เวทย์มนต์เคลื่อนย้ายเปิดทำงานและเราก็กลับสู่ชั้นบน มีสิ่งที่ผมอยากจะทำก่อนที่จะแยกย้ายกับยุย

 

“ยุย คุณควรจะแจ้งผู้ดูแลดันเจี้ยนเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้นะ หากสมาคมนักผจญภัยรับรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณ พวกนั้นต้องได้รับการลงโทษอย่างแน่นอน”

 

“เอ๋? ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่น่ะ ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้วด้วย ขอบคุณนะ ริน-ซัง…”

 

“มันไม่เกี่ยวว่าคุณจะปลอดภัยหรือไม่ในตอนนี้ เพราะหากปล่อยพวกนั้นไว้ ไม่แน่ว่าจะเกิดเหตุการณ์แย่ ๆ กับนักผจญภัยคนอื่น ๆ ใช่ไหมล่ะ”

 

“มะ- มันก็จริง…”

 

ทันทีที่เริ่มเดิน ยุยก็หยุดชะงัก และมองไปที่นักผจญภัยสี่คนที่กำลังตั้งวงสังสรรค์ห่างออกไปจากผู้คนที่รวมตัวกันที่ทางเข้าของดันเจี้ยน

 

“หรือว่า นั่นคือพวกที่ทิ้งคุณไว้ก่อนหน้านี้?”

 

“ชะ- ใช่…”

 

หมายความว่า ตอนนี้พวกเขากำลังฉลองให้การพิชิตดันเจี้ยน น่าโมโหเป็นบ้า และผมยังได้ยินการสนทนาอย่างตื่นเต้นของพวกเขา

 

“จริง ๆ เลยนะ ฉันค่อนข้างตกใจที่รู้ว่ามีแค่สี่คนเท่านั้นที่สามารถท้าทายบอสของดันเจี้ยนได้ แต่ฉันมีความสุขที่พวกเราสามารถรับมือมันได้”

 

“ด้วยความยากของมัน มันเป็นไม่ได้เลยที่จะกลับมาจากตรงนั้น และการเอาชนะบอสก็ยากไม่เบา”

 

“ถึงแม้ว่ามันอาจจะง่ายกว่า หากผู้หญิงคนนั้นอยู่กับเรา”

 

“ห๋า? แม้ว่าฮีลเลอร์จะเป็นอะไรที่หายาก แต่จำได้ไหมว่าเธอยังเลเวลแค่ 40น่ะ? และ MP ก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย เธอจะกลายเป็นตัวถ่วงสำหรับเราซะมากกว่า”

 

“มันก็จริง ถ้าเป็นอย่างที่นายว่า เราต้องขอบคุณกับการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยมของหัวหน้า”

 

“ฮ่า ๆๆ ชมฉันเยอะ ๆ เลยพวก”

 

“…”

 

“…”

 

เป็นบทสนทนาที่น่ารังเกียจสิ้นดี แม้ว่าผมจะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรมาก และมันคงจะเป็นอะไรที่รับไม่ได้สำหรับยุยที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม ผมจึงเดินเข้าหาพวกนั้นคนเดียว

 

“เฮ้พวก! ดูเหมือนว่ากำลังสนุกอยู่นะ”

 

“หืมม? แน่นอนที่สุด ราวกับว่าเรามีชีวิตเพื่อแก้วนี้หลังจากพิชิตดันเจี้ยน”

 

“ฉันก็ว่างั้น แต่น่าเสียดายที่มันจะจบลงตั้งแต่ตอนนี้ไป”

 

“ห๋า?”

 

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด พวกเขาทั้ง 4 คนก็ลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ไม่แน่ว่าอาจจะเพราะพวกเขาเริ่มเมา

 

“นี่ไม่ได้กำลังดูถูกกันใช่ไหม? แกหมายความว่ายังไงกันแน่?”

 

“เหมือนคุณจะลืมสิ่งที่คุณได้ทำไว้กับเธอไปนะ”

 

เมื่อผมชี้ไปที่ยุยที่อยู่ข้าง ๆ ผม พวกเขามองไปที่เธอ และเบิกตากว้าง

 

“ดะ- เดี๋ยวก่อนนะ มันยังไม่ถึง 10 นาที ด้วยซ้ำหลังจากที่พวกเราจัดการบอส แล้วทำไมเธอถึงกลับมาชั้นบนแล้วล่ะ?”

 

“มันไม่ชัดเจนหรอ? พวกเราจัดการบอสและกลับมาที่นี่”

 

“ปะ- เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่มีทางเชื่อเรื่องเพ้อเจ้อพวกนั้นหรอก! มันใช้เวลาตั้ง 30 นาที สำหรับพวกเรา 4 คน ในการจัดการบอส! น้ำหน้าอย่างแกไม่มีทางที่จะจัดการบอสได้เร็วกว่าพวกเราหรอกเว้ย!”

 

แม้ว่าเธอจะอยู่ข้างหน้าพวกเขา ดูเหมือนพวกนั้นจะไม่ยอมรับ ผมได้แต่ถอนหายใจดัง ๆ

 

“มันไม่มีประโยชน์ถึงพวกนายเชื่อหรือไม่เชื่อก็เถอะ ปัญหาคือสิ่งเลวร้ายที่พวกนายได้ก่อไว้ต่างหาก พวกนายไม่สนใจเกี่ยวกับจำนวนคนที่สามารถเข้าท้าทายบอสจองดันเจี้ยนได้ เพราะเหตุนี้ พวกนายได้ละเมิดกฎของนักผจญภัย การที่ทิ้งสมาชิกไว้คนเดียวในดันเจี้ยนต้องได้รับการลงโทษ อย่างน้อยที่สุด พวกนายจะต้องถูกระงับการเป็นนักผจญภัยหรืออาจจะถึงขั้นยกเลิก”

 

“วะ- ว่าไงนะ!”

 

พวกเขาคงไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ ทั้งสี่คนดูตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

 

แต่ไม่นาน คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกนั้นก็แสยะยิ้มที่น่ารังเกียจออกมา

 

“ฮ่า ๆ อย่างนั้นเองหรอ ขอบคุณที่เตือนกันนะ จะบอกบางอย่างเพื่อขอบคุณหน่อยแล้วกัน ถ้าจะต้องการเป็นตัวแทนแห่งความยุติธรรม อย่างน้อยก็ควรจะเลือกคู่ต่อสู้หน่อย”

 

เขาชักดาบที่เอวออกมาและชี้มันมาที่ผมขณะที่พูดแบบนั้น

 

“หัวหน้า อย่าบอกนะว่า…”

 

“ใช่แล้ว ฉันจะกำจัดมันตรงนี้ เพราะงั้น จะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรายังสามารถบอกได้ว่าเราถูกโจมตีกะทันหัน เราทำไปเพราะป้องกันตัวเท่านั้น! ฮ่า ๆ ยังไงซะคนตายก็พูดไม่ได้หรอก”

 

หลังจากได้ยินสิ่งที่หัวหน้าพูด คนอื่น ๆ ก็ตื่นตัวและเตรียมที่จะต่อสู้

 

“แย่หน่อยสำหรับเด็กเหลือขอแบบพวกนาย พวกเรามีเลเวลเกิด 70 ไปแล้วจากการพิชิตดันเจี้ยน แค่นายคนเดียวทำอะไรไม่ได้หรอก”

 

“หืม..มากกว่า 70 งั้นหรอ”

 

 แน่นอนว่าด้วยเลเวล 70 สี่คน สามารถต่อสู้กับคนที่มีเลเวลประมาณ 100 ได้อย่างเท่าเทียม แต่…

 

“ไปตายซะ จงเสียใจที่ถูกพามาขัดขว้างพวกเรา…”

 

“—นายกำลังมองอะไรอยู่น่ะ?”

 

—สำหรับผมในตอนนี้ พวกเขาไม่ใช่คู่มือแม้แต่น้อย

 

ผมเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็วและคว้าหน้าของเขา จากนั้นก็กระแทกหน้าของเขากับพื้นด้วยแรงของผมจนทำให้พื้นคอนกรีตมีรอยแตก

 

“หัวหน้า!?”

 

“กะ- เกิดอะไรขึ้น?”

 

มันคือผลของการเลือกสกิลที่ทำให้ผมเพิ่มความคล่องแคล่วหลังจากผ่านมาไม่กี่วัน และด้วยเลเวลของพวกเขาจะไม่สามารถมองมันได้ทัน

 

“ไม่เอาน่า อย่าบอกนะว่านายจะถูกจัดการแค่นี้น่ะ”

 

“แกกกก!”

 

จาดนั้นผมยกหนึ่งในพวกนั้นขึ้นเล็กน้อยด้วยมือเปล่า

 

“นายบอกว่าคนตายพูดไม่ได้สินะ แต่…ฉันยังต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน ดังนั้น มันคงวุ่นวาย หากนายตายไปตอนนี้”

 

หลังจากที่โยนหัวหน้าของพวกนั้นไปไกล ๆ ผมเดินเข้าหาอีกสามคนช้า ๆ 

 

และพูดว่า

 

“งั้น ต่อไปใครดีล่ะ?”