[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? - ตอนที่ 60
—วันหนึ่ง ช่วงใกล้ปิดเทอมฤดูร้อน ขณะที่ผมกำลังกลับบ้านหลังจากไปโรงเรียนกวดวิชาเพื่อรับ โบรชัวร์สำหรับค่ายฤดูร้อนในปีนี้
ก่อนหน้านั้นผมกับริโกะได้คุยกันไว้ก่อนแล้วและเราตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมด้วยกัน
วันนี้ ริโกะอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ด้วยความที่ว่าผมไปโรงเรียนกวดวิชา เธอจึงขอล่วงหน้าไปซื้อของเตรียมไว้สำหรับทำข้าวเย็นของวันนี้นี้ก่อน
ตั้งแต่ผมเริ่มกลับบ้านกับริโกะทุกวัน ทำให้วันนี้มือขวาของผมรู้สึกเหงาเล็กน้อย ผมยังไม่อยากเชื่อเลยว่า การจับมือเธอจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว…
“เห้อ…ช่วยไม่ได้นินะ…”
ผมจำสีหน้าที่น่ารักของริโกะได้ ในยามที่เธอคอยเอาออกเอาใจและยิ้มให้ผมเมื่อเราเดินออกจากโรงเรียน
“..มินาโตะ?!!…”
ขณะที่ผมเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าท่าทางสิ้นหวังอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงเรียกจากผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอเรียกผมด้วยชื่อจริง…
ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมครุ่นคิดว่า”เป็นไปได้ด้วยเหรอ”และชะงักทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย..
“..ท—ทาคามิยะ”
คอของผมกระตูก เกิดอาการสับสนในจิตใจพูดไม่ออกขึ้นทันที ฝ่ามือของผมตอนนี้ถูกอาบไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ
คนที่เรียกชื่อของผมคือ ริน ทาคามิยะ เพื่อนร่วมชั้นของผมสมัยเด็ก
ผมของเธอซึ่งเคยเป็นผมทรงสั้นแบบเด็กๆ ตอนนี้ยาวขึ้น และรูปลักษณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นทรงผมที่ดูเป็นผู้หญิงกว่าแต่ก่อน….
*คนที่คิดว่าผู้หญิงชอบตัวเองทันทีที่พูดคุยกันเพียงแค่เศษเสี้ยวคำพูด …มันน่าขยะแขยงนะ…*
*ชั้นมองนายผิดไปจริงๆ คิดว่านายจะไม่ใช่คนแบบนี้แท้ๆ*
คำพูดที่ทาคามิยะมอบให้ผมในอตีดแล่นผ่านเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง..
ใช่..เธอคนนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลัวผู้หญิงตั้งแต่นั้นมา เเละคำพูดของเธอยังคงหลอกหลอนผมมาจนถึงทุกวันนี้…
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงรู้ว่าเป็นเธอในทันที แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นหลังจากผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม..
“…”
ทาคามิยะเรียกชื่อผมทำไม ? เหตุผลคืออะไร?
ผมจึงรีบหันตัวกลับมา และรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ขณะนั้น…
“เดี๋ยวก่อน มินาโตะ …ฉันอยากจะขอโทษนายมาโดยตลอด..”
“อึ๊ก..”
เมื่อผมหันหลังกลับไปด้วยความสับสนและกวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ทาคามิยะก็จ้องผมกลับมาด้วยสีหน้าซีด
“ฉันขอโทษ…ขอโทษสำหรับคำพูดตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเสียใจจริงๆ..”
“….”
ผมสับสนเมื่อมองกลับไปที่ทาคามิยะ ผู้คนรอบๆจ้องมองมาที่พวกเราราวกับจะพูดว่า”เกิดอะไรขึ้น”
“เอ่อ…ไม่เป็นไร”
“ฉันขอโทษจริงๆนะ…”
ทาคามิยะที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและตอนนี้เธอดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดอย่างจริงจัง ทาคามิยะคนที่อยู่ในความทรงจำผมมีท่าทีแข็งแกร่งอยู่เสมอเป็นไปไม่ได้ที่จะแสดงท่าทีอ่อนแอเช่นนี้..
“ฉันพยายามจะเข้าไปขอโทษมินาโตะหลายต่อหลายครั้งแล้ว..แต่ฉันไม่กล้าพอ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่สามารถให้อภัยได้ด้วยการขอโทษ แต่ฉันขอโทษจริงๆ..”
ผมไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป..ผมสงสัยว่าทำไมทาคามิยะถึงเสียใจมากขนาดนี้ มันเป็นความจริงที่คำพูดของเธอทำให้ผมบอบช้ำอยู่ภายในแต่เธอแค่บอกผมว่าเธอรู้สึกยังไงในตอนนั้น
“อึม…ผมยกโทษให้ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรต่อจากมันอีกแล้วล่ะ”
“จริงๆเหรอ…ขอบคุณนะมินาโตะ..”
“….”
ขณะที่ผมกำลังจะเดินหันหลังออกมาด้วยความกลัวนั้น..
“เดี๋ยวก่อน มินาโตะ…ต่อจากนี้นายพอจะมีเวลาว่างคุยสักหน่อยมั้ย…”
“…”
“มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกนาย เกี่ยวกับคุณฮานาเอะ”
“….เอ๊ะ..?”
ทำไม..ชื่อของริโกะออกมาจากปากทาคามิยะ..?
บอกตามตรง แค่อยู่กับทาคามิยะก็ทำให้ผมหายใจแทบไปออก แต่ถ้ามีเรื่องของริโกะเข้ามาเกี่ยวข้อง—
“อึม..เราจะไปคุยกันที่อื่น”
ผมตอบกลับเธอไปทันทีพร้อมกับน้ำเสียงที่กำลังสั่นเทา…
=====
—ในขณะเดียวกันทางฝั่งของริโกะ
“ฉันดีใจที่ซื้อมะเขือเทศลดราคาได้~~ ฉันจะใช้มันทำพายเนื้อสำหรับของโปรดของคุณมินาโตะวันนี้~ เอ่..ว่าแต่ตอนนี้เขาจะยังอยู่โรงเรียนกวดวิชาอยู่รึเปล่านะ…บางทีฉันอาจจะได้เจอเขาเร็วกว่านี้ก็ได้ถ้าหากกลับบ้านทางหน้าถนนโรงเรียน~”
~~~~
“เอ๊ะ..คุณมินาโตะ…อยู่กับ ผู้หญิง..เหรอ? นั่น..—ฮึ๊กกกก!!!”
จบ~~
[AzaleaNize]: เอาแล้วๆ :v~~~
YOU MAY ALSO LIKE
