[WN]เกิดใหม่เป็นขุนนางสารชั่ว แต่ดันเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ซะงั้น? - ตอนที่ 1 การเกิดใหม่

รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนผ่านถนนบนภูเขาอันมืดมิด

 

แสงสว่างเดียวในตอนนี้คือแสงจันทร์อันริบหรี่และแสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์

 

“มืดจังเลยแหะที่นี่ ถ้ามีไฟถนนหน่อยก็คงดี”

 

ชายหนุ่มขับรถมอไซค์ยังคงแล่นไปด้วยความเร็วคงที่ในขณะที่พูดกับตัวเอง

 

ทางนี้เป็นทางที่เร็วที่สุดในการเดินทางกลับบ้านจากที่ทำงาน ถึงจะบ่นไปแต่ผมก็ยังคงใช้เส้นทางนี้ทุกครั้ง

 

“เฮ้อ รีบกลับบ้าน อาบนํ้านอนดีกว่า”

 

ชายหนุ่มเป็นสมาชิกของกลุ่มผู้รักสันโดษ

 

เขายังคงขับรถต่อไปขณะที่คิดว่าจะทำอะไรดีหลังจากกลับบ้านแล้ว ชีวิตประจำวันอันแสนธรรมดา และสงบสุขดำเนินต่อเนื่องเรื่อยมา

 

ถึงอย่างนั้น ตั้งแต่วันนี้ไปชีวิตอันแสนสงบสุขนั้นกลับต้องมาพังทลายลง

 

สำหรับเขามันเป็นวันแบบนั้นแหละ….

 

“….!?”

 

มันกะทันหันจนเขาเบิกตาโพลง อ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว

 

สิ่งที่ผมเห็นคือเงาเล็กๆ ที่กระโดดพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ข้างถนนตัดผ่านไฟหน้ารถ ร่างของแมวน้อยก็เผยให้เห็น

 

ทันทีที่เห็นร่างแมวผมก็หักแฮนด์รถไปทางขวาอย่างแรง พยายามหลบเจ้าแมวน้อยตัวนั้น…รถเลี้ยวอย่างสุดแรงเสียหลักแต่ยังประคองไว้ได้

 

“เอ๊ะ–”

 

เสียงอันสิ้นหวังหลุดออกมา เมื่อเขาเริ่มเข้าใจสถานการณ์มันก็สายไปเสียแล้ว ที่โผล่มาในสายตาคือรั้วกั้นสำหรับกันรถตกเขา

 

ไม่มีเวลาได้เตรียมใจใดๆทั้งสิ้น

 

คำๆนึงที่ปรากฎในหัว คำเดียวเลย คือ

 

ตาย!

 

ล้อหน้าของรถมอไซค์ชนกับรั้วกั้นและดีดตัวออกจากรถด้วยแรงส่งและโมเมนตัม  

 

“ว๊ากกก!!”

 

ร่างกายลอยเคว้งกลางอากาศ รู้สึกใจหวิวแบบแปลกๆ กว่าจะรู้ตัวทุกอย่างก็สายไปแล้ว

 

“อ๊ากกกกกกก!!!!”

 

ผ่านไปกี่วินาทีแล้วนะตั้งแต่ผมกรีดร้องออกมา….

 

และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้ยินเสียงของตัวเอง ร่างกายร่วงลงกระแทกกับพื้นและแหลกสลายไป

 

—แต่ทว่า

 

“อ๊าา!”

 

เขากรีดร้องออกมาราวกับว่าช่วงเวลาแห่งความตายยังไม่สิ้นสุด และเขาก็สะดุ้งขึ้นมาและรับรู้บางสิ่งที่แปลกประหลาดในทันที

 

“อ๊า….อ- อืม? เอ๊ะ?”

 

ร่างกายที่ตกจากหน้าผายังแข็งแรงดี ไม่สิ ร่างกายของผมที่คุ้นเคยค่อนข้างจะผอมนี่นา รอยไหม้แดดที่แขนก็ไม่มี

 

“….อะไรน่ะ น- นี่มัน..เรื่องอะไร”

 

เขาสวมชุดนอนผ้านุ่มฟู อยู่บนเตียงขนาดใหญ่พื้นที่เหลือเฟือขนาดที่ว่านอนดิ้นขนาดไหนก็ไม่มีทางตกเตียง

 

“ไม่สิ ไม่ ไม่”

 

ผมไม่สามารถทำความเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้เลย ผมขับมอไซค์แล้วประสบอุบัติเหตุนี่นา แม้จะมีความทรงจำนั้น แต่กลับตื่นมาในสถานที่ที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

 

สถานที่ที่ผมอยู่ตอนนี้คือห้องนอน การตกแต่งคล้ายคฤหาสน์สไตล์ยุโรป

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

 

ผมวางเท้าลงบนพื้นโดยยังทำความเข้าใจไม่ได้ เดินเล่นรอบห้องนอนขนาดใหญ่ด้วยความระมัดระวัง

 

ตอนนั้นผมก็ได้เห็นตัวเองที่สะท้อนในกระจกที่ดูโอ่อ่า

 

“หาา!?”

 

ณ ตอนที่เห็นตัวเองในกระจกก็อ้าปากค้าง และภาพในหัวก็พลันว่างเปล่า

 

(…ไอ้หน้าหล่อนี่ใครฟะ?)

 

ในกระจกสะท้อนชายหนุ่มรูปงาม ผมสั้นสีนํ้าตาลเข้ม นัยน์ตาสีเขียวอำพัน ใบหน้าสัดส่วนได้รูป

 

ผมจ้องมองใบหน้าที่ไม่ใช่ของตัวเอง นี่มันไม่ใช่หน้าของผมอย่างแน่นอน ลองขยี้ตาอย่างแรงแล้วมองอีกครั้ง ภาพก็ยังเหมือนเดิม

 

“ไม่ ไม่ ไม่ นี่มันใครอะ…..อ๊ะ เบเรต์– หือ? ทำไมฉันถึงรู้จักชื่อนี้ละ!? ”

 

ทันใดนั้นความรู้สึกแปลกๆก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

 

“……”

 

ผมมองตัวเองในกระจกและลองขยับหน้าไปมาสักพัก ในที่สุดก็เข้าใจ

 

“อ่า….”

 

ความทรงจำเกี่ยวกับอุบัติเหตุยังคงอยู่

 

ขณะเดียวกันก็มีความทรงจำของชายที่ชื่อเบเรต์นี้เช่นกัน

 

สองความทรงจำผสมปนเปกันไป

 

(บ้าน่านี่อย่าบอกนะว่า…ผม…กลับมาเกิดใหม่งั้นเหรอ? หรือแค่มาสิงร่างไอ้หมอนี่?)

 

ไม่มีคำอธิบายใดๆว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้มันก็เกิดเรื่องที่ดูไม่สมจริงสุดๆไปแล้ว แต่ผมก็ยังสงบสติอารมณ์อยู่ได้

 

ไม่สิ นี่อาจเป็นเพราะความทรงจำของ ‘เบเรต์’ ก็ได้ นอกจากกลับชาติมาเกิดผมก็คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว

 

ผมรู้ข้อมูลทุกอย่าง

 

ที่นี่คือประเทศ ‘กีลเซลเพน’

 

ตัวผมชื่อ เบเรต์ เป็นนักเรียน อายุ 18 ปี

 

มีพ่อแม่เป็นมาร์ควิสกำลังเดินทางสำรวจดินแดนใหม่

 

และที่บ้านมีเหล่าคนรับใช้คอยปรนนิบัติให้

 

“อ่า ก่อนอื่นก็กินข้าวก่อนดีกว่า ฉันต้องไปโรงเรียน”

 

เมื่อดึงสติได้และเริ่มรวบรวมชิ้นส่วนความทรงจำอย่างใจเย็น

 

ถ้าจะให้ละเอียดทุกซอกทุกมุมยังคงต้องใช้เวลา แต่มันคงจะดีกว่าถ้าไม่โฟกัสกับมันมากเกินไป ค่อยๆนึกและเรียนรู้ไปดีกว่า

 

“ต้องพยายามให้ดีที่สุด…แบบนี้มันก็ยังดีกว่าการที่ตื่นมาแล้วต้องดิ้นรนหาของกินประทังชีวิตล่ะนะ แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้น และก็คงไม่มีใครเข้าใจด้วย”

 

ก๊อกก๊อก

 

“ห๊ะ!?”

 

มีเสียงเคาะประตูจากโถงทางเดิน

 

“ท- ท่านเบเรต์เจ้าคะ เช้าแล้วเจ้าค่ะ”

 

มีเสียงใส เบาๆ ดังมาจากหลังประตู

 

(เสียงนี่ของสาวรับใช้ คุณเชียงั้นเหรอ? ถึงจะยุ่งอยู่แต่ก็คอยมาปลุกทุกเช้า เป็นคนที่ใจดีจังนะ)

 

มันคงเป็นเรื่องธรรมดาของสาวรับใช้ แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น

 

“ครับ–”

 

ขณะที่ผมกำลังเอ่ยตอบกลับไป จู่ๆกระแสไฟฟ้าก็แปล๊บแล่นขึ้นสมอง

 

 

******

 

 

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดเมด

 

ผมสีชมพูประกายขาวของเธอผูกเปียด้วยริบบิ้นสีชมพูมัดเป็นหางเปีย

 

ดวงตาสีฟ้าคราม

 

รูปร่างเพรียวบางเล็กกระทัดรัดให้ความรู้สึกแบบสาวน้อย เธอกำลังเผชิญหน้ากับเบเรต์ที่มีสีหน้าดูหงุดหงิดเล็กน้อย

 

“นี่.. เชีย ทำไมปลุกฉันช้าแบบนี้วะ มัวทำอะไรอยู่ห๊ะ? นี่เธอเป็นสาวใช้ประสาอะไรหาา!?”

 

“ขะ- ขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ต-..แต่คือฉันมาปลุกตรงเวลาแล้วแต่ท่านเบเรต์— ”

 

“เฮ้ออ ถึงอย่างนั้นเธอกลับปล่อยให้ฉันนอนต่อแล้วค่อยมาปลุกอีกรอบเนี่ยนะ”

 

“เอ๊ะ”

 

เบเรต์ขมวดคิ้วและเริ่มพูดประชด

 

“เธอนี่มันไรประโยชน์ชะมัดเลย อ่าา คงถึงเวลาต้องเปลี่ยนสาวใช้คนใหม่แล้วมั้ง”

 

“ขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ด- ได้โปรด…ขอแค่เรื่องนั้น…อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ..”

 

“เห้ยๆ นี่มันรอบที่เท่าไหร่แล้วที่เธอพูดประโยคนี้เนี่ย ช่วยพยายามให้มากกว่านี้หน่อยสิวะ ฉันไม่ต้องการสาวใช้ที่ไร้ประโยชน์หรอกนะ”

 

“ต- ต้องขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ต่อไปฉันจะพยายามมากกว่านี้ เพราะงั้น…”

 

เธอก้มหน้าขอโทษให้กับความผิดที่ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

 

ครอบครัวของเชียทำหน้าที่เป็นผู้ติดตามของตระกูลนี้มาหลายชั่วอายุคน

 

เธออายุ 16 ปี อายุน้อยกว่าเบเรต์ 2 ปี และเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกัน และเป็นคนที่คอยสนับสนุนเบเรต์มาตลอด แต่เบเรต์ก็ยังคงบีบบังคับและคอยกดดันเธออยู่เสมอ คอยปลูกฝังความกลัวให้เธอมาโดยตลอด

 

เบเรต์เป็นทายาทของตระกูลมาร์ควิสและเขาก็เป็นผู้สืบทอดตระกูลเพียงคนเดียว

 

เขาชอบดูถูกผู้ที่อ่อนแอกว่าตนเองและมีนิสัยก้าวร้าว

 

ตัวเขาทำเรื่องโหดร้ายมากมายต่อเชีย

 

ในสายตาผู้อื่นตัวตนของเขาก็เลวร้ายไม่ได้ด้อยกว่ากันเลย

 

เรื่องราวทั้งหมดนี้ไหลผ่านเข้าสู่สมองของผมประดุจนํ้าป่าไหลหลาก