วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ผมได้พบกับหญิงสาวในชุดตุ๊กตาหมี

 

ผมมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนกวดวิชาสำหรับการศึกษาภาคฤดูร้อน ผมนั่งลงบนเก้าอี้และเรียก ริน ทาคามิยะ ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆมาก่อนหน้านี้แล้ว ผมคิดว่าถ้าผมจะคุยกับใครสักคนเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงสุดสัปดาห์ก็คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ทาคามิยะ เพื่อนสนิทของผม

 

“เรื่องที่เกิดขึ้นก็จะประมาณนี้ ทาคามิยะคิดว่ายังไง”

 

“ชั้นเกี่ยวอะไรด้วย ?”

 

“….”

 

น้ำเสียงเย็นชาประกอบกับท่าทางบังคับ ด้วยเรื่องเล่าที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ทำให้ผมเบือนหน้าหนีออกมาพักหนึ่งด้วยความเขินอาย และรีบหันกลับไปทันทีอย่างไม่ลังเลเมื่อตังสติได้ ตอนนี้ทาคามิยะ จ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่เย็นชาที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

 

“นี่นายแค่อยากให้ชั้นพูดว่า”ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะสารภาพรักกับคุณ” นายต้องการให้ชั้นพูดแบบนี้ใช่มั้ย…ไร้สาระที่สุด เกิดอะไรขึ้นกับทัศนคติของนายกัน!”

 

“….”

 

เธอชี้ให้เห็นว่าตอนนี้ผมแค่ตื่นเต้นมากเกินไปและใบหน้าของผมก็เริ่มร้อนผ่าวขึ่นมาอีกครั้งทันที ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ แม้ว่าโดยบังเอิญหญิงสาวที่ชอบผมก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว นี่มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจเพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ผมรู้สึกชอบเด็กผู้หญิงที่อยู่ในชุดหมีตัวนั้นขึ้นมาจริงๆแล้ว และก็ยิ่งทำให้ผมประหม่ามากขึ้นไปอีก..

 

“—มินาโตะ..นายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ ? เพียงแค่ผู้หญิงคุยกับนายไม่กี่วัน อีกอย่าง นายไม่รู้ใบหน้าของเธอด้วยซ้ำ ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเธอเป็นคนยังไง ถึงอย่างนั้นการที่นายคิดแบบนี้เหมือนกับการจินตนาการตัวเองไปอยู่ฝ่ายเดียว..”

 

“…..”

 

ผมไม่สามารถพูดอะไรตอบกลับไปได้ เพราะมันชัดเจนเกินไป ในช่วงเวลาสั้นๆ ผมรู้สึกราวกับว่ารู้จักบุคลิกของเด็กผู้หญิงคนที่อยู่ในชุดลูกหมีนั้นดี แต่จากมุมมองของทาคามิยะที่พูดในตอนนี้ ทำให้ผมคิดกับตัวเองว่า”ผมคงจะดูแปลกมากจริงๆ”

 

“ชั้นผิดหวังในตัวมินาโตะมากจริงๆ ที่นายเป็นแบบนี้ ผู้ชายที่คิดไปเองว่าผู้หญิงชอบตัวเอง “มันน่าขยะแขยง”

 

“…..”

 

“การที่นายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่านายคิดแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ? ชั้นคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในชุดหมีน้อยนั่นแค่จะพยายามกล่าวขอบคุณนายอีกครั้ง แต่ชั้นคิดว่าเธอรู้ว่าเธอกำลังถูกเข้าใจผิดเลยแอบประหม่าอยู่ภายใน เธออาจเสียใจที่นายพูดอะไรที่มันน่าขยะแขยงออกไปทั้งแบบนี้…”

 

คิดดูแล้วทาคามิยะก็พูดถูกจริงๆนั่นแหละ ทัศนคติของผมมันแปลกไปเองจริงๆ..

 

ผมรู้สึกเศร้าหมองและเสียใจกับทุกสิ่งที่ทำลงไป คิดไปเองง่ายๆกว่าเธอชอบผมโดยไม่มีเหตุผล และความเขินอายที่ต้องบอกกันตรงๆ

 

ปัจจัยในการตัดสินใจขั้นสุดท้าย คือความคิดเห็นของทาคามิยะ…

 

คำพูดของเธอยังคงก้องกังวาลอยู่ในหัวของผมตลอดมาหลังจากนั้น ความรู้สึกตอนนี้แทบจะร้องไห้ออกมา ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดของเธอที่ปฏิเสธความคิดของผมทำให้ผมตกอยู่ในสภาพนี้ได้..

 

ยิ่งเวลาผ่านไป คำพูดของทาคามิยะที่พูดกับผมก็เริ่มลุกลามเข้ามาในจิตใจผมเรื่อยๆ ไม่มีใครเคยชี้ให้ผมเห็นในมุมมองความคิดแบบนี้มาก่อน ผมจึงตกใจราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงกลางหัวใจ นอกจากนี้เพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดของผมได้ปฏิเสธความมั่นใจทั้งหมดที่ผมมีทั้งในด้านความมั่นใจ ด้านการสื่อสาร

 

หลังจากนั้นทุกคืนเมื่อผมเข้านอน ผมยังจำคำพูดของเธอได้เสมอและรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตาย แน่นอน ตอนนี้ผมเลิกคบค้าสมาคมกับทาคามิยะแล้ว

 

ผมไม่สามารถพูดคุยกับเธอหรือผู้หญิงทั่วไปแบบปกติได้อีกแล้ว เนื่องจากผมคิดว่าตัวเองอาจไปทำให้พวกเธอรู้สึกไม่สบายใจกับทัศนคติที่แปลกๆของผม..

 

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมกับผู้หญิงในชุดลูกหมีคนนั้นนัดกันว่าจะกลับมาเจอกัน ผมไม่คิดว่าจะสามารถคุยกับเธอได้อย่างถูกต้องอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถข้ามการนัดหมายนี้ได้

 

บางทีเธออาจโล่งใจมากกว่านี้ถ้าหากผมไม่ปรากฏตัว..

 

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วผมก็ได้ลากเท้าหนักๆของตัวเองไปที่โรงภาพยนตร์….

 

จบ~~…