[WN]ผมที่ปรึกษาเรื่องความรักของเพื่อนสนิท อยู่ๆเพื่อนสนิทของคนที่เขาแอบชอบก็มาตีซี้กับผม - ตอนที่ 19 ฉัน นางฟ้า และสาวสวย 1
ตอนที่ 19 ฉัน นางฟ้า และสาวสวย 1
แล้วพวกเราก็นั่งรถไฟจากสถานีใกล้บ้าน มุ่งหน้าไปยัง อเมซิ่งแลนด์
ระหว่างทางในรถไฟ อาซาฮินะซังจับมือฮิโยริไว้ตลอดเวลาและพูดคุยด้วยรอยยิ้มสดใส ฮิโยริเองก็ดูจะติดเธอมากทีเดียว บรรยากาศระหว่างพวกเธอดูเป็นธรรมชาติจนฉันอดคิดไม่ได้ว่า “ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นใจจริงๆ”
แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจ “ฉันนี่มันช่างโชคดีเกินไปหรือเปล่านะ?” ที่ได้มาเที่ยวกับอาซาฮินะ อาริสะ คนที่เพื่อนร่วมชั้นผู้ชายเกือบทุกคนหลงรัก ในขณะที่ตัวฉันไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย เป็นเรื่องที่ฉันจะไม่มีวันเล่าให้เพื่อนร่วมชั้นฟังเด็ดขาด
ถึงอาซาฮินะซังจะดูสวยสง่าตอนอยู่ในห้องเรียน แต่ฉันกลับชอบตอนที่เธออยู่กับฮิโยริและโอสึกิซังมากกว่า มันดูอ่อนโยนและเป็นกันเอง
สำหรับเธอแล้ว ฉันคงไม่ต่างอะไรจากต้นหญ้าข้างทาง ถึงอย่างนั้น ฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
“พี่สาวคะ แล้วพี่สาวอีกคนเป็นไข้เหรอ?”
“ใช่จ้ะ เธอชื่อชิซึกุ เป็นเด็กน่ารักเหมือนกับฮิโยริจังเลยล่ะ”
การเอาชิซึกุไปเปรียบกับเด็ก 5 ขวบแบบฮิโยริ ฉันว่าอาซาฮินะซังก็เกินไปหน่อย แม้ว่าฉันจะคิดว่าฮิโยริน่ารักที่สุดในโลกก็ตาม
“แล้วพี่สาวคนนั้นเป็นคนแบบไหนเหรอ?”
“อืม… ถ้าบอกว่าเป็นคนที่ใส่ใจและคอยช่วยเหลือคนอื่นได้ดี ฮิโยริจังคงไม่เข้าใจใช่ไหมล่ะ? ชิซึกุเป็นคนที่พอใครมีปัญหา เธอจะรีบเข้ามาช่วยและทำให้คนรอบตัวรู้สึกสบายใจ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพี่เลย”
“เหมือนกับพี่ชายเลย!”
“เหมือนโคกุเระคุงเหรอ?”
“อืม! พี่ชายอยู่ข้างๆ ฮิโยริตลอดเวลา พี่ชายก็ใจดีเหมือนกัน!”
“แหม~ ฮิโยริจังนี่รักพี่ชายมากเลยสินะ”
“ใช่ค่ะ!”
ฉันเกือบหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความซาบซึ้ง ดีใจจริงๆ ที่ฮิโยริเติบโตมาเป็นเด็กดีแบบนี้
“พูดถึงเรื่องนั้นนะ ฮิโยริจังรู้ไหมว่าพี่ชายของหนูชอบชิซึกุนะ”
“เอ๋?”
“เดี๋ยว! อาซาฮินะซัง!?”
“ก็ความจริงนี่นา”
การพูดแบบนี้กับน้องสาวฉันมันเกินไปแล้ว ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่ถ้าเกิดความเข้าใจผิดขึ้นมาจะลำบากเอา
“งั้นฮิโยริจะมีพี่สาวด้วยเหรอ?”
“ใช่เลย! ถ้าพี่ชายของหนูแสดงความเป็นลูกผู้ชายออกมานะ!”
“อย่าพูดเรื่องยากเกินไปสิ…”
ดูเหมือนฉันคงต้องเคลียร์เรื่องนี้กับฮิโยริหลังกลับบ้าน
—————
พวกเราพูดคุยกันอย่างครึกครื้นจนกระทั่งมาถึง อเมซิ่งแลนด์
ฉันยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ที่ประตูทางเข้า และก้าวเข้าสู่พื้นที่สวนสนุก บรรยากาศที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนตามแบบวันเสาร์
“วันนี้ฉันจะเล่นให้สนุกไปเลย!”
“เล่นกันให้สนุก!”
“อาซาฮินะซังดูคึกคักจังนะครับ”
“ก็ฉันไม่ได้มาสวนสนุกนานแล้วนี่นา สมัยก่อนฉันมักจะมาพร้อมชิซึกุกับโคโคโระ แต่หลังๆ ไม่ค่อยได้มาเลย”
“เพราะเป็นนักเรียนมัธยมปลายน่ะสิครับ แล้วตอนมัธยมต้นไม่ได้มาบ้างเหรอ?”
“โคโคโระต้องให้เวลากับกิจกรรมชมรม อีกอย่าง การที่พวกเราสามคนไปเที่ยวด้วยกันมันค่อนข้างเสี่ยง เจอคนเข้ามาทักอยู่เรื่อยๆ”
จริงสินะ… ทั้งอาซาฮินะซัง โอสึกิซัง และมิซึฮาระซัง ล้วนแต่มีรูปลักษณ์โดดเด่น คงถูกคนเข้ามาทักบ่อยแน่ๆ
“นี่~ พี่ชาย หนูอยากถ่ายรูป ขอมือถือหน่อย”
“เอาเลย แล้วเราจะไปดูคุเระคุเระโชว์ตอนบ่ายโมงครึ่ง แต่ก่อนหน้านั้นเล่นอะไรดีล่ะ?”
“ฮิโยริอยากไปตรงนั้น!”
ฮิโยริชี้ไปยังสถานที่หนึ่ง ที่นั่นคือเครื่องเล่นที่ดังที่สุดของอเมซิ่งแลนด์ ฉันไม่แปลกใจเพราะรู้ดีว่าฮิโยริชอบอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทีของอาซาฮินะซัง เธอกลับหน้าซีดลงทันที…
“เอ่อ…นั่นร้านกาแฟหรือเปล่านะ”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ นั่น โฮร่าเวิลด์ บ้านผีสิงค่ะ”
อาคารที่ใครเห็นก็คงพูดเหมือนกันว่าเป็นบ้านผีสิง ตัวอาคารตกแต่งด้วยโครงกระดูกและมัมมี่เต็มไปหมด
“ฮี~ ฮิโยริรอคอยพอๆ กับคุเระคุเระุโชว์เลยล่ะ!”
“ฮิโยรินี่ชอบอะไรที่เกี่ยวกับผีจริงๆ นะ แล้วอาซาฮินะซังไหวไหมครับ?”
“ฮึ่ก…ไหวค่ะ ไหวอยู่…”
ดูยังไงก็ไม่ไหว ใบหน้าซีดขาว แถมขาก็สั่นไม่หยุด เธอคงเป็นคนที่กลัวสิ่งเหล่านี้อย่างมากแน่นอน
“ถ้ากลัวมาก จะรอข้างนอกก็ได้นะครับ”
“ค่ะ ฉันว่า…”
“พี่สาวไม่ไปด้วยเหรอ? ฮิโยริจะเหงานะ…”
ฮิโยริทำหน้าตาเศร้าและหดตัวลง แต่จะให้คนที่กลัวจนขนาดนี้เข้าไปด้วยก็คงไม่ดี หน้าที่ของพี่ชายอย่างฉันคือต้องปลอบฮิโยริ
แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร
“ไปสิ! เพื่อฮิโยริจัง พี่จะพยายาม!”
ความรักที่มีต่อฮิโยริเอาชนะความกลัวไปได้ในที่สุด! อาซาฮินะซังจับมือฮิโยริและพากันเดินไปยังโฮร่าเวิลด์อย่างกระตือรือร้น
“เอ่อ…จะไหวจริงๆ หรือเปล่านะ”
ถึงแม้จะมีรอยยิ้มขณะต่อแถวและพูดคุยกับฮิโยริอย่างสนุกสนาน ฉันก็ยังสงสัยว่ามันจะโอเคจริงๆ หรือเปล่า
แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปในโฮร่าเวิลด์
“ไม่ไหวแล้ว!”
เธอล้มลงนั่งกับพื้นในทันที…แค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง
“นี่มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ฉันไม่ชอบทั้งความมืด ทั้งเสียงแบบนี้…แล้วก็ทุกอย่างที่น่ากลัว…”
เสียงเอฟเฟกต์คมกริบของบ้านผีสิงมันดังไปทั่วเลยนี่นะ
“ฮิโยริ อย่าเดินนำไปนะ”
“ค่ะ! แต่พี่คะ ฮิโยริอยากเข้าไปข้างในเร็วๆ แล้ว”
ความกระตือรือร้นของเด็กวัย 5 ขวบกับอาการสั่นเทาของเด็กสาววัย 15 ปีช่างแตกต่างกันจนพูดไม่ออก
“พี่สาวกลัวเหรอ?”
“อืม…กลัวมากเลย…”
น้ำเสียงเธอเหมือนเด็ก 5 ขวบไปแล้ว…
ฮิโยริเดินไปลูบหลังเธอเบาๆ
“มีวิธีไม่ให้กลัวนะคะ!”
“จริงเหรอ?”
“แค่กอดพี่ชายไว้แน่นๆ ฮิโยริก็ทำแบบนี้ตอนกลัว มันอุ่นใจสุดๆ เลยค่ะ!”
“เดี๋ยวสิ มันไม่เหมาะมั้ง…”
“ไม่ได้นะ! ถ้าไม่กอดจะร้องไห้แล้วนะ…โคกุเระคุง~”
“อย่ามองมาด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ!”
ถ้าเป็นคู่รักก็คงไม่แปลก แต่นี่เราก็แค่เพื่อนร่วมชั้นกัน… แต่ถ้าไม่ช่วยเธอก็คงไปต่อไม่ได้
“เข้าใจแล้วครับ จับมือผมไว้แน่นๆ นะ”
“ค่ะ! ห้ามปล่อยเด็ดขาดเลยนะ”
“ไม่ปล่อยแน่นอนครับ”
(TLN: เป็นไปตามแผน?)
ฉันจับมือเธอและช่วยดึงเธอลุกขึ้น ความนุ่มของมือเธอทำเอาฉันเผลอคิดอะไรบางอย่างไป
“ค่อยๆ เดินไปช้าๆ นะครับ”
“อืม…”
แต่แล้วเพียงก้าวเดียว ก็มีเสียงดัง ก๊อง! และเอฟเฟกต์ผีโผล่ออกมาจากกำแพง
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
“อั่ก!”
ไม่ใช่แค่จับมือกัน แต่เธอโถมตัวเข้ามากอดทั้งตัว ความใกล้ชิดแบบนี้ทำเอาฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
และ…บางอย่างที่นุ่มนิ่มสัมผัสเข้าที่แขนของฉัน… ดูเหมือนอาซาฮินะซังจะไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
“เอ่อ…ถ้าจะช่วย…ช่วยปล่อยนิดนึงได้ไหมครับ?”
“ไม่ได้! ไม่ไหวแล้ว! อย่าปล่อยนะ! ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป! ถ้าถูกโคกุเระคุงทิ้ง…ฉันคงตายแน่ๆ!”
“อย่าพูดอะไรที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนั้นสิครับ!”
TLN: Kawaii
YOU MAY ALSO LIKE
