WN กลยุทธ์พิชิตต่างโลกขององค์ราชินี (Her Majesty's Swarm) - ตอนที่ 1 ศึกครั้งแรก-ยืนยันสถานการณ์ปัจจุบัน

……………

—-ยืนยันสถานการณ์ปัจจุบัน

ก่อนที่จะถูกศูนย์รวมจิตสำนึกของสวอร์มกลืนกินแล้วลืมทุกอย่างฉันจะจดบันทึกเอาไว้

ฉันอายุ18ปีอยู่มหาลัยปี1 เกิดและเติบโตที่ญี่ปุ่น

เพื่อนที่นั่นฉันมีไม่เยอะเท่าไหร่แต่เพื่อนทางเน็ตฉันมีอยู่จำนวนมาก ส่วนใหญ่จะรู้จักกันในเกม ถ้าเป็นเรื่องเกมฉันสามารถพูดคุยเท่าไหร่ก็ได้ คิดว่าฉันคงใช้ชีวิตที่ผ่านมาอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เสียใจภายหลัง ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่อาลัยอาวรณ์กับญี่ปุ่นเลย

ฉันต้องกลับไป ออกไปจากโลกนี้ให้ได้

—-เอาละ ทางเลือกแรกสุดของฉันคือยืนยันสถานการณ์ปัจจุบัน

การสำรวจคือสิ่งแรกที่ควรทำในเกมประเภทนี้ เข้าใจในภูมิประเทศโดยรอบ รู้ตำแหน่งที่ตั้งของฝ่ายศัตรู รู้ตำแหน่งที่ตั้งของทรัพยากรที่จำเป็นในการให้กำเนิดยูนิต—เหล่าสวอร์ม รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนพื้นที่ตรงนี้และตรงนั้น นี่แหละคือการได้รับชัยชนะ

สิ่งนั้นคือ4X—-พื้อฐานแห่งการสำรวจ การขยายฐาน การพัฒนา และการทำลายล้าง

(4X=eXplore-สำรวจ,eXpand-ขยายอาณาเขต,eXploit-เก็บเกี่ยวผลประโยชน์,eXterminate-กำจัดศัตรู)

แต่ว่า ในความเป็นจริงฉันยังลังเลที่จะต่อสู้กับ“ศัตรู”อยู่

แรกเริ่มเดิมทีที่นี่คือที่ไหน?

แมพกว้างเกินไป ถ้ำที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จากเคยเล่นมาแมพที่เป็นถ้ำเหมือนกับตอนนี้และกว้างขวางแบบนี้ไม่มีอยู่ในความทรงจำเลย

เพื่อการนั้นฉันจึงสั่งให้ริปเปอร์สวอร์มกระจายตัวออกไปทีละยูนิต ข้อมูลของพวกเขาจะถูกส่งมาที่ฉันด้วยศูนย์รวมจิตสำนึก ฉันใช้สิ่งนั้นอ้างอิงแล้ววาดแผนที่ ระหว่างนั้นก็คิดเรื่องภูมิประเทศที่ต้องเข้ายึดครองเพื่อชัยชนะ

[องค์ราชินี ฉลองพระองค์พร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ]

สิ่งที่ต้องยืนยันในเวลาเดียวกับเรื่องนั้นก็มีเรื่องของตัวฉันเองเช่นกัน

ฉันอายุ18—-ควรจะเป็นอย่างนั้นแต่ว่าฉันค่อนข้างจะเด็กลง ตอนนี้คงประมาณ14ปีละมั้ง เสื้อฮู้ดและกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ตอนนี้ดูเหมือนจะหลวมและพร้อมจะหลุดได้ทุกเมื่อ

ไม่รู้ว่าทำไมถึงอ่อนวัยลง

เดิมทีแล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ฉันก่อนที่จะมาที่นี่กำลังทำอะไรอยู่?

ไม่รู้เลย สิ่งสุดท้ายที่เป็นความทรงจำของฉันคือฉันกำลังหยุดอยู่ตรงปุ่มเปิดเครื่องของคอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์เริ่มทำงาน ฉันคิดว่ากำลังเล่นเกมอยู่—-แล้วก็กลายเป็นแบบนี้ไปเหรอ?

ไม่เข้าใจความหมายเลย

แต่ว่า ต้องตรวจสอบต่อไป สาเหตุที่มาที่นี่มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นปัจจัยสำคัญในการกลับออกไปจากที่นี่

ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ในโลกที่ทำความเข้าใจไม่ได้พรรค์นี้ไปตลอด พอชี้นำเหล่าอารัคเนียในฐานะราชินีแล้วก็อยากกลับบ้าน ถึงฉันจะใช้ชีวิตครึ่งๆกลางๆแต่ถึงอย่างนั้นโลกใบนั้นก็เป็นสถานที่ที่ฉันควรอยู่มากกว่า

[องค์ราชินี?]

[อ๋อ โทษที จะเปลี่ยนชุดเพราะงั้นวางไว้ตรงนั้นที]

ทั้งที่เวิร์คเกอร์สวอร์มที่เอาชุดมาเอียงคอแต่ฉันบอกอย่างนั้นแล้วชี้ไปที่เตียง ถึงจะพูดว่าเตียงแต่ก็เป็นของเรียบง่ายที่มีแค่ฟางที่ปูอยู่บนแผ่นหินเท่านั้น ไม่ว่ายังไงสภาพที่อยู่อาศัยก็ต้องปรับปรุง

[เอาละ ทำของแบบไหนมากันนะ?]

ฉันกางชุดที่เวิร์คเกอร์สวอร์มทำขึ้นโดยไม่ได้คาดหวังมากนัก

[……สร้างได้ถึงขนาดนี้]

สิ่งที่อยู่ตรงนั้นคือชุดเดรสอันวิจิตรงดงาม ทำด้วยผ้าที่เหมือนกับผ้าไหม หรูหรามีระดับราวกับของที่เหล่าสุภาพสตรีในยุควิคตอเรียสวมใส่ ด้านหลังที่เปิดโล่งจนเกินไปเอย หน้าอกที่มองเห็นได้เอย ยกเว้นแค่เรื่องซักที่ดูท่าจะเป็นงานหนักแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร

[เสื้อผ้าในจำพวกเครื่องนุ่งห่มอาหารที่อยู่อาศัยก็ได้รับมาเรียบร้อยแล้วแฮะ]

ฉันพึมพัมอย่างนั้นและสอดแขนใส่เดรสที่เวิร์คเกอร์สวอร์มทำขึ้นมา

[ที่อยู่อาศัยต้องปรับปรุง ปัญหาใหญ่ที่สุดคืออาหารเหรอ……]

อาหารคือสิ่งสำคัญ แม้แต่ฉันเองก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หากไม่มีอาหารแม้กระทั่งการผลิตเหล่าสวอร์มอาหารเองก็เป็นสิ่งจำเป็นเช่นกันในฐานะทรัพยากร เพราะการผลิตยูนิตนอกเหนือจากยูนิตที่เป็นพวกอนินทรีย์จะต้องทำโดยใช้อาหารมันคือข้อกำหนดพื้นฐานของเกมนั้น

『องค์ราชินี』

จู่ๆเสียงก็ดังก้องในหูของฉัน

[มีอะไร?]

『ค้นพบหมู่บ้าน มีผู้อยู่อาศัย จะให้ทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?』

เป็นรายงานของสวอร์มที่ส่งออกไปสอดแนม ส่งผ่านมาทางศูนย์รวมจิตสำนึก

ฉันตั้งสมาธิไปที่จิตสำนึกของสวอร์มตัวนั้น

จุดสำคัญนั้นง่ายมาก คือการเลือกสวอร์มที่ต้องการรวมจิตสำนึกซึ่งอยู่แมพที่ฉันวาดไว้ในหัวเหมือนกับในเกมแล้วรวมประสาทรับรู้ไปที่ตรงนั้น เลือกยูนิตด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับการคลิกในเกม

และแล้วภาพก็ปรากฏขึ้น

มีหมู่บ้านจริงๆ และมีชาวบ้านอยู่ด้วย

[เอลฟ์……?]

เพียงแต่หูของชาวบ้านพวกนั้นยาวเหมือนใบไผ่ แสดงให้เห็นว่าเป็นเอลฟ์

เอลฟ์โดยทั่วไปคือฝ่ายความดี มีความสัมพันธ์เป็นศัตรูกับอารัคเนียที่เป็นฝ่ายชั่วร้าย

『องค์ราชินี โปรดมอบคำสั่งโจมตี หากเป็นเจ้าพวกนั้นละก็ต้องฆ่าแล้วกินพ่ะย่ะค่ะ』

[รอเดี๋ยว มีเรื่องที่อยากลองอยู่]

ฉันอยากแน่ใจ

ว่าที่นี่คือโลกในเกมนั้นจริงๆรึเปล่า

โดยทั่วไปแล้ว จะไม่มีการสร้างหมู่บ้านในสถานที่ที่ไม่มีฐานป้องกันอยู่เลยสักอย่างเดียว หากทำแบบนั้นละก็จะถูกเพลเยอร์คนอื่นๆโจมตีในทันทีและจบสิ้นแต่ว่าหมู่บ้านที่เป็นปัญหาแม้จะมีขนาดใหญ่ถึงเพียงนั้นแต่ไม่พบเห็นสิ่งก่อสร้างที่ไว้สำหรับป้องกันอยู่เลย

ราวกับกำลังเชื้อเชิญให้กินเข้าไปกินอยู่เลยแฮะ……

ไม่ใช่สิ ไม่ใช่สิ กลายเป็นความคิดเหมือนพวกสวอร์มไปแล้ว

ยังไงก็ตาม เพลเยอร์ตามปกติหรือแม้แต่AIจะไม่มีทางตั้งหมู่บ้านในสถานที่แบบนี้

ถ้างั้นละก็บางทีความเป็นไปได้อาจจะเจ็บปวดแต่ที่นี่อาจจะไม่ใช่โลกในเกมป่าเถื่อนนั่นก็ได้ อาจจะมีแค่อารัคเนียที่เข้ามาเป็นสิ่งแปลกปลอมในโลกอื่นก็ได้ เหมือนกับฉัน

เพื่อการเคลื่อนไหวหลังจากนี้—-ต้องทำให้แน่ใจ

ฉันจัดชายกระโปรงของชุดเดรสที่ยาวจนเกินไปและเรียกริปเปอร์สวอร์ม1ตัวกระโดดขึ้นขี่บนหลังของเขาแล้วมุ่งไปยังหมู่บ้านเอลฟ์ที่เป็นปัญหาพร้อมกับพาริปเปอร์สวอร์มไปด้วยหลายตัว

หากที่นี่ไม่ใช่โลกในเกมละก็การเคลื่อนไหวตามแผนการของฉันจะกลายเป็นปัญหาได้

…………………

…………………

[แฮ่ก……แฮ่ก……]

เสียงลมหายใจดังก้องภายในป่า

นอกจากนั้นก็มีเสียงโวยวายตามมาติดๆ เป็นเสียงตะโกนของพวกกักขฬะ เสียงฝีเท้าจำนวนนับไม่ถ้วนดังก้องจากด้านหลังเสียงฝีเท้าที่เหมือนจะหายไปได้ทุกเมื่อ ใครบางคนกำลังถูกไล่ล่าอยู่กลางป่าจำนวนนั้นคือ7หรือไม่ก็8คน

[ไลซ่า! เร็วเข้า เร็วเข้า! พวกมันมาแล้ว!]

นั่นคือเสียงตะโกนของเอลฟ์หนุ่ม อายุภายนอกประมาณ16ปี ถือธนูสั้น ตะโกนพร้อมกับเล็งธนูไปด้านหลัง

[รินาโตะ……ทิ้งฉันไว้เถอะ……]

[ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกันเล่า! ต้องกลับไปด้วยกันสิ!]

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่ารินาโตะย้อนกลับมุ่งไปหาเด็กสาวเอลฟ์ซึ่งอายุภายนอกประมาณ14ปีที่กำลังเดินเซหายใจไม่ทันอยู่ แต่ว่ารินาโตะที่กลับไปหาเด็กสาวซึ่งถูกเรียกว่าไลซ่าที่วิ่งช้าอยู่นั้นได้ดึงแขนและพยายามพาเธอไปอย่างสิ้นหวังแต่แค่แขนข้างเดียวนั้นทำไม่ไหว

[เจอแล้ว! เอลฟ์!]

เสียงตะโกนของชายกักขฬะ ทำให้ไลซ่าถึงกับแตกสลาย

กลุ่มมนุษย์ติดอาวุธสวมเกราะโซ่ถักราคาถูกชี้นิ้วมาทางไลซ่ากับรินาโตะ ในกลุ่มต่างถือธนูสั้น ดาบสั้น ขวานมือเดียวไว้ที่มือมีเสียงฝีเท้าพร้อมกับเสียงตะโกนกำลังมุ่งไปตรงทิศทางของพวกไลซ่า

จากที่เห็นเป็นกลุ่มนอกกฏหมาย

แท้จริงแล้วพวกเขาคือพวกลักลอบล่าสัตว์ผิดกฏหมาย—-เป็นพ่อค้าทาส

[ไปสิ ไปสิ เร็วเข้า รินาโตะแม้แต่เธอก็จะถูกจับเป็นทาสไปด้วยนะ!]

[ไม่ยอมหรอก! จะไม่ยอมให้ใครตกเป็นทาสอีกแล้ว!]

ทั้งที่ไลซ่าอ้อนวอนแท้ๆแต่รินาโตะก็ยังยิงลูกธนูไปทางพวกผู้ชาย

[โอ๊ะโอ๋ อันตรายนะเว้ย]

ผู้ชายที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกพ่อค้าทาสกระโดดหลบลูกธนูที่พุ่งเข้าใส่

[ไอ้พวกโง่ เอลฟ์ที่ถือธนูฆ่ามันทิ้งซะจับแค่ผู้หญิงก็พอ]

[รับทราบ บอส]

พวกพ่อค้าทาสถือโล่ไม้แล้วค่อยๆเข้าใกล้ราวกับเยาะเย้ยรินาโตะที่กำลังยิงลูกธนูอย่างสิ้นหวัง ในบางครั้งลูกธนูก็แทงทะลุโล่แต่ก็ไม่ส่งผลอะไร

[รินาโตะ ขอร้องละไปเถอะ]

[บ้าจริง ถ้ามี ถ้ามีพลังมากกว่านี้ละก็]

ในตอนที่รินาโตะคร่ำครวญพร้อมกับเสียงอ้อนวอนของไลซ่านั้น

เงื้อมมือของพวกพ่อค้าทาสก็ใกล้จะมาถึงตัวรินาโตะแล้ว อีกนิดก็จะฟันหัวของรินาโตะด้วยขวานที่ถืออยู่ในมือแล้ว ชะตาชีวิตของรินาโตะเองก็น่าจะถูกตัดสินแล้วเช่นกัน

แต่ทว่า—–

[กรี๊ดดดด]

ร่างกายส่วนบนของพ่อค้าทาสที่กำลังจะเข้าโจมตีรินาโตะได้หายไปอย่างกะทันหัน

ไม่สิ มันถูกฉีกกระชากด้วยกรามและเคียวของ “แมลงยักษ์”

แมลงที่สังหารพ่อค้าทาสมีเลือดสีแดงสดหยดออกมาจากเคียวกับเขี้ยวและกำลังมองพวกพ่อค้าทาสด้วยดวงตาหลายคู่สีแดงกลม ขนาดนั้นใหญ่ยิ่งกว่าพ่อค้าทาสและกำลังเคี้ยวร่างกายครึ่งบนของพ่อค้าทาสที่ฉีกกระชากไปอยู่

[อะ อะไรกัน! ไอ้เจ้านี่มันตัวอะไรวะ!?]

ต่อหน้าแมลงที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันพวกพ่อค้าทาสต่างตื่นตระหนก

แต่ว่าความวุ่นวายนั้นเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

แมลง6ตัวปราฏกตัวขึ้นจากพุ่มไม้แล้วฉีกพวกพ่อค้าทาสเป็นชิ้นๆ

พวกพ่อค้าทาสคนอื่นๆไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง คอถูกตัดด้วยการโจมตีในครั้งเดียว เลือดพุ่งออกมาปริมาณมากผสมไปกับเสียงฟองกาศพร้อมกับถูกแมลงฉีกเป็นชิ้นๆเลือดสดๆที่กระเด็นออกมานั้นได้เข้ามาโดนแก้มของรินาโตะ

[ชะ ช่วยด้วย]

แม้แต่คนที่แทบจะเปล่งเสียงไม่ได้เองก็ถูกเคียวแทงเข้าที่หัวและทำได้แค่ชักกระตุกเท่านั้น

[โกหกใช่ไหมเนี่ย เฮ้ย ไม่เห็นจะเคยได้ยินว่ามีสัตว์ประหลาดแบบนี้อยู่เลย เป็นไปไม่ได้ สัตว์ประหลาดแบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะเว้ย!]

หัวหน้าของพ่อค้าทาสคร่ำครวญอย่างนั้นแล้วพยายามหลบหนี

แต่ว่าแมลงก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้านั้นแล้ว แมลงที่ขบเขี้ยวดังกิ๊ชๆจะฉีกหัวหน้าของพ่อค้าทาสเป็นชิ้นๆหรือว่ากำลังคิดที่จะกินทั้งเป็นอยู่ มองไม่เห็นอะไรเลยจากดวงตาหลายคู่กลมมนนั้น

[ฮี่! พระเจ้า พระเจ้า!]

ในหัวของพ่อค้าทาสกรีดร้องและทรุดลงไป ณ ที่ตรงนั้นทันที

และแล้วแมลงก็ค่อยๆเคลื่อนไหว ยกเคียวสูงขึ้น หากสิ่งนั้นตวัดลงมาละก็สิ่งที่รออยู่คือความตายเท่านั้น แมลงที่อยู่ตรงหน้าคือเพชฌฆาต ยมทูตที่กำลังมารับเอาชีวิตของผู้ชายที่อยู่ตรงนี้

สติของพ่อค้าทาสหยุดชะงักไปในชั่วพริบตานั้น

[พอแค่นั้นแหละ]

และเสียงของหญิงสาวผู้เลอโฉมก็ได้ดังขึ้น

[องค์ราชินี จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ]

[อา มีเรื่องที่อยากทดลองอยู่]

ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นคือ—-

[งดงาม……]

เป็นเด็กสาวที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แต่งกายด้วยชุดเดรสที่ราวกับเครื่องแต่งกายของขุนนางชั้นสูง ถึงแม้จะเป็นท่ามกลาง สถานที่แห่งโศกนาฏกรรมนี้—-แขนขาและครึ่งร่างของพ่อค้าทาส อวัยวะภายในที่กระจัดกระจาย ก็ยังคงเป็นตัวตนอันสง่างาม แม้กระทั่งไลซ่าก็ลืมความหวาดกลัวไปจนเกือบหมดและชื่นชมเด็กสาว

[มีเรื่องอยากถาม พวกเจ้าคือชาวบ้านในหมู่บ้านที่อยู่ข้างหน้านี้ใช่ไหม?]

[รู้จักหมู่บ้าน……! เธอเป็นใคร!]

พอรินาโตะเตรียมธนูสั้นเพราะคำพูดของเด็กสาว เหล่าแมลงก็ตั้งท่าโจมตีในทันที ยกเคียว เตรียมเหล็กในพิษ ขบเขี้ยว หากรินาโตเคลื่อนไหวพลาดละก็รินาโตะคงจะโดนเล่นงานเหมือนกันและไปอยู่เป็นเพื่อนกับศพของพวกพ่อค้าทาสเป็นแน่

[อย่าตื่นตระหนก ข้าตั้งใจจะช่วยชีวิต]

[นี่คือของท่าน……?]

[ใช่ เหล่าข้ารับใช้ของข้า]

ทั้งที่เด็กสาวบอกอย่างนั้นแต่รินาโตะก็ยังคงมองด้วยสายตาที่ไม่ยอมเชื่อ

[หรือว่า แม่มด……?]

[ผิดแล้ว ข้าคือ—-]

เด็กสาวสะบัดผมสีดำมองตามเหล่าแมลงแล้วประกาศออกมา

[ราชินีแห่งอารัคเนีย]

ราวกับที่พูดมาเป็นเรื่องตลกเด็กสาวประกาศเช่นนั้นแล้วหัวเราะ

[การที่ได้สนทนากับสิ่งที่คล้ายกับ—-มนุษย์ในรอบหลายชั่วโมงมานี้ทำให้โล่งใจขึ้นมา ขอถามอีกครั้ง พวกเจ้าคือผู้อยู่อาศัยในหมู่บ้านข้างหน้านี้ใช่ไหม? หรือเป็นคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน?]

[ใช่เพคะ เป็นผู้อยู่อาศัยในหมู่บ้านบอมฟุตเตอร์เพคะ]

[ไลซ่า!]

[รินาโตะ พวกเราถูกช่วยเอาไว้นะ ต้องเชิญไปที่หมู่บ้านแล้วตอบแทน]

ทั้งที่รินาโตะแสดงใบหน้าบอกว่าไม่ยอมเชื่อแต่ไลซ่ากลับประกาศอย่างนั้น

[จะนำทางไปจนถึงหมู่บ้านให้เพคะ คือว่า แมลงเองก็ต้องไปด้วยกันหรือเพคะ?]

[ถ้าห่างกันสักหน่อยเด็กพวกนี้จะเป็นห่วงเพราะงั้นแค่ตัวเดียวช่วยให้ติดตามไปด้วยกันที]

ทั้งทีไลซ่าถามอย่างนั้นโดยไม่คิดว่าจะตอบแต่เด็กสาวกลับตอบกลับมาแบบนั้น

[เช่นนั้นท่านราชินีแห่งอารัคเนีย เชิญทางนี้เพคะ]

[ขอฝากด้วย]

ตอนที่ไลซ่าเริ่มนำทางอีกครั้งแล้วเด็กสาวติดตามไปนั้นทั้งไลซ่าและรินาโตะไม่รู้ตัวเลยว่าเหล่าแมลงนี้กำลังลากร่างของหัวหน้าพ่อค้าทาสที่หมดสติเข้าไปในพุ่มไม้อยู่……

และถึงแม้ว่าราชินีแห่งอารัคเนียจะกำลังมีรอยยิ้มที่ชวนน่าสงสัยอยู่ก็ตาม

…………….