าวบาดแผลที่ต้นขาของเธอหายไปเป็นปกติแล้ว!

 

กล้ามเนื้อในบาดแผลงอกใหม่ทั้งหมด แต่ผิวหนังยังคงมีสีที่แตกต่างกันอย่างไร

 

ก็ตามมันดูดีกว่าเมื่อก่อนมาก

 

จากนั้นเธอก็มองไปที่รูโปในท้องของเธอและพบว่ามีอะไรแปลกๆ

 

เธอมองไม่เห็นลําไส้ของเธออีกต่อไป ก่อนหน้านี้อวัยวะภายในที่เสียหายบางส่วนถูกทิ้งไว้

 

ในท้อง แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเพราะมันว่างเปล่า

 

ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในท้องของเธอ! หลินเสี่ยวตกตะลึงขณะจ้องมองท้องของตัวเองด้วย

 

ความตกใจ นี่คืออะไร ? เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น ? พระเจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!บ้าไป

 

แล้ว! ฉันไม่จําเป็นต้องกินอีกต่อไปแล้วใช่ไหม ? เอ๊ะ ! แต่ฉันก็ยังรู้สึกหิวน!

 

เธอเอามือแตะท้อง แต่รู้สึกว่าไม่มีอะไรแปลก ๆ ที่ช่วยให้ผิวเรียบเนียนตอนนี้ท้องของ

 

เธอว่างเปล่าและสะอาดโดยไม่มีอวัยวะภายในเก่า ๆ เหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว!

 

เธอเหลือบมองแสงสีเขียวในทะเลสาบอย่างเงียบ ๆ เธออยากจะถามทะเลสาบว่า “เธอทําอะไรกับฉัน!”

 

อย่างไรก็ตามเธอเลิกกังวลเมื่อเห็นต้นขาหายดี เธอเหลือบมองท้องเป็นครั้งสุดท้ายจาก

 

นั้นก็ตัดสินใจที่จะปล่อยมันไปเพราะมันจะไม่ส่งผลต่อชีวิตของเธออยู่ดีอย่างน้อยเธอก็เชื่อเช่น

 

เธอตรวจสอบแขนของเธอพบว่าแขนของเธอก็หายเป็นปกติเช่นกันตอนนี้เธอมีแขนค่นั้น

 

เกิดขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงใบหน้าของเธอและยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสมัน แต่ในช่วงเวลา

 

ถัดมาเธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยโพรงและกระดูกโปน

 

ปราศจากคําถามใด ใบหน้าของเธอก็ยังไม่ได้รับการเยียวยา

 

ดูเหมือนว่าพลังงานจะเพียงพอแค่จะรักษาแขนขาของเธอในครั้งนี้ ในขณะที่ร่างกาย

 

และใบหน้าของเธอทั้งหมดไม่ได้รับการเยียวยา

 

เธอวางมือลงอย่างผิดหวัง แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้อารมณ์เสียเลยตรงกันข้ามเธอ

 

ค่อนข้างมีความสุข เพราะอย่างน้อยแขนและต้นขาของเธอก็หายเป็นปกตินอกจากนี้เธอ

 

ได้เรียนรู้วิธีกระตุ้นพลังงานที่กันทะเลสาบแล้ว ในการทําเช่นนั้นเธอต้องหาซ่อมที่ระดับสูง

 

เท่านั้นหาตัวอื่นๆมาเพิ่ม

 

เมื่อนึกถึงตอนนั้นเธอก็เริ่มว่ายน้ําขึ้นฝั่ง เธอได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว ดังนั้นมันคงไม่มี

 

ความหมายสําหรับเธอที่จะอยู่ในน้ํา

 

เมื่อถึงผิวน้ํา

 

เธอเห็นวัตถุลอยอยู่บนนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือซอมบี้หญิงผู้น่า

 

สงสารที่ถูกทะเลสาบระบายพลังออกจนหมดแล้วในตอนนี้

 

หลินเสี่ยวว่ายน้ําไปที่ร่างของซอมบอย่างเปลือยเปล่าจากนั้นลากไปที่ริมทะเลสาบ

 

จุนจุนและเด็กน้อยไม่ได้อยู่รอบทะเลสาบ

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ และ

 

ไม่ได้ค้นพบว่าเกิดอะไรขึ้นในทะเลสาบ

 

หลินเสี่ยวค่อยๆเดินขึ้นจากน้ําและโยนร่างซอมบี้ทิ้ง

 

จากนั้นเดินไปที่เตียงของอู่เย่วหลิง

 

ซึ่งตอนนี้มีเสื้อผ้ากองอยู่ เธอหยิบชุดฝึกที่ฉีกขาดจากโจรแล้วสวมให้ตัวเอง

 

เธอไม่ได้ไปหาจุนจุนหลังจากใส่เสื้อผ้าแล้ว แต่กลับไปที่ริมทะเลสาบ

 

ลากคราบของ

 

ซอมบี้ตัวเมีย และน้ํามันออกมาจากอวกาศ

 

เธอกลับไปที่ด้านบนสุดของอาคารและโยนซ่อมบี้ตัวเมียลงกับพื้นจากนั้นก็นั่งยองๆและผ่า

 

หัวของมัน

 

ฟับบ!

 

เธอตัดกะโหลกของมันออกเผยให้เห็นสสารสีเทาเหนียว ๆ ที่อยู่ในหัวของซอมบี้พูดตามตรง มันไม่ได้ดูเป็นเนื้อสมองอีกต่อไป

 

หลินเสี่ยวเอื้อมกรงเล็บเตรียมมองหานิวเคลียสของซอมบี้ตัวเมีย

อย่างไรก็ตามเธอหยุดกะทันหันและหันไปมองรอบๆ เธอพบกิ่งไม้ที่พายุทอร์นาโดส่งขึ้นมาเธอจึงหยิบมันขึ้นมาทันที

 

หลังจากนั้น เธอก็กวนสมองสีเทาด้วยกิ่งไม้

 

จากนั้นก็พบนิวเคลียสของซอมบี้

 

สีขาวขนาดเท่าหัวแม่มือ

 

สีของนิวเคลียสจางลง

 

ดูเหมือนว่าหากไม่มีพลังงาน

 

นิวเคลียสได้เปลี่ยนกลับเป็นสี

 

ขาวของนิวเคลียสแบบซอมบี้ธรรมดา

 

หลินเสี่ยวหยิบนิวเคลียสของซอมบี้ขึ้นมาจากนั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเธอ

 

แต่ความอบอุ่นได้จางหายไปก่อนที่มันจะวนเวียนอยู่ในร่างกายของเธอ

 

ในวินาทีถัดไป นิวเคลียสของซอมบี้ในมือของเธอกลายเป็นผงสีขาวและหลุดออกไป

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นเศษเหลือจากเถาวัลย์ที่อยู่กันทะเลสาบ

 

หลินเสียวตบผงออกจากมือแล้วลุกขึ้นยืน

 

บทที่ 97 , เติบโตต่อไปอย่างแข็งแกร่ง

 

ในขณะนั้นมีร่างสีขาวปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของหลินเสี่ยว

 

ชีวลีลขึ้นมาบนหลังคาและยืนอยู่บนกองหินข้างๆหลินเสียว เธอมองไปที่คนหลังตั้งแต่หัว

 

จรดเท้าด้วยความสับสนราวกับว่าเธอกําาลังยืนยันอะไรบางอย่าง

 

หลินเสียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของวลลี่ ดูเหมือนว่าวลลี่สัมผัสได้

 

ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของเธอ

 

“โอ?

 

เกิดอะไรขึ้น 7

 

ชิวลี่อิ่มองไปที่ศพของซอมบหญิงตัวนั้น ซึ่งนอนอยู่บนพื้น แล้วถามอย่างสงสัย

 

เธอรู้สึกได้ว่ากลิ่นอายของหลินเสี่ยวเปลี่ยนไปอย่างมากในรูปแบบที่แปลกประหลาดมัน

 

ไม่เพียงเติบโตอย่างแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน แต่ถูกเพิ่มด้วยสิ่งแปลก ๆ

 

ซึ่งทําให้เธอรู้สึกถึงอันตราย

 

แม้ว่าจะยังไม่รู้สึกถึงอันตรายแน่ชัด แต่อย่างใด เธอรู้สึกว่าถ้ากลิ่นอายนั้น

 

แข็งแกร่งขึ้นไปอีก

 

หลินเสี่ยวจะรับมือได้ยากแม้กระทั่งตัวเธอเอง

 

แม้จะเป็นซอมบี้ที่ทรงพลังระดับหก

 

ชวลลี่รู้สึกว่าหลินเสี่ยวเป็นอันตรายเพียงใด

 

อย่างไรก็ตาม หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเธอสามารถทําให้ซอมบี้ตัวอื่นรู้สึกแบบนั้นได้ไปแล้ว

 

บางทีชั่วลลี่สามารถตรวจจับกลิ่นอายพิเศษของหลินเสี่ยวได้เพราะเธอเป็นราชินีซอมบี้

 

ซอมบี้ที่ต่ํากว่าระดับหกคงไม่สามารถรับรู้ได้

 

หลินเสี่ยวกํามือของเธอรู้สึกว่ามีพลังงานเข้มข้นอยู่ในฝ่ามือ เธอกางนิ้วและงัดกรงเล็บ

 

ออกมา กรงเล็บโลหะสีด่าของเธอได้กลายเป็นสีเงินไปแล้ว

 

“โอ้ว โกโร!”

 

ฉันรู้สึกว่ากรงเล็บของเธออันตรายมาก! ซิ่วลลี่เปลี่ยงเสียงแปลกๆจากลําคอเพื่อบอกหลินเสี่ยว

 

หลินเสี่ยวพยักหน้าและสื่อสารกับเธอผ่านสายตาของเธอว่าเธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน

 

จากนั้นเธอก็หันไปเหวี่ยงกรงเล็บของเธอไปที่กําแพงหักครึ่งด้านหลังเธอลําแสงแหลมคม

 

สองสามดวงกระพริบไปในอากาศตรงไปที่กําแพงนั้น

 

หลังจากแสงเรียงรายกันไปก็มีเสียงดังเล็กน้อย อาจได้ยินเสียงของก้อนหินที่ตกลงบน

 

ปัง! ปัง! ปัง!

 

หลินเสี่ยวและชิวลี่ลี่ต่างรู้สึกพูดไม่ออกเมื่อมองดูกําแพงที่อยู่ห่างออกไปสองเมตรโดยการ

 

เคลื่อนไหวแบบสุ่มๆของหลินเสี่ยว ตอนนี้หลินเสียวรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่เธอต้องทนทุกข์

 

ทรมานในทะเลสาบนั้นไม่มีอีกเลย!

 

ก่อนหน้านี้ ใบมีดอากาศที่สร้างขึ้นโดยกรงเล็บของเธอสามารถเข้าถึงได้เพียงประมาณสิบ

 

เซนติเมตร แต่ตอนนี้พวกเขาสามารถทําร้ายสิ่งต่างๆ ที่อยู่ห่างออกไปสองเมตรได้นั่น

 

หมายความว่าระยะการโจมตีที่มีประสิทธิภาพของเธอขยายไปถึงสองเมตร! เธอสามารถตัด

 

หัวศัตรูของเธอจากระยะสองเมตรได้แล้ว

 

นอกจากนี้ใบมีดอากาศที่แข็งแกร่งและคมยังสามารถตัดซอมบี้ธรรมดาเป็นชิ้น ๆ

 

เธอเงยหน้าขึ้นมาสูดอากาศ

 

โดยตระหนักว่าตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นจากระยะไกล

มาก

 

หมายความว่าช่วงของความรู้สึกของเธอได้ขยายออกไปมากกว่าเดิมเช่นกัน

 

เธอรู้สึกว่าความสามารถทั้งหมดของเธอพัฒนาขึ้นมาก

 

แต่ยังไม่รู้ว่าเธออยู่ในระดับไหน

 

เธอเป็นซอมบี้ที่ขับเคลื่อนด้วยพลังอวกาศระดับสี่หรือไม่ ?

 

เธอหยิบแผ่นจดบันทึกออกมาและเขียนว่า – “ตอนนี้เธอคิดว่าฉันอยู่ระดับไหน ?

 

วลี่อิ่มองเธอด้วยความสับสน เธอไม่เข้าใจความหมายของคําถามของหลินเสี่ยวและ

 

ไม่สามารถรับรู้ระดับซอมบี้และระดับพลังงานของเธอได้

 

เธอส่ายหัวบอกหลินเสียวว่าเธอไม่รู้สึก

 

หลินเฉียวนิ่งเงียบไปสองสามวินาที จากนั้นหันไปชั้นล่าง เธอกระโดดขึ้นและก้าวข้าม

 

บันไดทั้งหมดโดยรู้สึกว่ามันค่อนข้างง่ายที่จะทํา

 

ในขณะที่ทําอย่างนั้นเธอไม่รู้สึกถึงอันตราย

 

ใด ๆ เลย ราวกับว่าเธอกําลังกระโดดลงจากบันไดเพียงขั้นเดียว เมื่อลงแตะพื้นเท้าของเธอ

 

ตกลงสู่พื้นอย่างเบาและมั่นคง

 

และนิ้วเท้าของเธอไม่รู้สึกถึงแรงต้านจากพื้น

 

ไม่น่าแปลกใจที่ซอมบี้ระดับสูงตัวอื่น ๆ ต่างก็กระโดดสูงและไกลเหมือนลิง

 

หลินเสี่ยวเคยลองมาก่อน แต่เมื่อเธอกระโดดลงบันไดทั้งหมดเท้าของเธอก็ชาเธอไม่

 

ได้รับความเจ็บปวด แต่ไม่สามารถควบคุมเท้าได้ชั่วขณะ

 

ดังนั้น เธอจึงรู้สึกอิจฉาซอมบี้ระดับสูงอื่น ๆ ในบางครั้ง

 

ดูเหมือนเธอจะอยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา

 

แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เธอไม่สามารถกระโจนไปรอบ ๆ ได้อย่าง

 

คล่องแคล่วเหมือนพวกเขา

 

แต่คราวนี้เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหลังจากกระโดดลงจากบันได

 

เท้าของเธอไม่ขํา แต่เธอยังควบคุมมันได้

 

เธอยังรู้สึกว่าเธอสามารถกระโดดลงมาจากที่สูงได้ ว่าขาของเธอทําให้เธอสามารถ

 

ครอบคลุมระยะทางไกลได้อย่างปลอดภัยกว่าบันไดด้วยการก้าวกระโดดครั้งเดียว

 

เธอกระโดดลงบันไดเหมือนกระต่าย

 

และยังเร็วกว่าเมื่อก่อนมาก ดังนั้น ภายในสิบ

 

วินาทีเธอก็ลงมาที่ชั้นสามจากหลังคา

 

หลังจากนั้นเธอก็กระโดดลงมาจากรูบนผนังโดยตรง

 

ซึ่งเกิดจากพายุทอร์นาโดของซอมบี้ตัวเมีย

 

เธอไม่จําเป็นต้องหมุนตัวเมื่อลงจอด แต่ยืนตรงกับพื้น

 

เมื่อกระโดดลงมาและลงจอด เธอไม่สามารถรับรู้น้ําหนักของตัวเองได้เธอยังรู้สึกว่า

 

เธอตกลงมาจากอากาศอย่างช้ําๆ ลงจอดบนพื้นดินเหมือนใบไม้…

 

เธอเป็นแสงนั้นจริงๆหรือ ?

 

เธอหนักอย่างน้อยสี่สิบกิโลกรัม แต่นางจะลอยลงมาจาก

 

ขึ้นสามเหมือนใบไม่ได้อย่างไร ?

 

เธอนึกภาพฉากนั้นไว้ในใจและพบว่ามันแปลกมาก

 

ในอีกทางหนึ่ง หลินเสี่ยวรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเธอเร็วขึ้นและความแข็งแรงของขาของเธอก็

 

เพิ่มมากขึ้น ดังนั้นร่างกายของเธอจึงว่องไว

 

อย่างแม่นยํามากขึ้น เธอเป็นเหมือนแมว

 

เมื่อหลินเสี่ยวร่อนลงบนพื้น เธอเห็นชั่วลี่ลี่ยืนอยู่บนเสาข้างๆเธอ

ดูเหมือนว่าฝ่ายหลัง

 

จะรอเธอมานานแล้ว

 

เธอรู้ว่าชั่วลลี่มีพลังลม

 

แต่ไม่รู้ว่าคนหลังอัพเกรดตัวเองให้สูงขนาดนี้ได้อย่างไร เธอ

 

ค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะถามคําถาม

 

เธอสัมผัสใบหน้าของเธอเอง

 

ตอนนี้เธอต้องการหาซอมบี้ระดับสูงเพิ่มอีก เพราะเธอ

 

ต้องการแก้ไขใบหน้าและทําให้ตัวเองดูเหมือนมนุษย์ทั่วไปอีกครั้ง

จากนั้นลูบผมที่แห้งและกระเซิงของตัวเองและคิดว่าเธอน่าจะตัดผม

 

อย่างไรก็ตาม จากนั้นเธอก็สัมผัสหน้าอกของเธอเอง

 

หน้าอกของเธอเกือบแบนและเธอ

 

สวมเสื้อผ้าบุรุษ เสริมด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าลวีเถียนหยูสูงห้าฟุตแปดนิ้วเธอจะดูเหมือน

 

ผู้ยถ้าเธอตัดผม…

 

เธอถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เมื่อนึกถึงผมที่พันกันและใบหน้าที่เหมือนผีของเธอขณะที่เธอ

 

รู้สึกว่าหน้าตาเหมือนผู้ขายยังจะดีซะกว่า

 

ที่สําคัญที่สุดคือเธอไม่จําเป็นต้องสระผมยาวทุกวัน

 

หลังจากตัดผม

 

เธออยากตัดผมมาตั้งแต่นานมาแล้ว ดังนั้นในที่สุด เธอก็ตัดสินใจได้แล้วเธอไม่จําเป็น

 

ต้องปกปิดใบหน้าอยู่แล้ว เพราะถึงเธอจะปิดมันไว้ มันก็ยังทําให้เด็ก ๆตกใจ!

 

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

จากนั้นก็จําได้ว่าเธอเคยเห็นกรรไกรคู่หนึ่งเมื่อบรรจุสิ่งของของชิวลี่

 

ลี! เธอไม่รู้ว่าจิ๋วลลี่จําเป็นต้องมีกรรไกรเพื่ออะไร

 

แต่เธอต้องการยืมมันตอนนี้

 

เธอหยิบแผ่นจดบันทึกออกมาและเขียนว่า – “ฉันต้องการยืมกรรไกรของเธอ”

 

หลังจากนั้น เธอก็หันกลับและเข้าไปในพื้นที่ของเธอ ปล่อยให้นิ้วลลี่อยู่ในความสับสน

 

เธอต้องการยิ้มกรรไกรเพื่ออะไร /

 

และทุกอย่างของฉันก็อยู่ในพื้นที่ของเธอไม่ใช่เห

 

ชั่วลลี่มองไปรอบ ๆ อย่างงุนงงในขณะที่คิด ในขณะที่เธอไม่มีทางเลือกนอกจาก

 

รอให้อีกฝ่ายออกมา