[WN]หนุ่มผู้ไม่เชื่อใจใครกับแกลสาวไร้เพื่อน - ตอนที่ 10 ความสัมพันธ์ไม่มีวันจางหายไปไหน

 

 

============================

 

 

[อา อรุณสวัสดิ์ตอนเช้านะมาโกโตะ จะไปก่อนอีกแล้วเหรอ? อย่างน้อยก็กินข้าวก่อนสิแล้วค่อยออกไป]

[หาว อรุณสวัสดิ์ พี่จ๋า…หนูนอนหลับไปนานมากเลย นั่นเลยทำให้หนูไม่…รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง…มันมีอะไรสำคัญไหม? …]

 

 

คงยังเป็นบรรยากาศแบบทุกๆ เช้า

 

 

แม่เลี้ยงมองน้องสาวผมแล้วถอนหายใจ

 

 

ผมคำนับแบบที่เคยทำและออกจากห้องนั่งเล่น -แต่ก็หยุดตัวผมเองที่ตรงนั้น

 

 

-ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ ถ้าผมต้องการที่จะตีพิมพ์หนังสือ ผมยังคงต้องได้รับคำยินยอมจากผู้ปกครอง

 

 

[หืม? มีอะไรเหรอลูก?]

 

 

แม่เลี้ยงผู้ที่สวยตามวัยของเธอเอียงศีรษะมองมาที่ผม

 

 

นั่นเป็นเพราะผมกำลังขวางทางที่เธอกำลังจะเดิน โดยปกติแล้วผมจะออกไปอย่างรวดเร็วและไม่ยืนอยู่ตรงนี้

 

 

ผมหลับตาลงครู่หนึ่ง ความทรงจำเกี่ยวกับคำพูดที่แม่เลี้ยงเคยพูดในอดีตกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง

 

 

[—แม่หมดคำพูดแล้ว…กับพวกเด็กชอบลวนลามอย่างแก]

[มันไม่สำคัญว่า ข่าวลือมันจะจริงหรือไม่ เราอยู่ในโลกที่แม้แกจะไม่ทำห่าอะไรเลยแต่ข่าวลือก็ยังเป็นจริงได้]

[แม่ขอล่ะ แกอย่าสร้างเรื่องอะไรอีกเลย มันทำให้ครอบครัวเราดูแย่รู้ไหม?]

[ช่วยเพื่อนงั้นเหรอ? ไหนพยานละ? ไม่มีใครเป็นพยานให้แกหรอก!]

[คุณอย่ามายุ่งกับฉัน คุณไม่เคยดูแลพวกเขาเลย แล้วคุณจะมา ยุ่ง หาอะไรมิทราบ?] 

[แก…อย่าสร้างเรื่องให้ครอบครัวอีกเลย!]

 

 

เธอไม่ใช่แม่ที่แย่อะไรหรอก เธอก็เป็นแค่แม่เลี้ยงธรรมดาๆ ที่พบได้ทั่วๆ ไป เธอมีเพื่อนผู้หญิงมากมายที่ต้องพูดคุยด้วยเป็นประจำ และเธอทำงานบ้านและเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวมาตลอด

 

 

เธอหวังให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เธอไม่ต้องการให้เพื่อนของเธอมาพูดว่าเธอทำหน้าที่ในการเป็นแม่บกพร่อง เธอไม่อยากเสียความภาคภูมิใจในตัวเองไป

 

 

ความคิดของเธอไหลไปตามกระแสสังคม ทำให้บางทีเธอก็ทำอะไรไม่ถูก และหาทางออกไม่เจอ เธอไม่เคยเข้าใจว่าเป็นอย่างไร แต่ผมเข้าใจ น้องสาวผมเข้าใจ แม้แต่พ่อก็ยังเข้าใจ

 

 

[…พูดออกมาสิ! อย่าเก็บไว้คนเดียว]

 

 

ผมไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น…ถ้าผมบอกเธอว่าผมแต่งนิยายและมันกำลังจะถูกตีพิมพ์

 

 

[ไม่มีอะไรครับ มันเป็นแค่เรื่องของผม และผมทิ้งมันไปแล้ว]

 

 

เด็ก ม.ปลายยังคงเป็นผู้เยาว์ เพียงแค่ร่างกายเขาดูโตเท่านั้น

 

 

พวกเขายังคงเป็นเด็ก และไม่ได้รับการยอมรับจากสังคม

 

 

ผมต้องไปเจอเซโกะซังวันนี้ ยังคงมีเวลาอยู่ ผมจะลองหาวิธีดูตอนผมอยู่โรงเรียน

 

 

[โอนี่จัง! โชคดีน้าาา คุซาโมจิ!!!!!] (TLN: โมจิสีเขียวไส้ถั่วแดง)

 

 

น้องสาวของผมตะโกนออกมา ร่างกายของผมกระตุกเล็กน้อย

 

 

มีบางสิ่งบางอย่างลอยมาจากอากาศที่ว่างเปล่า ผมรับมันไว้ และพยายามที่จะไม่ทำให้มันตก

 

 

โดยปกติแล้วเธอมักจะพูดว่าจะไปกับผมแต่ครั้งนี้เธอกับแค่มองผมที่จะเดินออกไป

 

 

[อ…อืม คุซาโมจิ? ฮา-รุ-กะ-ซัง กำลังจะออกไปเหมือนกันใช่ไหม? อย่าไปสายละ]

 

 

น้องสาวผมมองผมด้วยรอยยิ้มที่เปรvะเปื้อนไปด้วยแยมและอาหารต่างๆ ที่เธอกินเข้าไป เธอยังคงสวมชุดนอนอยู่แม้ว่าจะใกล้เวลาไปโรงเรียนมากแล้ว

 

 

เธอโบกมือลาผม

 

 

ผมเปิดประตูหน้าแล้วเดินออกไป โดยไม่สนใจอะไร

 

 

เสียงดังแสบแก้วหูดังขึ้นทันทีหลังจากที่ผมปิดประตูหน้าบ้าน

 

 

{ [ม…แม่!!!!!!!!!! พ…พี่จ๋า!!! เป็น-ห่วง-หนู-ด้วย-ละ] }

 

 

มันไม่มีอะไรมากหรอก…ปากของผมแค่ขยับไปเอง

 

 

ผมทิ้งเรื่องของน้องสาวผมและเริ่มเดิน…ผมกัดคุซาโมจิในมือและคิดถึงพล็อตนิยายตอนต่อไปในหัว

 

 

[เด็กมีปัญหาอย่างพวกคุณสองคนเป็นเพื่อนกันจริงเหรอ?]

 

 

หลังจากคาบโฮมรูม ชิโนซูกะซังกับผมถูกเรียกไปห้องพักครู

 

 

มันไม่ใช่เพราะว่าพวกเราทำอะไรผิด และผมก็ไม่ค่อยชอบห้องพักครูเท่าไหร่นัก

 

 

ตอนผมอยู่ ม.ต้นผมถูกเรียกเข้าห้องนี้บ่อยมากและ…ส่วนใหญ่จะโดนตำหนิ 

 

 

[พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน]

[ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก!]

 

 

อาจารย์ละเลยคำปฏิเสธของพวกเราและเลือกที่จะเข้าประเด็นในทันที

 

 

[พวกเธอนี่ปากแข็งกันจริงๆ นะ…อืม…ครูไม่ได้ต้องการให้พวกเธออยู่เงียบๆ ไม่ได้บอกว่าพวกเธอทำอะไรผิดนะ บอกไว้ก่อน ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอไม่ว่ายังไงมันก็ไม่เปลี่ยน แต่ครูก็เป็นเพียงแค่คนนอกไม่ใช่ครอบครัวพวกเธอ ฉันสามารถให้คำแนะนำได้เล็กน้อยเท่านั้น]

[หนูไม่เข้าใจ อาจารย์ต้องการสื่ออะไรคะ?]

 

 

ชิโนซูกะซังขมวดคิ้ว เธอคงไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์จะสื่อเช่นเดียวกับผม

 

 

อาจารย์เริ่มพูดอีกครั้งหลังจากจิบชาเสร็จ

 

 

[…บนโลกใบนี้มีสิ่งที่ไม่มีเหตุผลเต็มไปหมด โรงเรียนถือเป็นสังคมเล็กๆ เมื่อเทียบกับโลกใบนี้ ฉันไม่ได้บอกให้พวกเธอมี…เพื่อน ฉันไม่ได้บอกให้พวกเธอสนิทกับเพื่อนในห้อง แค่เพียงสักคน ค้นหาใครบางคนและให้เธอเชื่อใจเขา]

 

 

ผมเข้าใจแล้วว่าเธอเรียกพวกเรามาเพื่อบ่นนี่เอง เธอคงได้ยินข่าวลือที่เลวร้ายของผมตอนม.ต้น และเตือนผม

 

 

ผมหันขึ้นไปมองอาจารย์

 

 

[ขอโทษนะครับอาจารย์ แต่ถ้าผมเชื่อใจคุณ ผมอาจจะ..โดนหักหลัง]

[…ใช่ ฉันเห็นด้วยค่ะ ฉันไม่ต้องการเพื่อนเช่นกัน ถ้าฉันรู้ว่าสุดท้ายยังไงก็จบด้วยการหักหลัง]

 

 

อาจารย์โยนลูกอมจากบนโต๊ะมาให้ผมกับชิโนซูกะ

 

 

พวกเราหยิบมันโดยไม่มีความตกใจแต่อย่างใด

 

 

[หึๆ ฉันพลาด…ฉันเข้าใจแล้ว น่าจะเป็นสิ่งที่ดีถ้าพวกเธอได้เจอใครก็ตามที่ไม่มีทางทรยศเธอ]

 

 

อาจารย์ยังคงมีใบหน้าที่สุขุม ผมคิดว่าเธอคงจะเห็นพวกเราเหมือนตัวเธอในอดีต ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอ จากประสบการณ์อันน้อยนิดของผมผมคิดว่า…มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่เหมือนอาจารย์คนนี้

 

 

[อาจารย์เคยโดนหักหลังมาก่อน?]

[เอ่อ…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน]

 

 

ชิโนซูกะกับผมหันมามองหน้ากัน

 

 

[ไอเจ้าบ้า นี่แกกล้ามองหน้าฉันเรอะ!]

[ไม่ ไม่ ไม่ โป-ชิโนซูกะ ผมไม่ได้มองคุณ]

 

 

อาจารย์พูดว่าเธอหมดธุระกับพวกเราแล้ว และเริ่มจัดเอกสารการสอนที่กระจายอยู่บนโต๊ะของเธอ

 

 

[ไม่มีอะไรที่ครูจะพูดแล้ว ออกไปจากที่นี่ซะ อย่าคิดที่จะโดดทัศนศึกษา ถ้าพวกเธอไม่ไป ฉันจะปรับพวกเธอ 2 คนตก]

 

 

ใบหน้าของอาจารย์เปลี่ยนกลับไปเป็นแบบเดิม และไล่พวกเราออกมา

 

 

สุดท้ายพวกเราก็ออกมาจากห้องพักครู

 

 

พวกเราได้ยินเสียงกิจกรรมชมรมมาจากระยะไกล มันเป็นบรรยากาศหลังเลิกเรียน

 

 

พวกเรามองดูกันโดยไม่ได้พูดอะไร

 

 

ผมคิดว่าบทสนทนาก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ไร้ความหมายเสียทีเดียว…

 

 

[เธอพูดว่าพวกเราไม่ควรพลาดทัศนศึกษาเด็ดขาด…เธอหมายความว่ายังไงกัน?]

[นั่นสิ เธอพูดถึงอะไร?]

ทั้งผมและโปเมโกะรับรู้ได้ว่าอาจารย์ต้องการสื่อบางอย่าง แต่เราไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดได้

 

 

โปเมโกะดูเหมือนพยายามจะพูดอะไรกับผม

 

 

[นี่..เนียนตะ–]

 

 

เสียงเธอหายไป พร้อมกับเสียงใครบางคนที่เข้ามาแทรก

 

 

[อา..อืม… มาโกโตะ ใช่นายใช่ไหม? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ… นี่ๆ ฉันอยากคุยกับนายมากเลยรู้ไหม?]

 

 

ผมมองไปรอบๆ และพบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนคุยกับผมอยู่หน้าโปเมโกะ

 

 

ขาของเธอสั่น วางมือไว้ที่หน้าอกและมีใบหน้าที่เศร้า

 

 

ผมก้มศีรษะลงมองเธอ

 

 

[คุณคือใครครับ?]

 

 

ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร นักเรียนหญิงคนที่ผมจำไม่ได้นี้…อยู่ห้องเดียวกับผมรึเปล่านะ? ไม่สิ ผมรู้สึกว่าผมเคยเจอเธอมาก่อน ส่วนลึกในความทรงจำผมบอกอย่างนั้น แม้เธอจะดูจืดชืด แต่ก็สวยพอตัวเลย แต่ผมก็ไม่ได้ประทับใจอะไร ผมคิดว่าอย่างนั้น

 

 

[ไม่มีทาง…นายลืมฉันเหรอ? ฉันไง! คิราซากิ! นายไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ…]

 

 

โปเมโกะซังเลือกที่จะพิงกำแพงโถงทางเดินอีกครั้ง เมื่อผมบอกให้เธอล่วงหน้าไปศูนย์อาหารคนเดียวก่อน

 

 

ผมหันไปมองดูเธออีกที…นี่ใช่? คิราซากิที่ผมเคยรู้จักเหรอ?

 

 

ผมจำอะไรไม่ได้เลย เมื่อผมล้างข้อมูลในมือถือทั้งหมด ผมพยายามจะลบทุกอย่างเกี่ยวกับคิราซากิออกจากความทรงจำของผม

 

 

รอยยิ้มจอมปลอมปรากฏขึ้นเพื่อทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

 

 

[มันนานมากแล้ว คิราซากิ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ]

[ฉันรู้ มาโกโตะ แต่นายรู้ไหม…ตอนนั้นฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันชอบนายมากและสารภาพรักนาย แต่…เพื่อนของฉันล้อฉัน และ…นี่! เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ? …ฉันยังคงรัก….นายอยู่นะ]

[ประทานโทษ…นั่นไม่ใช่เกมลงทัณฑ์เหรอ?]

[ม..มันก็ใช่..ต..แต่..]

[ดังนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว คุณยังจำตอนที่หัวเราะให้ผมในตอนนั้นได้ไหม?]

 

 

นี่มันอะไรกัน? โดยปกติผมจะพยายามที่จะปล่อยมันไปแต่ตอนนี้ผมกับทำแบบนั้นไม่ได้

 

 

ผมยังไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าภายในใจผมยังคงว่างเปล่าได้ มันจะไม่เปลี่ยนไปเพราะยังไม่มีอะไรที่จะมีผลกระทบต่อมันได้

 

 

แต่ผมไม่ต้องการมัน

 

 

…ต่อหน้าสายตาของโปเมโกะ

 

 

ผมไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของผมได้ ผมอยากที่จะปฏิเสธมัน ขณะเดียวกันความรู็สึกภายในใจกำลังจะเอ่อล้นออกมา

 

 

[ฉ…ฉันขอโทษ! ดังนั้นทำไมเราไม่ไปอควอเรียมหรือโรงหนังที่เราไม่เคยทำในตอนนั้น ขอร้องละ ได้โปรด…]

 

 

ผมพึมพำกับตัวเอง

 

 

[–มันสายเกินไปแล้วละ…]

 

 

มันเป็นเพียงประโยคง่ายๆ แต่ก็พอที่จะอธิบายทุกสิ่งที่ผมคิดได้

 

 

แต่คิราซากิก็ยังคงไม่หยุดและเข้าใกล้ผม…

 

 

[ฉันไม่เคยชอบความจริงที่ว่านั้นเลย! แต่ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ยังคงเป็นเพื่อนฉัน… ฉันรู้ว่านายก็มีความรู้สึกดีๆ ให้ฉัน มาโกโตะ ฉันไม่ได้อยากที่จะทำแบบนั้นในตอนนั้น…]

 

 

โอ้ เธอเป็นคนที่สำคัญมากในโลกนี้สินะ

 

 

เธอคงจะเมาถ้าเธอได้ยินผมพูดว่าผมให้อภัยเธอ

 

 

ผมไม่สามารถจินตนาการถึงมันได้กับเธอคนที่ผมรู้จักดี เธอเป็นคนที่น่ารำคาญเสียยิ่งกว่า ไซโตะซัง มิยาซากิ หรือแม้แต่น้องสาวไม่แท้ของผม

 

 

[มันไม่ใช่เพราะว่านายดูหล่อขึ้นหรืออะไรแบบนั้นนะ…ฮึก ฮึก]

 

 

ผมอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด คิราซากิซังพยายามที่จะกอดผมในขณะที่เธอร้องไห้ ผมไม่อยากที่จะสัมผัสร่างกายของเธอ ผมไม่อยากที่จะเจอกับความเข้าใจผิดหรือข้อกล่าวหาใดๆ อีก

 

 

[นี่! แกอ่ะ! พอได้แล้ว! ชินโจมีนัดคุยกับฉันเรื่องการทัศนศึกษา แกนะ อย่ามาเกะกะขวางทาง] 

 

 

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น? โปเมโกะซังเข้ามายุ่งกับเรื่องของผมด้วยตัวเธอเอง?

 

 

[มุกยู (TLN : ชื่อพระเอกแต่คงพูดไม่ชัดเพราะสะอื้น) ….หล่อนเป็นใครกัน? ตอนนี้ฉันกับมาโกโตะกำลังคุยกันอยู่นะ!]

[ห้ะ? นี่หล่อนลืมไปแล้วเหรอ? หล่อนอะ! เป็นคนที่เข้ามายุ่งตอนฉันคุยกับชินโจอยู่เองนะ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมหล่อนควรออกไปซะ] (TLN:หึง)

 

 

โปเมโกะซังพูดกับคิราซากิซังด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา…มันเป็นคำเตือน ถ้าคิราซากิยังคงจะดื้อดึงต่อไป คงจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

 

 

[อ…อึก!..ไม่! หยุด!]

 

 

โปเมโกะซังถอนหายใจและผ่อนไหล่ของเธอลง

 

 

เธอจับมือของผม ไม่ได้ผ่านเสื้อเจอร์ซีย์แบบทุกครั้ง แต่เป็นผ่านมือเปล่า

 

 

[ไปกันเถอะ! ชินโจ]

[อ..อืม]

 

 

เธอดึงผมออกมาจากคิราซากิซังและวิ่งไปตามทางเดิน

 

 

หลังจากที่พวกเราผ่านไป เสียงร้องไห้ก็หยุดลง ผมหันกลับไปมองก็พบกับคิราซากิซังที่จ้องมองชิโนซูกะด้วยสายตาที่…น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

 

 

โปเมโกะซังวิ่งไปอยู่หน้าผม แม้ผมจะไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่คอของเธอในตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

 

รู้ตัวอีกทีก็มาถึงล็อกเกอร์เก็บลงเท้าเสียแล้ว

 

 

ถ้าผมจะหยิบรองเท้า ยังไงผมก็ต้องปล่อยมือที่จับกันอยู่

 

 

ผมกับโปเมโกะซังมองกันก่อนที่จะปล่อยมือที่เคยจับกัน

 

 

[….นายกำลังจะไปนัดกับพี่สาวฉันสายใช่ไหมล่ะ? น…นั่นเป็นเพราะนายเป็นคนไม่ชัดเจนไงเนียนตะ]

[ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอได้ยินที่คิราซากิพูดไหม?]

[ฉันได้ยิน ช่างเป็นเด็กที่บ้าบอเสียจริง]

 

 

โปเมโกะซังและผมยังคงคุยกันขณะหยิบและใส่รองเท้า แต่ก็ยังคงประหม่ากันอยู่

 

 

[เสร็จ ก็ไปกันได้แล้ว]

[อ…อืม]

 

 

ผมมองไปที่มือของผม ความอบอุ่นยังคงอยู่ที่มือของผมและมันดูมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด ผมไม่ได้เกลียดมัน

 

 

มันไม่ใช่เพราะว่าผมชอบการจับมือ ผมแค่คิดว่าถ้าพวกเรายังคงจับมือต่อไปมันจะเกิดอะไรต่อไปนะ….

 

 

โปเมโกะซังพูดกับผมด้วยน้ำเสียงรังเกียจ (TSL : ผมมองว่าเป็นเชิงหยอกล้อเสียมากกว่า)

 

 

[นี่! ไม่ใช่ว่านายอยากจะจับมือฉันอีกเหรอ?]

 

 

ผมส่ายมือของผมเล็กน้อย

 

 

[อย่ากังวลไป ถ้าผมทำอย่างนั้น เธอจะประหม่าเสียเปล่าๆ]

[นิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก…]

 

 

พวกเราเริ่มเดินไปห้างร้างแห่งเดิม

 

 

แต่มีบางสิ่งที่แตกต่างจากปกติ

 

 

พวกเราเดินและคุยกันระหว่างเดินทางไป

 

 

============================