(WN)The Pain of an Inferior: A Blistering Love Comedy That Begins After a Broken Heart (ฮาเร็มที่เริ่มต้นหลังจากอกหัก) - ตอนที่ 6 เด็กสาวแห่งฝันร้าย

ฉันชื่อ อุตะ มิยาโกะ ตั้งแต่เด็ก ฉันมักจะได้รับคำชมเสมอว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่งดงามราวกับนางฟ้า

 

ตอนเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ฉันมักจะได้คะแนนดีเยี่ยมในทุกวิชาที่ตั้งใจเรียน

 

ใบหน้าของฉันมีสัดส่วนที่สวยงาม และน่ารัก จนสามารถบรรยายได้ว่าราวกับนางฟ้า  ฉันสามารถสะกดทุกคนด้วยเสน่ห์ของฉัน ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม

 

เมื่ออายุได้หกขวบ ฉันก็ได้เรียนรู้ทักษะในการใช้ชีวิต ฉันไม่เคยหลงตัวเอง ไม่เคยพยายามถ่อมตัวเกินความจำเป็น ฉันใส่ใจคนอื่นและปฏิบัติต่อทุกคนด้วยความเมตตา ด้วยการทำเช่นนี้ทำให้ฉันมีมิตรสหายเพิ่มขึ้น และศัตรูก็ลังเลที่จะทำร้ายฉัน

 

มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น เมื่อฉันได้พบกับเด็กชายสองคนที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน พวกเขาคือ โอบิ ฮารุกะ และ คุเรฮะ ซุน ตอนนั้นฉันอายุเจ็ดขวบ

 

ฉันจำได้ว่าซุนตกหลุมรักฉันทันทีตั้งแต่แรกเห็น  เขาคงหลงใหลสาวสวยคนแรกที่เขาได้พบ  เขาพยายามอย่างมากที่จะสร้างความประทับใจให้กับฉัน

 

ในทางกลับกัน ฮารุกะกลับดูเฉยเมย  ความสนใจของเขามุ่งไปที่ ยูซุริกะ พี่สาวของเขา ซึ่งอายุมากกว่าฉันสี่ปี

 

แม้จะยังเด็ก แต่ฉันก็เข้าใจดีว่าไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของฉัน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดกับการที่ฮารุกะไม่สนใจฉัน ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงพยายามอย่างหนักที่จะเข้าหาเขา

 

ถึงจะใช้เวลาพอสมควร แต่ในที่สุดฮารุกะก็ค่อย ๆ เปิดใจให้ฉันทีละน้อย

 

สุดท้ายฉันก็สามารถแย่งฮารุกะจากยูซุริกะที่ฉันเกลียดได้สำเร็จ ฉันจำได้ถึงความรู้สึกที่กระตุ้นปลุกเร้าไปทั่วร่างกายเมื่อทำเช่นนั้น แม้ว่าตอนนั้นจะยังเป็นเด็กอยู่ก็ตาม

 

ฮารุกะมีนิสัยชอบแสดงความรักผ่านคำพูดและการกระทำ  ทุกครั้งที่เขาเอ่ยกระซิบคำว่ารัก หรือถูกเขาโอบกอด ฉันรู้สึกมีความสุข และเต็มไปด้วยความสุขสมหวัง

 

มันรู้สึกดีที่ได้รับความรักจากเขา ทุกครั้งที่ผิวสัมผัสกัน ฉันรู้สึกราวกับหัวใจของเราได้ผูกพันกัน และความรักอันแสนหวานก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของฉัน

 

ฉันสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขาเมื่อเราโตขึ้น ตอนนั้นลำดับความสำคัญของฉันลดลงมาก ความสนใจของฉันมีเพียงแค่เขา ฉันรู้ว่าฮารุกะคือคนเดียวสำหรับฉัน

 

พอโตขึ้น ความรู้สึกหึงหวงและความหลงใหลก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น  ฉันห้ามไม่ให้เขาไปพูดคุยหรือสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น นอกจากจะจำเป็นเท่านั้น ฮารุกะตอบตกลงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย นั่นทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข

 

ยูซูริกะ พี่สาวของฮารุกะ ยังคงเอาใจใส่น้องชายของเธอ ไม่ว่าเขาจะอายุเท่าไรก็ตาม ถึงฉันจะสั่งให้เขาห้ามสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น แต่ดูเหมือนพี่สาวของเขาจะเป็นข้อยกเว้น ฉันสาปแช่งยูซูริกะอยู่ทุกวัน และภาวนาขอให้เธอตาย

 

ขณะที่ฮารุกะกับฉันเข้ากันได้ดี ซุนก็มักจะอยู่ที่นั่นกับเราเสมอ เนื่องจากฉันกำลังเล่นบทเป็นนางฟ้า ฉันจึงอดกลั้นไม่แสดงท่าทีรังเกียจที่มีต่อเขาออกมา แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังรู้สึกว่าซุนนั้นเป็นอุปสรรค เพราะถ้ามีเขาอยู่ด้วย ฮารุกะก็คงจะไม่กระซิบบอกรักฉัน

 

ตอนฉันอายุสิบสอง ช่วงชั้นประถมศึกษาปีที่หก  ฉันเริ่มเข้าใจคุณค่าของการมีซุนอยู่ข้าง ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะยังเป็นอุปสรรคสำหรับฉันก็ตาม

 

วันหนึ่ง ฉันกับซุนกำลังคุยกัน ขณะที่รอฮารุกะ แต่ฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลย

 

เมื่อฮารุกะมาถึง เขามีสีหน้าสับสน ดูกระวนกระวาย ดวงตาของเขามองไปทั่วโดยไม่มีจุดหมาย ต่างจากปกติที่เขามักจะสบตากับฉันเวลาที่เราคุยกัน

 

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันจึงได้สังเกตเห็นสาเหตุของพฤติกรรมแปลก ๆ ของเขา

 

ต่างจากฉันที่ถูกยกย่องให้เป็นเด็กสาวผู้เปรียบเสมือนนางฟ้ามาตั้งแต่เด็ก ซุนกลับเป็นเพียงเด็กชายธรรมดาคนหนึ่งเมื่อเขาเริ่มเข้าโรงเรียน

 

แต่เมื่อเวลาหนึ่งถึงสองปี ผู้คนก็เริ่มสังเกตเห็นว่าเขามีอนาคตที่ดีและมีคุณค่าในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อเขาอายุได้เก้าหรือสิบปี เขาก็กลายเป็นคนดังไม่แพ้ฉัน

 

ทุกครั้งที่นักเรียนในชั้นพูดเรื่องความรัก ชื่อของเราจะถูกพูดถึงเสมอ

 

เนื่องจากมีคนสนใจพวกเราเป็นจำนวนมาก จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีข่าวลือว่าเราคบกัน

 

ตอนอายุสิบสอง ฉันกับฮารุกะอยู่คนละห้องกัน

 

แม้ว่าฉันจะไม่ได้เห็นหรือได้ยินด้วยตัวเอง แต่เมื่อเริ่มมีข่าวลือว่าฉันกับซุนกำลังคบกัน ฮารุกะที่ยิ้มอยู่เสมอ กลับมีอารมณ์และปฏิเสธข่าวลือนั้นทันที“พวกเขาไม่ได้คบกันหรอก พวกเขาแค่ไปด้วยกันเพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น” ฮารุกะพูดขณะใบหน้ายังโกรธเกรี้ยว เหตุผลของฮารุกะถูกเย้ยหยัน และคนที่ฟังอยู่ก็เริ่มหัวเราะเยาะเขา

 

“พวกเขาไม่ได้คบกัน พวกเขาไปไหนมาไหนด้วยกันเพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น” ฮารุกะพูดพร้อมใบหน้าโกรธ เหตุผลของฮารุกะถูกเย้ยหยัน และคนที่ฟังอยู่ก็เริ่มหัวเราะเยาะ

 

ทันทีที่ได้ยินเรื่องนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่ร้อนรุ่ม ฉันจำได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึกเสน่หาของฮารุกะ

 

เขาจะหึงหวงตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับซุนและเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ เขาแสดงความรู้สึกออกมาอย่างรุนแรงจนฉันรู้สึกแปลกใจ เพราะปกติเขาจะใจเย็นอยู่เสมอ

 

เมื่อรู้ว่าการปฏิเสธข่าวลือนั้นไร้ประโยชน์ ฉันจึงปล่อยให้ฮารุกะอยู่คนเดียวโดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ทุกครั้งที่นักเรียนคนอื่นพูดถึงเรา ฮารุกะจะปฏิเสธเสมอ โดยไม่สนใจบรรยากาศรอบตัวของเขา

 

เมื่อใดก็ตามที่ฉันและซุนสนิทสนมกัน ฮารุกะจะพยายามขัดจังหวะเราอย่างสุดชีวิต

 

หากฉันและซุนสัญญากันว่าจะไปเที่ยวเล่นกับกลุ่มเพื่อน ๆ ฮารุกะที่ได้ยินเรื่องนี้จากที่ไหนสักแห่งจะพยายามไปด้วย

 

ทุกครั้งที่ฉันออกเดทกับฮารุกะ ฉันจะยิ้มอ่อน ๆ พร้อมกับพูดว่า “ถ้าซุนมาด้วย ก็คงจะดีกว่านี้”

 

ถ้าซุนตั้งใจเลือกของขวัญวันเกิดให้ฉันอย่างจริงจัง ฮารุกะจะพยายามอย่างหนักเพื่อจะชนะเขา

 

หากฉันถูกล้อมรอบไปด้วยเด็กหนุ่มที่ดูดีและได้รับการเอาใจใส่จากพวกเขา ฮารุกะจะจ้องมองฉันจากที่ไกล ๆ ด้วยสีหน้าขมขื่น

 

เมื่อฉันรู้ตัว หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยของเหลวสีดำขุ่น ฉันสั่นเทาไปกับความรู้สึกพึงพอใจจนแทบทนไม่ไหว

 

ทุกครั้งที่เห็นฮารุกะอิจฉาจนหัวใจแทบแตกสลาย สายฟ้าแลบก็วิ่งผ่านกระดูกสันหลังของฉันอย่างหวานชื่น มีหลายครั้งที่รู้สึกดีจนชั้นในของฉันแฉะ

 

บางคนอาจมองว่าเขา น่าขนลุก คล้ายกับพวกโรคจิต แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน

 

ฉันไม่เคยรู้สึกพอกับการทำให้ฮารุกะหึงเลย

 

เมื่อฉันอายุได้สิบสามปี ฉันตัดสินใจที่จะปฏิเสธการสัมผัสทางกายกับฮารุกะทั้งหมด และฉันจะแตะเนื้อต้องตัวกับซุนแบบเบา ๆ เท่านั้น

 

ฉันรู้สึกเหงาที่ไม่ได้จูบหรือจับมือฮารุกะ แต่สีหน้าสิ้นหวังของเขาทำให้หัวใจฉันมีความสุขมากจนชดเชยความเหงาได้

 

เมื่อฉันอายุได้สิบสี่ปี ฉันได้แยกระหว่างฮารุกะกับซุนอย่างชัดเจน

 

ทุกครั้งที่ฉันเปรียบเทียบระหว่างทั้งสอง ฮารุกะจะอ้อนวอนอย่างหมดหวัง เมื่อเห็นแบบนั้น ฉันก็รู้สึกพึงพอใจ และหัวใจเต็มไปด้วยความสุข

 

ฉันไม่เคยกังวลเลยว่าผู้หญิงคนอื่นจะมาแย่งฮารุกะไปจากฉัน ฉันไม่เคยสงสัยแม้แต่น้อยเกี่ยวกับความรู้สึกที่ฮารุกะมีต่อฉัน

 

บางครั้งฉันก็จะพูดคุยกับฮารุกะตามลำพัง เหมือนกับการรดน้ำให้กับต้นไม้ที่กำลังเหี่ยวเฉา ทุกครั้งที่ทำเช่นนั้น เขาจะดูมีความสุขจนทำให้ใจฉันอบอุ่น

 

ฉันชอบที่เห็นฮารุกะหึง แต่ฉันก็ชอบเห็นตอนเขามีความสุขเช่นกัน

 

ชีวิตประจำวันที่บิดเบี้ยวนี้ยังคงดำเนินต่อไป

 

และมันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

 

พักหลังมานี้ ฮารุกะไม่แสดงอาการหึงหวงเหมือนแต่ก่อน

 

เขาเพียงจ้องมาที่ฉันกับซุนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับเขาเหนื่อยล้า

 

เพื่อจุดไฟในตัวเขา ฉันจึงขอคำแนะนำจากฮารุกะเกี่ยวกับเรื่องความรักของฉันกับซุน จนถึงตอนนี้ ฉันก็แค่ให้เขารู้เป็นนัย ๆ เท่านั้น แต่นึ่เป็นครั้งแรกที่ฉันแสดงความรู้สึกที่มีต่อซุนอย่างชัดเจน

 

ทักษะการแสดงของฉันค่อนข้างดี ถ้าให้พูดตามตรง ฮารุกะนั้นถูกหลอกได้ง่าย

 

ตามที่คาดไว้ ใบหน้าของฮารุกะยับยู่ยี่ด้วยความสิ้นหวัง ราวกับโลกได้แตกสลาย การเห็นเขาในสภาพนั้นทำให้ฉันมีความสุข ฉันจินตนาการได้เลยว่าต่อจากนี้เขาจะต้องการฉันมากขึ้นกว่าเดิม

 

ทุกครั้งที่ฉันพูด เขาจะรู้สึกมีความสุข และทุกคำที่ฉันพูด เขาจะรู้สึกสิ้นหวัง

 

ทุก ๆ ครั้งที่ฉันตระหนักว่าทุกอย่างเกี่ยวกับฮารุกะเป็นของฉัน ความคิดของฉันก็จะเต็มไปด้วยความปีติยินดี

 

ในเดือนเมษายนปีนี้ ฮารุกะได้ฉลองวันเกิดและมีอายุสิบหกปี

 

ในเดือนกันยายน ก็จะถึงวันเกิดของฉันเช่นกัน ซึ่งจะทำให้ฉันมีสิทธิ์แต่งงาน

 

ในตอนนั้น ฉันจะขอฮารุกะแต่งงาน

 

เพื่อเป็นการตอบแทนความสุขที่ฮารุกะมอบให้ ฉันจะยื่นมือแต่งงานกับเขา

 

หัวใจฉันเต็มไปด้วยความสุขเมื่อจินตนาการถึงสีหน้าของฮารุกะ

 

ฉันตรวจสอบวันที่บนปฏิทินอีกครั้ง

 

วันเกิดของฉันอีกร้อยวัน

 

ฉันไม่เคยรอวันเกิดนานขนาดนี้มาก่อน

 

“ฉันรักเธอ… ฮารุคุง”

 

ฉันนอนบนเตียง ลูบแหวนของเล่นที่สวมอยู่ที่มือซ้ายอย่างอ่อนโยน

 

เมื่อใดก็ตามที่ฉันอยู่บ้าน ฉันจะสวมของขวัญที่ฮารุกะให้ฉันเสมอ

 

แหวนของเล่น เข็มกลัด สร้อยคอ ต่างหู ริบบิ้น ตั้งแต่ของถูกที่สุดไปจนถึงของแพงที่สุด ฉันเก็บของขวัญที่ฮารุกะให้ฉันไว้อย่างดีและสวมใส่ในบ้านเท่านั้น

 

ทุกคืนก่อนนอนฉันจะจ้องมองและสัมผัสพวกมัน การทำเช่นนี้จะทำให้ฉันมีความสุข

 

ฉันมั่นใจว่าคืนนี้ฉันจะนอนหลับฝันดี

 

ฉันขดตัวอยู่บนเตียง และจินตนาการถึงอนาคตที่มีความสุขกับฮารุกะ

 

ท่ามกลางจินตนาการแห่งความสุข สติของฉันก็เริ่มเลือนหายไป

 

 

มิยาโกะหลับไปพร้อมกับสีหน้าที่สงบ