บทที่ 226 แล้วเธอล่ะ!

 

เย่ฮัวค่อยๆโอบกอดร่างของชิงหยาไว้ “เย่ฮัว! ทำอะไรน่ะ! พวกเราทะเลาะกันอยู่นะ! นายจะทำแบบนี้ไม่ได้!”

 

“แล้วมันจะทำไมเล่า! ฉันจะทำอะไรก็ได้!!” เย่ฮัวพูดเสียงดังในขณะที่ชิงหยาทั้งต่อยทั้งเตะเขาเลย

 

“อย่าขยับสิ เดี๋ยวเด็กก็บาดเจ็บหรอก!” เย่ฮัวพูดหนักแน่น แต่จริงๆต่อให้เธอจะบินหรือจะฆ่าเขามันก็ไม่ได้ทำให้เด็กเป็นอะไรอยู่ดี แต่มันจะไม่เป็นการดีหากสายเลือดของเขาคลอดก่อนกำหนด

 

ได้ยินดังนั้นเธอก็พยายามสงบนิ่งและพูดอย่างเยือกเย็น “เย่ฮัว! ช่วยเคารพฉันด้วย ได้โปรด!”

 

“แล้วเธอได้เคารพฉันหรือเปล่า? แล้วการที่ทำแบบนี้มันไม่ดีกับเธอตรงไหน?” เย่ฮัวถามกลับ ยัยนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ให้ตายเถอะ

 

ในขณะที่น้องชายของเทวทูตนั้นมีเมียเป็นกองทัพ แต่เทวทูตตนนี้กำลังจะตายเพราะมีเมียเพิ่มมาอีกหนึ่ง

 

ชิงหยานั้นไม่รู้จะปฏิเสธกับสิ่งที่เขาพูดยังไงแต่ก็ไม่ได้เงียบไป “ยังไงก็แล้วแต่ นายมันคนโกหก! นายเล่นสนุกกับจิตใจของฉัน! ฉันน่ะ ไม่อยากให้นายเหนี่ยวรั้งฉันไว้อีกแล้ว ปล่อย!”

 

“ปล่อย? ไม่มีวันซะหรอก ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองกำลังเน่าแล้วน่ะ! เธอไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วนับซิ!”

 

ชิงหยาหลบสายตาเมื่อนึกขึ้นได้ว่า อย่างน้อยๆต้องมี 1 วันแน่ๆ

 

ในความเป็นจริง ชิงหยานั้นยังตัวหอมมากๆ เย่ฮัวก็แค่พูดไปงั้นแหละ

 

แต่นั่นก็ทำให้เธอยอมมากับเขา

 

เมื่อทั้งสองเข้ามาถึงห้องนอน เขาก็โยนเธอเข้าห้องน้ำไปและพูดทิ้งท้าย “จัดการตัวเองซะ เน่าไปหมดแล้ว”

 

พอพูดเสร็จเขาก็ปิดประตูและส่งเสียงหงุดหงิดออกมาทันที

 

“ความผิดของตัวเอง ไม่มีใครช่วยได้หรอกนะ!” เย่ฮัวตะโกนก่อนจะนั่งรอที่เตียงดีๆ พอได้คิดดีๆแล้ว…เขาก็ไม่ได้กอดเธอมาวันนึงแล้วนี่นา…

 

ถ้างั้นคงต้องดุร้ายกันหน่อย

 

เย่ฮัวแสยะยิ้มออกมา กับผู้หญิงแบบนี้ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยหรอก

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ชิงหยาก็ออกมาและมองไปยังเย่ฮัว และทันทีที่เห็นเธอก็เตรียมที่จะวิ่งออกไปทันที

 

เย่ฮัวนั้นเพียงแค่ยิ้ม ชิงหยานั้นยังไร้เดียงสานัก เธอยังคงไม่รู้ซึ้งถึงพลังของเทวทูต!

 

ส่วนทางชิงหยานั้นเข้าใจว่าเย่ฮัวจะไม่วิ่งตามตน เพราะงั้นเธอจึงไม่ได้รีบวิ่งไปที่ประตู แต่ทันใดนั้นเองร่างของเธอก็ลอยขึ้นและกลับเข้ามายังอ้อมกอดของเขาเอง

 

“เย่ฮัว! หยุดทำตัวน่าละอายได้แล้ว!!” ชิงหยาโวยวายบนอากาศ

 

“ฉันเป็นผู้ฝึกตน ส่วนเธอก็เป็นของฉัน ทำไมจะทำแบบนี้ไม่ได้?”

 

ชิงหยาที่แทบจะประทุแล้วพูดด้วยความอัปยศ “ถ้านายแตะฉันล่ะก็ ฉันจะ…”

 

เย่ฮัวจับตัวชิงหยาไว้และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น “จะอะไร?”

 

“จะกัดนาย!”

 

ไม่พูดเปล่า เพราะเมื่อพูดจบเธอก็กัดเข้าไปที่แขนของเย่ฮัวเลย

 

เย่ฮัวนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ครั้งสุดท้ายที่ร่างกายเขาเสียหายก็มาจากน้องสาวของเธออย่างชิงยูตงที่ใช้มีดมาปาดคอเขา และคราวนี้ก็ถูกชิงหยากัดอีก

 

ความเจ็บปวดที่เขายอมให้พวกเธอสองคนกระทำนั้น มันมาจากความเต็มใจ พอโดนแล้วตื้นตันใจไปหมด

 

ชิงหยานั้นไม่ออมแรงกัดเลย เธอกัดจนเหมือนจะฉีกเนื้อเขาเข้าไปกินด้วย และเมื่อเธอคลายปากออกก็พบว่าบริเวณที่กัดนั้นมีรอยฟันเด่นชัดอยู่เลย

 

“มีความสุขหรือยัง?” เย่ฮัวถามด้วยความนิ่งสงบ นี่มันเป็นโอกาสที่หายากมากๆเลย

 

มันทำให้เธอเริ่มกลัวที่จะมองตรงๆนิดหน่อย แต่ก็ยังพูดออกไปด้วยความโกรธ “ปล่อยฉันสิ! ไม่งั้นฉันจะกัดเพิ่ม!”

 

“งั้นตามสะดวก อยากกัดตรงไหนก็เชิญเลย”

 

“หึย นายมันคนขี้โกง!!” ชิงหยาดิ้นไปเพื่อพยายามที่จะออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ช่างโชคร้าย ดูแล้วเธอคงไม่มีทางหลุดออกไปได้ง่ายๆ

 

เย่ฮัวเองก็ไม่ได้พูด เขากอดแน่นขึ้นเพราะมันทำให้เขารู้สึกสบาย อยากรู้เหมือนกันว่าถ้ากอดตงฮวงไป่หลี่จะรู้สึกอย่างไรบ้าง

 

มันดูน่าสงสารที่เธอก็อยากจะมานอนร่วมเตียงกับเขา หากแต่เธอก็ยังต้องฝึกควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้เสียก่อน

 

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ๆ ชิงหยาจึงได้เอ่ยถามด้วยความเย็นยะเยือก “เป็นผู้ฝึกตนไม่ใช่หรือไง? ทำไมแผลยังไม่หายอีกล่ะ?”

 

เย่ฮัวพูดด้วยเสียงค่อย “นี่คือข้อแลกเปลี่ยนไง ฉันจะรอจนกว่าแผลจะติดเชื้อแล้วก็ปล่อยให้มันขาดไปเลย”

 

“เมื่อลูกในท้องเธอโตขึ้นมาและถามถึงเรื่องนี้ ฉันก็จะบอกว่าโดนแม่ของเขาเด็ดทิ้ง”

 

ชิงหยาแทบไม่อยากจะเชื่อ เธอมองหน้าเย่ฮัวพลางคิดในใจ ไร้ยางอายสุดๆ!

 

หลังจากผ่านไปอีกกว่า 10 นาที ชิงหยาก็เริ่มเห็นว่าแผลนั้นมีเลือดไหลออกมา หัวใจของเธอเริ่มเป็นกังวลแล้ว ถ้าเกิดว่าแขนเขาด้วนขึ้นมาจริงๆล่ะ?

 

ไม่มีทาง! เขาต้องกำลังจะแกล้งเธอแน่ๆ! ไม่เชื่อหรอก!

 

“ปล่อยฉันนะ!” ชิงหยาเริ่มพูดใหม่

 

“ไม่”

 

“ปล่อย! ฉันจะไปเอากล่องยามาแล้วทำแผลให้! จะไม่ยอมปล่อยให้นายเหลือแขนเดียวหรอก!” ชิงหยาเริ่มโกรธขึ้นมา นายมีลูกและผู้หญิงของนายรออยู่ด้านนอกนั่น เพราะงั้นฉันจะไม่อ่อนโยนกับนายหรอก!

 

หัวใจของเย่ฮัวเองก็เริ่มที่จะเป็นสุข ชัดเลยว่าวิธีที่ได้มาจากอินเตอร์เน็ตมันได้ผล ชิงหยาเริ่มอ่อนลงแล้ว

 

เธอไปหากล่องยามาและเอามันมาวางที่เตียงก่อนจะเริ่มฆ่าเชื้อที่แผลอย่างระมัดระวัง

 

เขานั่งมองท่าทีที่จริงจังของเธอก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ไม่โกรธแล้วเหรอ?”

 

“ยังคิดว่าฉันจะหายโกรธอีกเหรอ?” เธอตอบกลับอย่างเย็นชา

 

สิ่งที่พูดมันใช้ไม่ได้กับความรู้สึกหรอกนะ เย่ฮัวเก็บมือกลับไป “งั้นก็ไม่ต้อง ปล่อยให้ฉันกลายเป็นมนุษย์ 1 แขนไป ฉันจะได้เอาไปบอกลูกเมื่อเขาโตขึ้น”

 

“นี่! นี่นายเป็นเด็กหรือไงกันน่ะ!” ชิงหยาพูดเมื่อเห็นว่าท่าทีของเขานั้นเหมือนเด็กเอาเสียมากๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย…

 

“บังคับฉันเองสิ” เย่ฮัวพ่นลมหายใจ

 

“เอาแขนมา!”

 

เย่ฮัวพูดเบาๆ “ไม่!”

 

“อย่าดื้อสิ!”

 

“ชิงหยา นี่เรากำลังทะเลาะกันอยู่นะ อย่ามาก้าวก่ายกันสิ” เย่ฮัวพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆฟังดูแล้วกวนโอ้ยชะมัด

 

ในเมื่อเธอพยายามจะช่วยเขาแล้วแต่เขากลับมาทำตัวกวนโอ้ยยั่วโมโหใส่เธอแบบนี้ จะเหยียบย่ำกันไปถึงไหนน่ะ!

 

“งั้นก็ไปตายเลยไป!” ชิงหยาพ่นลมออกมาและเมินใส่เย่ฮัว หากแต่ไม่ได้ลุกออกจากเตียงไป

 

เวลาล่วงเลยผ่านมาครู่หนึ่ง เย่ฮัวจึงใช้จังหวะนี้ให้เป็นประโยชน์ เขาเอ่ยถามด้วยเสียงเบาอ่อน “ชิงหยา มาตกลงกันเถอะ จะได้ไม่มีปัญหา”

 

“เรากำลังทะเลาะกันอยู่นะ อย่ามาก้าวก่ายสิ”

 

โอเค…เทพผู้สูงส่งผู้นี้กำลังถูกภรรยาสุดที่รักสวนกลับ…

 

เย่ฮัวเริ่มปวดหัวขึ้นมาแล้ว หรือควรจะปล่อยให้เธอพักก่อนแล้วค่อยบอกให้เธอรู้ถึงพลังของเขา แต่แบบนั้นฟังดูจะยุ่งยากจังแฮะ

 

“โอ๊ย บวมๆๆๆ”

 

เมื่อได้ยินเย่ฮัวโวยวาย ชิงหยาก็รีบหันกลับไปมองทันที แผลนั่นมันบวมขึ้นมาจริงๆ แถมยังแดงขึ้นด้วย!

 

“โธ่เอ้ย! แล้วแบบนี้จะไม่ให้กังวลได้ไงเล่า!” ชิงหยาตกใจมากๆพร้อมทั้งรีบหยอดยาลงไปที่แผลของเขา

 

เย่ฮัวแอบหลุดหัวเราะออกมาแต่ไม่ให้เธอเห็น ใช่แล้ว แผลที่แดงและบวมนั่นเป็นฝีมือของเขาเอง เขาสามารถควบคุมรูปลักษณ์ของมันได้ดั่งใจเลยล่ะ

 

ปากบอกว่าจะไม่สนใจคนอย่างฉัน แต่ไหงถึงได้กังวลเกี่ยวกับฉันกันน้า~? เป็นผู้หญิงที่ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ยูตงพูดถูกเลยทีเดียว

 

เอาล่ะ ทีนี้ก็จะชีวิตฉันก็จะได้กลับมาสมบูรณ์แบบเสียที วันหยุดพักร้อนของฉันเพิ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

 

“กินยาแก้แพ้นี่ซะ” ชิงหยายื่นยาฆ่าเชื้อโรคให้ 2 เม็ด

 

“น้ำล่ะ”

 

“นายนี่มันเหมือนคนแก่จริงๆ!” ถึงแม้ปากจะพูดงั้นแต่เธอก็ยังหยิบน้ำมาป้อนให้เย่ฮัวอยู่ดี

 

มองไปยังแผ่นหลังของชิงหยา เย่ฮัวก็บ่นพึมพัม “ชิงหยา ฉันคิดไม่ออกจริงๆนะถึงชีวิตที่ไม่มีเธอ”

 

หลังจากรินน้ำเสร็จชิงหยาก็พูดขึ้นเบาๆ “ไม่มีฉันนายก็ยังอยู่ได้ปกติ นายยังมีตงฮวงไป่หลี่คอยดูแลนายอยู่”

 

“แต่ฉันชอบเธอนี่”

 

“เย่ฮัว! ฉันบอกไปแล้วว่านายกำลังบอกรักฉันสายเกินไป! ฉันจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!” แก้วน้ำถูกวางไปที่โต๊ะข้างเตียงแรงไปหน่อย มันเลยทำให้มีน้ำหกเลอะออกมา

 

อินเตอร์เน็ตโกหก…เทวทูตจะไม่เชื่อใจอินเตอร์เน็ตอีกแล้ว…

 

เย่ฮัวยังคงพยายามล่อลวงชิงหยาต่อ เขาไม่ได้กระซิบแต่พูดออกไปแบบนั้นเลยโดยไม่ให้เห็นหน้า

 

“ชิงหยา! ฉันบอกเธอเสมอว่าเธอนั้นอยู่ในการดูแลของฉันไปตลอดชีวิต! ฉันผูกติดกับเธอไปแล้ว!”

 

“เย่ฮัว! นายมันบ้า!”

 

“ถ้าฉันบ้าแล้วเธอล่ะ เป็นอะไรฮะ!?”