[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? - ตอนที่ 55

“ว-ว้า..คุณริโกะครับ…ผมขอโทษ..จ..จะทำยังไงดีให้คุณหยุดร้องไห้ก่อน”

 

ผมก้าวไปข้างหน้าหนึ่งเก้าแล้วค่อยๆใช้มือขวาของผมเช็ดน้ำตาของเธอออก..

 

“เอ่อ..ฉันขอโทษ..ที่จู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา…แต่ฉันมีความสุขเกินไป มันไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย..คุณมินาโตะชอบฉัน..จริงๆเหรอ”

 

เธอถามผมขณะที่น้ำตาของเธอยังคลอเบ้า แล้วผมพยักหน้าตอบกลับด้วยสีหน้าเขินๆ อย่างไรก็ตาม น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นแบบนี้

 

“หยุดร้องก่อนนะครับ…”

 

ทำไม..ผมพยายามให้เธอหยุดร้องไห้ แต่มันกลับให้ผลตรงกันข้ามเลย

 

“รู้มั้ย..ฉัน—…”

 

“อึม..”

 

“ฉันชอบคุณมินาโตะจริงๆนะ..”

 

“แต่ผมคิดว่าคุณริโกะมีคนอื่นที่ชอบอยู่แล้วนะครับ….”

 

“เอ๊ะ..คนอื่น..?”

 

“คุณเคยบอกผมในวันทานาบาตะใช่มั้ยครับ..คุณบอกว่าได้กลับมาเจอคนที่ชอบตอนอยู่มัธยมต้นน่ะ…ผมกับคุณไม่ได้เจอกันตอนนั้นใช่รึเปล่าครับ..”

 

“อา..อึม..”

 

ทันใดนั้นริโกะ ริโกะเริ่มแปลกใจและแสดงท่าทีตกใจเล็กน้อย

 

“อ่อ..เรื่องนั้นเหรอคะ..”

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเธอ ความคิดหนึ่งก็ได้ผุดขึ้นมาในหัวของผม

 

ตอนนี้เราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้ว…ด้วยความที่อยู่ด้วยกันมาระยะเวลาหนึ่ง…ความชอบพอของเธอที่มีต่อผม..ค่อยๆเพิ่มพูนขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย..จนเกิดเป็นความรักที่แสนปาฏิหาริย์สำหรับผม

 

นั่นเป็นสิ่งที่ยากจะเชื่อสำหรับผม..แต่ถึงยังไงนี่ก็คงเป็นความคิดของผมตั้งแต่ต้นเอง ไม่มีอะไรที่แน่นอน

 

“ขอโทษนะครับ มันคงยากที่จะตอบ..ผมหมายความว่าคนที่คุณชอบในตอนนั้น ก็ยังคงเป็นคนเดิม แต่ด้วยความที่พวกเราแต่งงานกันแล้ว จากความชอบธรรมเลยพัฒนามาเป็นความรักใช่มั้ย…”

 

“….”

 

คำพูดของผมมันจะค่อนข้างตรงไปตรงมาสำหรับเธอ พอผมมานึกย้อนหลังมันรู้สึกไม่เหมาะสมและค่อยๆรู้สึกไปสบายใจตาม

 

ริโกะมีความชอบในตัวผม…ไม่อยากเชื่อเลย

 

ริโกะขมวดคิ้วของเธออย่างตรงไปตรงมาและพึมพำกับผมเบาๆว่า”ถ้าคุณคิดแบบนั้น ได้โปรดปล่อยมันไว้อย่างนั้นด้วยค่ะ”

 

ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ… ผมจะยอมรับมัน..

 

สิ่งที่สำคัญสำหรับเราคืออนาคต..

 

เราทั้งคู่ต่างก็มีความรู้สึกต่อกัน…

 

เป็นเรื่องแปลกที่เราทั้งสองกลายเป็นคู่รักหลังแต่งงานกันมานานแล้ว ผมมีความสุขมากจนไม่สนใจข้อขัดแย้งในส่วนนี้

 

รู้สึกกำลังจะหมดสติเพราะความสุข…

 

แล้วทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงปรบมือและเสียงเชียร์จาดคนรอบข้างดังขั้นมา

 

“เอ๊ะ…”

 

“อ๊ะ..”

 

ผมกับริโกะหันกลับมาหากันอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเหล่านักท่องเที่ยวปรบมือส่งเสียงเชียร์ให้กันอย่างยกใหญ่

 

อุวะ…พวกเขาได้ยินทุกอย่างที่เราพูดรึเปล่า..?

 

เราหมกมุ่นอยู่กับตัวเองมากเกินไป ที่จะสังเกตเห็นเลย

 

*ทั้งคู่ ยินดีด้วยนะที่ได้เป็นคู่รักกัน*

 

*ดีใจด้วยนะไอ้หนุ่ม*

 

*นี่..อย่าทำให้แฟนนายร้องไห้มากนักสิ…*

 

ผมไม่เคยเป็นจุดสนใจจากคนอื่นมากขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะขุดหลุมแล้วก็ฝังตัวเองลงในนั้น แต่ถึงกระนั้นความสุขที่เติมเต็มหัวใจของผมก็ยังท่วมท้นมากกว่าความลำบากใจที่มีอยู่

 

“คุณริโกะครับ…ตังแต่วันนี้ไป..เรามาทำมันให้ดีกว่านี้นะ….”

 

“ค่ะ มาทำมันให้ดีกว่านี้ด้วยกัน…!!”

 

ฝนที่ตกก่อนหน้านี้ก็เริ่มค่อยๆหยุดลง เผยให้เห็นสายรุ้งอันสวยงามหลังฝนตก

 

“อ่า…คุณมินาโตะคะ..ดูนั่นสิ.สายรุ้ง”

 

ผมมองไปทางที่ริโกะกำลังชี้ไป เห็นรุ้งกินน้ำสีสดใสในท้องฟ้า ด้วยคำพูดของเธอ นักท่องเที่ยวคนอื่นจึงเปลี่ยนความสนใจไปทางสายรุ้งนั่นแทน

 

“พวกเราต่างก็เปียกโชกกันเลยนะครับ ผมกลัวว่าคุณจะเป็นหวัด”

 

“ฮิฮิ..ขอบคุณนะคะ แต่ฉันดีใจมากกว่าที่พวกเราเข้ากันได้”

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระฉับกระเฉงและจับมือผมเบาๆ

 

อาจเป็นเพราะว่าหัวใจของเราเชื่อมถึงกัน ผมสัมผัสถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ ได้มากกว่าที่เคย

 

เมื่อผมบีบมือของริโกะกลับด้วยความรู้สึกที่ผมไม่สามารถพูดออดมาได้ ความอบอุ่นที่อ่อนโยนจากมือของเธอทำให้ผมรู้สึกราวกับว่ามันเป็นเรื่องแน่นอน..

 

 

จบ!!!