ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้า…

บทที่ 94-95 : การเผชิญหน้าบนดาดฟ้าตึก

เมื่อกี้ หลินเสี่ยวเข้ามาในพื้นที่อวกาศของเธอและออกมาเพียงครู่เดียวแต่อยู่ในสถานะล่องหน หลังจากนั้นเธอก็เดินวนไปด้านหลังซอมบี้หญิงระดับสื่อย่างเงียบ ๆ

ในวินาทีถัดมา เธอกระพริบเข้าไปในพื้นที่ของเธออีกครั้งและออกมาทันที ในขณะเดียวกัน เธอก็เหวี่ยงกรงเล็บของเธอตัดที่ หลังคอของซอมบี้ตัวนั้น

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ตัวเมียที่อยู่ตรงหน้าเธอรู้สึกได้ในขณะที่เธอออกมาจากอวกาศและนั่งยองๆ ลง ก่อนที่ใบมีดที่สร้างโดยกรงเล็บของหลินเสี่ยวจะสัมผัสกับผิวหนัง มันหลบการโจมตีได้อย่างรวดเร็ว

ในขณะที่กําลังนั่งย่อตัวลงมันพลิกตัวอย่างแปลกประหลาดและย้ายไปที่ด้านข้างของหลินเสี่ยว จากนั้นเหวี่ยงกรงเล็บไปที่หูของหลินเสียวพยายามจะตัดหัวของเธอออก กรงเล็บของมันทําให้เกิดลมกระโชกอย่างรุนแรงในขณะที่โจมตีอย่างดุเดือด

หลินเสี่ยวมีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วเช่นกัน อย่างไรก็ตามลมที่เกิดจากกรงเล็บของศัตรูมีระยะการโจมตีที่กว้างมาก เธอรู้สึกได้ว่าลมนั้นรุนแรงเพียงใด ดังนั้น เธอจึงรู้ว่าเธอจะตกอยู่ในปัญหาหากปล่อยให้มันสัมผัสร่างกายของเธอ

 

ลมพัดเร็วมาก หลินเสี่ยวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพุ่งเข้าไปในอวกาศของเธอและกลับออกมาในสภาพล่องหนเพื่ออยู่รอบ ๆซอมบี้ตัวเมียต่อไปอย่างปลอดภัย

เธอไม่คิดว่าซอมบี้ตัวนี้จะตอบสนองได้เร็วขนาดนี้ มันรู้สึกได้ทันทีที่เธอปรากฏตัว ยิ่งไปกว่านั้นมันรวดเร็วและมีพลังลม!

แล้วเธอจะสู้กับศึกนี้อย่างไร? เธอคิดชั่วครู่และตระหนักว่าแม้ว่าเธอจะสามารถต่อสู้ระยะประชิดและตัดศัตรูด้วยกรงเล็บของเธอได้เธอไม่มีอาวุธ เธอควรเอาปืนออกมาไหม? นั่นจะไร้ประโยชน์อย่างไม่ต้องสงสัยตัดสินจากความรวดเร็วของซอมบี้ตัวเมีย หลินเสี่ยวประเมินว่ามีเพียงระเบิดมือหรือระเบิดเท่านั้นที่สามารถทําร้ายมันได้ ปืน? เธอกลัวว่ากระสุนที่ลอยไปจะปลิวไปกับลมของซอมบี้ตัวเมียนั่น

เธอไม่มีอาวุธทําลายล้างสูงในขณะนี้ ดังนั้น เธอจึงต้องคิดหาวิธีอื่นในการจัดการกับซอมบี้ตัวนี้ ถ้าเป็นการต่อสู้ระยะประชิดเธอรู้สึกว่ามีโอกาสชนะมากเพราะเธอเชี่ยวชาญทักษะการต่อสู้ทุกประเภทและกรงเล็บของเธอก็คมราวกับศัตรู

 

แต่ปัญหาคือเธอไม่สามารถเข้าใกล้ซอมบี้ผู้หญิงตัวนั้นได้ในตอน

นน

หลังจากปล่อยกรงเล็บโจมตีด้วยพลังลมซอมบี้ตัวเมียก็พบว่าหลินเสี่ยวหายตัวไปอีกครั้ง ดังนั้น มันจึงรวบรวมลมในทันทีและทําให้มันพัดไปรอบ ๆ ตัวของมันเอง ทําให้เสื้อผ้ามอมแมมกระพือปลิวและกรอบแกรบ

ผิวหนังของมันแห้ง เป็นสีน้ําตาลราวกับว่าความชื้นในร่างกายได้ถูกระบายออกไปจนหมดกล้ามเนื้อของมันดูเหมือนชิ้นเนื้ออบแหงมันดูไม่เหมือนซอมบี้ทั่วไป

 

ซอมบี้ตัวเมียตื่นตัวมาก มันหยุดนิ่ง แต่ดวงตาของมันกลอกไปมาอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันพยายามจะรับรู้การเคลื่อนไหวของหลินเสียว

 

หลินเสี่ยวค่อยๆก้าวไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่ใกล้ ๆ และจ้องไปที่ซอมบี้ตัวเมีย กําลังคิดว่าจะใช้พลังได้อย่างไร

ในขณะนั้นหลินเสี่ยวสามารถมองเห็นไวรัสซอมบี้ได้ และพลังที่ยิ่งใหญ่ในร่างกายของซอมบี้ตัวเมีย ขณะที่ซอมบี้ตัวเมียกําลังใช้ พลังของมันเธอเห็นสีเขียวขุ่นเต็มไปทุกมุมของร่างกาย

หลินเสียวมองไปที่หินใต้เท้าของเธอและทันใดนั้นก็มีความคิดผุดขึ้น

 

หินก้อนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของกําแพงหินดูเหมือนว่ามาจากบ้านข้างๆ หลินเสี่ยวกระโดดลงมาและแสดงใบหน้าของเธอโดยตรงส่งเสียงคํารามอย่างเร้าใจไปยังซอมบี้ตัวเมีย

 

“อ๊ากกกส์!”

 

“มา มาที่ฉันเร็ว!” เธอพูด

 

ซอมบี้ตัวเมียหันร่างและจับจ้องไปที่หลินเสี่ยว มันรู้ดีว่ามันอาจไม่สามารถชนะได้ในการต่อสู้ระยะประชิดกับหลินเสี่ยว เพราะคนหลังเป็นนายของการหลบหนี และจะหายไปเมื่อใดก็ได้ ดังนั้น มันจึงไม่ได้เตรียมที่จะตะครุบหลินเสี่ยว

“อ๊ากกส์!” อย่างไรก็ตามมันยังคงให้หลินเสี่ยวส่งเสียงคํารามอย่างโกรธเกี้ยวและโก่งหลังดูเหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง

ในช่วงเวลาต่อมา ลมที่อยู่เหนือศีรษะก็พัดเข้าหาหลินเสี่ยวลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ คมขึ้นและคมขึ้น จนกระทั่งตัดต้นไม้ริมถนนลงได้ลําต้นของต้นไม้ที่หักถูกลมพัดจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้น

หลินเสี่ยวหันกลับมา อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เธอไม่ได้เข้าไปในอวกาศแต่รีบเข้าไปในอาคารใกล้เคียงซึ่งมีความสูงกว่าสิบชั้นและวิ่งขึ้นไปชั้นบน

ลมพัดมาที่อาคารทันทีจากนั้นขยายตัวและเริ่มห่อหุ้มอาคารสูงทั้งหมดกลายเป็นพายุหมุน มันหมุนรอบอาคารด้วยความเร็วสูงมากทําให้เกิดเสียงแปลก ๆ

 

หลังจากวิ่งขึ้นไปชั้นบน หลินเสี่ยวพบว่าไม่มีลมพัดเข้ามาในอาคารจากประตูและหน้าต่าง อย่างไรก็ตามเธอยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องดังมากเธอมองออกไปข้างนอกและเห็นทรายและหินที่ลอยอยู่ลมพัดพาสิ่งของที่มีน้ําหนักเบาบินไปรอบ ๆ อาคาร

 

ลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ และหมุนเร็วขึ้น

หลินเสี่ยวมองไปรอบ ๆ และเห็นฉากเดียวกัน ดูเหมือนว่าซอมบี้ตัวเมียจะโอบล้อมอาคารทั้งหลังด้วยลมราวกับว่ามันต้องการสร้างพายุทอร์นาโดและทําให้อาคารพังทลายลง ซอมบี้ตัวเมียเชื่อว่าเมื่อพายุทอร์นาโดทําลายอาคารทั้งหมด หลินเสี่ยวก็จะตายเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม หลินเสี่ยวไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวเอง แต่ยังคงดําเนินต่อไป อาคารมีเพียงสิบชั้นและหลินเสี่ยวก็วิ่งเร็วมากดังนั้นภายในช่วงเวลาไม่กี่อึดใจ เธอวิ่งขึ้นถึงไปด้านบนดาดฟ้าของตึกแล้ว

เมื่อเธอมาถึงหลังคา เธอพบว่าพายุทอร์นาโดได้ฉีกกําแพงด้านนอกของอาคารบางส่วน สี่ด้านที่แข็งแกร่ง เหลือพื้นที่สามเหลี่ยมของอาคารถูกลมพัดอย่างช้าๆ

เธอไม่คาดคิดว่าซอมบี้พลังลมตัวนี้จะแข็งแกร่งพอที่จะสร้างพายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ได้ และเต็มไปด้วยพลัง เธอยืนอยู่ใกล้บันไดมองไปที่สายลมคํารามรอบตัวเธอ ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็บินขึ้นและลอยไปในอากาศจ้องมองมาที่เธอ

 

หลินเสี่ยวหันไปมองมันทันทีและเห็นซอมบี้ตัวเมียกําลังเหยียบพายุหมุนขนาดเล็ก

หลินเสี่ยวยอมยกนิ้วให้เลยเมื่อเห็นเช่นนั้น

“เชี่ย! ดูเท่! เธอต้องยืนอยู่บนพายุหมุนและมองลงมาที่ฉันขนาดนี้ไหม?” เธอคิด

หลินเสี่ยวไม่ได้สัมผัสถึงกลิ่นอายของซอมบี้ตัวเมียอาจเป็นเพ ราะถูกพายุทอร์นาโดปิดกั้น เธอเฝ้าดูพายุทอร์นาโดอย่างเงียบๆ ที่ฉีกกําแพงด้านนอกของอาคารที่ละนิด และก้อนหินและฝุ่นผงก็ลอยอยู่บนท้องฟ้า

 

เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ สายตามองจ้องไปที่ศัตรูของเธอ

มันอาจเป็นวิธีที่หลินเสี่ยวมองซึ่งทําให้ซอมบี้ตัวเมียโกรธและโกรธเพิ่มขึ้น

เชื่อกันว่าหลินเสี่ยวอยู่ที่นี่เพื่อดินแดนของเธอหรือนิวเคลียสซอมบี้ของเธอ ดังนั้น มันจึงโกรธมากเมื่อเห็นเธอ แต่นอกเหนือจากนั้นความสงบของหลินเสี่ยวทําให้มันเกิดความรําคาญไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ดังนั้นมันจึงจ้องไปที่ หลินเสี่ยวตรงการจ้องมองของมันคมชัดขึ้นและคมชัดขึ้นมันอ้าปากและแยกฟันที่สกปรกแต่มันวาวไปทางหลัง

 

หลินเสี่ยวไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ต่อการคุกคามของมันโดยสิ้นเชิงเพียงมองย้อนกลับไปที่มันอย่างสงบ เธอถึงกับยิ้มประชดประชันราวกับพูดว่า “เธอจะทําอะไรฉันได้?โจมตีฉันเหรอ?

 

บทที่ 95 : การดูดซับของเถาวัลย์

 

ซอมบี้ระดับสี่นั้นฉลาด แต่ก็ไม่ฉลาดเท่าไหร่ หลังจากถูกหลินเสี่ยวท้าทายความโกรธของมันไม่สามารถช่วยได้แต่จะลุกเป็น

เชื่อว่าหลินเสี่ยวเข้ามาในดินแดนของตนเพื่อก่อปัญหาและดูหมิ่นมันจริง เธออ่อนแอกว่าอย่างเห็นได้ชัดแล้วเธอจะล้อเลียนแบบนั้นได้อย่างไร?

ซอมบี้ตัวเมียรู้สึกว่าถูกหลินเสี่ยวประเมินต่ํา ความรู้สึกหงุดหงัดนั้นรุนแรงขึ้นและแรงขึ้นกระตุ้นให้มันรีบเร่งและฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ โดยตรงอย่างไรก็ตาม จิตใจของมันบอกว่าอย่าทําอย่างนั้น

ดังนั้น ซอมบี้ตัวเมียจึงเอื้อมมือทั้งสองข้างออกเพื่อปลดปล่อยพลังงานให้กับพายุทอร์นาโด ซึ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตามมันไม่รู้เลยว่านั่นคือสิ่งที่หลินเสี่ยวต้องการ เมื่อเห็นกําแพงหลุดออกจากอาคารเป็นชิ้นเล็ก ๆ เธอก็รอต่อไป

เธอกําลังสังเกตการใช้พลังงานของซอมบี้ตัวเมีย เธอพบว่าพลังงานของมันไม่ได้หมดไปอย่างรวดเร็ว และมันยังคงลอยอยู่ในอา กาศได้อย่างมั่นคงดูเหมือนว่ามันได้ล่าซอมบี้ตัวอื่นมามากมาย และดูดซับพลังงานจํานวนมาก

อัตราการใช้พลังงานของซอมบี้ตัวเมียนั้นช้าเกินไป หากสถานการณ์ดําเนินต่อไปพลังงานของมันอาจอยู่ได้จนถึงเช้าวันพรุ่งนี้

หลินเสี่ยวครุ่นคิดชั่วครู่ ทันใดนั้น ก็มีความคิด เธอจําได้ว่าด้วยเหตุผลบางอย่าง เซี่ยตกระโดดลงไปในทะเลสาบในพื้นที่ของ เธอหลังจากที่กลายเป็นซอมบี้จากนั้นก็ลอยกลับมาอย่างเงียบ ๆ

ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงสงสัยว่าจะมีผลอะไรเกิดขึ้นหรือไม่หากเธอนําซอมบี้ตัวเมียลงไปในทะเลสาบโดยตรง ท้ายที่สุดพื้นที่ของเธอสามารถปิดกั้นพลังงานจากโลกภายนอกได้ เธอมีดินน้ําและหญ้าในอวกาศของเธอแต่ไม่มีลม

ซอมบี้ตัวเมียนี้มีพลังลม แต่ในการสร้างลมแห่งการทําลายล้างครั้งใหญ่มันยังคงต้องยืมลมธรรมชาติเพื่อเริ่มต้นจากนั้นเสริมพลังด้วยพลังของมันเอง ดังนั้น หลินเสี่ยวจึงคาดว่าพลังลมของซอมบี้ตัวเมียจะไม่เป็นอันตรายอย่างมากต่อเธอในอวกาศของเธอ

ณ

เธออยากลองดูว่าพื้นที่ของเธอสามารถโจมตีหรือแม้แต่ฆ่าซอมบี้ได้! ถ้าทําได้ สิ่งที่เธอต้องทําเพื่อการต่อสู้ในอนาคตของเธอคือการลอบพาศัตรูเข้าไปในอวกาศ เมื่อเธอล้มเหลวในการเอาชนะพวกเขา!

ด้วยความคิดนั้น หลินเสี่ยวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและเข้าสู่การปฏิบัติทันที ภายใต้การจ้องมองของซอมบี้หญิง เธอกระพริบไปในอวกาศเปลี่ยนเป็นสถานะล่องหน และกลับออกมา อย่างไร ก็ตาม เธอไม่ได้ลงไปชั้นล่างแต่อยู่ในจุดที่เธอสังเกตเห็นซอมบี้ตัว

เมีย

 

สถานะล่องหนของเธอทําให้เธอไม่สามารถโจมตีได้ แต่ยังทําให้เธอเพิกเฉยต่อการโจมตีของศัตรู เมื่อเธอล่องหน เธอไม่รู้สึกถึงพายุทอร์นาโดอีกต่อไป เธอไม่รู้สึกถึงอันตรายเลยด้วยซ้ํา

ในขณะที่เธอหายตัวไปซอมบี้ตัวเมียที่ลอยอยู่ในอากาศก็หยุดลงชั่วขณะจากนั้นก็ส่งเสียงคํารามอย่างบ้าคลั่งและโบกมือทั้งสองข้าง

“อ๊ากกกกส์!”

 

ได้ยินเสียงลมคํารามดังสนั่น พร้อมกับเสียงแปลกๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อของหนักตกลงที่พื้น ภายใต้การควบคุมของซอมบี้หญิง ทันใดนั้นพายุทอร์นาโดก็เพิ่มขึ้นและเพิ่มความเร็วขึ้นจนถึงจุดที่หลินเสี่ยวไม่สามารถวัดความเร็วลมด้วยตาของเธอได้อีกต่อไป เธอ เห็นว่าคอนกรีตบนผนังของอาคารทั้งหมดถูกฉีกออกประตูหน้า ต่างก็ปลิวไปหมด

ไม่นาน ก็เหลือเพียงเหล็กเส้นที่บิดเบี้ยวของอาคาร

ซอมบี้ตัวเมียมองไปรอบ ๆ หลังจากที่สัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายของหลินเสี่ยว มันลอยขึ้นไปด้านบนของอาคารที่เสียหายทันทีและพบว่ามีพื้นที่ราบให้ยืน

 

มันก้มหัวลงเพื่อมองเข้าไปในอาคารและค้นหาร่องรอยของหลินเสี่ยว แต่ได้แค่มองและไม่รู้สึกอะไรเลย มันไม่รู้ว่าหลินเสี่ยวล่องหนยืนห่างจากมันไม่ถึงหนึ่งเมตร

 

เมื่อเห็นซอมบี้หญิงหยุดอยู่ด้านบนของอาคาร หลินเสี่ยวเดินเข้าไปใกล้มันอย่างเงียบ ๆ จากนั้นเธอก็คว้ามือของมันและกระพริบอย่างรวดเร็วในพื้นที่ของเธอ ในขณะนั้น ซอมบี้สองตัวที่อยู่ด้านบนของอาคารก็หายไปจากที่ที่พวกเขายืนอยู่

หลินเสี่ยวสามารถปรากฏตัวได้ทุกที่ในพื้นที่ของเธอดังนั้นเมื่อเธอจับซอมบี้ตัวเมียได้ เธอนํามันลงสู่น้ําในทะเลสาบโดยตรง

 

เมื่อเข้ามาหลินเสี่ยวก็ปล่อยซอมบี้ตัวเมียและว่ายน้ําถอยกลับ

ตั้งแต่การจับซอมบี้ตัวเมียไปจนถึงการกระพริบใส่เธอ จากนั้นจึงคลายมือและว่ายน้ําถอยหลังหนี หลินเสี่ยวใช้เวลาไม่เกินสองวินาทีในการเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้

ดังนั้น ซอมบี้ตัวเมียจึงไม่สามารถตอบสนองได้เมื่อหลินเสี่ยวจับข้อมือของมันไว้ เพียงรู้สึกว่าดวงตาของมันพร่ามัวและก่อนที่ภาพในดวงตาของมันจะเปลี่ยนไป ถัดไปไม่เห็นอะไรเลยนอกจากน้ําสีเขียวเข้มโดยไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

มันตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต่อเมื่อหลินเสี่ยวปล่อ ยมือเธอไปมันรู้สึกว่าร่างกายของมันกําลังจม ดังนั้นมันจึงเริ่ มดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนกอย่างไรก็ตาม มันไม่เคยลองว่ายน้ําดังนั้นไม่ว่ามันจะเหวี่ยงแขนขาในน้ําแรงแค่ไหน ความพยา ยามทั้งหมดไร้ประโยชน์

 

โชคดีที่เป็นซอมบี้มันไม่จําเป็นต้องหายใจ อย่างไรก็ตามความรู้สึกของการถูกล้อมด้วยน้ําโดยไม่สามารถออกแรงได้ทําให้มันตกใจกลัวอย่างมาก

มันพยายามปลดปล่อยพลังของมัน แต่พบว่าพลังลมของมันไม่สามารถส่งผลกระทบอื่น ๆ ใต้น้ําได้ นอกจากคลื่นที่เกิดขึ้นของระลอกคลื่นแปลก ๆ

หลินเสี่ยวซึ่งถอยกลับมาในระยะสั้น ๆ เห็นซอมบี้ตัวเมียท่ามกลางแสงไฟจากทะเลสาบ เธอเห็นมันดิ้นเหมือนสัตว์ที่ไม่รู้ว่าจะว่ายน้ําอย่างไรในขณะที่จมลงอย่างช้าๆ

เธอยังเห็นมันใช้พลังของมัน อย่างไรก็ตามในสายตาของหลินเสี่ยว พลังมหาอํานาจที่ปล่อยออกมาจากฝามือของซอมบี้ตัวเมียในไม่ช้าก็มะลายหายไปในแสงสีเขียวของน้ําในทะเลสาบ

 

เธอดูฉากนั้นด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอไม่คาดคิดว่าทะเลสาบจะทรงพลังขนาดนี้

ทะเลสาบเป็นเหมือนคู่ต่อสู้ที่อยู่ยงคงกระพันสําหรับซอมบี้ตัวเมียเพราะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่ว่ามันจะพยายามสู้แค่ไหนก็

ตาม!

ขณะที่หลินเสี่ยวกําลังมองดูซอมบี้ตัวเมียที่กําลังดิ้นรนและจมอยู่ในน้ําอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงคลื่นพลังงานจากกันทะเลสาบหลังจากนั้นเธอก็เห็นเถาเถาวัลย์ที่คุ้นเคยนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาซอมบี้ตัวเมียที่ละต้นไม่นานพันรอบตัวซอมบี้ตัวเมียจนหมดแทนที่จะลากลงเถาเถาวัลย์ห่อซอมบี้ตัวเมียไว้ในรังไหม ขนาดยักษ์

หลินเสี่ยวมองดูเถาวัลย์เหล่านั้นด้วยความตกใจ หลังจากเถาวัลย์จับซอมบี้ตัวเมียได้ พลังงานภายในร่างกายของซอมบี้เริ่มรั่วไหลและถูกเถาวัลย์ดูดซับ

หลินเสี่ยวลอยอยู่ในน้ําดูเถาวัลย์ดูดซับพลังงานของซอมบี้ตัวเมียครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุด เธอก็รู้สึกได้ว่าพลังงานที่มีอยู่ในร่างกายของซอมบี้ตัวเมียได้ถูกระบายออกจนหมดแล้ว

 

หลังจากนั้นเถาวัลย์ก็โยนซอมบี้ขึ้นด้านบนเหมือนทิ้งถุงขยะ ในตอนนั้นหลินเสี่ยวไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของซอมบี้ตัวเมียอีกต่อไป

ร่างของซอมบี้ลอยขึ้นอย่างช้าๆและกระเพื่อมในน้ํา

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเสี่ยวก็เริ่มสงสัยว่าเซี่ยตงได้รับการระบายและโยนออกไปแบบนั้นเช่นกัน เธอจําได้ว่าเมื่อ เซี่ยวตงลอยขึ้นผิว น้ําได้กระเพื่อมอย่างรุนแรง

 

ขณะที่ซอมบี้ตัวเมียลอยขึ้นมาราวกับศพ หลินเสี่ยวเตรียมพร้อมที่จะว่ายน้ําไปหามันอย่างระมัดระวัง

แต่ในขณะนั้นเถาวัลย์ก็ดิ้นเข้าหาหลินเสี่ยว เมื่อถึงเวลาที่เธอรู้ตัวเถาวัลย์ก็พันรัดรอบข้อเท้าของเธอ จากนั้นก็เลื้อยพันขึ้นตัวเธออย่างรวดเร็ว

 

“ชิบหาย! พวกเขาจะไม่ระบายฉันเหมือนกันใช่ไหม? เธอกรีดร้องอย่างเงียบ ๆ