ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้าแผนการ - ตอนที่ 78-79 : การพบกันอีกครั้งของพ่อและ ลูกสาว

บทที่ 78-79 : การพบกันอีกครั้งของพ่อและ ลูกสาว

 

อู่เฉิงเย่วไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่เขามีในขณะนั้น ได้ เขาถูกดูหมิ่นโดยซอมบี้ซึ่งดูฉลาดมากถึงแม้ว่าเขาจะ มองไม่เห็นซอมบี้ที่กลอกตาของเธอ ใบหน้าของเธอดู ดูถูกเหยียดหยามนั้นค่อนข้างชัดเจน

 

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักเช่นกันว่าคําถามที่เขาถามนั้นดูไร้ สาระเล็กน้อย ขณะที่ทั้งเหมิงเอี้ยและซอมบี้ตัวเมียกลอกตามาที่เขาซอมบี้ยังเขียนได้ แล้วมันจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดได้อย่างไร? เธอไม่ได้หูหนวก!

 

อู่เฉิงเย่วไม่เข้าใจว่าซอมบี้ผู้หญิงตัวนี้กลายเป็นแบบนี้ได้อ ย่างไร ท้ายที่สุด ยกเว้นรูปลักษณ์ที่น่ากลัวของเธอและความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถพูดได้ เธอเหมือนมนุษย์ทุกประการ

 

“คุณให้เราดูหลิงหลิงได้ไหม?” เหมิงเอี้ยมองไปที่ห ดินเสี่ยวและถามอย่างกะทันหัน น้ําเสียงของเธอค่อนข้างสุภาพ เธอถามคําถามนี้เพราะเธอพบว่าอู่เฉิงเย่วได้ตกตะลึง กับซอมบี้โดยลืมไปแล้วว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เหมิงเอี้ยพูด อู่เฉิงเย่วก็กลับมามีสติอีกค รั้ง ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในภวังค์ เพราะซอมบี้ทําให้เขาตกใจมาก เมื่อได้ยินเหมิงเอี้ยพูด ถึงอู่เย่วหลิงเขารีบจับจ้องไปที่หลินเสี่ยว

 

หลินเสี่ยวพยักหน้า อย่างไรก็ตาม เธอเพ่งความสนใจไป ที่อู่เฉิงเย่ว หลังจากที่มองไปที่เหมิงเอี้ยโดยไม่มีการเคลื่ อนไหวใด ๆ

 

อู่เฉิงเยวและเหมิงเอยเข้าใจความหมายของเธอทันที – “ชายคนนี้ไม่ได้ขอโทษ ดังนั้นคุณจึงมองไม่เห็นเด็กหญิงตัว น้อย ฉันสามารถให้คุณเห็นเธอได้ แต่นายต้องขอโทษก่อน!

 

หลินเสี่ยวจ้องไปที่อู่เฉิงเย่วด้วยท่าทางไม่พอใจ

 

เธอส่งเจ้าตัวเล็กกลับไปหาพ่อด้วยความกรุณา แต่ พ่อของเด็กน้อยไม่ได้มองว่าเธอเป็นซอมบี้ที่ใจดีในทางตร งกันข้ามเขาฟาดเธอด้วยสายฟ้าอย่างไม่มีเหตุผล คนคนนั้นจะต้องรู้สึกผิดภายใต้สถานการณ์นี้

 

อู่เฉิงเย่วนึกถึงครั้งสุดท้ายเมื่อเขาโจมตีหลินเสี่ยวโดย ไม่คิด การโจมตีของเขาไม่ได้ฆ่าซอมบี้แต่มันต้องทําให้เธอ ทรมาน ไม่น่าแปลกใจที่ซอมบี้ดูโกรธมากในตอนนี้

 

จินตนาการว่าถ้าเป็นเขาถูกโจมตีเช่นนั้น เขาก็รู้สึกไม่ดี เช่นกัน!

 

เมื่อความคิดต่างๆเกิดขึ้นในใจของเขา อู่เฉิงเย่ว ตระหนักว่าเขาควรขอโทษจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วซอมบี้ไม่ได้ทําอะไรเลยในระหว่างการเผชิญหน้าครั้งแรกแม้ว่าเธอจะ เป็นซอมบี้ก็ตาม

 

อย่างไรก็ตาม การขอโทษซอมบี้ฟังดูแปลกเกินไป!

 

อู่เฉิงเย่วและคนของเขาเชื่อว่าซอมบี้ควรถูกทําลายทั้งห มด ในสายตาของพวกเขาซอมบี้ก็เหมือนสัตว์ร้ายและไม่มีอะไรเหมือนกับมนุษย์ ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เหมือนกับว่าเขาทําร้ายสัตว์โดยไม่ได้ตั้งใจแล้วสัตว์ก็กลับ มาขอคําขอโทษ! ไม่แปลกเหรอ?

 

แต่ปัญหาคือเขาทําสิ่งที่ผิด และถ้าเขาปฏิเสธที่จะขอ โทษ ซอมบี้จะไม่ยอมให้เขาเห็นลูกสาวของเขา!แล้วเขาจะไม่ขอโทษได้อย่างไร?

 

เหมิงเอี้ยมองไปที่อู่เฉิงเย่ว เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่ ดิ้นรน เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักและพูดว่า “แค่ขอโทษ! พี่ทําร้ายเธอไม่ใช่เหรอ บางทีเธออาจจะส่งหลิงหลิง กลับมาหาพี่ในวันนั้นแต่พี่กลับทําร้ายเธอและทําให้เธอหนี!”

 

ในขณะที่เธอพูดจบ

 

เหมิงเอี้ยอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินเสี่ยว จากนั้นเธ อก็เห็นซอมบี้พยักหน้า

 

เหมิงเอวี่ยตะลึงงัน

 

“ไม่มีทาง! ฉันแค่พูด! วันนั้นเธอพยายามจะส่งหลิงหลิงก ลับไปจริงๆหรือ? เธอสงสัย

 

หลินเสี่ยวยกมือกอดไว้ที่หน้าอกของเธอและมองไปที่อู่ เฉิงเย่วอย่างเงียบ ๆ

 

อู่เฉิงเย่วจ้องมองที่เธออย่างรู้สึกผิด เขากระแอมจาก นั้นมองไปที่หลินเสี่ยวและพูดว่า “เอ่อ…อืม..ฉันขอโทษ! วันนั้นฉัน…ทําผิด! ดังนั้น ฉันขอโทษจริงๆ”

 

ในขณะที่พูดเขามองไปที่หลินเสี่ยวอย่างจริงใจและขอ โทษ เขาคิดว่าซอมบี้ตัวเมียจะไม่ให้อภัยเขาในไม่ช้าแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นก็ตาม เขารู้สึกว่าบางครั้งผู้หญิงก็อาจใจแคบได้

 

อย่างไรก็ตาม ด้วยความประหลาดใจของเขา ซอมบี้ตัว เมียพยักหน้าเมื่อเขาพูดจบ

 

“นี่แค่นี้อย่างนั้นเหรอ?” เขาหันไปมองที่เหมิงเอี้ย เพื่อยืนยันกับเธอซึ่งพยักหน้าให้เขาอย่างยิ้ม ๆ

 

จากนั้น อู่เฉิงเย่วก็หันหน้าไปมองหลินเสี่ยว เขาเห็นซอม นี้พุ่งมาที่เขาแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย “ค่อยยัง ชั่วหน่อย” ซอมบี้พูดด้วยสายตาของเธอ ก่อนจะหายตัวไป

 

เขาไม่รู้ว่าทําไมเขาถึงอ่านความหมายในสายตาของซอมบี้ ได้ การแสดงออกของซอมบี้นั้นเหมือนมนุษย์เกินไปและเขาพบว่าเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เล็กน้อย!

 

ในไม่กี่วินาที ร่างสองร่างก็โผล่ออกมาจากอากาศแสดง ให้เห็นว่าหลินเสี่ยวหายไปไหนในตอนนี้

 

“ หลิงหลิง!” ทั้งอู่เฉิงเย่วและเหมิงเอี้ยตะโกนออกมาดั ง ๆ เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ข้างหลินเสี่ยว

 

อู่เฉิงเยวมองลูกสาวของเขาอย่างใกล้ชิด พบว่าเธอดูมีพ ลังมาก และใบหน้าของเธอก็สะอาดเธอยังคงสวมเสื้อผ้า แบบเดียวกับที่เธอสวมเมื่อเธอหายไป แต่เสื้อผ้าเหล่านั้นไม่สกปรก

 

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ในที่ สุดเขาก็เลิกกังวล

 

อู่เย่วหลิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อหลินเสี่ยวพาเธอออกมา แต่เธอยังคงไม่แสดงออกเช่นเคยอย่างไรก็ตามเมื่อเธอหันหน้าไปเห็นอู่เฉิงเย่ว ดวงตาของเธอเปล่งประกาย และเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมา

 

“พ่อ!”

 

หัวใจของอู่เฉิงเย่วอ่อนลงเมื่อเขาเห็นหน้าตาที่คุ้นเคย ในดวงตาที่เปิดกว้างของลูกสาวของเขาเขาอดไม่ได้ที่จะ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่หยุดทันทีหลังจากนั้นและมองไปที่หลินเสี่ยวด้วยความลังเล

 

ในขณะนั้นหลินเสี่ยวกําลังเฝ้าดูการกลับมาพบกันอี กครั้งของพ่อและลูกสาวอย่างเงียบ ๆโดยเอามือกอดไว้ที่ห น้าอกของเธอ เธอไม่ขยับเมื่ออู่เฉิงเยวมองมาที่เธอในทันใด

 

อู่เย่วหลิงทําปฏิกิริยาโดยไม่คาดคิด เมื่อเธอเห็นว่า พ่อของเธอกําลังมองไปที่ซอมบี้ เธอวิ่งไปหาหลินเสี่ยวจากนั้นส่ายหัวไปทางอู่เฉิงเย่ว

 

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่อู่เฉิงเย่วและเหมิงเอวี่ยต่างก็เข้าใจ ความหมายของเธอะ เธอกลัวว่าเขาอาจทําร้ายหลินเสี่ยวเธอรู้ว่าหลินเสี่ยวเป็นซอมบี้ และเธอมักจะเห็นเขาโจมตีซอมบี

 

เธอยังเด็กและเป็นคนเก็บตัว ไม่เคยชอบพูด แต่เธ อก็อ่อนไหวและฉลาดมากเช่นกัน

 

ยืนอยู่ข้างหลังอู่เย่วหลิง หลินเสี่ยวรู้สึกได้ว่าเด็กห ญิงตัวน้อยต้องการปกป้องเธอ เธอมองไปที่ร่างเล็กๆของเด็กหญิงรู้สึกว่าหัวใจที่เปรียบได้ของเธออบอุ่นขึ้น

 

เธอเอื้อมมือไปลูบหัวอู่เย่วหลิงเบาๆ จากนั้นผลัก เธอให้เดินเข้าไปหาอู่เฉิงเย่ว

 

อู่เย่วหลิงหันกลับไปมองหลินเสี่ยว เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าซ อมบี้หมายถึงอะไร เธออุ้มกระต่ายตัวน้อยสีเทาและมองไปที่ซอมบี้ด้านหลังอีกครั้ง จากนั้นหันกลับไปเพื่อเดินไปยังคู่เฉิงเย่ว

 

อย่างไรก็ตามหลังจากเดินมาได้สองสามก้าวแล้ว ทันใด นั้นเธอก็หยุดและหันกลับไปหาหลินเสี่ยวอีกครั้ง

 

“หลิงหลิง กลับมาหาพ่อ” อู่เฉิงเยว่นั่งยองๆ ลง มอง อู่เยว่หลิงด้วยสายตาพร้อมกับกวักมือให้เธอเบา ๆ

 

เมื่อได้ยินพ่อเรียกเธอ อู่เย่วหลิงเดินเข้าไปหาเขาทันที อ ย่างไรก็ตาม เมื่อเธออยู่กึ่งกลางทางที่จะถึงพ่อของเธอ ทันใดนั้น กระต่ายตัวน้อยก็กระโดดออกจากอ้อม แขนของเธอลงไปที่พื้น

 

อู่เย่วหลิงตกใจเมื่อคิดว่าเพื่อนกระต่ายของเธอกําลังวิ่งห นีไป เมื่อเธอหันไปมองมัน เธอพบว่ากระต่ายวิ่งกลับไป หาหลินเสียว

 

เธอหยุดชั่วครู่แล้วหันกลับไปไล่ตามกระต่าย

 

“หลิงหลิง! กลับมา!” เมื่อเห็นว่าอู่เย่วหลิงดูเหมือนจะวิ่งก ลับไปหาซอมบี้ตัวเมีย เหมิงเอี้ยจึงตะโกนออกมา

 

ในขณะนั้น อู่เฉิงเย่วก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาปรา กฏตัวข้างอู่เย่วหลิงภายในพริบตาจากนั้นก็ช้อนอุ้มเธอขึ้น

 

บทที่ 79 : ความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นจากการจากไป

 

“เด็กดี พ่อจะไปหามาให้เจ้าอีกตัวเมื่อเรากลับบ้าน” หลังจากอุ้มอู่เย่วหลิงขึ้น อู่เฉิงเย่วมองไปที่กระต่ายสีเทาตัวน้อยที่กระโดดไปที่เท้าของหลินเสี่ยวแล้ว แล้วพูดกับลูกสาวของเขา

 

อย่างไรก็ตามอู่เย่วหลิงส่ายหัวและดวงตาของเธอยังคง จับจ้องไปที่กระต่ายตัวน้อยสีเทาเธอไม่ได้ร้องไห้ แต่แววตามุ่งมั่นนั้นไม่น่าไว้ใจ

 

อู่เฉิงเย่วรู้จักลูกสาวของเขาดี เมื่อเธอชอบบางสิ่ง สิ่งนั้นก็จะไม่สามารถถูกแทนที่ได้สําหรับเธอ แต่เขาจะทําอย่างไร? กระต่ายเป็นของซอมบี้ตัวเมียนั่น เขาควรถามซอม นี้ไหมว่าให้กระต่ายได้หรือเปล่า?

 

นอกจากนี้ เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลกที่ซอมบี้จะเลี้ยง กระต่ายไว้เป็นสัตว์เลี้ยง เธอไม่ได้เก็บกระต่ายไว้เป็นอาหารสต๊อกใช่ไหม?

 

เขาไม่รู้เลยว่าเขาเดาถูกจริงๆ หลินเสี่ยวต้องการเก็บกระ ต่ายไว้เป็นสต๊อกอาหาร เมื่อตอนที่เธอโยนมันลงไปในพื้นที่อวกาศของเธอ

 

ตอนนี้หลินเสี่ยวรู้สึกสงสัยว่าทําไมกระต่ายถึงไม่วิ่งหนี แต่กลับมาที่เท้าของเธอ ดังนั้นเมื่อ อู่เฉิงเย่วปรากฏตัวขึ้นข้างอู่เย่วหลิง เธอมองเขาอย่างไม่ใส่ใจ

 

เมื่อเห็นว่าอู่เย่วหลิงถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของอู่เฉิงเย่วแล้ ว เธอหยิบสมุดบันทึกออกมาและเริ่มเขียนอีกครั้งหลังจากเขียนเสร็จเธอก็ฉีกกระดาษออก และโยนมันไปที่อู่ เฉิงเย่ว

 

อู่เฉิงเย่วอุ้มลูกสาวของเขาด้วยมือข้างหนึ่งและจับกระ ดาษอีกข้างหนึ่ง จากนั้นเขาแกะกระดาษออกและเห็นเส้นที่เขียนไว้

 

“ตอนนี้ฉันคืนลูกสาวให้นายแล้ว เธอไม่ได้รับอันตรายใด ๆ เราจะแยกทางใครทางมันและคํานึงถึงธุระของเราเองนับจากนี้ บาย!”

 

เมื่ออู่เฉิงเย่วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หลินเสี่ยวหายตัวไปจาก ที่ที่เธอยืนอยู่ เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นซอมบี้และกระต่ายตัวน้อยก็จากไปด้วย

 

“พี่คุณคิดว่าเธอมีความทรงจําในชีวิตของเธอเหลืออยู่ หรือเปล่า?” เหมิงเอวี่ยเดินไปหาอู่เฉิงเย่ว พร้อมกับขมวดคิ้วถามคําถามในขณะที่คิด

“เอ่อ?” อู่เฉิงเย่วหันกลับไปมองเธอ ดวงตาของเขาเปล่ง ประกายเล็กน้อยเมื่อได้ยินคําถามของเธอ จากนั้นเขาก็พยักหน้า

 

“ฉันคิดแบบนั้น ไม่อย่างงั้นเราจะอธิบายพฤติกรรมเหมี อนมนุษย์ของเธอได้อย่างไร” เธอพูด

 

อู่เฉิงเย่วคิดถึงคําถามนั้นเมื่อนานมาแล้ว เมื่อเปรียบเทียบ กับซอมบี้ธรรมดาที่ไร้เหตุผลเหล่านั้นและเหล่าซอมบี้ระดับ สูงที่ถูกลดทอนความเป็นมนุษย์โดยสิ้นเชิง หลินเสี่ยวทําตัวเหมือนมนุษย์ที่ดูเหมือนซอมบี้

 

เธอไม่ได้แสดงความอยากอาหารสําหรับมนุษย์และเธอรู้วิ ธีดูแลเด็ก เธอไม่เคยกินหรือทําร้ายมนุษย์ วิธีที่เธอแสดงนั้น ขัดกับธรรมชาติของซอมบี้อย่างสิ้นเชิงและ …

 

“เมื่อกี้เธอได้ชิมเลือดของงู หมายความว่าเธอ กินสัตว์หรือเปล่า?” อู่เฉิงเย่วเดาได้ในขณะที่นึกถึงวิธีที่หลินเสี่ยวนุ่มกรงเล็บของเธอลงในเลือดของงูและใส่เข้าไปใน ปากของเธอในตอนนั้นใบหน้าของเขาแสดงความสับสน

 

ดวงตาของเหมิงเอยเปล่งประกายเมื่อเธอมองไปที่อู่ เฉิงเย่วและพูดว่า “เป็นไปได้สูง ซอมบี้มีความรู้สึกหิวโดยสัญชาตญาณ ดังนั้นถ้าเธอไม่กินมนุษย์เธออาจกินสัตว์แทนเพื่อให้อิ่มท้องเป็นเหตุเป็นผลแต่เราไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับซอมบี้ที่กินสัตว์ สัตว์กลายพันธ์เหล่านั้นก็ไม่กินซอมบี้เช่นกันพวกเขาทั้งหมดติดเชื้อไวรัสชนิดเดียวกันดังนั้นฉันเดาว่าพวกเขาไม่มีรสชาติซึ่งกันและกันแต่ฉันคิดว่าซอมบี้ผู้หญิงไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นซอมบี้!”

 

อู่เฉิงเย่วมองไปที่ลูกสาวของเขา ในขณะที่ตรวจสอ บว่าอู่เย่วหลิงได้รับบาดเจ็บหรือไม่เขาพูดกับเหมิงเอวย “นั่นอาจเป็นความจริง ไม่อย่างนั้น ทําไมเธอถึงไม่กินห ลิงหลิงซึ่งเป็นมนุษย์ที่มีชีวิต? สิ่งที่ฉันอยากรู้ตอนนี้ ถ้าเธอมีความทรงจําในชีวิต เธอฟื้นความทรงจําหลังจากกลายเป็นซอมบี้หรือเปล่าหรือว่าความทรงจําของเธอไม่เคย หายไปเลยเมื่อกลายเป็นซอมบี้?”

 

เหมิงเอวี่ยส่ายหัวและตอบว่า “ฉันไม่สามารถบอกได้อ ย่างแน่นอน เราควรจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนั้นในตอนนี้ฉันสงสัยว่าซอมบี้อย่างเธอเริ่มปรากฏตัวในเมืองมาก ขึ้นหรือไม่หากเธอเป็นศัตรูกับฐานของผู้รอดชีวิตที่เป็นมนุษย์ฐานของเราจะต้องเผชิญกับอันตรายครั้งใหญ่เมื่อเธออัพเกรดและเรียนรู้วิธีควบคุมซอมบี้ตัวอื่น!”

 

ใบหน้าของเหมิงเอยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันขณะที่เธ อกําลังพูด หลังจากนั้นเธอก็เศร้าใจต่อไป “เราควรจะเก็บซอมบี้ตัวนั้นไว้ก่อนแล้วค่อยประมวลผลสภาพของเธอ! การปล่อยเธอไปเราได้ปล่อยระเบิดที่มองไม่เห็นซึ่งอาจดับลงได้ทุกเมื่อ

 

เมื่อได้ยินคําพูดของเธอ อู่เฉิงเย่วก็เงียบลง

 

ทันใดนั้นเอง อู่เย่วหลิงก็บิดร่างของเธอในอ้อมแขนของอู่ เฉิงเย่วขณะที่เธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขาและสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูที่มีต่อหลินเสี่ยวเธอก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วเมื่ออู่เฉิงเย่วหันมามองเธอ

 

“ไม่ พี่สาวซอมบี้ไม่ทําร้ายผู้คน!” เธอคิด

 

เมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจในสายตาของลูกสาว อู่เฉิงเย่วถ อนหายใจและพูดกับเหมิงเอวี่ย “ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่เธอพูดจะเกิดขึ้นอย่างน้อย ซอมบี้ตัวเมียก็ยับยั้งสัญชาตญาณซอม บี้ของเธอได้ดีในวันนี้และไม่ได้แสดงเจตนาร้ายต่อมนุษย์เราและฉันคิดว่าเธออาจจะเป็นคนใต้เธอมุ่งหน้าไปทางใต้ตลอดเวลาบางทีเธออาจจะพยายามตามหาครอบครัวหรือกลับไปบ้านเกิด”

 

เหมิงเอี้ยมองเขาด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “พี่ แน่ใจได้อย่างไรว่าเธอไม่มีเจตนาร้ายต่อเพื่อนมนุษย์? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสัญชาตญาณซอมบี้ของเธอระงับความคิด ของเธอสักวัน? หากเป็นเช่นนั้นเธอจะสูญเสียความเป็นมนุษย์ในขณะที่ยังคงฉลาดเหมือนมนุษย์เธอจะกลายเป็นเหมือนดาบที่แหลมคมชี้ไปที่มนุษย์ทุกคน”

 

อู่เฉิงเย่วมองไปที่เหมิงเอี้ยจากนั้นก็มองไปที่ลูกสาวของ เขา อู่เย่วหลิงทําหน้าตาเศร้าสร้อยขณะที่เธอกังวลว่าพ่อของเธออาจไม่เชื่อเธอ เมื่อเห็นท่าทางนั้น อู่เฉิงเย่วก็ยิ้ม

 

“แต่เธอได้รับความไว้วางใจจากหลิงหลิงด้วยซ้ํา ฉันไม่คิ ดว่าเธอเป็นซอมบี้ที่เลวร้าย หลิงหลิงอ่อนไหวมากจนเธอไม่อยากเข้าใกล้คนอื่นเลย แต่เธอก็เต็มใจที่จะใกล้ชิดกับซอมบี้ตัวนั้น ฉันคิดว่าฉันสามารถเชื่อหลิงหลิงของฉันได้” เขากล่าว

 

อู่เย่วหลิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

 

เหมิงเอี้ยมองไปที่ทั้งสองคนจากนั้นก็ถอนหายใจและพู ดว่า “เอาล่ะ ฉันจะเชื่อพี่ ฉันหวังว่าเธอจะไม่แตะต้อง ฐานของมนุษย์มิฉะนั้นเราจะประสบปัญหาร้ายแรงเอาล่ะไปกันเถอะ ตอนนี้เราได้หลิงหลิงกลับมาแล้วและในที่สุดเราก็สามารถกลับไปที่ฐานได้แล้ว”

 

ในขณะที่คุยกันอู่เฉิงเย่วและเหมิงเอี้ยก็หันหลังเดินออก จากสวนผลไม้ อู่เย่วหลิงมองไปที่หลินเสี่ยวที่หายตัวไปในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะจากไป

 

เมื่อพวกเขาเดินออกจากสวนผลไม้ พวกเขาเห็น รถของพวกเขาจากระยะไกล แต่ตอนนี้รถอีกคันหายไปแล้ว

 

ขณะที่พวกเขาเดินกลับมาที่ถนนจากสวนผลไม้และผัก อู่ เฉิงเย่วเห็นเสี่ยวลี่เฉิงจ้องมองไปที่ถนนด้วยความสับสนดูเหมือนจะตะลึง เขาไม่รู้ว่าคนหลังได้เห็นอะไร

 

“ลี่เฉิง? เกิดอะไรขึ้น? เอ๊ะ? รถอีกคันไปไหนแล้วล่ะ มีใครขับมันออกไปหรือเปล่า?” หลังจากขึ้นมาจากสวนเหมิงเอี้ยมองไปที่รถของหลินเสี่ยวที่เคยจอดอยู่ แล้วล้อก็ เป็นรอยวิ่งไปบนพื้นด้วยความประหลาดใจจึงถาม

 

เสี่ยวลี่เฉิงกลับมารู้สึกตัวแล้ว ด้วยหน้าตาแปลกใจ เขา มองไปที่เหมิงเอวี่ยและอู่เฉิงเย่วแล้วพูดว่า“ใช่มันถูกขับออกไปแล้ว! แต่ฉันไม่เห็นใครเข้ามาใกล้สถานที่นี้ทัน ใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงประตูรถดังปังและก่อนที่ฉันจะได้ตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นรถคันนั้นก็ขับออกไป!”

 

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เบิกตากว้างราวกับว่าเขา กําลังเห็นผี ทันใดนั้น เขาก็เห็นอู่เย่วหลิงผู้ที่อยู่ในอ้อม แขนของอู่เฉิงเย่วและพูดด้วยความประหลาดใจ “เอ๊ะ? หลิงหลิงน้อย…คุณพบเธอแล้วหรือ?”

 

อู่เฉิงเย่วและเหมิงเอวี่ยมองหน้ากัน พวกเขาแบ่งปัน ความคิดเดียวกันในขณะนั้น

 

“มันไม่ใช่ซอมบี้ผู้หญิงที่ขับรถออกไปใช่ไหม?”

 

ซอมบี้ธรรมดาไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ แต่ตอนนี้ ทั้งคู่ ได้เห็นแล้วว่าหลินเสี่ยวพิเศษเพียงใด มันไม่ใช่เรื่องแปลกสําหรับซอมบี้ผู้หญิงที่มีความทรงจําดั้งเดิมของเธอที่สามารถขับรถได้เหรอ!