ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้า…

 

บทที่ 92-93 : พลังและพลัง

 

ขณะที่ขับรถหลินเสี่ยวกำลังคิดว่าเธอจะรับข่าวสารเกี่ยวกับหลินเฟิงและสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ได้อย่างไร เธอไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ในฐานพญายมหรือไม่ พวกเขาอาจอยู่ในฐานอื่น หรืออาจจะจากไปแล้ว…

 

สิ่งที่ดีคือเธอมีเวลามากเท่าที่ต้องการ ถึงแม้ผลสุดท้ายอาจจะเลวร้าย เธอยังคงต้องการผลลัพธ์

 

หากเธอสามารถฟื้นฟูรูปลักษณ์ของเธอ …

 

ทันใดนั้น เธอก็เกิดความคิดและเบรครถหยุดพักโดยอัตโนมัติรถหยุดกะทันหัน และความเฉื่อยทำให้ทั้งเธอและชิวลี่ลีโน้มตัวไปข้างหน้า

 

ชิวลี่ลี่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอพยุงร่างของเธอทันทีด้วยมือของตัวเอง จากนั้นหันไปมองหลินเสี่ยวด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าทำไมคนหลังถึงหยุดรถกะทันหันแบบนี้

 

หลินเสี่ยวไม่สามารถละความสนใจของเธอสำหรับชิวลี่ลี่ได้ในขณะนั้น เพราะเธอนึกถึงประสบการณ์ของเธอที่ลงไปกลางทะเลสาบในอวกาศของเธอ

 

เธอจำได้ว่าหลังจากที่เธอออกมาจากทะเลสาบ บาดแผลที่ขาท่อนล่างของเธอหายเป็นส่วนใหญ่ และเนื้อที่หายไปของเธอก็งอกขึ้นใหม่ หากน้ำในทะเลสาบสามารถฟื้นฟูรูปลักษณ์ของเธอได้การค้นหาครอบครัวของเธอจะกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอมาก

 

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ตัดสินใจด้วยตัวเองที่จะลงไปในทะเลสาบในครั้งสุดท้าย และถูกเรียกตัวลงไปที่นั่นแทน ดังนั้น เธอจึงไม่รู้ว่าสาหร่ายพลังงานเหล่านั้นจะปรากฏขึ้นอีกหรือไม่ และช่วยฟื้นฟูร่างกายของเธอเมื่อเธอริเริ่มที่จะลงไป

 

หลังจากหยุดรถ หลินเสี่ยวก็หันหลังกลับและลงจากรถโดยไม่พูดอะไรกับชิวลี่ลี่ ในอีกไม่กี่อึดใจเธอก็หายไปจากข้างรถ

 

“เกิดอะไรขึ้น? เอ๊ะ?” ชิวลี่ลี่ตกอยู่ในความสับสน

 

หลังจากเข้ามาในพื้นที่อวกาศของเธอ หลินเสี่ยวก็ยืนอยู่ข้างทะเลสาบ เธอมองไปที่ทะเลสาบเป็นครั้งแรกจากนั้นก็มองไปรอบๆ เธอไม่เห็นจุนจุน แต่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเธอ เธอยังอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ

 

เธอหันหลังกลับและถอดเสื้อผ้าออก หากสาหร่ายพลังงานเหล่านั้นปรากฏขึ้นจริงเสื้อผ้าของเธอก็จะหายไปอยู่ดี

 

หลินเสี่ยวจะอาบน้ำในทะเลสาบทุกวัน ร่างกายของเธอไม่สามารถเผาผลาญได้ แต่ก็ยังสกปรกได้ โลกภายนอกเต็มไปด้วยฝุ่นมากมาย ดังนั้น หลังจากใช้เวลาทั้งวัน เธอก็มักจะถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นเสมอ

 

ในโลกหลังวันสิ้นโลกอันโหดร้ายการได้อาบน้ำทุกวันเป็นสิ่งที่หรูหรามาก มีเพียงผู้นำฐานและผู้ที่มีความสามารถเท่านั้นที่สามารถทำเช่นนั้นได้

 

หลังจากถอดเสื้อผ้าหลินเสี่ยวก็มองไปที่ขาท่อนล่างของเธอตอนนี้ขาส่วนล่างของเธอดูเหมือนมนุษย์ที่มีสุขภาพดีแล้ว ด้วยสีที่แตกต่างกัน ผิวของเธอที่ไม่ได้ปกปิดนั้นเป็นสีขาวอมฟ้าในขณะที่ผิวที่เพิ่งงอกใหม่นั้นเป็นสีขาวสว่าง

 

ความแตกต่างระหว่างสองสีผิวของเธอค่อนข้างชัดเจน

 

จากนั้นเธอก็ดูบาดแผลที่ต้นขาของเธอ ในขณะที่อาบน้ำเธอค่อยๆฉีกสะเก็ดตรงนั้นออกและสัมผัสกับเนื้อที่เพิ่งงอกใหม่ อย่างไรก็ตาม พื้นผิวของต้นขาเธอยังคงหยาบกร้าน

 

สำหรับท้องและหน้าอกของเธอ เธอไม่ควรมองตรงนั้นดีกว่าเพราะไส้ของเธอมักจะหลุดออกมา

 

หลินเสี่ยวเงยหน้าขึ้นและหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็เดินลงไปในทะเลสาบ

 

ในขณะนั้น เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้าย ในตอนนั้นจิตใจของเธอไม่ชัดเจนราวกับว่าเธอถูกเรียกโดยบางสิ่ง เธอไม่รู้สึกอะไรเลยในตอนแรก แต่เมื่อเธอไปถึงก้นทะเลสาบและถูกสาหร่ายพันรอบตัวจิตใจของเธอก็แจ่มใสอีกครั้ง

 

หัวใจของเธอจมลงเล็กน้อยเมื่อเธอคิดถึงความเจ็บปวดที่เหลือทนนั่นและความรู้สึกที่ระเบิดในสมองโดยไม่สามารถผ่านออกไปได้ อย่างไรก็ตามเธอยังคงเดินไปข้างหน้า

 

ตอนแรกเธอกำลังเดินอยู่บนหินแข็ง แต่เธอไม่รู้สึกอึดอัดเมื่อเท้าของเธอตายด้าน และแทบไม่รู้สึกอะไรเลย

 

หลังจากลงไปที่ทะเลสาบการลอยตัวของน้ำก็เริ่มอุ้มเธอขึ้น เธอเอาเท้าเหยียบกันทะเลสาบแล้วเริ่มว่ายน้ำ

 

ทะเลสาบมีขนาดไม่ใหญ่นัก ในไม่ช้าเธอก็ว่ายน้ำไปที่ใจกลางอย่างไรก็ตาม หลังจากลอยอยู่ในทะเลสาบได้สักพัก จู่ๆเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

 

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เธอเห็นพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายของเด็กน้อยคนนั้น เธอกลับมาที่อวกาศของเธอเพื่อตรวจสอบทะเลสาบ ในตอนนั้น เธอสามารถมองเห็นพื้นที่สีเขียวเรืองแสงขนาดใหญ่กลางทะเลสาบ ยิ่งเธอเข้าใกล้จุดศูนย์กลางมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสว่างมากขึ้นราวกับว่ามีของเหลวเรืองแสงจำนวนหนึ่งรวมตัวกัน ยิ่งไกลออกไปจากใจกลางทะเลสาบสีก็ยิ่งจางลง

 

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกลางทะเลสาบเธอก็สามารถมองเห็นแสงสีเขียวนั้นได้

 

หลินเสี่ยวลอยอยู่เหนือความเขียวขจีนั้น แต่ไม่มีสาหร่ายสีเขียวปรากฏขึ้นในเวลานั้น เธอดิ่งลงไปในน้ำตรงกลางกันทะเลสาบ แต่การลอยตัวแปลก ๆ ได้หยุดเธอไม่ให้ไปถึงด้านล่าง

 

ดังนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลอยตัวในทะเลสาบพยายามหาวิธีดำดิ่งลงไป

 

น้ำใสและเปล่งประกายมาก อย่างไรก็ตาม เธอมองไม่เห็นอะไรนอกจากแสงสีเขียว

 

“ฉันจะลงไปยังไง? จะทำอย่างไรให้สาหร่ายสีเขียวห่อหุ้มฉันอี กครั้ง ครั้งล่าสุดนี้ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้นะ? หลินเสี่ยวลอยอยู่ใน ทะเลสาบครุ่นคิดถึงคำถามเหล่านี้ในขณะที่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่า

 

เธอคิดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็คิดไม่ออก แต่ทันใดนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังงานบางอย่างจากก้นทะเลสาบ จากนั้น เธอก็เห็นส่วนที่ยื่นออกมา – สาหร่ายสีเขียวหนาเลื้อยออกมาจากแสงสีเขียวเหมือนงู นานมากจนเธอมองไม่เห็นจุดจบอีกด้าน สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือมันเอื้อมมือขึ้นแล้วค่อยๆพันรอบข้อเท้าของเธอ

 

ทันใดนั้น ข้อความก็ปรากฏขึ้นจากความคิดของเธอ

 

” พลังงานไม่เพียงพอจึงไม่สามารถกระตุ้นพลังงานได้!”

 

เมื่อหลินเสี่ยวได้รับข้อความนั้น สาหร่ายคลายออกจากข้อเท้าของเธอและดึงกลับลงไปอย่างรวดเร็ว

 

เธอเริ่มคิดถึงข้อความนั้น

 

“พลังงานไม่เพียงพอ จึงไม่สามารถกระตุ้นพลังงานได้ … หมายความว่าอย่างไร? เธอรู้ว่า “พลังงาน” ที่สองหมายถึงแสงสีเขียวที่อยู่ข้างใต้เธอ แต่ “พลังงาน” แรกคืออะไร

 

นั่นคือพลังงานของเธอเองใช่หรือไม่? เธอเป็นซอมบี้ที่ไม่มีพลังอำนาจ ถ้าเธอเป็นมหาอำนาจก็ควรเป็นพื้นที่ของเธอไม่ใช่หรือแต่เธอยังไม่รู้สึกถึงพลังงานใด ๆ จากตัวเองเลย มีใช่ไหม?

 

หรือในขณะที่เธอเป็นซอมบี้เธอควรเติมพลังของตัวเองด้วยนิวเคลียสของซอมบี้ตัวอื่นหรือไม่?

 

จากนั้นเธอก็จำได้ว่าเธอไม่ได้ต่อสู้กับซอมบี้ตัวอื่นมาระยะหนึ่ง แล้วหรือได้รับนิวเคลียสของซอมบี้ สาหร่ายนั้นบอกให้เธอเติมพลังให้ตัวเองก่อนแล้วค่อยกลับมาที่ทะเลสาบ?

 

ยิ่งเธอคิดแบบนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันใช่ ในกรณีนั้น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร?

 

ด้วยความคิดนั้นเธอจึงว่ายน้ำไปที่ริมทะเลสาบทันที

 

จุนจุนกำลังยืนอยู่ตรงทางเข้าของพื้นที่เล็ก ๆ มองไปที่เธออย่างอยากรู้อยากเห็น

 

เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของหลินเสี่ยวเมื่อเข้ามา ดังนั้นเธอจึงออกมาดู จากนั้น เธอก็พบว่าคนหลังถอดเสื้อผ้าและกระโดดลงไปในทะเลสาบ

 

ตอนแรก เธอคิดว่าหลินเสี่ยวกำลังจะไปอาบน้ำจากนั้นก็เห็นคนหลังเริ่มว่ายน้ำ แต่หลังจากนั้น หลินเสี่ยวก็หยุดลงกลางทะเลสาบอย่างแปลกประหลาดและลอยอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ เธอคิดไม่ออกว่าหลินเสี่ยวกำลังทำอะไรอยู่ในทะเลสาบ แต่ค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น ดังนั้น เธอจึงยังคงยืนอยู่ข้างทางเข้าของพื้นที่ขนาดเล็กและมองไปที่หลินเสี่ยว

 

บทที่ 93 : ล่าซอมบี้

 

หลังจากขึ้นฝั่งหลินเสียวก็เดินไปยังพื้นที่เล็ก ๆ ขณะแต่งตัว

 

เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน แต่นั่นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป หน้าอกของเธอถูกกินแล้วเธอต้องการเสื้อชั้นในเพื่ออะไร? ตอนแรกเธอรู้สึกแปลก ๆ เหมือนคนป่วยมะเร็งเต้านมที่ถูกตัดหน้าอกทิ้ง อย่างไรก็ตาม เธอค่อยๆชินกับมัน

 

สภาพร่างกายของเธอไม่มีแย่ลงไปกว่านี้อีกแล้ว

 

เมื่อเธอเดินไปถึงทางเข้าของพื้นที่เล็ก ๆ เด็กน้อยก็เดินออกมาในขณะที่วิ่งวนรอบขาของจุนจุน ทันใดนั้น เด็กชายก็เห็นหลินเสี่ยวที่กำลังใกล้เข้ามา ดังนั้น เขาจึงหยุดเดินไปข้างหน้าทันที จากนั้นก็หันหลังกลับและวิ่ง

 

เขารีบวิ่งไปที่เตียง ปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยแขนขาทั้งสี่และคลานเข้าไปหลบในผ้าห่ม คลุมศีรษะด้วยผ้าห่ม

 

หลินเสี่ยวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กชายกลัวเธอหรือไม่ชอบเธอกันแน่

 

“บ้าเอ้ย! ฉันให้อาหารและที่อยู่อีกทั้งสิ่งของเล็กๆน้อยๆนี้ทั้งหมด แต่เขากลับเนรคุณ!” หลินเสี่ยวคิด เธอปรุงซุปและเลือกสตรอเบอร์รี่ให้เขากิน แต่เขาไม่กล้ามองเธอด้วยซ้ำ

 

“เจ้าขี้ขลาดเอ้ย!” เธอบ่นเงียบๆในใจ “อู่เย่วหลิงไม่มีอะไรกินนอกจากสตรอเบอร์รี่เมื่อเธออยู่ที่นี่ แต่หลังจากนั้นไม่นานสาวน้อยคนนั้นก็เลิกกลัวฉัน เธอพยายามปกป้องฉันด้วยซ้ำ นายไม่เหมือนเธอเลยนายเป็นคนอกตัญญู!”

 

จุนจุนเหลือบมองลูกชายตัวน้อยแทบอยากจะหัวเราะออกมาแต่ถึงกระนั้นเธอก็หันไปหาหลินเสี่ยวเพื่อถามคำถามด้วยสายตาในขณะที่เธออยากรู้จริงๆเกี่ยวกับพฤติกรรมแปลกๆในทะเลสาบของเธอ

 

“เธออยากออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกไหม?” หลินเสี่ยวหยิบสมุดบันทึกออกมาและเขียน

 

จุนจุนเหลือบมองเด็กน้อย จากนั้นก็นึกถึงซอมบี้สาวที่อยู่ข้างนอก เธอก็ส่ายหัวอย่างเด็ดขาด หลังจากที่หลินเสี่ยวบอกเธอว่าซอมบี้สาวที่อยู่ข้างนอกนั้นเป็นราชินีซอมบี้ จุนจุนก็ยิ่งกลัวที่จะออกไปข้างนอก

 

เธอกลับชิวลีลีโดยสัญชาตญาณ

 

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็สงสัยว่าทำไมหลินเสี่ยวซึ่งเป็นซอมบี้จึงไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อเผชิญหน้ากับ ชิวลี่ลี่ เธอยังสงสัยว่าหลินเสี่ยวอยู่ในระดับหกหรือไม่

 

แต่แล้วเธอก็ปฏิเสธความเป็นไปได้ดังกล่าว เนื่องจากหลินเสี่ยวทำได้เพียงทำให้เธอทำตามคำสั่งและปิดไม่ให้เธอต่อสู้กลับ แต่ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกกลัวโดยสัญชาตญาณ

 

ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่หลินเสี่ยวจะเป็นซอมบี้ระดับหก แม้ว่าจุนจุนจะรู้สึกว่าเธอลึกลับและแข็งแกร่งมากก็ตาม

 

พอจุนจุนไม่ยอมออกไปข้างนอก หลินเสี่ยวยอมแพ้ที่จะ เชิญเธอ จากนั้นก็หายตัวไปจากที่ที่เธออยู่

 

ชิวลี่ลี่เริ่มเบื่ออยู่ข้างนอกและเดินวนไปรอบ ๆ รถ ทันใดนั้นเธอก็หยุดและหันหน้ากลับมา เมื่อเห็นหลินเสี่ยวปรากฏตัวข้างรถ

 

“เฮ้อ – รอตั้งนาน ” เธอยังคงชอบส่งเสียงแปลก ๆ ด้วยปากของเธอเพื่อพูดกับหลินเสี่ยว

 

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทำไมคุณถึงหยุดรถและเข้าสู่พื้นที่อวกาศของคุณอย่างกะทันหัน? เธอถาม

 

หลินเสี่ยวส่ายหัว แล้วหยิบแผ่นจดบันทึกออกมาและเขียนว่า – “ฉันเข้าไปเพื่อยืนยันบางอย่าง

 

ชิวลี่ลี่ไม่ได้ถามคำถามใด ๆ อีก แค่พูดว่า ” แย่จัง” จากนั้นก็นั่งกลับเข้าไปในรถ

 

หลินเสี่ยวกลับมานั่งที่เบาะคนขับ จากนั้นก็เขียนประโยคอีกประโยคให้เธอว่า “ฉันจะเลื่อนการเดินทางไปยังฐานทัพพญายมก่อน ตอนนี้ฉันต้องการล่าซอมบี้ ”

 

“ล่าซอมบี้เหรอ?” ชิวลี่ลี่หันมามองเธอด้วยความสับสน

 

หลินเสี่ยวพยักหน้าแล้วเขียนว่า “เธอทำให้กลิ่นอายของเธอหายไปได้ไหม? หรือเธอจะไล่ล่าเหยื่อทั้งหมดของฉัน

 

ชิวลี่ลี่มองเธอด้วยดวงตาที่เปิดกว้างจากนั้นก็ส่งเสียงคำราม

 

“คุณต้องการให้ฉันควบคุมซอมบี้ให้คุณและทำให้พวกมันมามากกว่านี้หรือ?” เธอถาม

 

หลินเสี่ยวสายหัว เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือ เพราะเธอตั้งใจจะพยายามต่อสู้ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าเธอสามารถขอให้ชิวลี่ลี่หาซอมบี้ระดับสูงให้เธอได้

 

ชิวลี่ลี่พยักหน้าจากนั้นหลับตาและเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นหลินเสี่ยวก็รู้สึกว่ากลิ่นอายของชิวลี่ลี่หายไปอย่างสมบูรณ์ ไม่ต้องพูดถึงซอมบี้รอบ ๆ ตัวอื่น ๆ แม้แต่หลินเสี่ยวเองก็ยังไม่รู้สึกถึงชิวลี่ลี่ในตอนนี้ แม้ว่าคนหลังจะนั่งข้างๆเธอ ก็ตาม

 

เธอพยักหน้าด้วยความพึงพอใจจากนั้นขับรถมุ่งหน้าสู่ใจกลางเมือง ในการล่าซอมบี้เธอต้องเลือกใจกลางเมืองที่แออัด เพื่อให้ได้นิวเคลียสของซอมบี้คุณภาพสูง เธอต้องการหาซอมบี้ระดับสูง

 

จริงๆแล้วเธอมีซอมบี้ระดับสูงสองตัวอยู่บนรถของเธอ แต่เธอไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้เนื่องจากพวกเขาเป็นคนรับใช้ของชิวลี่ลี่

 

หากปราศจากกลิ่นอายของชิวลี่ลี่ ถนนข้างหน้าหลินเสี่ยวเต็มไปด้วยอุปสรรคอีกครั้ง ซอมบี้ธรรมดาเหล่านั้นเหมือนฝูงวัวที่ขวางทาง เธอพยายามขับไล่พวกมันออกไป แต่พวกมันเคลื่อนที่ช้า เกินไป………..

 

ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ย่านใจกลางเมืองมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเห็นซอมบี้ที่น่ารังเกียจมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ยอมเลิก ขับรถเธอจอดรถบนถนนและลงจากรถ วางรถกลับเข้าไปในพื้นที่ของเธอก่อนที่จะเดินไปใจกลางเมือง

 

“อ้ากกกส์?”

 

“คุณต้องการซอมบี้ระดับไหน?” ชิวลี่ลี่ถาม เมื่อมายืนอยู่เคียงข้างเธอ หลินเสี่ยวเหลือบมองไปที่เธอ จากนั้นก็โชว์นิ้วทั้งสี่ของเธอ

 

ชิวลี่ลี่พยักหน้าจากนั้นยกศีรษะขึ้นเพื่อสูดอากาศ

 

หลินเสี่ยวไม่สามารถสัมผัสได้ถึงซอมบี้ระดับสูงกว่า ตอนนี้เธอสามารถสัมผัสซอมบี้ได้ในระดับสามหรือต่ำกว่าเท่านั้นได้ และช่วงของเธอก็ไม่มาก

 

หลังจากสูดอากาศอย่างรวดเร็ว ชิวลี่ลี่ก็ชี้ไปที่ทิศทางหนึ่ง เธอพบเป้าหมายแล้ว

 

หลินเสี่ยวเดินไปทางนั้นทันที ในขณะที่ชิวลี่ลี่เดินตามหลังเธออย่างไม่ใส่ใจ เธอกระโดดไปรอบ ๆ เพื่อมองหาก้อนหินขนาดใหญ่ที่จะเหยียบ เธอไม่ได้เปลี่ยนชุดสีขาว แต่ชุดนั้นได้รับการดูแลให้สะอาดเรียบร้อยในทุกวันนี้

 

หลังจากเดินบนถนนซึ่งปกคลุมไปด้วยหินและทรายและล้อมรอบด้วยอาคารที่พังทลายได้ไม่กี่นาที ในที่สุดหลินเสี่ยวก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอาย เจ้าของกลิ่นอายนั้นแข็งแกร่งกว่าเธอเล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงระดับห้า

 

ไม่มีซอมบี้ตัวอื่นอยู่ในบริเวณนี้ สถานที่แห่งนี้สะอาดหมดจดไม่มีซอมบี้ธรรมดาแม้แต่ตัวเดียว

 

หลินเสี่ยวเดินไปข้างหน้าในกลางถนนอย่างช้าๆ เธอเคลื่อนไหวอย่างช้าๆดวงตาจดจ่อที่เท้าของเธอเอง ราวกับว่าเธอกำลังมีช่วงเวลาสบาย ๆ ดูเหมือนว่าเธอมาที่นี่เพื่อเดินเล่นแทนการล่าซอม

 

ตามที่เธอคาดไว้ในเวลาไม่ถึงสองนาที มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากอาคารด้านหลังเธออย่างเงียบ ๆ ดำดิ่งลงไปด้านหลังของเธอกรงเล็บที่เป็นโลหะของสิ่งมีชีวิตนั้นพุ่งแทงเข้าที่ด้านหลังศีรษะของเธอ

 

มันรวดเร็ว แต่หลินเสี่ยวก็เช่นกัน เธอรู้สึกได้ถึงศัตรูเมื่อมันดำดิ่งลงมาจากอากาศ ขณะที่ศัตรูอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสองเมตรจู่ๆ เธอก็หายไปจากที่ที่เธอยืนอยู่

 

ร่างพลาดเป้าหมายตกลงบนพื้น มันยืนงงอยู่ที่นั่นและมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน

 

มันเป็นซอมบี้ผู้หญิง ผมของมันยุ่งเหยิงคลุมศีรษะเหมือนกับหลินเสี่ยว ใบหน้าใต้เส้นผมมองไม่เห็นชัดเจน แต่หลินเสี่ยวมองเห็นดวงตาสีดำสนิทและปากแตกกว้างของมัน

 

ซอมบี้ตัวนั้นมีกลิ่นเหม็น ร่างกายของมันได้รับการฉายรังสีความชั่วร้าย ความดุร้าย เจตนาในการฆ่าและความกระหายเลือด

 

มันเปิดตาสีดำอย่างกว้างขวางและอ้าปากที่แตกเพื่อโชว์ฟันแหลมคม ขณะมองไปรอบ ๆ อย่างไรก็ตาม มันไม่พบร่องรอยของหลินเสี่ยว

 

มันไม่ได้รู้เลยว่าหลินเสี่ยวอยู่ข้างหลังมันแล้วตอนนี้