[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? - ตอนที่ 56

หลังจากกลับมาจากฟาร์มสัตว์ฟูเรอิแล้ว เมื่อมาถึงเรารีบผลัดกันอาบน้ำทันทีเพราะเปียกฝน

 

สำหรับอาหารค่ำริโกะบอกว่าเธอจะเป็นคนทำอาหารเย็นเอง ตามปกติ

 

แต่เนื่องจากเธอได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมจึงแนะนำให้สั่งอาหารมากินแทน

 

จากกระบวนการที่ยาวนานและน่าเบื่อหน่ายในการพยายามเกลี้ยกล่อมให้ริโกะเลิกขอโทษ เราจัดการเรื่องอาหาร เรื่องต่างๆของแต่ละคนเสร็จ ปัญหาคือ..เราจะทำอะไรต่อไปหลังจากนั้น…

 

เรานั่งหันหน้าเข้าหากันที่โตะอาหาร แต่ละคนต่างก็ทำตัวต่อหน้ากันไม่ถูกเพราะความเขินอายจนไม่สามารถสบตากันได้

 

มันไม่เหมือนกับที่ผ่านมา…

 

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ คือผู้หญิงที่กลายเป็นแฟนผมจริงๆ ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เพราะทุกอย่างมันต่างจากตอนที่ผมซ่อนความรู้สึกจากเธอมาก…

 

ผมอยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับเรื่องนี้ ผมจะถูกเธอเกลียดไหมถ้าผมเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองอย่างกระทันหัน

 

ในตอนแรกผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าทัศนคติแบบคู่รักจะหน้าตาเป็นอย่างไร และถึงแม้ว่าผมจะรู้ ผมจะสามารถทำแบบนั้นได้จริงๆเหรอ…

 

ในขณะที่ผมกอดอกและครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆผมก็ได้รู้สึกถึงแรงกดเบาๆที่แก้ม เมื่อเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจผมเห็นเธอกำลังเอนตัวมาข้างหน้าแล้วใข้มือจิ้มแก้มผมเล่นอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร

 

ริโกะยิ้มอย่างซุกซนในขณะที่ผมกำลังคิดอย่างกระวนกระวายใจ

 

“คุณมินาโตะกำลังลำบากใจอยู่ใช่มั้ย…ฉันขอโทษ..มันอดไม่ได้ที่จะแกล้งจริงๆ..เอ่อ…”

 

นิสัยน่ารักอะไรขนาดนี้..

 

เมื่อมองแวบแรกเธอดูเหมือนเดิมปกติ แต่ในบางช่วงเวลา เธอจะละสายตาอย่างอายๆ หรือจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเร่าร้อน….ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

 

ผมไม่สามารถหยุดหัวใจให้เต้นแรงได้เพราะมัน…—

 

“แล้วคุณมิตาโตะกำลังกังวลใจเรื่องอะไรอยู่เหรอคะ..?”

 

ผมไม่คิดว่าจะหาคำตอบสำหรับคำถามนี้ได้แม้ว่าผมจะนั่งคิดไตร่ตรองอยู่ก็ตาม…

 

ผมก็เลยตัดสินใจบอกความจริงกับเธออย่างตรงไปตรงมา

 

จากความผิดพลาดมากมายที่ทำไว้ในวันออกเดท ผมพยายามเก็บมันไว้คนเดียว

 

“คุณเองก็พอรู้เรื่องนี้มาบ้างแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีความรัก…เอ่อ..ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำตัวยังไง..ขอโทษครับ..”

 

“ม-มาลองดูกันมั้ยคะ…..”

 

แก้มของริโกะแดงขึ้นทันที ดูก็รู้ได้เลยว่าเธอไม่ได้ไตร่ตรองคำพูดของเธอแต่อย่างใด

 

“ฉันเองก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้มาก่อนเหมือนกัน..ฉันอยากให้คุณมินาโตะทำในสิ่งที่คุณต้องการ…”

 

“สิ่งที่ผมต้องการ…..”

 

“แต่คุณรู้ มั้ย ฉ-ฉัน..เอ่อ..แบบว่า—”

 

“เอ๊ะ..มีอะไรรึเปล่าครับ..”

 

“ฉัน..พร้อมยอมรับมัน..”

 

“คุ—คุณกำลังพูดว่าอะไร..?”

 

ริโกะค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกมาจากโตะอาหารและเข้ามาใกล้ผม เมื่อเธออยู่ข้างหน้าแล้วใช้มือเธอจับมือผมเบาๆ

 

..แค่นี้หัวใจผมก็แทบระเบิดออกมา

 

ริโกะกระซิบขณะจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเขินอาย ไม่มีทางที่ผู้ชายจะสงบสติอารมณ์ได้เมื่อผู้หญิงที่ชอบพูดกับเขาแบบนี้

 

“คุณอยากทำอะไรกันแฟนสาวของคุณมั้ย..บอกฉัน..ฉันจะทำให้มันเป็นจริงสำหรับคุณเองค่ะ..”

 

“…..”

 

ผมกลืนน้ำลาย..

 

ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ ผมนึกถึงคืนที่ฟ้าร้องตอนที่ผมนอนกับริโกะ..

 

*ฉันยอมรับมันถ้าฉันรับผิดชอบมันได้ก็จะยอมทำค่ะ…*

 

ย้อนกลับไปตอนนั้น ริโกะเคยพูดแบบนี้กับผม..

 

ครั้งนั้นผมได้ระดมความมีเหตุผลทั้งหมดเพื่อระงับความปรารถนาที่จะแตะต้องเธอ

 

แต่ตอนนี้ สถาณการณ์แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ถึงตอนนั้นริโกะยังคงมีความรักให้กับคนอื่น ถึงแม้เธอจะบอกว่าไม่รังเกียจที่ถูกสัมผัสก็ตามมันไม่ควร ผมเลยกลั้นความปราถนานั้นเอาไว้

 

….แต่ตอนนี้ เธอเป็นแฟนของผมจริงๆแล้ว และเธอบอกว่าชอบผมเหมือนกัน

 

นั่นหมายความว่า—

 

ผมสามารถสัมผัสเธอได้โดยไม่ติดข้อกังขาอะไรอีกแล้วใช่ไหม…และเธอบอกว่าโอเคกับมัน

 

“ผม..ขอจับมือคุณกลับด้วยได้มั้ยครับ..”

 

ผมถามเธอด้วยความตื่นเต้น แล้วเธอก็พยักหน้าตอบตกลงด้วยความเขินอาย

 

ไม่รู้ด้วยแล้ว..

 

ความดีใจผมพุ่งทะลุขีดจำกัด….ในขณะเดียวกันความประหม่ามันก็มากเพิ่มขึ้นไปด้วย

 

ผมค่อยจับมือของริโกะอย่างช้าๆแล้วค่อยเลื่อนขึ้นไปสัมผัสหลังมือของเธอเบาๆ

 

ริโกะซึ่งกำลังจับมือขวาของผมด้วยปลายนิ้วของเธอ

 

มันแตกต่างจากการจับมือแบบคู่รักทั่วไป ความจริงที่ว่าผมสัมผัสเธอและเธอก็ยอมให้ผมทำโดยไม่ขัดขืน

 

ความสุขของการที่ได้รับอนุญาติจากผู้หญิงที่ตัวเองรักให้สัมผัสนั้นมันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มากจนผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้…

 

“อ่า..ไม่นะผมมีความสุขมากเกินไปอีกแล้ว…”

 

“มากกว่านี้ก็ได้นะคะ..”

 

“….”

 

ทันทีที่ผมรู้ความหมายเบื้องหลังของคำนั้น จิตสำนึกของผมถูกกลืนกินโดยสิ่งที่เป็นสัตว์ป่าในทันที

 

และนั่น..ก็ไม่ใช่ตัวตนปกติของผมอีกต่อไป

 

จากนั้น..รู้ตัวอีกทีปากของผมก็จูบกับของเธอไปเรียบร้อยแล้ว..ริมฝีบากของเราสัมผัสกันครู่หนึ่ง ผมไม่เคยจูบเธอด้วยความที่ผมเป็นคนเริ่มเองมาก่อนแม้แต่ครั้งเดียว…

 

เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ ผมสามารถนับจำนวนครั้งที่จับมือของเธอได้

 

ผมหมายความว่าผมรู้สึกเหมือนกำลังจะข้ามขั้นตอนสำคัญทั้งหมดและพุ่งตรงไปยังเป้าหมายนั้น…

 

“คุณริโกะ…”

 

จากตอนแรกที่ผมสำผัสตอนนี้เปลี่ยนเป็นการจับมือทั้งสองข้างของเธอแน่นอย่างกระทันหัน ด้วยเหตุนี้เธอจึงถูกผลักลงไปบนพื้น

 

ผมเดาว่าเธอไม่ได้คาดว่ากระทบกับพื้นอย่างกระทันหัน

 

ริโกะที่กำลังสูญเสียการทรงตัวและตกใจได้ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

 

“อ๊ะ!!..”

 

“ขอโทษนะครับ..ผมทำอะไรลงไป..”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ..ฉันสบายดีแค่แปลกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง..”

 

ริโกะซึ่งโดนผมกดอยู่ข้างล่างพูดออกมาด้วยความเกรงใจ เธอที่มีสีหน้าจริงจัง และผมคิดว่าเธอยอมรับมันจริงๆว่าจะยอมทำทุกอย่างที่ผมต้องการ

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมต้องนึกถึงความรู้สึกของเธอ

 

ผมตื่นเต้นมากกับพัฒนาการในฝันจนลืมไปเลย และพยายามทำตามความปรารถนาของตัวเอง

 

ผมต้องการที่จะหยุดตัวเอง…

 

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ผมสงบลงบ้างแล้ว ผมเข้าใจได้ ว่าเธอยอมรับจะยอมรับทุกอย่างที่ผมทำ

 

แต่เธอกำลังฝืนตัวเองโดยไม่รู้ตัวและกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนั้นอย่างเห็นได้ชัด เธอเองก็คงไม่รู้เรื่องนี้…

 

ไม่น่าแปลกที่เธอจะกลัว…

 

ริโกะเป็นผู้หญิง เธอไม่เคยแม้แต่จะอะไรกับผู้ชายมาก่อนด้วยซ้ำ เธอพยายามยอมรับมันเพื่อผม…

 

“ผมขอโทษนะครับ..ที่ทำให้คุณกลัว..”

 

ผมดึงมือของริโกะแล้วค่อยๆประคองเธอขึ้นมา เมื่อเรานั่งหันหน้าเข้าหากัน สายตาของเธอก็ส่ายไปมาอย่างสับสน..

 

“ฉันขอโทษจริงๆนะคะทำให้คุณกังวลแบบนี่เพราะทำท่าทีแปลกๆไป เพรางั้น..ไม่ต้องกังวลนะคะ..ฉันอยากให้คุณทำต่อไป”

 

“ขอบคุณนะครับ ผมดีใจจริงๆที่คุณคิดแบบน้้น ผมเองก็ตื่นเต้นมากจนไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นรอบตัวผมบ้างเหมือนกัน ด้วยความที่ว่าตอนนี้มันต่างออกไปจากเดิม ผมคิดว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเราสองคนครับ..”

 

“เอ๊ะ…ทำไมละคะ”

 

“ในใจลึกๆของคุณยังคงกลัวอยู่ใช่มั้ยล่ะ…”

 

“ต-แต่ว่านั่น…”

 

ริโกะที่ดูร้อนใจอย่างเห็นได้ชัดถามผมมาด้วยสีหน้ากำลังจะร้องไห้

 

“ฉันชอบคุณมินาโตะจริงๆนะคะ ฉันเลยอยากทำทุกอย่าง เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้คุณมินาโตะให้เห็นเองเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ!”

 

….เธอคิดอะไรอยู่ เธอใช้มือของเธอปลดกระดุมชุดนอนของตัวเอง เม็ดที่หนึ่ง..เม็ดที่สอง…ถูกปลดออก แม้ว่าจะใช้เวลาสักหน่อยเนื่องจากนิ้วที่สั่นเทาของเธอ…นี่ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

 

“ด-เดี๋ยวก่อนครับ คุณริโกะหยุดก่อน…’

 

กว่าที่ผมจะคิดได้มันก็เกือบจะถึงขีดจำกัดของชุดนอนแล้ว ผมรีบใช้มือโบกให้เธอหยุด

 

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะครับ…ผมก็อยากทำมันมากเหมือนกัน…อย่างที่ผมพูดไปมันยังไม่ถึงเวลาครับ..”

 

ผมรีบกล่าวตักเตือนและพยายามละสายตาจากรอยแยกที่มองเห็นผ่านช่องว่างในเสื้อของเธอ..

 

“สำหรับผมแล้ว..สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกของคุณริโกะนะ….อ่า..จะอธิบายยังไงดี..เอาง่ายๆถ้าผมเข้าใกล้คุณแบบนี้มากเกินไปผมอาจควบคุมตัวเองไม่อยู่และทำแบบนั้นกับคุณเหมือนเมื่อกี้..หรือไม่ก็เลยเถิดไปมากกว่านั้น..”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะถ้าคุณจะทำแบบนั้น..”

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ..ผมอยากดูแลทะนุถนอมคุณให้มากที่สุดเลยนะ”

 

“มู่…ไม่ยุติธรรมที่สุดเลย!!!”

 

ต่อหน้าผม ริโกะเอามือแตะแก้มของเธอขณะดิ้นไปมาอย่างน่ารัก..

 

“ฉันจะมีความสุขอย่างแน่นอนถ้าคุณมินาโตะสัมผัสฉัน ฉันอยากให้เป็นแบบนี้มานานแล้ว..แค่ทำไมกันนะฉันถึงกลัว..”

 

ริโกะถามผมในขณะที่บีบมือผมไปด้วย

 

…ผมอยากสัมผัสเธอด้วยเหมือนกัน..

 

“เอ่อ..ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับ แต่ผมคิดว่าเราทั้งคู่ยังไม่พร้อมสำหรับมัน ก็ไม่น่าแปลกที่เราจะกลัว…”

 

“แล้วจะทำยังไงให้เราพร้อมละคะ..”

 

“อึม…ก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องบังคับตัวเองนะครับ..เพียงแค่ค่อยๆชินมันไปเรื่อยๆเล็กๆน้อยๆทีละวัน..”

 

“ในแต่ละวัน…ฉันจะสัมผัสคุณได้มั้ยคะ..”

 

“อ่า..เอ่อ…ก-ก็ได้นะครับ…แต่มันจะไม่เป็นไรเหรอ..”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ!”

 

ริโกะที่บูดบึ้งจนถึงตอนนี้เธอได้ยิ้มให้ผมออกมาราวกับว่าได้ฟื้นฟูพลัง

 

“ถ้าอย่างนั้น..ฉันจะเริ่มสัมผัสคุณมินาโตะทุกวันนับจากวันนี้ไป….—”

 

หลังจากนั้นไม่นานริโกะเดินเข้ามาใกล้ๆและกอดผมด้วยร่างกายอย่างแนบชิดแล้วใช้มือค่อยๆลูบไปตามหน้าอกของผม..

 

น่ารักไม่ไหวแล้ว…

 

ตอนนี้เธอดูไม่กลัวเหมือนเมื่อก่อน..

 

“คุณริโกะครับ..ไม่กลัวแล้วเหรอ..”

 

“ค่ะ..ตอนนี้ฉันสบายดี..ฉันรู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนของคุณมินาโตะ…อ้า..มันอาจเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้…”

 

“อึม..”

 

“ฉันขอลองจูบคุณดูอีกครั้งได้มั้ยคะ….”

 

“ห๊ะ..นั่น..ไม่ได้ครับ เดี๋ยว..ถึงผมจะมีความสุขที่ได้ยิน แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะครับ..”

 

“มันไม่ดีเหรอ…”

 

“มะ..ไม่ใช่..ไม่ใช่แบบนั้นครับ!”

 

ผมระดมเหตุผลทั้งหมดของตัวเองแล้วส่ายหัวกลับไป เมื่อพิจารณาลำดับเหตุการณ์จนถึงตอนนี้ ถ้าเธอจูบผม มีโอกาสสูงที่ความมีเหตุผลของผมจะปลิวไปอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เธอตกใจกลัวอีก ผมต้องหลีกเลี่ยงสถานการณ์ดังกล่าวทุกวิถีทาง…

 

“แย่จัง…ฉันจะถามว่าพรุ่งนี้ฉันจะจูบคุณอีกได้มั้ย…”

 

“….!”

 

“ไม่ดีกว่า..ฉันคิดว่าจะขอจุบคุณมินาโตะทุกวันต่อจากนี้ได้มั้ยคะ..”

 

“…!?”

 

เป็นที่ชัดเจนว่าชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากจากก่อนและหลังการออกเดท…

 

 

จบ!!!!