[WN]หนุ่มผู้ไม่เชื่อใจใครกับแกลสาวไร้เพื่อน - ตอนที่ 25 งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา

============================

[ดูนั่นเซ่!!!! พี่สาวววว ขบวนพาเหรดแหละะะะ]

พวกเราดูขบวนพาเหรดไป กินชูโรสที่อยู่ในมือไปด้วย (TSL : เผื่อนึกชูโรสไม่ออก มันคือปาท๋องโก๋สเปนนั่นแหละ)

ฮิซากิซังดูจะไว้ใจชิโนซึกะมากขึ้น ระยะห่างระหว่างพวกเธอถูกย่นลงทีละนิด

[นี่ ฮิซากิซัง ทำไมเราไม่มาถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำกันละ?]

[ได้เลยพี่สาววว ต่อไปก็ขบวนสัตว์ประหลาดแล้ววว อ….อืม…พี่ชายทำไมไม่มาถ่ายด้วยกันละ]

แม้ว่าเธอจะดูเข้าได้ดีกับชิโนซึกะ แต่กับผมยังคงมีช่องว่างอยู่

แต่ผมก็เข้าใจแหละ เธอยังเป็นแค่เด็ก ม.ต้น เธอยังคงอ่อนไหวอยู่มาก

[ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เป็นถ่ายให้เอง ไปถ่ายรูปกัน 2 คนเถอะ]

[ไม่นายต้องมาถ่ายด้วย] [ใช่ๆ พี่ชายต้องอยู่ด้วย]

พวกเธอเมินคำพูดผมอย่างง่ายดาย

สุดท้ายผมก็ต้องทำตามคำพูดของพวกเธออย่างช่วยไม่ได้

ไม่ใช่เฉพาะแค่พาเหรดเท่านั้น

พวกเรายังไปที่ต่างๆมากมายในเดสทินี่แลนด์ พวกเรากำลังตามหามูกกี้อยู่ ชิโนซ฿กะพูดอย่างนั้น

[นี่มัน ตู้เกมยิงซอมบี้นี่นาาา ทำไมพวกเรา 3 คนไม่ลองเล่นแล้วมาทำคะแนนสูงๆกันละ?]

[ซอมบี้…นั่นสินะ…]

[พวกพี่เริ่มก่อนเลย…แน่นอนว่าหนูไม่ได้กลัวพวกพี่หรอกนะ…หนูจะเอาชนะพวกพี่ให้ได้เลยยย]

[ขอโทษนะน้องสาว พี่ก็ไม่อยากแพ้เหมือนกัน]

[ถึงแม้ว่าพวกพี่จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่มันก็ไม่ได้บอกว่าพวกพี่จะประสานงานกันได้ดีนะ]

[ไม่ พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น นี่ พี่ขอเรียกเธอ ปักกี้ได้ไหม?]

[ทำไมจะไม่ได้ละ? ทุกคนก็เรียกหนูแบบนั้นอยู่แล้ว]

หลังจากนั้นผมก็มุ่งความสนใจไปที่เกมเพียงอย่างเดียว

[เฮ้ ชินโจคุง ระวังหลังด้วยย]

[ชินโจซัง ระวัง! พี่สาวววด้วย]

[รู้สึกว่าปืนอันนี้จะเข้ามือกว่าแหะ เอาอันนี้ละกัน]

[ชินโจคุง ฉันมาแล้วอย่าพึ่งยอมแพ้นะ]

หลังจากเล่นจบ คะแนนของพวกเราก็ขึ้นที่หน้าจอ

[โหวววว ที่ 1 เลยยย พี่ทั้งคู่เก่งโครตๆเลย]

[ฮาฮา นายเคลื่อนไหวอย่างไร้ที่ติจริงๆชินโจ]

[เธอก็เอาตัวรอดเก่งใช้ได้นิ ปั๊กกี้]

ผู้ดูแลตู้เกมเดินเข้ามาหาพวกเรา

[พวกเธอยอดเยี่ยมมากกก เอ้านี่ รางวัลของที่ 1]

สิ่งที่เธอยื่นมาคือพวงกุญแจมูกกี้ ซึ่งมีพอสำหรับพวกเราทั้ง 3 คน

หลังจากชิโนซึกะได้เห็นมัน เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

[ว้าว…เอาละไปที่อื่นกันต่อเถอะ]

ฮิซากิมองพวกกุญแจในมืออย่างมีความสุข

หลังจากนั้นพวกเราก็มาขี่เจ้าหมี Punta กัน

[เสียงของหมีตัวนี้เหมือนลุงข้างบ้านเลยอะ]

[ชินโจ อย่าเอา Punta ไปเทียบกับลุงแย่ๆพรรคนั้นเลย Punta เป็นผู้พิทักษ์ ไม่ใช่ พวก…]

[ใช่ๆ พี่สาวพูดถูก เขาชอบที่จะเลียน้ำผึ้งในทะเลน้ำผึ้ง เพื่อนของเขามี….และ….และก็….]

[ฮิซากิจ๋าาาา มาถ่ายรูปกันดีกว่าาา ชีสสสสสส….เน่! ชินโจทำไมนายทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ]

[ไม่มีอะไรหรอก…แค่มันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้]

[หืม? ฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็นแบบนั้นเลยนะ?]

[เอาเป็นว่า…ไปเล่นอันอื่นดีกว่า]

[นี่! ไม่ใช่ว่าพี่กลัวหรอ…พี่โตกว่าหนูอีกน้าาาาา กลัวแค่ของพรรค์นี้เนี่ยนะ?]

ผมถ่ายรูปมากมาย

มันเป็นความสนุกคนละแบบกับตอนที่อยู่กับชิโนซึกะ 2 คน

ถึงแม้ว่าฮิซากิจะดูซึนๆ แต่กลับซื่ออย่างไม่น่าเชื่อ

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก

ฮิซากิซัง มองดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า

ถึงแม้ว่ามันจะใกล้หมดเวลาแล้ว…แต่ผมก็ยังอยากเดินต่ออีก

ผมคิดว่าเธอก็คงคิดแบบเดียวกับผม

แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมเชื่อได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันลืมวันนี้ไปแน่ๆ

พวกเราพึ่งเคยเจอกันที่นี่วันนี้

พวกเราใช้เวลาเพียงไม่กี่ชม.ก็สนิทกันราวกับรู้จักกันมาเป็นปีๆ

ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งกลางจัตุรัสใกล้กับปากทางเข้า

พวกเรากำลังดูรูปต่างๆที่พวกเราถ่ายกัน

[สุดท้าย…เราก็ยังไม่เจอมูกกี้อยู่ดี ฉันอยากที่จะเจอเขากับฮิซากิจัง]

[อืม..นั่นสินะ…ทำไมเราไม่เจอเขานะ]

แม้ผมจะพูดแบบนั้น…แต่ใจของผมกลับไปอยู่ที่รถบัสกลับบ้านเสียแล้ว

เช่นเดียวกัน ฮิซากิคงกำลังคิดถึงการไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้

มันเป็นสิ่งที่พวกเราควบคุมไม่ได้

แต่….

[ฮิซากิซัง มันถือเวลาแล้วล่ะ พวกพี่ 2 คนต้องไปแล้ว เธอก็กลับบ้านของเธอเถอะ]

ยังไงผมก็ต้องพาเธอกลับมายังความเป็นจริง

ชิโนซึกะและมูกกี้เป็นเพียงฝันตื่นหนึ่งของเธอ ยังไงเธอก็ต้องก้าวข้ามทุกอย่างไปด้วยตัวของเธอเอง

[อ…อืม…นั่นสินะ…พี่ไม่จำเป็นจะต้องบอกหรอก..หนูรู้อยู่แล้วล่ะ]

[พี่บอกไม่ได้หรอกนะ ว่าหนูจะเป็นยังไงหลังจากที่จากพวกพี่ไป แต่..]

ผมลูบหัวฮิซากิอย่างอ่อนโยน

มันทำให้ผมนึกถึงน้องสาวของผม

[เห็นไหม? พวกพี่ก็เข้ากับน้องได้ดี…พวกเราไปที่ต่างๆด้วยกันตลอดวันนี้เลยนะรู้ไหม? ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่เชื่อใจใครเลยก็ตาม…แต่พวกเราก็สนุกไปด้วยกันได้ มันเศร้านะที่จะพูดบอกลา แต่…ถ้าเป็นไปได้…พวกเรามาเจอกันอีกครั้ง….ในสักวัน ก็โอเคใช่ไหมละ?]

[พ…พี่ชาย…ได้! หนูสัญญา…หนูจะกลับมาเจอพวกพี่อีกครั้ง…ในสักวัน]

[ฉันดีใจนะที่ทั้ง 2 คนสนิทกัน]

ชิโนซึกะจับมือของฮิซากิแล้วดึงเธอลุกขึ้น

พวกเราพากันเดินออกจากสวน

เดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง

แม้ว่าพวกเราจะเงียบ แต่บรรยากาศกลับไม่อึดอัด

รถโรงเรียนของฮิซากิมาถึงในที่สุด

เมื่อผมเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลผมก็อดไม่ได้ที่จะจับมือเธอ

มันเป็นมือที่เล็กและบอบบางเป็นที่สุด

[พ…พี่ชาย]

[…]

ไม่ต้องมีคำพูดใด ทุกคำพูดล้วนส่งผ่านมือของพวกเราที่จับกัน

พวกเราเดินไปส่งเธอขึ้นรถบัส

ฮิซากิสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะปล่อยมือของพวกเรา 2 คน

[ขอบคุณพวกพี่มากสำหรับวันนี้ ทั้งพี่สาวชิโนซึกะ และพี่ชายชินโจ…วันนี้หนูสนุกมากเลยละ…สักวันพวกเราคงได้พบกันอีก…อย่าลืมหนูละ รักษาสุขภาพด้วย บายยยยย]

พวกเรามองเธอด้วยรอยยิ้มเป็นการกล่าวบอกลาโดยไม่มีคำพูดใดๆ

พวกเรารอจนกระทั่งรถบัสของฮิซากิจากไปจนลับสายตา

****************************

ฉันกลัว

ฉันไม่อยากกลับขึ้นรถบัสคันนั้น

ฉันอยากจะอยู่เดสทินี่แลนด์ตลอดไป

แต่ว่า ความจริงก็คือความจริง

เมื่อฉันมองไปยังรูปที่พวกเรา 3 คนถ่ายด้วยกัน…ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านอยู่ในจิตใจของฉัน

ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต…

ดังนั้น…ฉันจะต้องรอจนกว่าที่จะได้พบพวกพี่ทั้ง 2 คนอีกครั้ง

บนรถบัส นักเรียนทุกคนล้วนหลับหมดเพราะความเหนื่อยล้า

ถึงแม้ว่าจะมีบางคนที่ยังไม่หลับแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจพวกเขามากนัก

ถ้าฉันไม่เกี่ยวข้องกับใคร ใครก็ตามก็ไม่มีวันเกี่ยวข้องกับฉันและก็จะไม่มีการหักหลังหรืออะไรทั้งสิ้น

ฉันยังคงมองภาพนั้น แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว ฉันก็ยังละสายตาจากภาพนั้นไม่ได้เลย

ใช่…ฉันจะไม่มีวันลืมมัน ฉันจะเก็บมันไว้ตลอดไป

….หือ?

มีคนส่งข้อความมาที่เว็บนิยาย

[ฉันโปเมโกะเองจร้า วันนี้สนุกมากเลยว่าไหม? ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้เจอเธอที่นี่ ฮารุกะ เอาเป็นว่าคราวหน้าเรามาตามหามูกกี้ด้วยกันเถอะน้าาา ตอนนี้ฉันกำลังตามอ่านนิยายเธออยู่ ถ้าฉันอ่านเสร็จแล้วเดี๋ยวจะมาคอมเม็นต์ให้ฟังทีหลังน้าาา]

-พ….พี่สาวงั้นหรอ? อะไร? ทำไม? โปเมโกะอย่างนั้นหรอ?…ป…เป็นไปไม่ได้หน่าาา

[ผมจะใช้ช่วงเวลาที่อยู่กับปั๊กกี้ในเดสทินี่แลนด์เป็นพล็อตเขียนนิยายเรื่องต่อไป…ฉันไม่มีวันแพ้แน่…:เนียนตะ]

-น..เนียนตะ…หรือว่า? พี่ชายหรอ???

เด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างฉันดูประหลาดใจกับสีหน้าถ้าทางของฉันมาก

ไม่เป็นไรหรอก…มันก้แค่…

[เกิดอะไรขึ้น??]

เด็กผู้ชายคนนี้ฉันไม่เคยคุยกับเขามาก่อน แต่จากที่ฉันเคยได้ยินมา เขานั้นไม่มีเพื่อน อ่อนน้อมถ่อมตนก็จริงแต่…ท่าทางการแสดงออกไม่ต่างไปจากหุ่นยนต์

[เท่าที่ผมเคยเห็น…ผมไม่เคยเห็นฮิซษกิซังทำหน้าแบบนั้นมาก่อนเลยนะ ขอโทษนะที่เข้าไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง…ผมก็รู็สึกไม่ดีเหมือนกันที่จะเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอ แต่…ผมรู้จักเว็บที่เธอเปิดเมื่อกี้นะ]

[นี่…นายล้อฉันเล่นใช่ไหม?]

[ล้อเล่น? ไม่ๆๆๆ ผมขอโทษ ผมไม่ได้จะล้อเธอเล่นหรืออะไรแบบนั้น ผมแค่รู้สึกว่าเธออารมณ์ดีหลังจากดูเว็บนั้น ….เธอจะไม่เชื่อก็ได้นะ ผมขอโทษ ผมเข้าไปสใส่เกือกเอง]

เขาเหมือนพยายามจะหาเรื่องคุยกับฉันแต่เขาก็ดูไปต่อไม่ถูก

เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงเพราะ…เขาอ่านบรรยากาศไม่เก่ง เขามักพูดขวานผ่าซาก นั่นทำให้ทุกคนไม่สนใจเขาและพยายามจะออกห่างจากเขา

แต่ก็นั่นแหละ วันนี้ฉันอารมณ์ดี…ฉันจะคุยกับเขาหน่อยละกัน

[เว็บที่ฉันเปิดเมื่อกี้ คือเว็บนิยาย Fanfic เป็นที่ๆหลายๆคนจะเข้าไปแต่งเรื่องของตัวเอง…นายรู้จักนิยายใช่ไหม?]

[อ…อืม ผมรู้จักสิ ผมเคยอ่านมัน…เพียงแต่ว่า ผมไม่อินไปกับมันเลย]

[ไหงงั้น? นายไม่รู้เลยหรอว่านิยายมันสนุกแค่ไหน? นายนี่ช่างใช้ชีวิตเสียเปล่าจริงๆ….นั่นก็แปลว่า นายไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังจะตีพิมพ์หนังสือ] (เดี๋ยวไอหนู ไวไปลูกกกกก ตีพิมพ์หนังสือตั้งแต่ม.ต้นบ้าบออออออ แม้ว่าคนแปลเองจะเคยแต่งนิยายตอนม.ต้นก็เถอะ5555 : TSL)

[จริงหรอ…เป็นหนังสือเลยหรอ…อืม…ผมรู้แค่ว่าเธอเป็นคนที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวเหมือนกับผม…ถ้าไม่ว่าอะไร…ผมขออ่านนิยายของเธอได้ไหม?]

[เอาสิ! ฉันจะเปิดโลกนิยายให้นายเห็นเอง]

เขาขออนุญาติและหยิบโทรศัพท์ในมือของฉันไปเลื่อนอ่าน

แค่เวลาเพียงแป๊ปเดียวเท่านั้น…เขาก็เลื่อนไปยันท้ายสุดของตอน นี่มันบ้าชัดๆ

…นี่ เขาอ่านจบไปแล้วหรอ???

[ผมขอโทษ…ผมเข้าใจนะว่าเรื่องมันสื่อถึงอะไร โคซูเกะคุงที่ถูกผลักไสออกจากปาร์ตี้ผู้กล้าจู่ๆพลังก็ตื่นขึ้นใช่ไหม? แต่ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงถูกผลักไส?]

[นี่…ฉันถามนายจริงๆเถอะ?]

[ก็แบบที่ผมเคยบอกไป…ผมไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของเรื่องแต่ง ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว…แต่ไม่ใช่ว่าเรื่องของเธอไม่น่าสนใจนะ…ผมว่ามันน่าสนใจมากเลยแหละ ถ้าเพียงแค่ผมได้รับรู้ถึงอารมณ์ของตัวละครในเรื่อง ผมคงจะสนุกไปกับมันได้มากกว่านี้…เธอพอจะอธิบายมันได้ไหม?]

ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกกระวนกระวายใจ

เขาไม่เหมือนพี่ชายชินโจ เขาดูไร้ความรู้สึกกว่าพี่ชายชินโจมากกกก

แต่ว่าดวงตาคู่นั้น…ดวงตาที่ดูอยากรู้อยากเห็น..มันทำให้หัวใจฉันเต้นจนแทบจะระเบิดออกจากอก

[ฮาฮา…ช่วยไม่ได้สินะ…แต่ตอนนี้คงไม่ได้ คนอื่นกำลังหลับกันอยู่ เอาเป็นว่าครั้งหน้าละกัน…ว่าแต่…นายชื่ออะไรนะ?]

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาชื่ออะไร แต่สิ่งที่ฉันรู็อย่างหนึ่งคือ

เมือเขาเปิดผมและแสดงให้เห็นดวงตาที่ดุมืดมน

จากใบหน้าเขา ฉันบอกได้เลยว่าเขาแทบจะดูมีอายุไปต่างจากพี่ชายเลย…นี่เขาใช่นักเรียนม.ต้นจริงหรอ? แต่ก็นั่นแหละ…ฉันจะไปสนใจอะไรเขา

[ผมชื่อ โดจิมะ ทาเครุ หลังจากที่ลงรถแล้ว เราไป Saigeria กันเถอะ ผมอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงดูมีความสุขจัง…ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ดูมืดมนไม่ต่างจากผมนัก]

….ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป้นคนแปลกหน้า

แต่ความรู้สึกของฉันบอกว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี เขาเป็นมิตร

[นายจะอยากรู้อะไรขนาดนั้น? เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันค่อยบอกแล้วกัน..นอนๆไปเถอะตอนนี้ คนอื่นเขาหลับกันหมดแล้ว]

[ช่วยไม่ได้สินะ…ฝันดี]

หลังจากที่เขาหลับตาลง เขาก็เงียบไป ฉันคิดว่าเขาคงหลับไปแล้ว

…ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป้นคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะดูสมองทึ่บไปหน่อยก็เถอะ

แต่ฉันดีใจนะที่มีใครสักคนเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉัน

…แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ว่าเขาจะหักหลังฉันในอนาคต

ถ้าฉันไม่เจอกับพี่สองคนนั้น ฉันคงไม่มีวันที่จะมีความสุขแบบนี้

และฉันก็จะไม่มีวันที่จะสนใจคุยกับโดจิมะแน่

ฉันไม่รู้ว่า ถ้าฉันเชื่อใจเขาแล้วชีวิตของฉันที่โรงเรียนจะเปลี่ยนไปไหม? ฉันจะยังคงโดดเดี่ยวเหมือนเดิมไหมนะ?

ฉันมองไปที่ใบหน้าที่หลับสนิทของเขาแล้วเริ่มจินตนการไปต่างๆนาๆ

…ฉันว่าฉันไปเขียนนิยายต่อดีกว่า ฉันจะไม่ยอมแพ้พี่ชินโจแน่!

ฉันไม่มีวันลืมวันนี้

ไม่มีวันลืมเป็นอันขาด

มันเป็นวันสำคัญที่ฉันได้เจอพี่ๆทั้ง 2 คน

ถ้าฉันได้พบกับพวกพี่อีกครั้ง ฉันจะให้เขาอ่านนิยายที่ฉันเขียนแน่นอน

ฉันกอดเจ้ามูกกี้ไว้แนบอก

-ฉันรู้สึกว่าตอนนี้พวกเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปซะแล้ว

============================

เดี๋ยวจะเร่งลงเพื่อไปแปลต่อที่ยังไม่เคยแปลครับ